Οπως διαβάσαμε σε καθημερινή εφημερίδα, η διοίκηση της Εμπορικής Τράπεζας έχει ήδη λάβει την απόφασή της, να αποχωρήσει από τη Μολδαβία και να επεκτείνει τις δραστηριότητές της σε άλλες παρευξείνειες και βαλκανικές χώρες. Αν, πράγματι, έτσι έχουν τα πράγματα, μπορούμε να πούμε ότι βρισκόμαστε μπροστά σε σχέδιο αποσταθεροποίησης της νέας κομμουνιστικής κυβέρνησης και ίσως τις επόμενες μέρες υπάρξουν και άλλες εξελίξεις. Το έργο, άλλωστε, το έχουμε ξαναδεί. Οικονομικός πόλεμος, φυγή κεφαλαίων, προβοκατόρικα δημοσιεύματα, για να τρομοκρατηθεί ο λαός. Κι αν τα μέτρα αυτά αποδειχτούν αναποτελεσματικά, τότε μπαίνουν σ' εφαρμογή τα «μεγάλα μέσα», απεργίες της κατσαρόλας αλλά και στρατιωτικές επεμβάσεις. Δε θέλουμε να γίνουμε μάντεις κακών, αλλά ο 20ός αιώνας, είναι γεμάτος με τέτοιου είδους ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις. Και το ερώτημα που προκύπτει είναι αν αυτή τη φορά θα τους αφήσουμε.
«Αλληλεγγύη των γενεών». Αυτό είναι το καινούριο παραμύθι της κυρίαρχης νεοφιλελεύθερης προπαγάνδας, για να δικαιολογήσουν την εμμονή τους στα αντιασφαλιστικά μέτρα. «Αν δεν παρθούν τώρα μέτρα τότε δε θα πάρουν σύνταξη οι επόμενες γενιές», αναμασούν Σημίτης, Καραμανλής, Μάνος, Αβραμόπουλος, ΣΕΒ και όσοι απαρτίζουν τον αντιλαϊκό συνασπισμό. Κατ' αρχήν πρέπει να σημειώσουμε ότι όταν ψήφιζαν τα μέτρα για την «ελαστικοποίηση» των εργασιακών σχέσεων φώναζαν ότι τα παίρνουν γιατί «σκέφτονταν τους άνεργους». Και αυτό που κατάφεραν είναι να μοιράσουν μια θέση εργασίας σε δύο ή τρεις εργαζόμενους, να ενισχύσουν τη μερική απασχόληση και άρα τη μερική σύνταξη. Με λίγα λόγια έβαλαν τους εργαζόμενους, χειροτερεύοντας δραματικά τη θέση τους, να πληρώσουν χωρίς βέβαια να μειωθεί η ανεργία, αλλά, αποκλειστικά και μόνο να αυξηθούν τα κέρδη της μεγάλης εργοδοσίας.
Αυτό επιχειρούν και τώρα. Οι εργαζόμενοι να πληρώσουν τώρα και «τοις μετρητοίς», να δεχτούν να τους αφαιρεθούν κεκτημένα δικαιώματα, για να έχουν -οι ίδιοι και οι οι επόμενες γενιές- συντάξεις πείνας. Είναι φανερό ότι πρόκειται για αλληλεγγύη προς το κεφάλαιο και τα υπερκέρδη του. Από την άλλη, για να μην ξεφτιλίζουν και τις λέξεις, η πραγματική αλληλεγγύη των γενεών είναι οι εργαζόμενοι να υπερασπίζονται και να διευρύνουν τα δικαιώματά τους σήμερα, ώστε να μπορούν -εκτός των άλλων- να κληροδοτούν περισσότερα και στις επόμενες γενιές.
«Μετά ταξίδεψαν για λίγο και βρέθηκαν πάνω από ένα αεροδρόμιο. - Πού βρισκόμαστε; ρώτησε η Δέσποινα. - Στα Σπάτα, και αυτό που βλέπεις είναι το καινούριο αεροδρόμιο της Αθήνας που εξυπηρετεί εκατομμύρια επισκέπτες και αθλητές που έρχονται από όλα τα μέρη του κόσμου στην Ελλάδα».
Το παραπάνω είναι ένα μικρό απόσπασμα από το παραμύθι «Η Δέσποινα και το περιστέρι», το οποίο αποτελεί μέρος του εκπαιδευτικού υλικού για το πρόγραμμα ολυμπιακή παιδεία. Σε κάποιο σημείο γίνεται αναφορά στη λεωφόρο Σπάτων - Σταυρού - Ελευσίνας, «που θα έχει πάνω από 60 χιλιόμετρα συνολικό μήκος». Υπάρχει και η νέα λεωφόρος Υμηττού - που δείχνει το περιστέρι στο κοριτσάκι και όπως σημειώνει - «αυτά θα διευκολύνουν και θα εξοικονομήσουν χιλιάδες ώρες σε όσους πρέπει να μετακινούνται από το ένα μέρος στο άλλο». Μετά υπάρχει η προτροπή «Ελα, πάμε τώρα να καμαρώσουμε τις αθλητικές εγκαταστάσεις!». Και η Δέσποινα με το περιστέρι καμαρώνουν τις ολυμπιακές εγκαταστάσεις και οι μικροί αναγνώστες γίνονται δέκτες της κυβερνητικής προπαγάνδας, για τα «μεγάλα έργα ανάπτυξης», το αεροδρόμιο της «Χόχτιφ», κλπ., κλπ. Μια «ανώδυνη» προσέγγιση της Αθήνας, της Ολυμπιάδας της... αρπαχτής, που δείχνει για μια ακόμα φορά ότι τίποτα δεν είναι τυχαίο και ακίνδυνο, ακόμα κι αν πρόκειται για παραμύθι...
Πάνω από 1.000.000 άνθρωποι έχουν στοιβάξει όλη τους τη ζωή μέσα σε μια τεράστια σακούλα σέρνοντάς την ολημερίς, μαζί με τα όνειρα που κρατούν κρυμμένα βαθιά μέσα σαν φυλακτό. Την ώρα που οι «τυχεροί» έχουν κάποιο κεραμίδι πάνω από το κεφάλι τους για να κοιμηθούν, οι άστεγοι αναζητούν, πολλές φορές επί ματαίω, μια ήρεμη και απάνεμη γωνιά για να ξαποστάσουν. Ολα αυτά στο Μπουένος Αϊρες, που κάποτε φούσκωνε από καμάρι για το γεγονός ότι όλοι έτρεχαν να δουν και να γνωρίσουν το «Παρίσι της Λατινικής Αμερικής». Τώρα πια είναι η «πόλη των κλοσάρ».
Μια πόλη αστέγων που «ανδρώθηκε» από τη μεσαία τάξη, την πάλε ποτέ ευδοκιμούσα και τώρα πένητα. Οι μεσοαστοί μεταμορφώθηκαν σε αστέγους, αφού η τάξη τους επλήγη περισσότερο από τις οικονομικές μεταρρυθμίσεις της δεκαετίας που παρήλθε, εμπνεύσεως και επιβολής των ΗΠΑ και των χρηματοπιστωτικών οργανισμών και με τις οποίες, η συντριπτική πλειοψηφία των εγχώριων επιχειρήσεων κατέρρευσε. Η ανεργία από 15% εκτοξεύτηκε στο 50% και ο αριθμός των αστέγων αυξήθηκε σε 9 χρόνια κατά 300%! Και αυτά επισήμως, αφού πολλές οργανώσεις τονίζουν ότι η κυβέρνηση δε μετρά τους ανθρώπους που ζουν ξεχασμένοι στις παραγκουπόλεις...
Πρωτομαγιά
κι η εργατιά
ξεχύθηκε
στους δρόμους
και «όχι»
βροντοφώναξε
στους άθλιους
τους «νόμους»
και τα όνειρά της
άπλωσε
και τα 'πλεξε
στεφάνι
κι αληθινά
ορκίστηκε
μ' αγώνες
να τα κάνει.
* * *
Πρωτομαγιά
κι οι δουλευτές
του μόχθου
και του κόπου
τη δύναμη
απέδειξαν
του ταξικού
«μετώπου»
κι ελπίδες
χίλιες άνθισαν
κι ευώδιασαν
σαν μύρα
πως με την πάλη
ο λαός
άλλη θα έχει
μοίρα.