Με ψευτοδιλήμματα και μια διπολική αντιπαράθεση με τον ΣΥΡΙΖΑ, που σε τίποτε δεν ωφελεί τα λαϊκά στρώματα, επιχειρεί ο πρωθυπουργός, Αντ. Σαμαράς, να υφαρπάξει λαϊκές ψήφους, στοιχίζοντας το λαό στον ευρωμονόδρομο, στις αντιλαϊκές προσταγές των μονοπωλίων.

Μιλώντας χτες στην Κοινοβουλευτική Ομάδα της ΝΔ παρουσίασε το κόμμα του ως δύναμη «σταθερότητας», εγγυητή της ίδιας αντιλαϊκής πολιτικής. Εκβιάζοντας το λαό να αποδεχτεί την άγρια αντιδραστική πολιτική της ΕΕ, κατέφυγε σε κινδυνολογίες, όπως ότι «βρισκόμαστε στην πιο κρίσιμη στιγμή για την πατρίδα μας τις τελευταίες δεκαετίες (...) Εξηγήστε ότι τίποτε δεν είναι δεδομένο, πολλά μικρά λάθη μπορούν να κάνουν τη μεγάλη ζημιά, που μπορούσε να οδηγήσουν σε χειρότερα απ' όσα περάσαμε ως τώρα».

Στο πλαίσιο της κοκορομαχίας με τον ΣΥΡΙΖΑ έκανε αλλεπάλληλες επιθέσεις στην αξιωματική αντιπολίτευση, την ώρα όμως που ο ΣΥΡΙΖΑ δίνει όρκους πίστης στο στόχο της καπιταλιστικής ανάπτυξης.

Προσπερνώντας τα μνημόνια διαρκείας που ισχύουν για όλα τα κράτη - μέλη της ΕΕ, υποστήριξε ότι οδηγούμαστε σε έξοδο από το μνημόνιο. Ταυτόχρονα περιέγραψε τις κινήσεις που έχει ήδη κάνει και όσα σχεδιάζει παραπέρα προκειμένου να κάνει τη χώρα «παράδεισο» για τους επιχειρηματικούς ομίλους. Ενδεικτικά, μίλησε για «μαζεμένες μεταρρυθμίσεις», διόρθωση «βαθιών στρεβλώσεων» και «μακροχρόνιων αγκυλώσεων».

Στο ίδιο πλαίσιο, στοχοποιώντας το οργανωμένο λαϊκό - εργατικό κίνημα, καταφεύγοντας και σε προβοκάτσιες, μίλησε για την εποχή πριν από την πρωθυπουργία του που «αλώνιζαν οι ασύδοτες συντεχνίες, όταν οι ακραίες ομάδες παρέλυαν την οικονομική ζωή, όταν τα οργανωμένα συμφέροντα έκαναν ό,τι ήθελαν».

Διαφήμισε τα πρωτογενή πλεονάσματα που βγήκαν στερώντας από το λαό ακόμα και τα αυτονόητα, το περιλάλητο κοινωνικό μέρισμα που διανέμει σε κάποιες ομάδες πληθυσμού - κυριολεκτικά ψίχουλα μπρος στις πραγματικές ανάγκες - «τις μεγάλες διαρθρωτικές αλλαγές» - καπιταλιστικές αναδιαρθρώσεις που χρειάζεται το μεγάλο κεφάλαιο για να κατοχυρώσει παραπέρα την εξουσία και κερδοφορία του.

Τέλος, καταλαβαίνοντας ότι τα παραπάνω δεν σημαίνουν και πολλά για τη σκληρή καθημερινότητα που βιώνουν οι εργαζόμενοι, επιχείρησε να πείσει ότι «μέχρι το 2020 θα έχουμε ανακτήσει το προ της κρίσης βιοτικό μας επίπεδο. Ως τότε η ανεργία θα έχει μειωθεί κάτω από τον μέσο όρο της Ευρώπης». Ακόμα ότι «σιγά σιγά, θα έχουμε ανάπτυξη, περισσότερες θέσεις εργασίας, περισσότερο εισόδημα, περισσότερες ευκαιρίες για όλους», παρακάμπτοντας βέβαια το γεγονός ότι η «ανάκαμψη» και «ανάπτυξη» που επαγγέλλεται, εντός ΕΕ, θα είναι πάνω στα ξέφτια μισθών και συντάξεων, στα ερείπια εργασιακών και λαϊκών δικαιωμάτων.