Με πανηγυρικό τόνο στις ανακοινώσεις του, το υπουργείο Εργασίας δημοσιοποίησε τους «στρατηγικούς στόχους» για το 2018, δίνοντας τους βασικούς άξονες της κυβερνητικής πολιτικής στα Εργασιακά και στο Ασφαλιστικό για τους επόμενους μήνες. Στην προμετωπίδα βρίσκεται «η επαναφορά των Συλλογικών Συμβάσεων Εργασίας τον Αύγουστο του 2018 και η παρακολούθηση για την εφαρμογή των ελεύθερων συλλογικών διαπραγματεύσεων σε όλα τα επίπεδα». Θυμίζουμε ότι στο θέμα του κατώτερου μισθού, που σήμερα ρυθμίζεται από την ΠΥΣ 6/2012, ισχύει ο νόμος 4093/2012, ο οποίος, μετά τη λήξη των «προγραμμάτων», προβλέπει μια «εικονική» διαπραγμάτευση ανάμεσα στις εργοδοτικές ενώσεις και τη ΓΣΕΕ, ώστε στη συνέχεια το ύψος του να καθορίζεται από την κυβέρνηση, παίρνοντας υπόψη τις εκθέσεις επιτροπών και «επιτροπάτων» που μελετούν τους δείκτες της ανταγωνιστικότητας και ανάλογα εισηγούνται.

Η κυβέρνηση σκόπιμα δεν λέει αν θα καταργήσει αυτόν το νόμο και αν θα άρει τους υπόλοιπους περιορισμούς που ισχύουν για τις συλλογικές διαπραγματεύσεις και συμβάσεις. Και ο λόγος που δεν το κάνει, είναι επειδή δεν πρόκειται να κουνήσει ρούπι απ' όσα προβλέπει η σημερινή «μνημονιακή» νομοθεσία, που είναι μόνιμη και όχι προσωρινή και η οποία εκφράζει, από τη μια, την αυτόματη προσαρμογή του κατώτερου και των άλλων μισθών στις «νόρμες» της καπιταλιστικής ανταγωνιστικότητας και ταυτόχρονα ενσωματώνει το πνεύμα των συμφωνιών με την τρόικα για καμιά ανάκτηση απωλειών των εργαζομένων, καμιά επιστροφή σε προηγούμενους νόμους για τα Εργασιακά. Απ' αυτήν τη σκοπιά, οι κυβερνητικές εξαγγελίες είναι στάχτη στα μάτια των εργαζομένων, το τυράκι στη φάκα της αναμονής και της προσμονής, ότι κάτι καλύτερο θα προκύψει για το λαό από το τέλος των μνημονίων και την καπιταλιστική ανάπτυξη.

Μια σειρά άλλοι «στρατηγικοί στόχοι» του υπουργείου είναι βερμπαλισμοί και ευχολόγια. Για παράδειγμα, τι περιεχόμενο να δώσει κανείς στο στόχο της «ανάπτυξης πολιτικών και δράσεων για την αντιμετώπιση της αδήλωτης εργασίας και κάθε μορφής παραβατικότητας στους χώρους εργασίας», όταν το κεφάλαιο, με την ευελιξία, τη «διευθέτηση» του εργάσιμου χρόνου και τους απαράδεκτους «κανονισμούς εργασίας» των επιχειρήσεων, έχει σήμερα τη δυνατότητα να απασχολεί εργαζόμενους με ελάχιστους περιορισμούς από το νόμο, προκειμένου να αυξάνει την παραγωγικότητα και να εκμεταλλεύεται φτηνότερη εργατική δύναμη; Αλλη εξαγγελία αφορά στην «ανάπτυξη του Εθνικού Συστήματος Υγείας και Ασφάλειας στην Εργασία, βάσει των προτεραιοτήτων της Εθνικής Στρατηγικής για την Υγεία και Ασφάλεια στην Εργασία». Αλήθεια, για ποια προστασία της υγείας και της ζωής των εργαζομένων μιλάνε, όταν η εντατικοποίηση και η «ευελιξία» έχουν μετατρέψει σε «παγίδες» τους χώρους δουλειάς; Οταν εργαζόμενοι δουλεύουν μέσα σε καράβι με αμίαντο, το υπουργείο ενημερώνεται για την παύση των εργασιών με παρέμβαση και των συνδικάτων και την επόμενη μέρα δίνει εντολή να συνεχιστούν κανονικά οι εργασίες, για να μη χάσει τα χρονοδιαγράμματα ο πλοιοκτήτης; Εκεί που η «παραβατικότητα» της εργοδοσίας δεν καλύπτεται από τη διασταλτική ερμηνεία της αντεργατικής νομοθεσίας, έρχονται η απουσία ελέγχων και το πολυδαίδαλο κρατικό σύστημα να προσφέρουν διέξοδο διαφυγής στην εργοδοσία.

Το υπουργείο δεσμεύεται ακόμα για την «ανάπτυξη ενεργητικών πολιτικών για την ένταξη στην αγορά εργασίας και την προώθηση σταθερών, ποιοτικών και πλήρους απασχόλησης θέσεων εργασίας, λαμβάνοντας υπόψη τις ανάγκες της αγοράς εργασίας». Στον ΣΕΒ και στις άλλες εργοδοτικές ενώσεις είναι βέβαιο πως θα χτυπούν καμπάνες. «Ενεργητικές πολιτικές» σημαίνει λιγότερα κονδύλια για τη στήριξη των ανέργων, λιγότερα και μικρότερα επιδόματα ανεργίας απ' αυτά τα άθλια που δίνονται σήμερα (και αυτά σε ελάχιστους), αύξηση του προϋπολογισμού που κατευθύνεται στην επιδότηση της εργοδοσίας για τη δημιουργία βραχύχρονων θέσεων εργασίας, στις οποίες ανακυκλώνονται και αλέθονται δεκάδες χιλιάδες άνεργοι στη διάρκεια ορισμένων μηνών ή και χρόνων. Σε ό,τι αφορά τις «ποιοτικές» και «πλήρους απασχόλησης» θέσεις, θα μπορούσε να το προσπεράσει κανείς σαν καλαμπούρι, αν δεν ήταν γνωστά τα πιο πρόσφατα στοιχεία του ΕΦΚΑ, που δείχνουν ότι το 30% των σημερινών μισθωτών απασχολείται με μερική απασχόληση και με μισθό σταθερά κάτω από τα 400 ευρώ. Κι αυτό δεν είναι αποτέλεσμα μόνο των νόμων που ψήφισαν οι προηγούμενοι, αλλά και της πολιτικής που συνεχίζει η σημερινή κυβέρνηση, διευρύνοντας την «ευελιξία» στην αγορά εργασίας και συμπιέζοντας παραπέρα το μέσο μισθό.

Το υπουργείο δηλώνει επίσης ότι θα παρακολουθεί και θα υποστηρίζει τη λειτουργία του «ενιαίου οργανωτικού μοντέλου του ασφαλιστικού συστήματος (ΕΦΚΑ) για την πιο γρήγορη, πιο αποτελεσματική και φιλική προς τους ασφαλισμένους παροχή υπηρεσιών». Προφανώς, από τα πρώτα καθήκοντα και το 2018 θα είναι η ολοκλήρωση του επαναπροσδιορισμού των παλιών συντάξεων, προκειμένου με την εφαρμογή του νόμου που ψηφίστηκε στο πλαίσιο της δεύτερης «αξιολόγησης», να είναι όλα έτοιμα όταν τεθεί σε εφαρμογή η περικοπή της λεγόμενης «προσωπικής διαφοράς». Κατά τον ίδιο τρόπο, προβλέπεται και η «αξιοποίηση της ακίνητης περιουσίας των εποπτευόμενων φορέων του υπουργείου», που δίνει τη δυνατότητα σε επιχειρηματικούς ομίλους να κερδοσκοπήσουν από την εκμετάλλευση της περιουσίας των ασφαλισμένων, ενώ ομοίως εξαγγέλλεται και η «καθιέρωση συστημάτων διοικητικού εκσυγχρονισμού και μεθόδων στρατηγικού σχεδιασμού σε όλα τα πεδία αρμοδιότητας του υπουργείου για την αξιοποίηση των υποδομών που διαθέτει».

Τέλος, μια σειρά εξαγγελίες αφορούν τη διαχείριση και την ανακύκλωση της φτώχειας, με μέτρα που δοκιμάστηκαν από αυτή και τις προηγούμενες κυβερνήσεις, αλλά και από τις κυβερνήσεις σε όλο τον καπιταλιστικό κόσμο, φιλελεύθερες, σοσιαλδημοκρατικές και εσχάτως «αριστερές». Ενώ προβλέπεται και η παραπέρα ανάπτυξη της «Εθνικής Στρατηγικής για την Κοινωνική και Αλληλέγγυα Οικονομία», ως μέσο συγκάλυψης της πραγματικής ανεργίας και ιδιωτικοποίησης υπηρεσιών που μέχρι τώρα προσφέρονται από το κράτος, σε πολλές περιπτώσεις ανταποδοτικά. Συμπερασματικά: Με τους «στρατηγικούς στόχους» για το 2018, το υπουργείο Εργασίας διαβεβαιώνει τη μεγαλοεργοδοσία ότι θα συνεχίσει απαρέγκλιτα την ίδια πολιτική που τη βοήθησε να ανακάμψει από την κρίση. Διαβεβαιώνει όμως και τους εργαζόμενους, ότι τη χρονιά που διανύουμε η κυβέρνηση θα γίνει ικανότερη στην προώθηση μέτρων που τσακίζουν μισθούς, συντάξεις και δικαιώματα, αλλά και σε μηχανισμούς ενσωμάτωσης της δυσαρέσκειας και διαχείρισης της φτώχειας του λαού...