ΑΠΟ ΜΕΡΑ ΣΕ ΜΕΡΑ | ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ

Το καταφύγιο είναι «έξω»!

Κάθε κράτος έχει τη δικαιοδοσία, ακριβέστερα υποχρεούται να προστατεύει τους πολίτες του. Είναι υπεύθυνο να αντιμετωπίζει δυσμενείς για τον πληθυσμό καταστάσεις. Ανάλογου ή και ακόμα μεγαλύτερου μεγέθους είναι η ευθύνη του κράτους να προλαμβάνει δυσάρεστες καταστάσεις και να προετοιμάζεται γι' αυτές. Ολα αυτά είναι αυτονόητα και δεδομένα. Ομως η κυβέρνηση καθόλου δε δικαιούται να κρύβεται πίσω από τα αυτονόητα, θέλοντας να αποφύγει τις απαντήσεις που υποχρεούται να παράσχει στους Ελληνες πολίτες σχετικά με τα ερωτηματικά που προκύπτουν έπειτα από την αποκάλυψη του «Κυριακάτικου Ριζοσπάστη».

Πρόκειται για το απόρρητο έγγραφο που μοιράστηκε στα δημοτικά και στα νηπιαγωγεία της Αθήνας που περιλαμβάνει αναλυτικές οδηγίες στα σχολεία ώστε να αντιμετωπιστούν οι συνέπειες που θα έχει για τους μαθητές το ενδεχόμενο ενός από αέρος βομβαρδισμού την ώρα του μαθήματος...

***

Τα όσα ψέλλισε μέχρι χτες η κυβέρνηση κάθε άλλο παρά ικανοποιούν την απαίτηση των γονιών και των μικρών μαθητών, όλης της ελληνικής κοινωνίας, για ουσιαστική ενημέρωση. Η προσπάθεια της κυβέρνησης αναλώθηκε να εμφανίσει το απόρρητο έγγραφο περίπου σαν μια «τυπική διαδικασία», κάτι σαν «υπόθεση ρουτίνας». Εμφανής η στόχευσή της ακόμα ακόμα και να υποβαθμίσει το όλο ζήτημα, περιορίζοντάς το σε ένα «υπηρεσιακό λάθος». Λάθος που αφορά όχι το γιατί συντάχθηκε αυτό το κείμενο. Το «κακό» και το «λάθος» για την κυβέρνηση είναι ότι ο «Ρ» ξετρύπωσε την υπόθεση... Για το ουσιαστικό, φυσικά, δε γίνεται καμία νύξη.

Το ουσιώδες στη συγκεκριμένη υπόθεση είναι άλλο και συγκεκριμένα: Ποιοι ήταν οι λόγοι για την προώθηση ενός... «αντιαεροπορικού» σχεδιασμού στα σχολεία της χώρας; Η ανάγκη των συντακτών των απόρρητων οδηγιών να αναμορφώσουν τον Πολιτικό Σχεδιασμό Εκτάκτων Αναγκών (ΠΣΕΑ) με τέτοιο τρόπο, προέκυψε διά της «επιφοιτήσεως»; Κάθε λογικός άνθρωπος που στοιχειωδώς παρακολουθεί τα γεγονότα στα Βαλκάνια δεν μπορεί να ικανοποιείται από τις... «μη απαντήσεις» της κυβέρνησης.

***

Τα ερωτήματα είναι σαφή:

α) Είναι τυχαίο ότι η αναμόρφωση του ΠΣΕΑ προς την κατεύθυνση της αντιμετώπισης των από αέρος βομβαρδισμών, ξεκίνησε - όπως πιστοποιούν τα έγγραφα - παραμονές της επιδρομής κατά της Γιουγκοσλαβίας (Φλεβάρης '99) και ολοκληρώθηκε τώρα που οι ευρωατλαντιστές μιλούν για «επανασχεδιασμό του χάρτη» στα Βαλκάνια, καθιστώντας πιο ορατό τον κίνδυνο μιας γενικευμένης ανάφλεξης;

β) Η κυβέρνηση θεωρεί «πρόληψη» να στέλνει οδηγίες στα σχολεία για την αντιμετώπιση των βομβαρδισμών, αλλά την ίδια ώρα να συμμετέχει στον Οργανισμό που βομβαρδίζει σχολεία, σανατόρια, νοσοκομεία και αμάχους; Είναι «πρόληψη» η εμπλοκή της χώρας σε πολεμικά παιχνίδια, είτε διά της συνυπογραφής επιδρομών, είτε διά της αποστολής Ελλήνων φαντάρων εκτός των ελληνικών συνόρων, υπό τη σημαία εκείνου που βομβάρδισε τα σχολεία στη Γιουγκοσλαβία;

γ) Η γλώσσα των «ανατριχιαστικών» πολεμικών περιγραφών στην οποία είναι γραμμένες αυτές οι οδηγίες, αλλά και οι συμβουλές στους γονείς να συμβάλουν οικονομικά για την κατασκευή «ασφαλών καταφυγίων» (!) σε τι αποβλέπουν; Θέλουν να μας προστατέψουν ή μήπως να «εξοικειωθούμε» στη σκέψη ενός ενδεχόμενου βομβαρδισμού;

***

Η κυβέρνηση της συμμετοχής στη ΝΑΤΟική επιδρομή, αφ' ενός, δεν έχει το ανάστημα να υποδύεται ότι «φροντίζει πριν από μας για μας». Η κυβέρνηση υποχρεούται να εξηγήσει: Τι ξέρει; Τι την καθιστά τόσο... «προβλεπτική» ώστε να συμπεριλαμβάνει στα ενδεχόμενα πρόκλησης έκτακτων συνθηκών ακόμα και βομβαρδισμούς;

Αφ' ετέρου, είναι υπόλογη και για την υφέρπουσα ψυχολογικού τύπου «επιδρομική» συμπεριφορά της. Αλλωστε, είναι γνωστό ότι η κυβέρνηση θα επιθυμούσε το 98% του ελληνικού λαού να μάθαινε να ζει σαν... «βομβαρδίσιμο», έτοιμο να βρεθεί στα καταφύγια, φοβισμένο και κυρίως μακριά από το πραγματικό καταφύγιο. Και το πραγματικό λαϊκό καταφύγιο είναι έξω στους δρόμους. Στους δρόμους της καταδίκης και της αντίστασης ενάντια σε όσους θέλουν τους λαούς στα καταφύγια...

Νίκος ΜΠΟΓΙΟΠΟΥΛΟΣ

Η απάντηση στην «κοινωνική» απάτη

Γρηγοριάδης Κώστας

Οσο περνάνε οι μέρες, τόσο περισσότερο γίνεται ολοφάνερη η απάτη της κυβέρνησης, ότι, τάχα, εξοικονομεί κονδύλια από αλλού, για να τα διαθέσει στην «κοινωνική πολιτική». Συμβαίνει ακριβώς το αντίθετο. Θα πέσει τσεκούρι και μάλιστα άγριο στις κοινωνικές δαπάνες, προκειμένου να εξυπηρετηθούν σίγουρα και ολοένα αυξανόμενα τα κέρδη των πολυεθνικών. Αψευδής μάρτυρας αποτελεί το γεγονός ότι, βάσει του Συμφώνου Σταθερότητας που ισχύει για τα κράτη της ευρωζώνης, η κυβέρνηση πρέπει να περιορίσει με συγκεκριμένα μέτρα το δημόσιο χρέος κατά 16 ποσοστιαίες μονάδες ως προς το ΑΕΠ (από περίπου 100% σήμερα σε 84% το 2004), πράγμα που σημαίνει ότι πρέπει να μειωθεί κατά 6,4 τρισεκατομμύρια δραχμές μέσα σε τέσσερα χρόνια! Και μόνο αυτό το στοιχείο είναι αρκετό για να καταδείξει ότι το 1,5 τρισ. δρχ., που ισχυρίζεται ο Γ. Παπαντωνίου ότι θα εξοικονομήσει από το πρόγραμμα των ιδιωτικοποιήσεων και ό,τι άλλο μπορεί να περικόψει, από την προείσπραξη μελλοντικών εσόδων του δημοσίου από κρατικά λαχεία, Ταμείο Εθνικής Οδοποιίας κ.ο.κ., δε φτάνει ούτε για να καλυφθεί το μισό του δημόσιου χρέους. Αρα, είναι φανερό ότι η κυβέρνηση θα στραφεί στο άρμεγμα της «ιερής αγελάδας», των εργαζομένων και των λαϊκών στρωμάτων. Μόνο όποιος εθελοτυφλεί δεν μπορεί να διακρίνει ότι αν δε συγκροτηθεί το Μέτωπο αγώνα και ζωής της συντριπτικής πλειοψηφίας του λαού, το χάσμα των κοινωνικών ανισοτήτων θα έχει μεγαλώσει τόσο πολύ, ώστε θα «ρουφήξει» μεγάλα τμήματα του λαϊκών μαζών.

Σιγά τα... ωά

Γρηγοριάδης Κώστας

ΚΑΝΟΝΙΚΑ το Πάσχα γίνονται τα τσουγκρίσματα, αλλά εκεί στο ΠΑΣΟΚ φαίνεται το αναβάλανε για αργότερα! Για τη συνάντηση Τσοχατζόπουλου - Σημίτη λέμε.

Μη φανταστείτε, βέβαια, ότι θα γινόταν και κανένας μεγάλος καυγάς κατά τη διάρκεια της συνάντησης! Τα στελέχη της κυβέρνησης, ως γνωστόν, δε συγκρούονται ευθέως και κατ' ιδίαν.

Οι μηχανισμοί είναι που συγκρούονται και αλληλοϋπονομεύονται, οπότε οι όποιες «αψιμαχίες» θα ήταν ούτως ή άλλως πριν και μετά τη συνάντηση. Τι να γίνει, έτσι είναι τα ήθη στο ΠΑΣΟΚ. Αλλωστε, είπαμε, για μια πραγματική σύγκρουση χρειάζονται και πολιτικές διαφωνίες.

Κι από αυτές όποιος πράγματι έχει το δείχνει και σε δηλώσεις και έμπρακτα. Δεν μπορεί να κάνει αλλιώς.

ΠΟΛΛΑ ακούσαμε προχτές για την απεργιακή κινητοποίηση των δημοσιογράφων και αρκετοί, δυστυχώς, έβγαλαν το αντιδημοσιογραφικό «άχτι» τους μια και βρήκαν ελεύθερα μικρόφωνα και κάμερες!

Πάντως, ο Ελληνας πολίτης (γιατί αυτός έχει σημασία) μάλλον κατάλαβε αρκετά καλά ότι και οι δημοσιογράφοι δεν αποτελούν εξαίρεση στον κανόνα που λέει πως πλήττονται σε όλους τους κλάδους εργασιακά δικαιώματα.

Η εικόνα του δημοσιογράφου που απεργεί και διαδηλώνει είναι σαφώς πιο κοντά στην πραγματικότητα που βιώνουν οι εργαζόμενοι στα ΜΜΕ, από αυτή του παρατρεχάμενου της εξουσίας που «τα παίρνει» από παντού και όλα τα σχετικά που ακούγονται!

Οχι πως δεν υπάρχουν και τέτοια φαινόμενα. Υπάρχουν και παραϋπάρχουν. Αλλά δεν είναι, ή, τουλάχιστον, δεν πρέπει να είναι ο κανόνας...

Ευελπιστούμε δε ότι η επιτυχία της κινητοποίησης (γιατί ήταν προφανές ότι είχε επιτυχία) αποτελεί σαφές μήνυμα για το ποιες είναι οι διαθέσεις των δημοσιογράφων! Το αν το είδαν αυτοί που πρέπει στη διοίκηση της ΕΣΗΕΑ εξαρτάται προφανώς από το αν θέλουν να το δουν!

Παπαγεωργίου Βασίλης

Αλλωστε, θα έχουν άμεσα την ευκαιρία να το αποδείξουν!

Παιγνίδι με την «κοινωνική πολιτική»

«Παιγνίδι» εντυπώσεων με τους αριθμούς προσπαθεί να παίξει η κυβέρνηση σχετικά με την «κοινωνική πολιτική» της. Ανάμεσα στα πολλά που είπε τις τελευταίες μέρες ο υπουργός Εργασίας, Τ. Γιαννίτσης, σε συνεντεύξεις του σε ραδιοφωνικούς σταθμούς, είναι κι αυτό: Τα τρία μέτρα της κυβέρνησης, για το προσχολικό επίδομα, το βοήθημα σε οικογένειες ορεινών περιοχών και το επίδομα σε μακροχρόνιους άνεργους άνω των 45 ετών, απευθύνονται σε 300.000 οικογένειες και αφορούν σε περίπου 1 εκατ. ανθρώπους. Γενικά και χωρίς να κρίνουμε την ποιότητα των «μέτρων», ας πούμε ότι αυτά είναι όλα σωστά. Στη συνέχεια, όμως, ο υπουργός Εργασίας είπε και το εξής: Οι οικογένειες με 1 εκατ. δραχμές εισόδημα θα πάρουν 1.600.000 σε 16 χρόνια για κάθε ανήλικο παιδί που έχουν (εφόσον το παιδί γεννηθεί τώρα και επειδή η επιδότηση ισχύει μέχρι την ηλικία των 16 ετών)!

Αφού, λοιπόν, η κυβέρνηση θέλει να χρησιμοποιήσει τους αριθμούς, κάναμε κι εμείς τις δικές μας πράξεις: Το συνολικό κόστος των μέτρων είναι 61,8 δισ. δραχμές το χρόνο. Αν υποθέσουμε ότι «επωφελούνται» 1.000.000 άνθρωποι για ένα χρόνο, δηλαδή 365 μέρες, τότε αναλογούν 169,3 δραχμές τη μέρα για κάθε έναν! Αυτή είναι η «πρόσθετη» ενίσχυση της κυβέρνησης για τις ευπαθείς ομάδες!

Οσο για το επίδομα για τα παιδιά μέχρι 16 ετών, το 1.600.000 δραχμές στα 16 χρόνια που είπε ο υπουργός Εργασίας είναι 273,9 δραχμές τη μέρα!

Να θυμίσουμε ότι το μέτρο των 48 χιλιάδων δραχμών ανά μήνα, που θα δίνονται στους μακροχρόνιους άνεργους 45-65 ετών, ισχύει μόνο για ένα έτος. Δηλαδή, τον επόμενο χρόνο η κυβέρνηση θα διαθέσει 41,6 δισ. δραχμές για 275.000 οικογένειες, δηλαδή 825 χιλιάδες ανθρώπους, σύμφωνα με τους κυβερνητικούς υπολογισμούς.

Αυτοί οι άνθρωποι θα «ωφεληθούν» με 138 δραχμές τη μέρα το 2002!

Υπάρχουν και άλλα νούμερα, καθόλου κολακευτικά για την «κοινωνική πολιτική» της κυβέρνησης. Σε τελευταία ανάλυση, όσοι επαιτούν στον ηλεκτρικό βγάζουν περισσότερα από αυτά και δεν έχουν και υποχρέωση στην κυβέρνηση...

Η «δικαίωση» του Κ. Μητσοτάκη

Τη γλώσσα της αλήθειας, εννοείται της ταξικής, μίλησε ο Κ. Μητσοτάκης, τούτη τη φορά για το Ασφαλιστικό. Ο επίτιμος πρόεδρος της ΝΔ δε... μάσησε τα λόγια του:

«Τι θα πει δικαιώματα, τι θα πει κεκτημένα δικαιώματα», αναρωτήθηκε (στο «Φλας») και πρόσθεσε: «Αν η ανάγκη το απαιτήσει, η ανάγκη είναι ο υπέρτατος νόμος... Οταν δεν έχεις χρήματα πώς να καλύψεις δικαιώματα που όντως υπάρχουν;». Δε δίστασε μάλιστα να γίνει και πιο συγκεκριμένος και μάλιστα όσον αφορά στην αύξηση του ορίου ηλικίας: «Δεν μπορεί να βγαίνει σοβαρός άνθρωπος και να λέει ότι όταν ο μέσος όρος ηλικίας φτάνει τα 80, από εκεί που ήταν 65 και 70, είναι δυνατόν το όριο της συνταξιοδοτήσεως να μην ανεβεί... Θα ανεβεί»!

(Με άλλα λόγια οι συνταξιούχοι φταίνε που ζουν περισσότερο! Το είχε πει και ο καθηγητής Σπράος). Δεν έχουμε καμία αμφιβολία ότι ο Κ. Μητσοτάκης θα δικαιωθεί, για πολλοστή φορά, από την πολιτική της κυβέρνησης Σημίτη. Η διαφορά είναι ότι η τελευταία εξαντλεί κάθε μέσο και «διάλογο» για να εξαπατήσει τους εργαζόμενους και να παρουσιάσει το μαύρο άσπρο.