Τελικά, ο δεύτερος γύρος των προεδρικών εκλογών που πραγματοποιήθηκε προχτές στην Αυστρία, εξελίχθηκε σε μια μάχη που κρίθηκε οριακά και μάλιστα καθοριστικές ήταν οι λεγόμενες επιστολικές ψήφοι, που έφτασαν τις 700.000. Ο Αλεξάντερ φαν ντερ Μπέλεν, από το κόμμα των Πρασίνων, που είχε πάρει στον πρώτο γύρο 21,3%, έφτασε στο 50,3% (2.254.484 ψήφοι), ενώ ο υποψήφιος του αντιμεταναστευτικού, ρατσιστικού Κόμματος Ελευθερίας της Αυστρίας (FPO), είχε 35,3% και πήρε 49,7% (2.223.458 ψήφοι). Δηλαδή, η διαφορά μεταξύ των δύο υποψηφίων ήταν 31.026 ψήφοι ενώ η συμμετοχή σε αυτές τις κάλπες έφτασε στο 72,7% του εκλογικού σώματος.

Τον υποψήφιο των Πρασίνων, μπροστά στον ...κίνδυνο της ακροδεξιάς, στήριξαν άλλα αστικά κόμματα, όπως το Σοσιαλδημοκρατικό και όχι τόσο ανοιχτά το Λαϊκό, που ήταν πρώτη φορά στην Ιστορία της χώρας που δεν είχαν κανέναν υποψήφιο σε προεδρικές εκλογές καθώς κατέγραψαν πολύ χαμηλά ποσοστά, της τάξης του 11%. Η εξέλιξη αυτή, παρότι δεν επαληθεύτηκε η επικράτηση του ακροδεξιού υποψηφίου όπως έδειχναν οι τελευταίες δημοσκοπήσεις, ή το προβάδισμα που είχε το βράδυ της Κυριακής (πριν από την καταμέτρηση των επιστολικών ψήφων) σηματοδοτεί έτσι και αλλιώς εξελίξεις στο αστικό πολιτικό σύστημα της Αυστρίας.

Το ζήτημα των προσφύγων και μεταναστών, που ανέδειξε το εθνικιστικό κόμμα αλλά μπήκε στην ατζέντα και των άλλων κομμάτων, οδηγώντας μάλιστα τον προηγούμενο σοσιαλδημοκράτη καγκελάριο (πρωθυπουργό) σε παραίτηση, χρησιμοποιείται ως σημείο αιχμής για τη χειραγώγηση του λαού, την ίδια ώρα που αυτός καθημερινά χάνει δικαιώματα για να ξεπεράσει το ντόπιο κεφάλαιο τις δυσκολίες στην καπιταλιστική ανάκαμψη. Η αυστριακή αστική τάξη, με δεδομένες τις τριβές στην κυβέρνηση συνεργασίας Σοσιαλδημοκρατών - Λαϊκού Κόμματος, φαίνεται να αναζητεί και νέες διαχειριστικές λύσεις, αναβάθμισή της στη λυκοσυμμαχία της ΕΕ και πιθανή συμπόρευση και με άλλους «ριγμένους», όπως και με τη λεγόμενη ομάδα του Βίσεγκραντ (Ουγγαρία, Πολωνία, Τσεχία, Σλοβακία), που επίσης με αφορμή το Προσφυγικό θέτουν τις απαιτήσεις των δικών τους αστικών τάξεων.

Ο Πρόεδρος της Πολωνίας, Αντρέι Ντούντα, υπέγραψε τις προηγούμενες μέρες έναν ακόμα νόμο στο αντικομμουνιστικό οπλοστάσιο που επιχειρεί να στήσει η αστική τάξη, προκειμένου να σβήσει από τη μνήμη του λαού και των νέων γενιών ό,τι θυμίζει το σοσιαλισμό και την απόπειρα οικοδόμησής του. Πρόσφατη, εξάλλου, είναι η δίωξη στελεχών του ΚΚ Πολωνίας, γιατί «δημόσια προωθούν το ολοκληρωτικό σύστημα».

Στο συγκεκριμένο νόμο, με τη διατύπωση «απαγορεύεται σε δημόσιους χώρους, δρόμους, δημόσια κτίρια ό,τι διαδίδει τον κομμουνισμό ή οποιοδήποτε άλλο ολοκληρωτικό καθεστώς», προωθείται μια ευρεία επιχείρηση μετονομασίας σε οτιδήποτε θυμίζει τη σοσιαλιστική περίοδο. Οι τοπικές αρχές έχουν προθεσμία ενός έτους για να αφαιρέσουν τα περίπου 1.200 - 1.400 σύμβολα, ονομασίες και μνημεία σε όλη την Πολωνία, ενώ στην περίπτωση μη έγκαιρης συμμόρφωσης με τις σχετικές εγκυκλίους, η κυβέρνηση θα επιβάλει μια νέα προσωρινή ονομασία.

Ουσιαστικά, η κυβέρνηση της Πολωνίας υλοποιεί την κατεύθυνση της ιμπεριαλιστικής λυκοσυμμαχίας της ΕΕ, που παραχαράζει την Ιστορία, συκοφαντεί το σοσιαλισμό και τον εξισώνει με το φασισμό, που βγαίνει από τη μήτρα του καπιταλισμού, γι' αυτό και γι' αυτήν την υπόθεση η ΕΕ δεν βγάζει άχνα. Ομως, στο πλαίσιο του ενδοκαπιταλιστικού ανταγωνισμού, η ΕΕ μέσω της Ευρωπαϊκής Επιτροπής εγκαλεί την πολωνική κυβέρνηση γιατί δεν εφαρμόζει το «κράτος δικαίου», με αφορμή το διορισμό των μελών του Συνταγματικού Δικαστηρίου, για τη «μεταρρύθμιση στα δημόσια ΜΜΕ», για την «προωθούμενη νομοθεσία που ποινικοποιεί τις αμβλώσεις». Φυσικά, η κόντρα ΕΕ - Πολωνίας (της 6ης μεγαλύτερης οικονομίας στη λυκοσυμμαχία) έχει σχέση όχι με την ...ευαισθησία για το «κράτος δικαίου» - που έτσι κι αλλιώς είναι δίκαιο που υπηρετεί το κεφάλαιο και όχι τους λαούς - αλλά με τον ανταγωνισμό αστικών τάξεων για τα ιδιαίτερα συμφέροντά τους.