Συγκινητικό μελό με αδυσώπητο σενάριο, εξαιρετικές ερμηνείες και σκηνοθεσία νατουραλιστική, καθηλωτικής νηφαλιότητας. Απόλυτος ο έλεγχος του Λαφός πάνω στην αφήγηση, που, με εργαλείο τις ήρεμες κινήσεις της κάμερας, προσπαθεί να βρίσκεται όσο κοντύτερα στα πρόσωπα των τριών κύριων χαρακτήρων για να αποτυπώνει πληρέστερα τον απροσπέλαστο εσωτερικό τους κόσμο. Ο Λαφός παραθέτει γεγονότα - πρόκειται για αληθινή ιστορία - χωρίς να σχολιάζει και κυρίως, χωρίς να σκάβει στις οικονομικές εξαρτήσεις που γεννούν ζωτικά διλήμματα στους πρωταγωνιστές και εγκλωβίζουν σε αρρωστημένη παθητικότητα τη γυναίκα που σκοτώνει τα 4 παιδιά της. Αυτή η σκηνοθετική γραμμή επέλεξε να μην «εκλογικεύσει» το προτσές του πόνου αλλά να κρύβεται πίσω από έναν αδύναμο χαρακτήρα για να περιβάλει μια τερατώδη πράξη...

Ο Λαφός φέρνει στο φως τα καταγεγραμμένα γεγονότα χωρίς να ζητά από το θεατή ούτε να κρίνει και ούτε να καταλάβει το γιατί και πώς ένας οικογενειακός πυρήνας φθάνει στην αποσύνθεση. Η μορφή της ταινίας συμπίπτει με την ουσία της, την τραγική δυστυχία μιας νεαρής μητέρας που η βιρτουόζικη μυθοπλασία υφαίνει μέχρι ιλίγγου το σπιράλ των ερωτικών συναισθημάτων, της επιρροής, της συναισθηματικής καταπίεσης και υποταγής καθώς και το βλαβερό βάρος του υλικού και ηθικού χρέους.

Παίζουν: Νιλς Αρεστρουπ, Ταχάρ Ραχίμ, Εμιλί Ντεκέν, Στεφάν Μπισό, κ.ά.

Παραγωγή: ΒΕΛΓΙΟ, ΓΑΛΛΙΑ, ΛΟΥΞΕΜΒΟΥΡΓΟ, ΕΛΒΕΤΙΑ (2012)

Μεξικανικό φιλμ ακραίας επιτήδευσης και βαρετού ελιτισμού. Και αυτό το φιλμ του Ρεϊγάδας κινείται σε πλαίσιο μοντέλου παράθεσης ποιητικών εικόνων που μοιάζουν να αφηγούνται μια ιστορία. Εδώ όμως δεν υπάρχει κάτι να κρατά «μαζί» τα στοιχεία της ταινίας που, ψυχρή αλλά εντυπωσιακή στιλιστικά, εγείρει απλά και μόνο περιέργεια, λόγω πρωτότυπης γλώσσας εικόνων και φόρμας. Φιλμ που με ψυχρότητα στέκεται στην επιφάνεια καταστάσεων και συμπεριφορών, δυσανάγνωστο και κάπου προσβλητικό, που προκαλεί σε αγανάκτηση, τόσο για το σκηνοθέτη όσο και το βραβευμένο στις Κάννες συμβολικό δράμα του.

Μια αστική, κοσμοπολίτικη μεξικανική οικογένεια έχει μετακομίσει στην εξοχή. Η αφήγηση αρχίζει με το κοριτσάκι της, σε μικρή ηλικία, να τρέχει πίσω από αγελάδες, άλογα και σκύλους, και τελειώνει σ' ένα αγγλικό γήπεδο ράγκμπι. Ουδεμία έκπληξη για το ότι ενδιάμεσα δεν υφίσταται καμία αφηγηματική γραμμικότητα. Τι να πει κανείς για μια ταινία κωδικοποιημένων «σκίτσων» και με συνθηματικές βινιέτες υπερβολικής διάρκειας, με επιστέγασμα τον κομπιουτερίστικο, κατακόκκινο διάβολο που εισβάλει γυμνός στο παιδικό δωμάτιο κρατώντας μια τσάντα με εργαλεία... Βέβαια, η μη συμβατική αφήγηση - καμιά σκηνή δεν οδηγεί στην επόμενη... - δεν εμποδίζει να καταλάβουμε ότι πρόκειται για ένα γάμο σε κρίση, με ένα βίαιο σύζυγο ανίκανο να χειριστεί την εξάρτησή του από τα πορνό, με ένα ζευγάρι που κάποτε έκανε συλλογή ερωτικών εμπειριών σε ελευθεριάζουσες γαλλόφωνες λέσχες και τώρα ξοδεύεται στις μεταξύ του συγκρούσεις και τις θλιβερές συναναστροφές... Ο Ρεϊγάδας στοχεύει σε απτά συναισθήματα και εκφραστικά μοτίβα και κάτι θέλει σίγουρα να πει για τη ζωή, το χρόνο και το θάνατο. Αδύνατο όμως κάποιος να προσδιορίσει το «τι», όσο κι αν περιμένει να καταλάβει... Τέλος, η κινηματογράφηση με την παλιά τεχνική «academyratio» που κάνει φλου τα περιγράμματα των μορφών όσο εκτείνονται προς τα άκρα δεν προσθέτει απολύτως τίποτε...

Παίζουν: Αδόλφο Χιμένες Κάστρο, Νατάλια Ασεβέδο, Ρουτ Ραϊγάδας, Ελεάζαρ Ρεϊγάδας κ.ά.

Παραγωγή: ΜΕΞΙΚΟ, ΓΑΛΛΙΑ, ΓΕΡΜΑΝΙΑ, ΟΛΛΑΝΔΙΑ (2012)

Το υπερ - ευκολοχώνευτο, βεβαίως ευρηματικό και μαρκαρισμένα «πολιτικά ορθό» μπουρλέσκ παραμύθι του βιρτουόζου Τεξανού Γουές Αντερσον σφύζει από χρώματα και γεύσεις. Θεατρικού χαρακτήρα οπτική τελειότητα, στιλιστική και μορφική, με μαγικά μπαρόκ ντεκόρ και αμέτρητες λεπτομέρειες, περιβάλλει την πληθώρα χαρακτήρων και καταστάσεων κόμικς, οι οποίες εκφράζονται μέσα από χορογραφίες με ενέργεια ηλεκτροφόρα, αστραπιαίας ταχύτητας. Ο χαρακτήρας των γκαγκς παραπέμπει σε ανακύκλωση προηγούμενων δουλειών του σκηνοθέτη. Μπορεί να είναι φαντασμαγορική η ταινία με την πληθώρα των σταρ, των ειδικών εφέ, τη διάχυτη φαντασία χωρίς όρια, την ειρωνική μελαγχολία και την απίστευτη ρευστότητα τέμπο, εποχές, εφευρετικότητα, χάρη, ποιητικότητα και κομψότητα, αλλά το αριστούργημα του Αντερσον... ακόμα το περιμένουμε...

Παραμύθι μέσα στο παραμύθι (σαν τις ρωσικές κούκλες) η δομή της ταινίας και η αφήγηση που εκτυλίσσεται σε τρία επίπεδα. Εκείνο, του δημοφιλούς συγγραφέα που διηγείται για την επίσκεψή του το '80, πριν τις ανατροπές, στο ξενοδοχείο ερείπιο - άλλοτε υπερπολυτελείας αποκλειστικά για μεγαλοαστούς - Grand Budapest, σε μια φανταστική χώρα της Κεντρικής Ευρώπης! Εκείνο, της ιστορίας του τωρινού ιδιοκτήτη του ξενοδοχείου, Ζίρο Μουστάφα, που διηγείται το πώς απόκτησε το γιγαντιαίο ξενοδοχείο που είδε λαμπρές μέρες. Κι εκείνο, της ιστορίας από τα χρόνια του μεσοπολέμου, στο επίκεντρο της οποίας βρίσκεται ο θρυλικός θυρωρός του ξενοδοχείου, ο κ. Γκουστάβ Χ., ο απόλυτος διαχειριστής των άψυχων και έμψυχων του Grand Budapest, που ευχαρίστως «κοιμάται» με τις πάμπλουτες πελάτισσες του ξενοδοχείου, ανεξαρτήτου ηλικίας. Ειδικού βάρους όμως η σχέση του Γκουστάβ με τη γηραιά αριστοκράτισσα Μαντάμ Ντ. Στο ξενοδοχείο προσλαμβάνεται ως νεαρός ανειδίκευτος ο Zίρο Μουστάφα που αναπτύσσει με τον Γκουστάβ βαθιά φιλική, σχεδόν αδελφική σχέση, κάτι εξαιρετικά χρήσιμο σε μια μπερδεμένη ίντριγκα η οποία περιλαμβάνει: Εναν κλεμμένο πίνακα αμύθητης αξίας, μια κληρονομιά, έναν επερχόμενο πόλεμο, μια ιλιγγιώδη απόδραση από τη φυλακή και εκπληκτική ανταλλαγή πυροβολισμών!

Στο σκηνοθέτη αρέσει το στιλιζαρισμένο περιβάλλον και τα όψης home made ειδικά εφέ. Οι γρήγορες εικόνες συνοδεύονται από ελαφρύ πιάνο τζαζ, που καθοδηγεί το ρυθμό μ' ένα γρήγορο και ευχάριστο ρυθμό. Πρόκειται για εκείνο το είδος μουσικής που δεν προβάλλει μεγαλόφωνα τον εαυτό της, αλλά υπάρχει εκεί αθώρητη σαν φυσικό μέρος της αφήγησης...

Παίζουν: Ραλφ Φάινς, Τόνι Ρεβολόρι, Τίλντα Σουίντον, Γουίλεμ Νταφό, Εντουαρντ Νόρτον, Αντριεν Μπρόντι κ.ά.

Παραγωγή: ΗΠΑ, ΓΕΡΜΑΝΙΑ (2014)