Με ψευτοδιλήμματα και μια διπολική αντιπαράθεση με τον ΣΥΡΙΖΑ, που σε τίποτε δεν ωφελεί τα λαϊκά στρώματα, επιχειρεί ο πρωθυπουργός, Αντ. Σαμαράς, να υφαρπάξει λαϊκές ψήφους, στοιχίζοντας το λαό στον ευρωμονόδρομο, στις αντιλαϊκές προσταγές των μονοπωλίων.

Μιλώντας χτες στην Κοινοβουλευτική Ομάδα της ΝΔ παρουσίασε το κόμμα του ως δύναμη «σταθερότητας», εγγυητή της ίδιας αντιλαϊκής πολιτικής. Εκβιάζοντας το λαό να αποδεχτεί την άγρια αντιδραστική πολιτική της ΕΕ, κατέφυγε σε κινδυνολογίες, όπως ότι «βρισκόμαστε στην πιο κρίσιμη στιγμή για την πατρίδα μας τις τελευταίες δεκαετίες (...) Εξηγήστε ότι τίποτε δεν είναι δεδομένο, πολλά μικρά λάθη μπορούν να κάνουν τη μεγάλη ζημιά, που μπορούσε να οδηγήσουν σε χειρότερα απ' όσα περάσαμε ως τώρα».

Στο πλαίσιο της κοκορομαχίας με τον ΣΥΡΙΖΑ έκανε αλλεπάλληλες επιθέσεις στην αξιωματική αντιπολίτευση, την ώρα όμως που ο ΣΥΡΙΖΑ δίνει όρκους πίστης στο στόχο της καπιταλιστικής ανάπτυξης.

Προσπερνώντας τα μνημόνια διαρκείας που ισχύουν για όλα τα κράτη - μέλη της ΕΕ, υποστήριξε ότι οδηγούμαστε σε έξοδο από το μνημόνιο. Ταυτόχρονα περιέγραψε τις κινήσεις που έχει ήδη κάνει και όσα σχεδιάζει παραπέρα προκειμένου να κάνει τη χώρα «παράδεισο» για τους επιχειρηματικούς ομίλους. Ενδεικτικά, μίλησε για «μαζεμένες μεταρρυθμίσεις», διόρθωση «βαθιών στρεβλώσεων» και «μακροχρόνιων αγκυλώσεων».

Στο ίδιο πλαίσιο, στοχοποιώντας το οργανωμένο λαϊκό - εργατικό κίνημα, καταφεύγοντας και σε προβοκάτσιες, μίλησε για την εποχή πριν από την πρωθυπουργία του που «αλώνιζαν οι ασύδοτες συντεχνίες, όταν οι ακραίες ομάδες παρέλυαν την οικονομική ζωή, όταν τα οργανωμένα συμφέροντα έκαναν ό,τι ήθελαν».

Διαφήμισε τα πρωτογενή πλεονάσματα που βγήκαν στερώντας από το λαό ακόμα και τα αυτονόητα, το περιλάλητο κοινωνικό μέρισμα που διανέμει σε κάποιες ομάδες πληθυσμού - κυριολεκτικά ψίχουλα μπρος στις πραγματικές ανάγκες - «τις μεγάλες διαρθρωτικές αλλαγές» - καπιταλιστικές αναδιαρθρώσεις που χρειάζεται το μεγάλο κεφάλαιο για να κατοχυρώσει παραπέρα την εξουσία και κερδοφορία του.

Τέλος, καταλαβαίνοντας ότι τα παραπάνω δεν σημαίνουν και πολλά για τη σκληρή καθημερινότητα που βιώνουν οι εργαζόμενοι, επιχείρησε να πείσει ότι «μέχρι το 2020 θα έχουμε ανακτήσει το προ της κρίσης βιοτικό μας επίπεδο. Ως τότε η ανεργία θα έχει μειωθεί κάτω από τον μέσο όρο της Ευρώπης». Ακόμα ότι «σιγά σιγά, θα έχουμε ανάπτυξη, περισσότερες θέσεις εργασίας, περισσότερο εισόδημα, περισσότερες ευκαιρίες για όλους», παρακάμπτοντας βέβαια το γεγονός ότι η «ανάκαμψη» και «ανάπτυξη» που επαγγέλλεται, εντός ΕΕ, θα είναι πάνω στα ξέφτια μισθών και συντάξεων, στα ερείπια εργασιακών και λαϊκών δικαιωμάτων.

Τη φιλοδοξία να «ενώσει όσα ο νεοφιλελευθερισμός χώρισε» θρέφει ο Αλ. Τσίπρας, που στα πλαίσια του οπορτουνισμού που τον διακρίνει έφτασε χτες το βράδυ στο σημείο να φωνάξει «λαοί της Ευρώπης ενωθείτε», διευκρινίζοντας ουσιαστικά πως δεν εννοεί παρά να ενωθούν κάτω απ' τη σημαία των εκμεταλλευτών τους, ώστε να διεκδικήσουν για λογαριασμό της αστικής τάξης μέτρα στήριξης της κερδοφορίας της, πλάι σε όσα ισοπέδωσαν τα δικαιώματά τους.

«Για να οικοδομήσουμε την ευρύτερη δυνατή κοινωνική και πολιτική συμμαχία ενάντια στη λιτότητα» ανέφερε μιλώντας σε εκδήλωση κινήσεων (Κοινωνική Συμφωνία, Αριστερή Προοπτική, Κοινωνία Πρώτα και Πράττω) που υποστηρίζουν την υποψηφιότητά του για την προεδρία της Κομισιόν, του ιερατείου που ενορχηστρώνει την επίθεση εναντίον των λαών. Πρόσθεσε πως αν εκλεγόταν πρόεδρός της τα πρώτα πράγματα που θα έκανε - ρίχνοντας στάχτη στα μάτια του κόσμου - θα ήταν να διεκδικήσει «την απόσυρση της ευρωπαϊκής επιτροπής από την τρόικα» και «περισσότερες αρμοδιότητες στο ευρωπαϊκό κοινοβούλιο» - παρεμπιπτόντως αυτό που αθώωσε πανηγυρικά την τρόικα για τα πεπραγμένα της στην Ελλάδα - και για λογαριασμό των καπιταλιστών «θα έθετα αμέσως στο τραπέζι το ζήτημα της διάσκεψης για τη ρύθμιση του χρέους σε ευρωπαϊκό επίπεδο».

Στην προσπάθειά του να επιχειρηματολογήσει υπέρ της αυταπάτης ότι η ΕΕ αλλάζει, ταύτισε το περιεχόμενό της ως ένωση του κεφαλαίου με τους συσχετισμούς των πολιτικών του εκπροσώπων και υποστήριξε, επιβεβαιώνοντας το αντίθετο απ' αυτό που επεδίωκε: «Πολλοί μας λένε ότι αυτή η Ευρώπη δεν αλλάζει, δεν αλλάζουν οι πολιτικοί συσχετισμοί. Αρα δεν αλλάζει και η πολιτική. Τα ίδια ακριβώς επιχειρήματα ακούγαμε και για την Ελλάδα. Και εδώ πολλοί πίστευαν ότι δεν αλλάζουν οι πολιτικοί συσχετισμοί. Οτι δεν ανατρέπεται το πολιτικό και οικονομικό κατεστημένο. Ομως η ανατροπή, η μεγάλη ανατροπή που έγινε στην Ελλάδα, με τον ΣΥΡΙΖΑ, αποδεικνύει ότι τίποτε δεν είναι δεδομένο»!

Εξωραΐζοντας συστηματικά τη λυκοσυμμαχία την παρουσίασε σαν «το πεδίο των μεγάλων κοινωνικών και ταξικών αγώνων», όπου δηλαδή είναι δυνατή η απόσπαση μέτρων ανακούφισης των λαών, όταν αυτή συγκροτείται ως συγκεντρωμένη δύναμη πυρός του κεφαλαίου στον πόλεμο που έχει κηρύξει στους λαούς και τα δικαιώματά τους.

Επέμεινε να υποδεικνύει στο λαό ένα σκιάχτρο για αντίπαλο, το νεοφιλελευθερισμό και το πολιτικό προσωπικό του κεφαλαίου, «τις ανάξιες πολιτικές ηγεσίες» που με τις επιλογές τους «οδηγούν την Ευρώπη σε μια πρωτοφανή κρίση», σε «στρατηγικό αδιέξοδο που απειλεί την ίδια τη συνοχή και την ύπαρξή της» και τη μετέτρεψαν σε «Ευρώπη των τραπεζιτών» όπως είπε, προσπερνώντας τα ταξικά συμφέροντα που υπηρετούν αυτές οι επιλογές και θέλει να υπηρετήσει και ο ίδιος με το άλλο μείγμα διαχείρισης που υπερασπίζεται.

Επανέλαβε το ευφυολόγημα περί «απομάκρυνσης της Ενωμένης Ευρώπης από τις ιδρυτικές της αξίες», αφού «οι καλές προθέσεις έγιναν κακές αποφάσεις»! Καλές προθέσεις ήταν κατά τον ΣΥΡΙΖΑ η ίδρυση μιας συμμαχίας που θα διασφάλιζε καλύτερους όρους δράσης για τα μονοπώλια της Ευρώπης στο διεθνή ανταγωνισμό, ανάμεσά τους το τσάκισμα των δικαιωμάτων της εργατικής τάξης και που ορθώθηκε απέναντι στο σοσιαλισμό που οικοδομούνταν με ειδική αποστολή το χτύπημά του.

Ισχυρίστηκε ακόμα ότι «το κέντρο λήψης των αποφάσεων έφυγε από τους πολίτες και τις κυβερνήσεις και μεταφέρθηκε σε τεχνοκράτες, κλειστά συμβούλια και στην κεντρική τράπεζα». Πρόκειται για πλήρη παραποίηση της πραγματικότητας, αφού ποτέ λαοί και αστικές κυβερνήσεις δεν συναποφάσιζαν, και για εξωραϊσμό του ρόλου των αστικών κυβερνήσεων που τις παρουσιάζει σαν άβουλες, έρμαια μηχανισμών της ΕΕ.