Στην κρίση ΗΠΑ - Δ. Ευρώπης το 1982 για τη μεταφορά φυσικού αερίου από τη Σιβηρία, αναφέρεται ο αναγνώστης μας ΚΥΡΙΑΚΟΣ ΖΑΧΑΡΙΑΔΗΣ, Μακρονησιώτης, από τη Ρόδο και γράφει:

Η κρίση άρχισε από το 1961-62. Οταν η κομμουνιστική Ρωσία ανακάλυψε το αέριο στη Σιβηρία, άρχισε αμέσως διαπραγματεύσεις με τη Δ. Ευρώπη, όπου όλες οι χώρες τις δέχτηκαν με ενθουσιασμό. Αλλά αυτό ήταν μεγάλη απώλεια για τις αμερικανικές πετρελαϊκές εταιρίες. Κι ενώ η Δ. Ευρώπη με τη Γερμανία, Γαλλία, Αγγλία άρχισαν να κατασκευάζουν τους τεράστιους μεταλλικούς αγωγούς, όπου εργάζονταν 700.000 εργάτες για την κατασκευή του αγωγού μήκους, περίπου, 4.500 χιλιομέτρων, η Αμερική με λύσσα απειλούσε τους πάντες. Τότε με τη βοήθεια της καθολικής εκκλησίας της Πολωνίας - έκαναν και πάπα Πολωνό για πρώτη φορά - δημιούργησε πολλές προκλήσεις με επιθέσεις των Πολωνών κατά της ΕΣΣΔ.

Για να γίνει το κολοσσιαίο αυτό έργο μεταφοράς αερίου στη Δ. Ευρώπη, έπρεπε να περάσουν ποταμούς, λίμνες, τεράστια βουνά που έπρεπε να τρυπηθούν. Και για να συντηρηθεί ο αγωγός από τη Σιβηρία μέχρι τη Δ. Ευρώπη δημιουργήθηκαν κατά μήκος διάφορα έργα και 50 μοντέρνες πόλεις με πανεπιστήμια, ξενοδοχεία, στάδια και ό,τι άλλο χρειάζονταν. Σε τούτο το έργο έλαβαν μέρος όλες οι νεολαίες των σοσιαλιστικών χωρών σαν εθελοντές. Η πληρωμή των σωλήνων έγινε με τεράστιες ποσότητες αερίου για μια υγιεινή Ευρώπη...

Βαγγέλης Μεγαλόφωνος, Χαλάνδρι.... Οταν λέμε έθνος εννοούμε το λαό κι όταν λέμε λαός εννοούμε το έθνος. Για πέστε μου εσείς είσαστε με το λαό για να έχετε το δικαίωμα να λέγεστε εθνικόφρονες; Αυτοί που θέλουν ν' αποκαλούν τον εαυτό τους Εθνικόφρονα είναι απλά και μόνο κρατιστές. Που, πάντα, πάνε με τη δύναμη του ισχυρότερου. Εχθές με τους δεξιούς βασιλοχουντικούς. Σήμερα με τους ρεφορμιστές σοσιαλδημοκράτες. Εθνικόφρονας είναι εκείνος που αγωνίζεται για το έθνος, δηλαδή για το λαό, δίχως να παίρνει μισθό και σαν τέτοιους ξέρω πολλούς. Οχι μόνο εδώ, αλλά και σ' ολόκληρο τον κόσμο. Αυτοί είναι οι κομμουνιστές. Εσείς είσαστε σκέτοι μισθοφόροι και κάτι παραπάνω που είναι αυτό: Οτι παραδώσατε όλους τους κομμουνιστές στους κατακτητές για να δείξετε στους Γερμαναράδες την πλέρια ειλικρινή αφοσίωσή σας. Αυτά τα λίγα. Γιατί η ιστορία δε γράφεται με φιέστες και θούρια μισαλλοδοξίας, αλλά με έργα ιστορικά, πατριωτικά και τέτοιες περγαμηνές μόνο τα στρατευμένα παιδιά του λαού και οι κομμουνιστές τις διαθέτουν...

Στάθης Γρίβας. Το ΝΑΤΟ: Των νόμων είμαστε, εμείς, οι εκφραστές,/της τάξης και της ηθικής ασπίδα./ Γι' αυτό πάντα θα σας μιλούμε/ για θεό, δικαιοσύνη, δίκαιο/ και δημοκρατία./ Κι αν ρίχνουμε βόμβες,/ αν σκοτώνουμε ανθρώπους/ ακριβώς αυτά υπηρετούμε:/ Το θεό, το καλό, το δίκαιο,/ την τάξη και τη δημοκρατία...

Νίκος Χρήστου, Αθήνα. Τελευταία παρουσιάστηκε το φαινόμενο από το Δήμο Αθηναίων να τοποθετεί στους κάδους σκουπιδιών σταθερά κιγκλιδώματα. Αυτά όπως βρίσκονται μέσα στο δρόμο και στα παρκαριζόμενα αυτοκίνητα δημιουργούν τεράστιο πρόβλημα διότι λειτουργούν ως μόνιμα εμπόδια. Δυσκολεύουν, έτσι, αφάνταστα το παρκάρισμα των αυτοκινήτων από τους οδηγούς των ΙΧ της Αθήνας. Οι εργασίες αυτές του Δήμου Αθηναίων καλύτερα να σταματήσουν αμέσως. Αυτό θα είναι προς όφελος των δημοτών. Ευχαριστώ.

Ελλη Σταματίου. Αθήνα. 17Φεβρουαρίου 2001, σαββατόβραδο στο Μέγαρο Μουσικής. Το αφιέρωμα στον Βασίλη Τσιτσάνη "ό,τι κι αν πω δε σε ξεχνώ" σε σκηνοθεσία Σταμάτη Φασουλή ήταν πραγματικά μια μοναδική μουσική απόλαυση τιμώντας, έτσι, τη μνήμη του μεγάλου Δάσκαλου. Η μαγεία όμως αυτών των αξέχαστων τραγουδιών, και της καταπληκτικής φωνής-ερμηνείας του Γιώργου Νταλάρα, διασπόνταν με τις άτοπες ούλτρα μοντέρνες χορογραφίες -οι οποίες σε κάθε εμφάνισή τους, αποσπούσαν και κάτι από την εικόνα - ομορφιά των ίδιων των τραγουδιών. Τα έργα του μεγάλου Τσιτσάνη δε χρειαζόταν καμιά επιπρόσθετη "τεχνητή" υπόμνηση εκτός από μια θερμή λαϊκή συμμετοχή, η οποία δυστυχώς απουσίαζε. Οι "σούπερ-σνομπ" της Αθήνας με τα γυαλιστερά βιζόν και τα πολυτελέστατα οχήματα με τους σοφέρ που περίμεναν, παρέμειναν (δυστυχώς) εγκλωβισμένοι στη "δική τους" παράσταση - επίδειξη. Τα αθάνατα τραγούδια του Τσιτσάνη ακούστηκαν σε μια "παγερή" σάλα γεμάτη από "παρφιούμ" και πολύτιμα κοσμήματα. Την πραγματική όμως διάσταση του λαϊκού τραγουδιού τη νιώθεις με τη συμμετοχή της ψυχής σου... Τραγουδώντας και συμμετέχοντας μόνο, μπορείς να νιώσεις κάτι από Τσιτσάνη...

Κώστας Αδριανός, Αθήνα. Ο Μάρκος Βαμβακάρης ήτανε ο πιο μεγάλος βάρδος του μπουζουκιού. Ητανε από τη Σύρο. Με τον Μάρκο είμαστε πατριώτες. Γνωριστήκαμε το 1930 στου Τζελέπη στον Πειραιά -εγώ ήμουν ναύτης του Λιμεναρχείου... Το 1940 καθόμουν στο καφενείο ΣΤΕΜΜΑ στην Ομόνοια που πήγαιναν οι ηθοποιοί -με τον Αιμίλιο Βεάκη και τον πρόεδρο των ηθοποιών Πατρίκιο με τη γυναίκα του και ήρθε και ο Μάρκος και μας είπε φύγετε γιατί γυρίζει ο Μανιαδάκης με τον Μανώλη Μανωλέα και συλλαμβάνουνε τους κομμουνιστές. Ο Βεάκης ρωτάει: Λέει την αλήθεια; Ναι του είπα και φύγαμε σε ένα μπαρ στην οδό Κοτοπούλη που ήτανε και ο Μάρκος. Εκεί μαζεύονταν οι Συριανοί. Οταν γυρίσαμε στο καφενείο μάθαμε από τα γκαρσόνια ότι πιάσανε τρεις. Τώρα πώς πλήρωσε την προδοσία ο Μανωλέας είναι γνωστό, όπως όλοι οι προδότες...

Στις 23.2.2001 στο «Ριζοσπάστη», σελ. 11, ο Γ.Π. γράφει για τα 58 χρόνια από την ίδρυση της ΕΠΟΝ (23.2.43). Αλλά δεν αναφέρει - μαζί με τις άλλες 10 ιδρυτικές νεολαιίστικες οργανώσεις - και την ΕΝΑΡ (Ενωση Νέων Αγωνιστών Ρούμελης), που ήταν κι αυτή ιδρυτικό μέλος της ΕΠΟΝ. Κι απ' όσα γνωρίζω, είναι η μόνη αντιστασιακή οργάνωση νέων πριν από την ΕΠΟΝ εξόπλισε κι έβγαλε στο βουνό, από τον Οχτώβρη του 1942, αντάρτικη ομάδα νέων του ΕΛΑΣ με καπετάνιο τον ΕΝΑΡίτη Κώστα Σκαρμούτσο (Ηρακλή), από τα Βασιλικά Υπάτης. Κι όπως γράφω στο βιβλίο μου «ΚΑΤΟΧΗ», σελίδες 61,64,67,68 για την ίδρυση και δράση της ΕΝΑΡ πήρε μέρος και στην ανατίναξη της Γέφυρας του Γοργοπόταμου (25.11.1942) κάτω από την καθοδήγηση του αρχηγού του ΕΛΑΣ Αρη Βελουχιώτη.

Με αγάπη ΧΡΗΣΤΟΣ ΡΑΧΙΩΤΗΣ