Associated Press

Ουρά ανέργων έξω από γραφείο ευρέσεως εργασίας

Κι όμως... μόλις την προηγούμενη βδομάδα για πρώτη φορά στη σύγχρονη Ιστορία της Γερμανίας, η κυβέρνηση έδωσε στη δημοσιότητα έκθεση για την «κατάσταση της φτώχειας». Και ναι, υπάρχει ακόμη και για τα ερμητικά κλειστά μάτια και αυτιά, όλων των μεταπολεμικών κυβερνήσεων, που μέχρι πρότινος αρνούνταν πεισματικά την ύπαρξη εκατομμυρίων ανθρώπων που ζούσαν κάτω από τα παγκόσμια όρια της φτώχειας, μεταφράζοντας το γεγονός ότι πάνω από τρία εκατομμύρια άνθρωποι ή το 3,5% του εθνικού πληθυσμού που διαβιοί με τα ελάχιστα, ή καλύτερα ζει μέσα στη φτώχεια είναι μία κοινωνική ομάδα που ζει με τα χρήματα της κοινωνικής πρόνοιας και ότι εξ ορισμού δεν μπορεί η κατάστασή τους να χαρακτηριστεί ως φτώχεια.

Associated Press

Συγκρούσεις διαδηλωτών αστυνομίας σε πρωτομαγιάτικη εκδήλωση

Αν αυτά τα συμπεράσματα θεωρηθούν για κάποιους απλώς «λαϊκιστική κινδυνολογία», ίσως θα πρέπει να προσέξουν λίγο περισσότερο τα στοιχεία και τους αριθμούς που παρατίθενται στην έκθεση, η οποία ερευνά σε βάθος μια πολύ μακρά χρονική περίοδο, από το 1973 έως το 1998 και κυρίως τη Δυτική Γερμανία, αφού η ενοποίηση των δύο χωρών έγινε μόλις το 1990. Ο αριθμός λοιπόν των γερμανικών νοικοκυριών που διαβιούν με λιγότερα από το κατώτερο ετήσιο οικογενειακό εισόδημα που υπολογίζεται περίπου στα 2.800 μάρκα αυξήθηκε από το 6,5% στο 11%. Το 1998, τουλάχιστον το ένα τέταρτο των οικογενειακών εισοδημάτων εμπίπτανε στην κατηγορία της «αβέβαιης ευημερίας», καθώς βρίσκονται μεταξύ του 50%-75% του μέσου ετήσιου εισοδήματος, δηλαδή από 40.000 έως και 60.000 μάρκα ετησίως. Περίπου το 40% μόλις και μετά βίας κατορθώνει να αγγίζει το μέσο ετήσιο εισόδημα, που έχει υπολογιστεί ότι είναι 80.000 ετησίως, ενώ μόνο το 17% του πληθυσμού βρίσκεται πάνω από τη διαχωριστική γραμμή που σηματοδοτεί το διπλάσιο του μέσου ετήσιου οικογενειακού εισοδήματος και είναι επίσης η «γραμμή του πλούτου», όπου πάνω από αυτή βρίσκεται μόνο το 5% των νοικοκυριών. Αξιοσημείωτο είναι ότι κατά το 1998 το 46% όλου του πλούτου βρίσκεται στα χέρια του 20% του ανώτερου εισοδηματικά πληθυσμού, αλλά το 60% του δυτικού γερμανικού πληθυσμού κατέχει μόλις το 28% του πλούτου. Και φυσικά ουδείς λόγος γίνεται για την κατανομή του πλούτου στην Ανατολική Γερμανία, όπου είναι ακόμη περισσότερο άνιση.

Associated Press

Από παλιότερη εργατική συγκέντρωση

Αμέσως μετά τη δημοσίευση της έκθεσης και ξεπερνώντας το αρχικό σοκ, τόσο τα εργατικά συνδικάτα όσο και διάφορες οργανώσεις (ακόμα και εκκλησιαστικές) έκαναν επείγουσα έκκληση στον «κοκκινοπράσινο» κυβερνητικό συνασπισμό του καγκελάριου Γκέρχαρντ Σρέντερ -που κατόρθωσε να ανέλθει στην εξουσία το 1998, παραγκωνίζοντας, μετά από 16 συναπτά έτη, τους Χριστιανοδημοκράτες, υποσχόμενος να μειώσει τη μάστιγα της ανεργίας, αλλά και να προστατεύσει τα μέσα και κατώτερα εισοδήματα - να στηρίξει το κράτος τις οικογένειες με παιδιά και κυρίως τις μονογονεϊκές. Εκτός αυτών, η Συνομοσπονδία των Γερμανικών Εργατικών Συνδικάτων, με ανακοίνωσή της, απαίτησε η κυβέρνηση να λάβει δραστικά και σαφή μέτρα ώστε να βελτιωθεί η κατάσταση όσον αφορά στην κατανομή του πλούτου, τα εισοδήματα, αλλά και τις εργασιακές ευκαιρίες.

Γεγονός αναντίρρητο πάντως παραμένει για όλους, ακόμη και για τους αναλυτές και πάσης φύσεως ειδικούς, ότι δέκα χρόνια μετά την πολυδιαφημισμένη επανένωση των δύο Γερμανιών, οι πλούσιοι εξακολουθούν να γίνονται πλουσιότεροι, ενώ οι φτωχοί φτωχότεροι και η γερμανική κοινωνία εμφανώς δείχνει να μετακινείται ολοένα και περισσότερο μακρύτερα από τις συνταγματικές διακηρύξεις για ίσα δικαιώματα και ίσες ευκαιρίες για όλους τους Γερμανούς πολίτες.

Ομως παρά τις εκκλήσεις και τα ευχολόγια και παρά το γεγονός ότι η έκθεση κατορθώνει να σπάσει πολλά ταμπού, τα ερωτήματα που θα πρέπει να απαντηθούν είναι πολλά (και κυρίως θα πρέπει να μην απαντηθούν μόνο θεωρητικά). Το κυριότερο ζήτημα όμως, που θα πρέπει να απευθυνθεί προς όλους και κυρίως σε αυτούς που κάνουν τις εκκλήσεις, είναι: Εχει, οποιαδήποτε, κυβέρνηση το θάρρος και τη θέληση να πάρει μέτρα για την άνιση κατανομή του εισοδήματος ή για την αδικία που μαστίζει τη γερμανική κοινωνία; Μέχρι στιγμής, παρά τους «πολλαπλούς χρωματισμούς» των γερμανικών κυβερνήσεων, όχι μόνο δεν έχει γίνει τίποτα, αλλά αντιθέτως η ανισότητα και η φτώχεια συνεχίζουν να αυξάνονται με γεωμετρική πρόοδο. Κάτι που πρέπει να λειτουργήσει ως εγερτήριο...

Associated Press

Μέσα σε αυτό το κλίμα, αγανάκτηση έχει προκαλέσει στο προοδευτικό λαό της Σλοβακίας η σύλληψη του Μάριο Μπάνγκο, 18χρονου Ρόμα που κρατείται στις φυλακές της χώρας, ύστερα από την υπεράσπιση του αδερφού του που δέχτηκε ρατσιστική επίθεση. Ο Μάριο Μπάνγκο είναι πρώην μέλος της Σοσιαλιστικής Ενωσης Νεολαίας της Σλοβακίας και τον τελευταίο χρόνο βρέθηκε δίπλα στα μέλη της Κομμουνιστικής Ενωσης Νεολαίας της Τσεχίας στις διαδηλώσεις ενάντια στο Διεθνές Νομισματικό Ταμείο και της Παγκόσμιας Τράπεζας που έγιναν το περασμένο Σεπτέμβρη στην Πράγα. Δραστήρια πήρε μέρος στις εργατικές διαδηλώσεις στην Μπρατισλάβα και βοήθησε ενοίκους σε περιοχή της Μπρατισλάβα να αντισταθούν στις εξώσεις από τα σπίτια τους όταν αυτά αγοράστηκαν από πλούσιο ιδιώτη.

Το γεγονός έχει ως εξής: Στις 10 του Μάρτη, ο Μάριο με τον δίδυμο αδερφό του Εντο, ταξίδευαν με λεωφορείο στην πρωτεύουσα της Σλοβακίας, την Μπρατισλάβα, όταν ο Εντο δέχτηκε επίθεση από ένα νεαρό ρατσιστή, τον Μπρανισλάβ Σλάμκα. Οπως ήταν αναμενόμενο, ο Μάριο προσπάθησε να βοηθήσει τον αδερφό του και κατά τη διάρκεια της πάλης, μαχαίρωσε τον Σλάμκα. Τα δύο αδέρφια κάλεσαν την αστυνομία και περίμεναν μέχρι να μεταφερθεί ο δράστης στο νοσοκομείο.

Αξίζει να σημειώσουμε ότι δεν ήταν η πρώτη τέτοια ρατσιστική επίθεση ενάντια στην οικογένεια Μπάνγκο. Ενα χρόνο πριν, ο Εντο είχε νοσηλευτεί ύστερα από παρόμοια επίθεση ρατσιστών «σκίνχεντς». Τέτοιες τραγικές εμπειρίες έχουν γίνει πλέον ρουτίνα για τους Ρόμα στη Σλοβακία.

Μετά την ανάκριση της αστυνομίας, ο Μάριο φυλακίστηκε. Ο δικαστής δήλωσε ότι θα πρέπει να φυλακιστεί επειδή έχει «φτωχό υπόβαθρο και ίσως διαπράξει κι άλλο έγκλημα»!

Υστερα από μερικές μέρες, ο δράστης υπέκυψε στα τραύματά του και ο Μάριο καταδικάστηκε «επειδή προκάλεσε τον τραυματισμό και ύστερα το θάνατο» του Σλάμκα. Τώρα περιμένει να ανακοινωθεί η ποινή του που μπορεί να φτάσει μέχρι και 12 χρόνια φυλάκισης.

Μέσα σ' αυτό το κλίμα, εκφράζονται φόβοι για την κλιμάκωση ρατσιστικών επιθέσεων, συμπεριφορών και διακρίσεων ενάντια στους Ρόμα που ζουν στη Σλοβακία. Κάτι που τονίζεται και στην ανακοίνωση της Επιτροπής Υπεράσπισης του Μάριο Μπάνγκο, η οποία αναφέρει ότι η σύλληψή του και οι κατηγορίες εναντίον του χρησιμοποιούνται από μεγάλο μέρος των Μέσων Μαζικής Ενημέρωσης της χώρας και των τοπικών δεξιών πολιτικών για να αναθερμάνουν το ρατσισμό ενάντια στους Ρόμα. Χαρακτηριστικό είναι το γεγονός ότι ενώ ο δράστης ήταν ενεργό μέλος ναζιστικής οργάνωσης, τα ΜΜΕ της Σλοβακίας (αρκετά απ' αυτά ανήκουν σε εταιρίες των ΗΠΑ) και δεξιοί πολιτικοί τον έχουν παρουσιάσει ως «ένα αθώο αγόρι που δέχτηκε επίθεση από κάποιον Ρόμα».

Αξίζει να αναφέρουμε ότι η Κομμουνιστική Ενωση Νέων της Τσέχικης Δημοκρατίας και το Διεθνές Κέντρο Δράσης στη Νέα Υόρκη, έχουν εκφράσει τη συμπαράστασή τους στον Μάριο και ζητούν την αποφυλάκισή του.

Από την πλευρά της, η Επιτροπή των Διεθνών Σχέσεων της ΚΝΕ, σε επιστολή συμπαράστασής της αναφέρει:

«Ανησυχήσαμε ιδιαίτερα με τις ειδήσεις που λάβαμε για τη σύλληψη του Μάριο Μπάνγκο, που υπερασπίστηκε τον αδερφό του από ρατσιστική επίθεση. Επιπλέον, ανησυχούμε ιδιαίτερα για την πιθανότητα μιας κλιμάκωσης ρατσιστικών επιθέσεων, συμπεριφορών και διακρίσεων ενάντια στους Ρόμα. Ο λαός των Ρόμα, όπως και άλλες μειονότητες, έχουν μετατραπεί σε εξιλαστήρια θύματα των κυβερνήσεων και των πολιτικών δυνάμεων που είναι υπεύθυνες για την καταστρεπτική φτώχεια και την ανεργία που επιβάλλονται στις χώρες, όπως η Σλοβακία, από τις πολιτικές της Ευρωπαϊκής Ενωσης, του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου και της Παγκόσμιας Τράπεζας. Με αυτή την έννοια, πιστεύουμε ότι η δύναμη του ενωμένου λαού ενάντια στις πολιτικές του ρατσισμού και των διακρίσεων, ενάντια στις πολιτικές που στοχεύουν κατά του λαού θα φέρουν τα επιθυμητά αποτελέσματα, και εκφράζουμε την υποστήριξή μας στα αιτήματα της Κομμουνιστικής Ενωσης Νέων γι' αυτό το ζήτημα».

Στις 27 Απρίλη η πρόεδρος του «Κόμματος Δημοκρατικού Σοσιαλισμού» (ΚΟΔΗΣΟ) Γκάμπι (Γκαμπριέλα) Τσίμερ και δύο άλλα ηγετικά στελέχη παρουσίασαν, στο Βερολίνο, σε διεθνή διάσκεψη Τύπου το σχέδιο νέου προγράμματος του κόμματος. (Το ισχύον πρόγραμμα είχε ψηφιστεί το 1993 και έχει χαρακτηριστεί από την ίδια την ηγεσία αυτού του κόμματος σαν «συμβιβασμός» ανάμεσα στις διαφορετικές απόψεις μέσα στις γραμμές του «πλουραλιστικού» κόμματος). Δύο κορυφαία στελέχη της Κομμουνιστικής Πλατφόρμας μέσα στο ΚΟΔΗΣΟ - η Ελεν Μπρομπάχερ και η Σάρα Βάγκενκνεχτ - εκθέτουν τους λόγους, για τους οποίους θεωρούν το νέο σχέδιο σαν ανατροπή των αρχών του ισχύοντος προγράμματος και μια παραπέρα «στρατηγική προσαρμογής» της ηγεσίας του κόμματος στο καπιταλιστικό καθεστώς. Η κριτική τους δημοσιεύεται σε δύο σελίδες της «Γιούνγκε Βελτ» (30 Απρίλη - 1 Μάη) και φέρει τον τίτλο «Γονυκλισία μπροστά στο SPD».

Ακολουθεί περίληψη του κειμένου:

«... Η συζήτηση που ξεκίνησε για το νόημα ή την ανοησία μιας συγνώμης για την ένωση (σ. «Ρ». του 1946) του ΚΚΓ και του SPD δεν είναι παραπάτημα. Είναι μέρος μιας ευρείας στρατηγικής προσαρμογής. Πυρήνας αυτής της στρατηγικής είναι η εγκατάλειψη του ισχύοντος προγράμματος του 1993... Από τις 27 Απρίλη 2001 υπάρχει ένα σχέδιο νέου προγράμματος. Στην επεξεργασία του τα μέλη της Επιτροπής του Προγράμματος δεν πήραν μέρος, πήραν (το σχέδιο) αργότερα από τους δημοσιογράφους και με την ευκαιρία αυτή έμαθαν - το ίδιο και τα μέλη της εθνικής ηγεσίας - τα ονόματα των τριών συντακτών του σχεδίου. Αυτό δεν έχει καμιά σχέση με εσωκομματική δημοκρατία. Ομως στο Μίνστερ είχε ληφθεί απόφαση, αποδεκτή για όλα τα ρεύματα του κόμματος για την παραπέρα διεξαγωγή της συζήτησης για το (νέο) πρόγραμμα που έχει αρχίσει από το 1999. Αυτό το κομματικό συνέδριο στο Μίνστερ τον Απρίλη του 2000 διαπίστωσε ότι οι θέσεις της Επιτροπής Προγράμματος «όπως επίσης και η προβληθείσα γνώμη από μια μειοψηφία» καθιστούν σαφές ότι «στο κόμμα υπάρχει σημαντική ανάγκη διασάφησης ζητημάτων αρχών»... Ενάντια στην απόφαση του Μίνστερ που προέβλεπε ότι το ερχόμενο 7ο συνέδριο του κόμματος «θα αποφασίσει για το χρόνο διεξαγωγής της προγραμματικής συζήτησης» από μέρη της Εθνικής Διεύθυνσης και της Επιτροπής Προγράμματος ασκήθηκε από τα τέλη του 2000 πίεση για έμαν ανεύθυνο ρυθμό κατάστρωσης του προγράμματος έως τα τέλη του Απρίλη ,«βασικές γραμμές»... Από το Μάη ως τον Οκτώβρη 2001 επρόκειτο να ακολουθήσει ευρεία συζήτηση αυτών των βασικών γραμμών. Αντίθετα, λοιπόν, προς την απόφαση αυτή στις 8 του Γενάρη έχουμε τώρα μπροστά μας ένα σχέδιο προγράμματος - χωρίς καμιά ανάλυση συζητήσεων ως τώρα, χωρίς συζήτηση των «βασικών γραμμών»... «Φοβούμαστε από αρκετό καιρό ότι το σχέδιο του νέου προγράμματος δε φέρνει, όπως αποφασίστηκε, μιαν επικαιρότητα και μια παραπέρα ανάπτυξη των προγραμματικών μας θέσεων, αλλά με αυτό πρόκειται να επιβληθεί μια αλλαγή στην «προγραμματική κατεύθυνση».

Στην ομοσπονδιακή διάσκεψη της Πλατφόρμας τον Μάρτη αυτού του χρόνου - τονίζεται στη συνέχεια στο κείμενο - είχε διαπιστωθεί: «Οχι μόνο άνθρωποι προσκείμενοι στην Κομμουνιστική Πλατφόρμα μέσα στο ΚΟΔΗΣΟ υπολογίζουν ότι θα γίνουν βασικές αλλαγές στην εκτίμηση του καπιταλισμού και προγραμματικές συνέπειες απ' αυτό, όπως μια βασική αλλαγή της θέσης για την ιδιοκτησία, και την καθιέρωση της αντίληψης για το μετασχηματισμό... Αυτό σαν μοναδικά αποδεκτό δρόμο για κοινωνικές αλλαγές. Υπολογίζουμε με πολιτικά αλλαγμένες εκτιμήσεις τόσο της ΓΛΔ όσο και της Επανάστασης του Οχτώβρη». Οποιος διαβάζει το προκείμενο σχέδιο, μπορεί να πειστεί ότι δυστυχώς σε κανένα σημείο απ' αυτά δεν υπήρξε υποβολιμαία κατηγορία... Στο σχέδιο γίνεται ρητή υπεράσπιση των επιχειρήσεων και των επιχειρησιακών κερδών σαν σημαντικών όρων της ανανέωσης και της αποτελεσματικότητας... Πρόκειται για ρεγουλάρισμα, διοίκηση και διαμόρφωση του καπιταλισμού... Γίνεται αλλαγή στην εκτίμηση της Επανάστασης του Οχτώβρη. Το κεφάλαιο, στο σημερινό πρόγραμμα, για τα θετικά επιτεύγματα της ΓΛΔ λείπει τελείως. Αντί γι' αυτό γίνεται λόγος για «κομμουνιστική μονοκομματική δικτατορία», «κεντρικά διοικούμενη οικονομία» και γενικά για «μη δημοκρατικό και μη χειραφετημένο χαρακτήρα» των σοσιαλιστικών κρατών. Ο Αντρέ Μπρι (σ. «Ρ» ο ένας από τους τρεις συντάκτες του σχεδίου του νέου προγράμματος) στην ομιλία του (στη διάσκεψη Τύπου) έκανε λόγο για «εμπειρίες μιας πλήρως αποτυχημένης κοινωνικής προσπάθειας». Στην πολιτική του «νέου κέντρου» του (καγκελαρίου) Σρέντερ δίνεται, αντίθετα, πιστοποιητικό ότι προσφέρει «νέες μορφές κοινωνικής ολοκλήρωσης» και μια «μερική σταθεροποίηση κοινωνικής εξασφάλισης» και ότι μπορεί να οδηγήσει στην «υποστήριξη πολιτικής κοινωνικής αυτοοργάνωσης».

«Είναι πρόωρο και δεν είναι καθήκον αυτού του άρθρου να κάνει μια περιεκτική ανάλυση του προκείμενου σχεδίου. Με ορισμένες θέσεις του συμφωνούμε. Αποφασιστικό όμως είναι κάτι άλλο. Ο Αντρέ Μπρι εξήγγειλε στη διάσκεψη Τύπου ότι με το σχέδιο γίνεται ρήξη με τον προγραμματισμό και την πολιτική του ΚΟΔΗΣΟ. Δυστυχώς έχει δίκιο. Μόνο που αυτό ρητά δεν ήταν εντολή του συνεδρίου».

Τονίζεται ακόμη ότι δεν είναι μόνο η Πλατφόρμα που ανησυχεί πως η επιθυμία για συμμετοχή στην κυβέρνηση «κυριαρχεί όλο και περισσότερο στις πολιτικές αποφάσεις των αρμόδιων δομών του ΚΟΔΗΣΟ. Αυτό καταστρέφει την ταυτότητα του κόμματος. Ολοφάνερα, τις δυνάμεις που θεωρούν τον εαυτό τους μαρξιστικές πρόκειται να τις αποχαιρετήσουν».