Ανεξάρτητα από τις εξελίξεις, η «εθνική γραμμή» είναι ήδη διαμορφωμένη ανάμεσα στην κυβέρνηση και τα άλλα αστικά κόμματα, που στηρίζουν την παραπέρα εμπλοκή της χώρας στα αμερικανοΝΑΤΟικά σχέδια και τους ανταγωνισμούς.

Βάση αυτής της συναίνεσης δεν είναι άλλη από τα συμφέροντα της αστικής τάξης και την επιδίωξή της να αναβαθμίσει το ρόλο και τη θέση της στην περιοχή, με την ανάδειξη της χώρας σε ενεργειακό και διαμετακομιστικό κόμβο. Καπιταλιστική ανάπτυξη και ιμπεριαλιστική εμπλοκή πάνε επομένως χέρι χέρι και εκεί συναντιούνται όλα τα αστικά κόμματα, ανεξάρτητα από τις μεταξύ τους διαφορές.

Γι' αυτό στηρίζουν όλοι μαζί την «αναγνώριση» της Ελλάδας ως «αξιόπιστου» και «αδιαμφισβήτητου» συμμάχου των ΗΠΑ στην περιοχή. Γι' αυτό στα Ελληνοτουρκικά προβάλλουν τη ΝΑΤΟική εμπλοκή ως «εγγύηση» για τα κυριαρχικά δικαιώματα και «ασπίδα» στην επιθετικότητα της Τουρκίας. Γι' αυτό συντάσσονται στη γραμμή των επικίνδυνων διευθετήσεων σε Αιγαίο, Ανατολική Μεσόγειο και Κυπριακό, με πυρήνα τη συνεκμετάλλευση, υπό την εποπτεία των ΑμερικανοΝΑΤΟικών, προκειμένου να διαφυλαχτεί η ΝΑΤΟική συνοχή.

Μέσα σ' αυτό το πλαίσιο της συναίνεσης αντιπαρατίθενται και για τα «ανταλλάγματα» που πρέπει να διεκδικήσει η κυβέρνηση για λογαριασμό της ελληνικής αστικής τάξης από ΗΠΑ - ΝΑΤΟ - ΕΕ. Οπως στην περίπτωση της ελληνοαμερικανικής Συμφωνίας, όπου ο ΣΥΡΙΖΑ ψήφισε «παρών», παρά το γεγονός ότι αυτός τη διαπραγματεύτηκε και την προετοίμασε, πριν την υπογράψει η ΝΔ. Στην ίδια λογική των ανταλλαγμάτων «παίζουν» και το ΚΙΝΑΛ, η Ελληνική Λύση και άλλοι.

Οψη της ίδιας πολιτικής είναι ο εθνικισμός, που χωρίς να αμφισβητεί τον ΝΑΤΟικό προσανατολισμό της χώρας, σηκώνει φλάμπουρα πολέμου και είναι χρήσιμος για να «δουλεύει» στο λαό το ψευτοδίλημμα «σύγκρουση ή συμβιβασμός και συνεκμετάλλευση».

Χρειάζεται επομένως διαρκές μέτωπο τόσο απέναντι στον εθνικισμό όσο και στον κοσμοπολιτισμό. Αλλά και απέναντι σε όσες θέσεις προβάλλουν τη γραμμή του κοσμοπολιτισμού φορώντας την προβιά του διεθνισμού και του φιλειρηνισμού. Που κάνουν πως δεν βλέπουν την τουρκική επιθετικότητα και ότι τα σενάρια συνδιαχείρισης και συνεκμετάλλευσης βρίσκονται στην ατζέντα των αστικών συμφερόντων, που ουσιαστικά αναπαράγουν τη λογική της συνδιαχείρισης στο όνομα αποτροπής του πολέμου.

Κανείς βέβαια δεν μπορεί να είναι αδιάφορος για το ενδεχόμενο ενός πολέμου, όπου η εργατική τάξη και ο λαός είναι αυτοί που θα κληθούν να χύσουν το αίμα τους για συμφέροντα αλλότρια προς τα δικά τους. Η εναντίωση όμως στον πόλεμο δεν σημαίνει υπεράσπιση της ιμπεριαλιστικής «ειρήνης» με το πιστόλι στον κρόταφο των λαών, της ειρήνης δηλαδή που γεννά αναπόφευκτα τον πόλεμο.

Απ' αυτήν τη σκοπιά, το ΚΚΕ εναντιώνεται στα σχέδια αμφισβήτησης συνόρων και κυριαρχικών δικαιωμάτων, υπερασπίζοντας τον λαό, τους εργαζόμενους, τη δικιά τους πατρίδα και όχι τα συμφέροντα των μονοπωλίων, των καπιταλιστών, τα κέρδη, τις καταθέσεις και τις μετοχές τους - όπως επιτάσσει η «εθνική γραμμή» - που παρουσιάζονται ως «πατριωτικό εθνικό συμφέρον».

Παλεύει ενάντια στην ιμπεριαλιστική εμπλοκή, για την αποδέσμευση από το ΝΑΤΟ και όλες τις ιμπεριαλιστικές ενώσεις με το βλέμμα στραμμένο στο μέλλον, στην προοπτική ο λαός, οι εργαζόμενοι να φτιάξουν τη δικιά τους πατρίδα, με τον πλούτο και την εξουσία στα δικά τους χέρια.

Πρόκειται για έναν ακόμα μύθο που έχει χρεοκοπήσει.

Αλλωστε, δεν είναι μόνο οι τελευταίες εξελίξεις, αλλά και ολόκληρη η ιστορία των ελληνοτουρκικών σχέσεων, από το 1952 που οι δύο χώρες έγιναν ταυτόχρονα μέλη του ΝΑΤΟ, που αποδεικνύουν ότι η συνύπαρξή τους στην ιμπεριαλιστική συμμαχία δεν άμβλυνε τις αντιθέσεις ανάμεσα στις αστικές τάξεις των δύο κρατών, ούτε βέβαια κατοχύρωσε σύνορα και κυριαρχικά δικαιώματα. Το ακριβώς αντίθετο συνέβη, οι αμφισβητήσεις εντάθηκαν.

Στο πλαίσιο της ΝΑΤΟικής συμμαχίας, οι αντιθέσεις της ελληνικής και της τουρκικής αστικής τάξης έγιναν πιο σύνθετες. Δεν πρόκειται απλώς για «διμερείς διαφορές», αλλά συνδέθηκαν με τους σχεδιασμούς της ιμπεριαλιστικής συμμαχίας, με την επιθετικότητά της ενάντια στην ΕΣΣΔ και τα σοσιαλιστικά κράτη παλιότερα, με μέτωπο στους ανταγωνιστές των ΗΠΑ και των συμμάχων τους σήμερα.

Μέσα σε αυτό το πλαίσιο και παίρνοντας πάντα υπόψη τον ισχυρότερο στρατιωτικό και πολιτικό ρόλο της Τουρκίας στην περιοχή, προωθούνται η λογική της συνεκμετάλλευσης και συνδιαχείρισης, το «γκριζάρισμα» του Αιγαίου, η υιοθέτηση δηλαδή τουρκικών αξιώσεων υπό την επιδιαιτησία ΝΑΤΟ - ΗΠΑ - ΕΕ.

Βγάζει μάτι, για παράδειγμα, ότι σήμερα η ανάγκη για διατήρηση της Τουρκίας στο ευρωατλαντικό στρατόπεδο, η περιβόητη «ΝΑΤΟική συνοχή» στη νοτιοανατολική πτέρυγα απέναντι στα άλλα ιμπεριαλιστικά μπλοκ, δίνει και τον τόνο των επικίνδυνων «διευθετήσεων» που δρομολογούνται σε βάρος των κυριαρχικών δικαιωμάτων της Ελλάδας.

Γι' αυτό ΗΠΑ - ΝΑΤΟ - ΕΕ συνιστούν «μονότονα» σε Ελλάδα και Τουρκία «να τα βρουν», καλούν την Ελλάδα να αντιμετωπίσει την Τουρκία με βασικό κριτήριο τη διασφάλιση της συνοχής του ΝΑΤΟ.

Η ελληνική αστική τάξη και τα κόμματά της συνειδητά αποδέχονται και ενεργητικά προωθούν τέτοιους επικίνδυνους σχεδιασμούς, παίρνουν μέρος σε ένα σύνθετο παζάρι ανταγωνισμού, όξυνσης και συμβιβασμού με την τουρκική αστική τάξη, αφού οι στόχοι της «γεωστρατηγικής αναβάθμισης» περνάνε μέσα από την ενεργότερη συμμετοχή στους σχεδιασμούς ΗΠΑ - ΝΑΤΟ - ΕΕ στην περιοχή.

Η συμμετοχή λοιπόν στο ΝΑΤΟ, όπως και σε κάθε είδους ιμπεριαλιστική συμμαχία, δεν λύνει, δεν αντιμετωπίζει τέτοιες αντιθέσεις, ούτε προστατεύει κυριαρχικά δικαιώματα και σύνορα, αλλά αντίθετα τα υπονομεύει παραπέρα.

Το τι σόι συμμαχία είναι αυτή, το επιβεβαιώνουν άλλωστε οι κυνικές παραδοχές της κυβέρνησης και των άλλων αστικών κομμάτων, ότι στο ενδεχόμενο μιας στρατιωτικής εμπλοκής - που θα αξιοποιηθεί έτσι κι αλλιώς για την επιτάχυνση του συμβιβασμού και της συνεκμετάλλευσης - δεν περιμένουν καμία βοήθεια από τους υπόλοιπους ΝΑΤΟικούς συμμάχους. Αλλά και τα «κοκορέματα» της κυβέρνησης ότι η συμμαχία της με τη Γαλλία θα τη διασφαλίσει από την επιθετικότητα μιας τρίτης «συμμάχου», της Τουρκίας.

Αυτό είναι το ΝΑΤΟ: Συμμαχία ανάμεσα σε «λύκους», μια επιθετική ιμπεριαλιστική συμμαχία. Δεν μπορεί, ούτε πρόκειται ποτέ μια ιμπεριαλιστική συμμαχία, που διαλύει χώρες, που ενισχύει εθνικισμούς και θρησκευτικές αντιθέσεις, να κατοχυρώσει σύνορα και κυριαρχικά διακαιώματα. Επιλογή για τα πραγματικά συμφέροντα του λαού είναι η αποδέσμευση από το ΝΑΤΟ, την ΕΕ και τα εγκληματικά τους σχέδια, το δυνάμωμα της πάλης για να κατακτήσει ο ίδιος την εξουσία.

Η νέα εκδοχή του επικίνδυνου εφησυχασμού είναι η προσφυγή στο Δικαστήριο της Χάγης, στο πλαίσιο και των διαφόρων σεναρίων συνεκμετάλλευσης - συμβιβασμών που εξετάζει η αστική τάξη.

Το «ζύγι» όμως με το οποίο μετράνε και τα διάφορα διεθνή δικαστήρια, δεν είναι γενικό και αφηρημένο και σίγουρα δεν αφορά τα δικαιώματα των λαών της περιοχής, αλλά σε αυτό παρεμβάλλονται κάθε φορά μεγάλα οικονομικά και πολιτικά συμφέροντα, οι σχεδιασμοί ισχυρών καπιταλιστικών κρατών, που προωθούν τις δικές τους επιδιώξεις.

Ολοι για παράδειγμα θυμούνται πως το Δικαστήριο της Χάγης νομιμοποίησε τον πόλεμο στη Γιουγκοσλαβία και την ανεξαρτησία του προτεκτοράτου του Κοσόβου, κινούμενο σε πλήρη αντίθεση με το Διεθνές Δίκαιο και ερμηνεύοντάς το εντελώς αυθαίρετα.

Επιπλέον, μια ενδεχόμενη προσφυγή στη Χάγη, σύμφωνα με όσα λένε και τα αστικά επιτελεία, θα είναι το τέλος μιας ολόκληρης πορείας «συμβιβασμών» και επικίνδυνων διευθετήσεων. Για παράδειγμα, μια τέτοια προσφυγή προϋποθέτει την υπογραφή «συνυποσχετικού» ανάμεσα σε Ελλάδα και Τουρκία.

Τι θα προβλέπει αυτό αν συμφωνηθεί; Θα καταγράφει τις θέσεις των δύο πλευρών και η τουρκική κυβέρνηση θα μπορεί να θέσει όλες τις διεκδικήσεις της στο Αιγαίο και την ευρύτερη περιοχή, δημιουργώντας έτσι προηγούμενο και τετελεσμένα.

Και βέβαια, ακόμα κι αν στο τέλος μιας τέτοιας πορείας υπάρξει μια απόφαση που θα αποτυπώνει επί της ουσίας τους συσχετισμούς ανάμεσα στις αστικές τάξεις και έναν ενδεχόμενο συμβιβασμό, από πουθενά δεν προκύπτει ότι τέτοιες αποφάσεις «καταργούν» τους ανταγωνισμούς. Κάθε άλλο: Οι ανταγωνισμοί ανάμεσα στις αστικές τάξεις, στους επιχειρηματικούς ομίλους είναι μόνιμοι, σε αντίθεση με τους όποιους συμβιβασμούς και ισορροπίες που είναι προσωρινοί και εύθραυστοι. Κι όσο γι' αυτό, αρκεί κανείς να δει πώς αμφισβητούνται σήμερα ανοιχτά ακόμα και «αγκωνάρια» του λεγόμενου Διεθνούς Δικαίου, όπως π.χ. η Συνθήκη της Λοζάνης.

Η εμπλοκή στα ιμπεριαλιστικά σχέδια και οι μεγάλοι κίνδυνοι που αυτή φέρνει, δεν είναι κάτι αντίθετο από την ανάπτυξη για λογαριασμό του κεφαλαίου, αλλά η άλλη της όψη. Δεν μπορούμε να μη δούμε στην εξωτερική πολιτική των κυβερνήσεων τη συνέχεια της πολιτικής στήριξης των σχεδίων του κεφαλαίου, των μονοπωλιακών ομίλων στο εσωτερικό.

Για παράδειγμα, στόχος της αστικής τάξης είναι η χώρα να γίνει «κόμβος Ενέργειας». Πώς μεταφράζεται ο στόχος αυτός;

Μεταφράζεται σε βαθύτερη εμπλοκή τόσο στον ενεργειακό σχεδιασμό ΗΠΑ και ΕΕ για την «ενεργειακή απεξάρτηση» από τη Ρωσία (στόχος που ρίχνει «λάδι στη φωτιά» των ανταγωνισμών σε όλη την περιοχή), όσο και στον στρατιωτικό τους σχεδιασμό, που πηγαίνει χέρι χέρι και αφορά τον έλεγχο των πηγών Ενέργειας στην περιοχή και των δρόμων μεταφοράς της. Τέτοιο παράδειγμα είναι και η αποστολή στα Στενά του Ορμούζ, που αφορά και τα συμφέροντα των εφοπλιστών που είναι άμεσα συνδεδεμένοι με το αμερικανικό κεφάλαιο.

Μεταφράζεται στα σχέδια «συνεκμετάλλευσης» και «συνδιαχείρισης» του ενεργειακού πλούτου στην περιοχή, «μοιρασιές» ανάμεσα στις αστικές τάξεις και τους επιχειρηματικούς ομίλους, που σηματοδοτούν μεγάλους κινδύνους για τους λαούς, αφού πάντα κάποιος θα βρίσκεται «ριγμένος» ή θα του ανοίγει η όρεξη για περισσότερα.

Αλλά και σε συμφωνίες όπως π.χ. την αμερικανοΝΑΤΟική Συμφωνία με τη Βόρεια Μακεδονία, τους πρωταγωνιστικούς ρόλους στα επικίνδυνα σχέδια για την «ευρωατλαντική ολοκλήρωση» των Δυτικών Βαλκανίων, ώστε να δημιουργηθούν τα δίκτυα μεταφοράς από και προς την ΕΕ, σχέδια που βρίσκονται στο στόχαστρο των ανταγωνιστών τους.

Αντίστοιχα, στόχος της αστικής τάξης είναι η μετατροπή της χώρας σε «διαμετακομιστικό κόμβο», αξιοποιώντας και τη γεωγραφική της θέση, ως «πύλης εισόδου» στην ΕΕ από την Ανατολή.

Ο στόχος αυτός όμως του κεφαλαίου σημαίνει - όπως π.χ. δείχνουν τα μαχαίρια που «βγαίνουν από τα θηκάρια» για την παρουσία της Κίνας σε υποδομές στρατηγικής σημασίας - ότι η χώρα βρίσκεται στο «μάτι του κυκλώνα» των ανταγωνισμών ιμπεριαλιστικών κέντρων, περιφερειακών δυνάμεων και μονοπωλιακών ομίλων που «κονταροχτυπιούνται» για το ποιος θα ελέγχει τους δρόμους του εμπορίου, τα «περάσματα» και τα στρατηγικά πόστα, τις αγορές.

Αλλά και συνολικά η «γεωστρατηγική αναβάθμιση», για την οποία μιλάνε και η σημερινή κυβέρνηση της ΝΔ και η προηγούμενη του ΣΥΡΙΖΑ, ως «όρος» για να ανακάμψει η καπιταλιστική οικονομία και για την προσέλκυση επενδύσεων, τι σημαίνει; Σημαίνει με τα μπούνια μέσα στους ΝΑΤΟικούς σχεδιασμούς, διεκδικώντας για την αστική τάξη κάποιο κομμάτι από τη λεία. Σημαίνει να δηλώνεις ο «πλέον αξιόπιστος» ΑμερικανοΝΑΤΟικός σύμμαχος στην περιοχή, «παρών» σε όλες τις βρώμικες αποστολές των ΗΠΑ - ΝΑΤΟ εκτός συνόρων και απέναντι σε άλλους λαούς. Σημαίνει να συμμετέχεις σε πάνω από τα μισά στρατιωτικά «πρότζεκτ» της ΕΕ, μεταξύ αυτών και για τη φιλοξενία της σχολής πρακτόρων της κ.ο.κ.

Αυτό εννοούν και η σημερινή κυβέρνηση όσο και η χτεσινή του ΣΥΡΙΖΑ και τα υπόλοιπα αστικά κόμματα, όταν στο «κάλεσμά» τους στους «επενδυτές» διαφημίζουν ως ατού την αντιλαϊκή «πραμάτεια» με τους εκατοντάδες αντεργατικούς νόμους, αλλά και το ότι η Ελλάδα είναι «πυλώνας» της ευρωατλαντικής «σταθερότητας», πρωτοστατεί δηλαδή στους βρώμικους στρατιωτικούς και άλλους σχεδιασμούς τους.

Αλλωστε, για τους καπιταλιστές ανταγωνισμός και συνεργασία συνυπάρχουν και είναι και τα δυο σε βάρος των λαών. Ακόμα και σε περιόδους όξυνσης, η αστική τάξη συνεχίζει κανονικά τις μπίζνες της. Ενδεικτικό παράδειγμα είναι οι σχέσεις με τη Βόρεια Μακεδονία. Τα «σκαμπανεβάσματα» στις σχέσεις, οι «υψηλοί τόνοι» για πάνω από 15 χρόνια, σε τίποτα δεν εμπόδισαν τις μπίζνες της αστικής τάξης στη γειτονική χώρα και συνολικά στην «πίσω αυλή» των Βαλκανίων.

Για τους εργαζόμενους και το λαό το μενού έχει θυσίες διαρκείας, θυσίες δικαιωμάτων και αναγκών στο όνομα της ανάκαμψης, που με μαθηματική ακρίβεια αργά ή γρήγορα θα φέρει μια νέα κρίση, θυσίες στην ασφάλεια, στην ειρήνη, στα κυριαρχικά δικαιώματα του λαού για τη συμμετοχή της χώρας στις ιμπεριαλιστικές συμμαχίες.

Τα παραμύθια αυτά της κυβέρνησης, όσο και των υπόλοιπων αστικών κομμάτων όπως ο ΣΥΡΙΖΑ, που ζητάει απλά μια τυπική «σφραγίδα» των ιμπεριαλιστικών ενώσεων για τη συμμετοχή σε αποστολές εκτός συνόρων, είναι επικίνδυνα και προκαλούν το λαό.

Ποιον αλήθεια κοροϊδεύουν, όταν είναι «φως φανάρι» ότι οι εξοπλισμοί αυτοί, μαζί με τις δυνάμεις που η κυβέρνηση διαθέτει για την ευρωενωσιακή αποστολή στα Στενά του Ορμούζ, τους Ελληνες αξιωματικούς που βοηθούν στη «συλλογή πληροφοριών» και όλα τα υπόλοιπα, εντάσσονται στην αμερικανοΝΑΤΟική «αλυσίδα» στην περιοχή, στην επιθετική διάταξη απέναντι στο Ιράν και τις υπόλοιπες δυνάμεις στην περιοχή; Τους «κάρφωσε» άλλωστε και ο ίδιος ο Αμερικανός πρέσβης, αποκαλύπτοντας πως οι ελληνικοί «Πάτριοτ» θα «απελευθερώσουν» τους αμερικανικούς για να μετεγκατασταθούν στο Ιράκ.

Αλήθεια, ποια κυριαρχικά δικαιώματα υπερασπίζονται τα στρατεύματα και οι υποδομές εκτός συνόρων; Ποια κυριαρχικά δικαιώματα διακυβεύονται στα διυλιστήρια της «Aramco» στη Σαουδική Αραβία, ή στο Μάλι για το οποίο η κυβέρνηση εξετάζει γαλλικό «αίτημα» για την αποστολή στρατευμάτων; Κανένα. Τα συμφέροντα της αστικής τάξης και των συμμάχων της απέναντι στα άλλα ιμπεριαλιστικά κέντρα στέλνονται να υπερασπιστούν.

Το τι κινδύνους σηματοδοτεί η εμπλοκή στα ιμπεριαλιστικά σχέδια δεν θέλει μεγάλη φαντασία. Το έκανε σαφές και μέσα στη βδομάδα ο Ιρανός πρέσβης στην Αθήνα, που σε συνέντευξή του, σε ερώτηση για το ενδεχόμενο πολεμικής σύγκρουσης Ιράν - Σαουδικής Αραβίας και αν σε αυτήν την περίπτωση η ελληνική αποστολή αντιμετωπίσει κίνδυνο, ξεκαθάρισε ότι αν το Ιράν «δεχτεί επίθεση από οποιαδήποτε χώρα, κανένα από τα στρατιωτικά σημεία της χώρας - εισβολέα δεν θα είναι ασφαλές από τα ιρανικά αντίμετρα».

Το ίδιο βέβαια ισχύει - και το επιβεβαιώνουν και οι προειδοποιήσεις Ρώσων και Ιρανών αξιωματούχων - και για όλες τις υπόλοιπες υποδομές, εγκαταστάσεις και δυνάμεις που αξιοποιούνται στο πλαίσιο των αμερικανοΝΑΤΟικών σχεδιασμών, με πρώτα πρώτα βέβαια τα ορμητήρια των ΗΠΑ - ΝΑΤΟ που προβλέπει η κατάπτυστη «ανανεωμένη» Συμφωνία για τις βάσεις.

Οι συσχετισμοί σήμερα πράγματι είναι τέτοιοι που κάνουν τον αντίπαλο, την αστική τάξη και τους συμμάχους της να φαντάζουν ανίκητοι, υπό το βάρος και των αντεπαναστατικών ανατροπών του περασμένου αιώνα. Ομως, η παραίτηση από τον αγώνα για απεμπλοκή από τους δολοφονικούς ιμπεριαλιστικούς σχεδιασμούς το μόνο αποτέλεσμα που έχει είναι να ενισχύει αυτούς τους αρνητικούς συσχετισμούς, να δίνει αέρα στα πανιά της αστικής τάξης και των κυβερνήσεών της στο ξεδίπλωμα αυτών των σχεδιασμών.

Αλλωστε, η σημερινή κατάσταση δεν πρέπει να αντιμετωπίζεται ως στατική. Το «τίποτα δεν αλλάζει» έχουν κάθε συμφέρον να το διαδίδουν η εργοδοσία, οι εκπρόσωποι των επιχειρηματικών ομίλων, τα κόμματά τους και οι συνδικαλιστές τους, που θέλουν το λαό υποταγμένο στα συμφέροντά τους. Δεν έχουν κανέναν λόγο να το υιοθετούν όμως και ο εργάτης, ο άνεργος, ο αυτοαπασχολούμενος, ο συνταξιούχος, που από τη μία τους καταληστεύει το κεφάλαιο και από την άλλη τους καλούν να υποταχθούν στις ιμπεριαλιστικές διευθετήσεις με το πιστόλι στον κρόταφο.

Ομως, όσο αλήθεια είναι ότι λόγω του αρνητικού συσχετισμού οι ιμπεριαλιστικές ενώσεις, όπως το ΝΑΤΟ και η ΕΕ, φαντάζουν μονόδρομος, άλλο τόσο αλήθεια είναι ότι έχουν σοβαρές δυσκολίες διαχείρισης των ανταγωνισμών στο εσωτερικό τους. Οτι το κουβάρι των ανταγωνισμών που μπλέκεται όλο και περισσότερο, φανερώνει και τις αδυναμίες τους, ότι τελικά δεν είναι τόσο «αιώνιες» όσο προσπαθούν να πείσουν τους λαούς. Ποιος φανταζόταν πριν από μόλις δεκαπέντε χρόνια ότι η Μ. Βρετανία θα αποχωρούσε από την ΕΕ, ότι η στρατιωτική υπερδύναμη Γαλλία θα χαρακτήριζε το ΝΑΤΟ «εγκεφαλικά νεκρό», ότι μέσα στην ΕΕ θα δυνάμωναν τόσο πολύ οι φυγόκεντρες τάσεις;

Τι δείχνει άλλωστε η ανησυχία των αστικών επιτελείων για τις «λαϊκές διαμαρτυρίες», από τις οποίες «κινδυνεύει η ΕΕ»; Τι δείχνει το ξαναγράψιμο της Ιστορίας, η προσπάθεια των ιμπεριαλιστών να διαστρεβλώσουν καθετί που φανερώνει την ανεξάντλητη δύναμη του λαού, όταν παλεύει με ριζοσπαστική ανατρεπτική προοπτική;

Επομένως, «μέσα σε αυτόν τον συσχετισμό», αυτό που «μπορούμε να κάνουμε» είναι να δράσουμε για να τον αλλάξουμε! Κι αυτό μπορεί να γίνει μόνο με διαρκή πάλη, με ανάπτυξη εστιών αντίστασης παντού, με ένταση του αντικαπιταλιστικού αγώνα, που από τη μία θα βάζει εμπόδια στην εφαρμογή της βάρβαρης πολιτικής και από την άλλη θα βοηθάει στη συγκέντρωση δυνάμεων για την οργάνωση της λαϊκής αντεπίθεσης. Δράση που θα βοηθάει στην ανασύνταξη του κινήματος και στην οικοδόμηση της κοινωνικής συμμαχίας.

Αυτή η δράση δεν «αναβάλλεται» λόγω συσχετισμών, αλλά επιβάλλεται για να δοθεί πραγματική διέξοδος από τον φαύλο κύκλο των ανταγωνισμών, των παζαριών και των ιμπεριαλιστικών πολέμων με τον λαό κολλημένο στον τοίχο.