- Αυξάνονται τα όρια ηλικίας.

- Μειώνονται οι συντάξεις.

- Διευρύνεται το χάσμα ανάμεσα στις παροχές και στις σύγχρονες ανάγκες.

- Επιβαρύνεται ακόμα περισσότερο η εργατική-λαϊκή οικογένεια με τα βάρη της συνταξιοδότησης, της προστασίας της υγείας, των κοινωνικών υπηρεσιών.

Η αντιλαϊκή ουσία των μέτρων δεν μπορεί να αποκρυφτεί ή να εξωραϊστεί μέσα από το τέχνασμα της μεταβατικής περιόδου (2001-2006), που υπηρετεί τη διάσπαση και τον αποπροσανατολισμό των εργαζομένων.

Γιατί η μεταβατική περίοδος έχει σαφή προσανατολισμό, οδηγεί σε επώδυνες ανατροπές, που ξεριζώνουν δικαιώματα και θεμελιώνουν ένα βάρβαρο σύστημα, το οποίο θα ολοκληρώνεται σταδιακά με νέα αντιλαϊκά μέτρα.

Ο εργαζόμενος που θα συνταξιοδοτηθεί μέχρι το 2007 δε γλιτώνει.

Θα υποστεί τις συνέπειες της μείωσης των συντάξεων, την εμπορευματοποίηση και υποβάθμιση του δημόσιου τομέα της Υγείας, των κοινωνικών υπηρεσιών.

Αποκτά σήμερα κρίσιμη σημασία η σφυρηλάτηση της ταξικής αλληλεγγύης, η ανάπτυξη της συλλογικότητας και της συλλογικής δράσης γιατί η ευθύνη του κάθε εργάτη, του κάθε εργαζόμενου καθορίζεται από τη στάση του απέναντι στην τάξη του, στο συνάδελφό του, στα παιδιά και τα εγγόνια του, στις νέες γενιές που το 2001 οδηγούνται από τις δυνάμεις του κεφαλαίου σε μεσαιωνικό πισωγύρισμα.

Για το λόγο αυτό ο κάθε εργάτης, ο κάθε εργαζόμενος έχει τη δική του θέση στον αγώνα. Ο προβληματισμός «με πιάνουν ή δε με πιάνουν» τα αντιλαϊκά μέτρα πρέπει να δώσει τη θέση του στην αποφασιστική στάση που θα συμπυκνωθεί στο «τι κάνω, τι θα κάνουμε για να μην περάσουν αυτά τα μέτρα», «τι κάνω, τι θα κάνουμε για να διεκδικήσουμε μαζικά, μαχητικά σύγχρονα αιτήματα, για δημόσια υποχρεωτική καθολική Κοινωνική Ασφάλιση».

Δηλαδή, η κυβέρνηση όχι μόνο έρχεται σε αντίθεση με τη θέση των εργαζομένων για την κατάργηση των αντιασφαλιστικών νόμων της περιόδου 1990-1993 της ΝΔ και το αντεργατικό καθεστώς που επιβλήθηκε, αλλά στηρίζεται σ' αυτό το καθεστώς, το επεκτείνει σε όλους τους ασφαλισμένους και το προσαρμόζει ακόμα σε πιο αντιλαϊκή κατεύθυνση.

Με τα αντιλαϊκά μέτρα παρατείνεται ο εργάσιμος βίος, η διαδικασία της εκμετάλλευσης των εργαζομένων. Καταπατείται το δικαίωμα των εργαζομένων να ζήσουν ορισμένα χρόνια απαλλαγμένοι από τα βάρη των υποχρεώσεων της συμμετοχής στην παραγωγική διαδικασία. Ερχεται - όσο μακάβριο και αν είναι - πιο κοντά η έναρξη της συνταξιοδότησης με το θάνατο.

Η αύξηση των ορίων ηλικίας προωθείται σε συνθήκες αύξησης της παραγωγικότητας της εργασίας και συγκέντρωσης τεράστιου πλούτου, που αντικειμενικά επιτρέπει στους εργαζόμενους και στους συνταξιούχους να ζήσουν καλύτερα, αλλά η διαδικασία αυτή προσκρούει στο καθεστώς της κυριαρχίας των μονοπωλίων και στην πολιτική που υπηρετεί τα συμφέροντά τους.

Οι εργαζόμενοι καλούνται να δώσουν τη μάχη επιθετικά απαιτώντας τη μείωση του ορίου συνταξιοδοτικής ηλικίας, διεκδικώντας συνταξιοδότηση στα 60 και τα 55 χρόνια για άνδρες και γυναίκες αντίστοιχα - 55 και 50 για τα βαρέα, ανθυγιεινά επαγγέλματα.

Με τον τρόπο αυτό η κυβέρνηση επικυρώνει, για όλους τους εργαζόμενους, την κατάργηση της προϋπόθεσης των 4.050 ημερών ασφάλισης για την κατοχύρωση συνταξιοδοτικού δικαιώματος που ίσχυε μέχρι το 1992 και έρχεται σε αντίθεση με το αίτημα των εργαζομένων που απαιτούν τη μείωση του χρόνου ασφάλισης για την κατοχύρωση συνταξιοδοτικού δικαιώματος.

Πρόκειται για μέτρο που εκφράζει σαδιστική αντεργατική αντίληψη, ενώ ακόμα και ο πιο απλός υπολογισμός δείχνει ότι το μέτρο καθίσταται απαγορευτικό ιδιαίτερα σε συνθήκες αυξημένης ανεργίας και εξάπλωσης της μερικής απασχόλησης.

Αποκτά ιδιαίτερη σημασία όχι μόνο η εφαρμογή της 35ετίας αλλά και η διεκδίκηση του αιτήματος της συνταξιοδότησης στα 30 χρόνια ασφάλισης ή 9.000 μέρες εργασίας ανεξαρτήτως ηλικίας, που ανταποκρίνεται στις συνθήκες αύξησης της παραγωγικότητας της εργασίας και δίνει ουσιαστική απάντηση στο πρόβλημα της εντεινόμενης φθοράς της εργατικής δύναμης.

Το αντεργατικό αυτό μέτρο προωθείται σε συνθήκες που επιβάλλουν αποφασιστικότερα μέτρα προστασίας των εργαζομένων οι οποίοι είναι εκτεθειμένοι σε βλαπτικούς, επικίνδυνους παράγοντες και αντιμετωπίζουν τον κίνδυνο των εργατικών ατυχημάτων και των επαγγελματικών ασθενειών που «εκσυγχρονίζονται» και πολλαπλασιάζονται.

Το αίτημα που βγάζει η ίδια η ζωή αφορά στην επέκταση του θεσμού των βαρέων-ανθυγιεινών αλλά και στη λήψη πρόσθετων μέτρων προστασίας των εργαζομένων κατά τη διάρκεια της παραγωγικής διαδικασίας, καθώς και μέτρων πρόωρης συνταξιοδότησης και ειδικής μέριμνας κατά τη διάρκεια της «απομαχίας».

Με τα αντιλαϊκά μέτρα επιβάλλεται ο καθορισμός της κύριας σύνταξης στο 60% του μισθού - από το 80% που ισχύει σήμερα - ενώ ο υπολογισμός της σύνταξης καθορίζεται στη βάση του μέσου όρου των μισθών της τελευταίας δεκαετίας και καταργείται ο υπολογισμός της σύνταξης με βάση τον τελευταίο μισθό που ισχύει, π.χ., για το δημόσιο ή τον ευρύτερο δημόσιο τομέα και το μέσο όρο των μισθών της τελευταίας 5ετίας που ισχύει για το ΙΚΑ.

Πρόκειται για δραστική μείωση των κύριων και επικουρικών συντάξεων, που θα ξεπεράσει ακόμα και το 50%.

Οι συνέπειες είναι βαρύτατες.

Μέσα από τα αντιλαϊκά μέτρα προβάλλει η οδυνηρή τάση της υποβάθμισης των συντάξεων, της ζωής των συνταξιούχων και των οικογενειών τους. Προωθείται ο στόχος της κυβέρνησης και της Ευρωπαϊκής Ενωσης για τη σταδιακή μετατροπή των συντάξεων - όχι μόνο των κατώτερων συντάξεων - σε επιδόματα.

Είναι γνωστό ότι με τα αντιασφαλιστικά μέτρα της ΝΔ αποδεσμεύτηκε η κατώτερη σύνταξη από τα 20 Ημερομίσθια Ανειδίκευτου Εργάτη (ΗΑΕ) και κατέληξε να καλύπτει μόνο περίπου τα 15,5 ΗΑΕ που συμπληρώνονται μόνο σε ορισμένες περιπτώσεις, στη βάση εισοδηματικών κριτηρίων, από το περιβόητο Επίδομα Αλληλεγγύης (ΕΚΑΣ), που αποτελεί το όχημα για την κατάργηση των κατώτερων συντάξεων.

Με τα νέα μέτρα η σημερινή κατώτερη σύνταξη του ΙΚΑ (σύνταξη πείνας) που είναι 124.150 δρχ. οδηγείται στην ακόμα μεγαλύτερη κατάντια των 60.000 δρχ. περίπου.

Οι κυβερνητικές αναφορές περί αύξησης αυτού του άθλιου ποσού με (προαιρετικό) επίδομα αλληλεγγύης τύπου ΕΚΑΣ, το οποίο θα στηρίζεται σε εισοδηματικά κριτήρια, δεν πρέπει να ξεγελάσει κανέναν.

Η ουσία είναι ότι η αντεργατική πολιτική της λεγόμενης ανταποδοτικότητας σπάζει κόκαλα και θα την πληρώσουν ακριβά οι συνταξιούχοι.

Η φτώχεια θα επεκταθεί με ραγδαίους ρυθμούς και αυτό προσπαθεί να ελέγξει η κυβέρνηση με τα δίκτυα της μιζέριας, με τα λεγόμενα προγράμματα καταπολέμησης της φτώχειας που προδιαγράφουν την προοπτική που θα βιώσουν χιλιάδες και χιλιάδες εργαζόμενοι και συνταξιούχοι.

Οι εργαζόμενοι καλούνται να διεκδικήσουν τα 20 ημερομίσθια του ανειδίκευτου εργάτη ως βάση της κατώτερης σύνταξης, να απαιτήσουν ουσιαστικές αυξήσεις στις συντάξεις και καθορισμό της σύνταξης στο 80% του μισθού. Παλεύοντας ταυτόχρονα για μισθούς και ημερομίσθια που θα ανταποκρίνονται στις σύγχρονες αυξημένες ανάγκες γιατί διαφορετικά η υποβάθμιση των μισθών θα παρασέρνει συνεχώς προς τα κάτω τις συντάξεις.

Λέει το εξής: Παρατείνεται η διατήρηση της τριμερούς χρηματοδότησης για τους μετά την 1.1.93 ασφαλισμένους.

Με τη θέση αυτή η κυβέρνηση συνεχίζει να αρνείται την καθιέρωση κρατικής εισφοράς για τους ασφαλισμένους μέχρι το 1993.

Ταυτόχρονα,

Α) Η κυβέρνηση αρνείται να εκπληρώσει τις υποχρεώσεις του κράτους και για τους νεοασφαλιζόμενους από 1.1.93 αφού, όπως είναι γνωστό, οφείλει στα Ταμεία ποσά εκατοντάδων δισεκατομμυρίων.

Β) Αρνείται να καταβάλει χρόνιες οφειλές του κράτους που ανέρχονται σε τρισεκατομμύρια δραχμές, από την εκμετάλλευση των αποθεματικών των Ταμείων (που τα χρησιμοποίησε χωρίς τόκους για δεκαετίες), την άσκηση της λεγόμενης κοινωνικής πολιτικής με τα χρήματα των ασφαλισμένων (π.χ., συντάξεις παλιννοστούντων Αιγυπτιωτών, συγχωνεύσεις προβληματικών Ταμείων, πρόωρες συνταξιοδοτήσεις κ.ά.) -υποχρεώσεις δηλαδή του κρατικού προϋπολογισμού.

Γ) Υποθάλπει την εισφοροδιαφυγή της εργοδοσίας, ιδιαίτερα του μεγάλου κεφαλαίου, που υπολογίζεται σε 1 τρισεκατομμύριο το χρόνο.

Συντηρεί τη «μαύρη»-ανασφάλιστη εργασία. Ενώ πρόσφατα με το νόμο 2874/2000 για την ανατροπή των εργασιακών σχέσεων μείωσε την εργοδοτική εισφορά υπέρ του κλάδου κύριας σύνταξης του ΙΚΑ κατά 2% στο όνομα της τόνωσης της απασχόλησης!

Στη βάση των παραπάνω στοιχείων και με δεδομένο ότι η ανεργία αγκαλιάζει περισσότερους από 550.000 ανθρώπους ενώ επεκτείνονται οι ελαστικές μορφές απασχόλησης, γίνεται φανερό ότι με την πολιτική της κυβέρνησης τα βάρη της χρηματοδότησης, τα βάρη των οικονομικών προβλημάτων των Ταμείων, που δημιουργεί η αντιλαϊκή πολιτική, θα τα σηκώσουν με ακόμα πιο δυσβάσταχτους όρους οι ίδιοι οι εργαζόμενοι.

Εδώ βρισκόμαστε σήμερα, και αυτό το ομολογεί όχι μόνο το κυβερνητικό τερατούργημα για την αύξηση των ορίων ηλικίας, τη μείωση των συντάξεων, τη χειροτέρευση των προϋποθέσεων συνταξιοδότησης, αλλά και τα άλλα αντιλαϊκά μέτρα, που αφορούν στην επιβολή των ιδιωτικο-οικονομικών κριτηρίων στα νοσοκομεία, την περικοπή, την υποβάθμιση των υπηρεσιών Υγείας και Πρόνοιας.

Από τη στιγμή που η επιλογή της κυβέρνησης, της ΝΔ, της Ευρωπαϊκής Ενωσης είναι η δραστική μείωση των κρατικών και εργοδοτικών υποχρεώσεων, στο όνομα της ανταγωνιστικότητας των επιχειρήσεων και της ενίσχυσης του μεγάλου κεφαλαίου, το βάρος θα μετατοπίζεται συνεχώς προς την πλευρά των εργαζομένων, με περικοπές δικαιωμάτων και κοινωνικών παροχών, με νέα αντιλαϊκά «πακέτα». Πάντα βεβαίως με το επιχείρημα της «βιωσιμότητας» των Ταμείων που αποτέλεσε και το ψευτοεπιχείρημα της ΝΔ στις αρχές της δεκαετίας του '90 αλλά δεν πέρασαν ούτε 10 χρόνια και η επίθεση κατά των εργαζομένων κλιμακώθηκε.

Ετσι σήμερα το ζήτημα των στόχων πάλης για τη χρηματοδότηση του συστήματος Κοινωνικής Ασφάλισης τίθεται ακόμα πιο καθαρά:

- Πάλη για την καταβολή των κλεμμένων και το χτύπημα της εισφοροδιαφυγής με σαφή προσανατολισμό: Να μην επιβληθεί καμία πρόσθετη επιβάρυνση στους ασφαλισμένους, να ικανοποιηθεί το δίκαιο αίτημα της μείωσης του ποσοστού της συμμετοχής των εργαζομένων στην προοπτική της απαλλαγής τους από τις ασφαλιστικές εισφορές.

- Το κόστος χρηματοδότησης της Υγείας και της Πρόνοιας να το αναλάβει άμεσα το κράτος, με τη συμμετοχή της εργοδοσίας, ιδιαίτερα του μεγάλου κεφαλαίου.

Παρά τα απανωτά αντεργατικά χτυπήματα των κυβερνήσεων του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ, χιλιάδες εργαζόμενοι συνταξιοδούνται σήμερα με όρια ηλικίας κάτω των 65 χρόνων.

Για παράδειγμα:

- Στο ΙΚΑ με 4.500 ημέρες ασφάλισης (15ετία) οι γυναίκες συνταξιοδοτούνται στα 60, ενώ με 10.000 ημέρες ασφάλισης οι άνδρες συνταξιοδοτούνται στα 62 χρόνια και οι γυναίκες στα 57.

- Στις ΔΕΚΟ -σε πολλές περιπτώσεις- με 25 χρόνια ασφάλισης συνταξιοδοτούνται οι άνδρες στα 55 χρόνια και οι γυναίκες στα 50.

-Στο ΙΚΑ με 10.500 ημέρες ασφάλισης (35ετία) μπορούν να συνταξιοδοτηθούν με πλήρη σύνταξη άνδρες και γυναίκες στα 58 χρόνια.

-Στις ΔΕΚΟ με τη συμπλήρωση 35ετίας συνταξιοδοτούνται με πλήρη σύνταξη άνδρες και γυναίκες ανεξαρτήτως ηλικίας πχ ΤΑΠ-ΟΤΕ. Στη ΔΕΗ με την 35ετία ισχύει συνταξιοδότηση στα 50 χρόνια για τους άνδρες, ενώ οι γυναίκες με τη συμπλήρωση 32 χρόνων ασφάλισης συνταξιοδοτούνται ανεξαρτήτως ηλικίας.

- Στο Δημόσιο με τη συμπλήρωση 35ετίας συνταξιοδοτούνται οι άνδρες στα 60 χρόνια και οι γυναίκες στα 58.

Με τα νέα αντιλαϊκά μέτρα σφαγιάζονται επίσης τα δικαιώματα των γυναικών και ιδιαίτερα των μητέρων με ανήλικα παιδιά. Ετσι οδηγούνται σε συνταξιοδότηση στα 65 χρόνια γυναίκες για τις οποίες μέχρι σήμερα ισχύουν προϋποθέσεις πρόωρης συνταξιοδότησης.

Ορισμένα παραδείγματα:

Στο ΙΚΑ συνταξιοδοτούνται στα 55 χρόνια (ηλικία) με 18,5 χρόνια ασφάλισης για πλήρη σύνταξη και στα 50 για μειωμένη.

Στις ΔΕΚΟ συνταξιοδοτούνται με 24,5 χρόνια ασφάλισης χωρίς όριο ηλικίας ή 24,5 χρόνια ασφάλισης και στα 44,5 χρόνια (ηλικία) πχ για το ΤΑΠ-ΟΤΕ.

Σ' αυτό το έδαφος, στο έδαφος των τραγικών συνεπειών των αντιλαϊκών μέτρων και των καθολικών λαϊκών αντιδράσεων που καταδικάζουν τα κυβερνητικά μέτρα, διαμορφώνονται προϋποθέσεις δημιουργίας μαζικού μαχητικού κινήματος που θα καταστήσει ανενεργούς τους χειρισμούς - ελιγμούς εκτόνωσης της λαϊκής οργής και θα αναγκάσει την κυβέρνηση να πάρει πίσω τα αντιλαϊκά μέτρα.

Ο αγώνας θα είναι σκληρός και διαρκείας και απαιτεί υψηλό βαθμό οργάνωσης. Απαιτεί συνεχή, σχεδιασμένη δράση σε κάθε κλάδο, σε κάθε χώρο δουλιάς. Συσπείρωση, κινητοποίηση νέων δυνάμεων, συγκρότηση απεργιακών επιτροπών και επιτροπών αγώνα. Ακούραστη δουλιά για την επιτυχία της πανελλαδικής, πανεργατικής απεργίας την Πέμπτη 26 του Απρίλη και των κινητοποιήσεων που οργανώνει το ΠΑΜΕ, τα ταξικά συνδικάτα για το γιορτασμό της εργατικής Πρωτομαγιάς.

Σ' αυτή την πορεία οι εργαζόμενοι θα στέλνουν δυναμικό μήνυμα κλιμάκωσης των αγώνων στις πλειοψηφίες της ΓΣΕΕ και της ΑΔΕΔΥ και θα κλείνουν το δρόμο στον κοινωνικό διάλογο της απάτης και σε κάθε είδους διαδικασίες συναίνεσης και απεμπόλησης των δικαιωμάτων των εργαζομένων.