Μεξικανικό φιλμ ακραίας επιτήδευσης και βαρετού ελιτισμού. Και αυτό το φιλμ του Ρεϊγάδας κινείται σε πλαίσιο μοντέλου παράθεσης ποιητικών εικόνων που μοιάζουν να αφηγούνται μια ιστορία. Εδώ όμως δεν υπάρχει κάτι να κρατά «μαζί» τα στοιχεία της ταινίας που, ψυχρή αλλά εντυπωσιακή στιλιστικά, εγείρει απλά και μόνο περιέργεια, λόγω πρωτότυπης γλώσσας εικόνων και φόρμας. Φιλμ που με ψυχρότητα στέκεται στην επιφάνεια καταστάσεων και συμπεριφορών, δυσανάγνωστο και κάπου προσβλητικό, που προκαλεί σε αγανάκτηση, τόσο για το σκηνοθέτη όσο και το βραβευμένο στις Κάννες συμβολικό δράμα του.

Μια αστική, κοσμοπολίτικη μεξικανική οικογένεια έχει μετακομίσει στην εξοχή. Η αφήγηση αρχίζει με το κοριτσάκι της, σε μικρή ηλικία, να τρέχει πίσω από αγελάδες, άλογα και σκύλους, και τελειώνει σ' ένα αγγλικό γήπεδο ράγκμπι. Ουδεμία έκπληξη για το ότι ενδιάμεσα δεν υφίσταται καμία αφηγηματική γραμμικότητα. Τι να πει κανείς για μια ταινία κωδικοποιημένων «σκίτσων» και με συνθηματικές βινιέτες υπερβολικής διάρκειας, με επιστέγασμα τον κομπιουτερίστικο, κατακόκκινο διάβολο που εισβάλει γυμνός στο παιδικό δωμάτιο κρατώντας μια τσάντα με εργαλεία... Βέβαια, η μη συμβατική αφήγηση - καμιά σκηνή δεν οδηγεί στην επόμενη... - δεν εμποδίζει να καταλάβουμε ότι πρόκειται για ένα γάμο σε κρίση, με ένα βίαιο σύζυγο ανίκανο να χειριστεί την εξάρτησή του από τα πορνό, με ένα ζευγάρι που κάποτε έκανε συλλογή ερωτικών εμπειριών σε ελευθεριάζουσες γαλλόφωνες λέσχες και τώρα ξοδεύεται στις μεταξύ του συγκρούσεις και τις θλιβερές συναναστροφές... Ο Ρεϊγάδας στοχεύει σε απτά συναισθήματα και εκφραστικά μοτίβα και κάτι θέλει σίγουρα να πει για τη ζωή, το χρόνο και το θάνατο. Αδύνατο όμως κάποιος να προσδιορίσει το «τι», όσο κι αν περιμένει να καταλάβει... Τέλος, η κινηματογράφηση με την παλιά τεχνική «academyratio» που κάνει φλου τα περιγράμματα των μορφών όσο εκτείνονται προς τα άκρα δεν προσθέτει απολύτως τίποτε...

Παίζουν: Αδόλφο Χιμένες Κάστρο, Νατάλια Ασεβέδο, Ρουτ Ραϊγάδας, Ελεάζαρ Ρεϊγάδας κ.ά.

Παραγωγή: ΜΕΞΙΚΟ, ΓΑΛΛΙΑ, ΓΕΡΜΑΝΙΑ, ΟΛΛΑΝΔΙΑ (2012)