Αγώνας για την ειρήνη, σημαίνει αγώνας κατά του ιμπεριαλισμού. Η διαφύλαξη της ειρήνης, είναι καθημερινή μάχη ενάντια στη νέα τάξη πραγμάτων. Για ένα ολόκληρο μήνα, το φιλειρηνικό κίνημα της πατρίδας μας, θα βρεθεί στην πρώτη γραμμή. Μήνας αντιιμπεριαλιστικής δράσης ο Μάης, μήνας κινητοποιήσεων, συγκεντρώσεων και πορειών και χιλιάδες άνθρωποι θα διαδηλώσουν για την ειρήνη (σελίδα 5)

«Δημοκρατία», ο μεγάλος απών στους χώρους δουλιάς. Αγνωστη λέξη μετά το πέρασμα της πύλης, απαγορευμένη μετά το χτύπημα της κάρτας. Η εικόνα ίδια - μαύρη σε «ξηρά και... θάλασσα». Αυταρχισμός, απειλές, απολύσεις, «πνίξιμο» κάθε απαίτησης. Ενα πλέγμα αντιδημοκρατικών σχέσεων όπου εργοδοτικός και κρατικός μηχανισμός εναλλάσσονται σε ρόλους καταστολής (σελίδες 16-17)

Αρθρο του Φ. Ενγκελς που γράφτηκε την Πρωτομαγιά και στις 2 Μάη του 1881, δέκα περίπου χρόνια, δηλαδή, μετά την παρισινή κομμούνα και 5 χρόνια πριν τα γεγονότα του Σικάγου για την εφημερίδα «The Labour Standart» με θέμα «Δίκαιος μισθός για δίκαιη εργάσιμη μέρα» (σελίδα 18)

Θέλει πράγματι μεγάλη προσπάθεια για να φανταστούμε την Ολυμπιακή αλλά και μετα-Ολυμπιακή εικόνα του Σχοινιά. Ο υγροβιότοπος, το δάσος της Κουκουναριάς, ο καλαμιώνας, είτε δε θα υπάρχουν είτε θα έχουν υποστεί τέτοια αλλοίωση που θα αργοπεθαίνουν (σελίδες 20-21)

Βασικός στόχος είναι η απελευθέρωση επέκτασης και εγκατάστασης βιομηχανιών στην Αττική, με το νέο νομοσχέδιο που δημοσιοποίησε η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ, διά των συναρμοδίων υπουργών Ανάπτυξης και ΠΕΧΩΔΕ, Ν. Χριστοδουλάκη και Κ. Λαλιώτη, αντίστοιχα, το οποίο θα καταργήσει το περιβόητο Προεδρικό Διάταγμα 84/84, επιβαρύνοντας στο έπακρο το περιβάλλον (σελίδα 22)

Σύμφωνα με τον διοικητή της Τράπεζας Ελλάδας, αν για το... όραμα της ένταξης της χώρας στην ΟΝΕ χρειάστηκε μια ολόκληρη υπερδεκαετής περίοδος πολιτικής μονόπλευρης λιτότητας και αμφισβήτησης των δικαιωμάτων των εργαζομένων, για τη λεγόμενη «πραγματική σύγκλιση» απαιτούνται είκοσι χρόνια πλήρους ξεθεμελίωσης των εργατικών καταχτήσεων και ολοκλήρωση των διαρθρωτικών προσαρμογών της ελληνικής οικονομίας (σελίδα 23)

Ηταν μια από τις μεγαλύτερες απεργιακές κινητοποιήσεις των τελευταίων δεκαετιών. Η απεργία της περασμένης Πέμπτης και οι εντυπωσιακές σε όγκο και μαχητικότητα συγκεντρώσεις ήταν η πρώτη απάντηση των εργαζομένων στην απόπειρα της κυβέρνησης για την ανατροπή των ασφαλιστικών τους δικαιωμάτων. Η αναδίπλωση της κυβέρνησης το βράδυ της περασμένης Τετάρτης και η δήλωση του υπουργού Εργασίας για το «πάγωμα» των κυβερνητικών προτάσεων, ούτε την επιτυχία της απεργίας έβλαψε, ούτε μπόρεσε να κρύψει τον τακτικό ελιγμό, που έπεσε στο κενό. Καταθορυβημένη η κυβέρνηση από το μέγεθος των αντιδράσεων κατά των θέσεών της και υπό την πίεση της πρωτοφανούς, για τα δεδομένα, απεργιακής κινητοποίησης, αποφάσισε αυτό τον ελιγμό χωρίς να παραιτηθεί από τα σχέδια για την κατεδάφιση του συστήματος κοινωνικής ασφάλισης. Προφανώς, υπολόγιζε ότι έτσι θα έδινε τη δυνατότητα σε όσους εξαρχής ήθελαν να πάρουν μέρος στον κοινωνικό διάλογο - απάτη να βρουν το πρόσχημα για να δηλώσουν τώρα συμμετοχή. Ομως, η επιτυχία της απεργιακής κινητοποίησης συνίσταται και στο ότι μείωσε σημαντικά τα περιθώρια ελιγμών και υπαναχωρήσεων προς αυτή την κατεύθυνση. Οι εκκλήσεις του πρωθυπουργού, από το βήμα της Κεντρικής Επιτροπής του ΠΑΣΟΚ, για συμμετοχή στο διάλογο, μπορεί να συγκινούν την πλειοψηφία της ΓΣΕΕ, η οποία όμως θα σκεφτεί πολύ σοβαρά να παραβιάσει τη σαφή εντολή της μεγάλης απεργίας, για την οριστική και αμετάκλητη απόσυρση των κυβερνητικών θέσεων. Αποφασιστικός παράγων των εξελίξεων αυτών αναδείχτηκε το ταξικό συνδικαλιστικό κίνημα, με εκφραστή το Πανεργατικό Αγωνιστικό Μέτωπο, το οποίο με τη δράση του πριν και μετά τις κυβερνητικές εξαγγελίες έβαλε τη σφραγίδα του στους στόχους και την προοπτική των αγωνιστικών κινητοποιήσεων. Ραντεβού την 1η Μάη.

Δύο εκθέσεις, από την Ευρωπαϊκή Επιτροπή και το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο, καταλήγουν σε ένα κοινό συμπέρασμα, ότι η παγκόσμια καπιταλιστική οικονομία κλυδωνίζεται και ότι το επίκεντρο των «σεισμικών δονήσεων» εντοπίζεται στις ΗΠΑ. Τόσο η Κομισιόν, όσο και το ΔΝΤ, συνιστούν στις κυβερνήσεις την αναθεώρηση των προβλέψεών τους υπολογίζοντας την επιβράδυνση στους ρυθμούς ανάπτυξης. Πίσω από τις συστάσεις αυτές κρύβεται η εν εξελίξει επιχείρηση του μεγάλου κεφαλαίου, με τη συνδρομή των κυβερνήσεων, για τη μετακύληση των συνεπειών στους εργαζόμενους. Το πρώτο κύμα των δεκάδων χιλιάδων απολύσεων ήταν μόνο η αρχή.

Ομως, η έκθεση της Κομισιόν έχει και μια ξεχωριστή σημασία, αφού περιλαμβάνει εκτιμήσεις για την πορεία της ελληνικής οικονομίας, τις επιδόσεις της κυβέρνησης και τις συστάσεις για την ακολουθητέα οικονομική πολιτική. Η Κομισιόν διαψεύδει τις κυβερνητικές θριαμβολογίες για αύξηση κατά 5% του ΑΕΠ και προτείνει την άμεση λήψη μέτρων για τη διευκόλυνση των ομαδικών απολύσεων, την επέκταση των «Τοπικών Συμφώνων Απασχόλησης» με την αντίστοιχη κατάργηση των Συλλογικών Συμβάσεων Εργασίας και την ταχύτερη προώθηση των ανατροπών των εργασιακών σχέσεων και του συστήματος κοινωνικής ασφάλισης.