Η εμπλοκή στα ιμπεριαλιστικά σχέδια και οι μεγάλοι κίνδυνοι που αυτή φέρνει, δεν είναι κάτι αντίθετο από την ανάπτυξη για λογαριασμό του κεφαλαίου, αλλά η άλλη της όψη. Δεν μπορούμε να μη δούμε στην εξωτερική πολιτική των κυβερνήσεων τη συνέχεια της πολιτικής στήριξης των σχεδίων του κεφαλαίου, των μονοπωλιακών ομίλων στο εσωτερικό.

Για παράδειγμα, στόχος της αστικής τάξης είναι η χώρα να γίνει «κόμβος Ενέργειας». Πώς μεταφράζεται ο στόχος αυτός;

Μεταφράζεται σε βαθύτερη εμπλοκή τόσο στον ενεργειακό σχεδιασμό ΗΠΑ και ΕΕ για την «ενεργειακή απεξάρτηση» από τη Ρωσία (στόχος που ρίχνει «λάδι στη φωτιά» των ανταγωνισμών σε όλη την περιοχή), όσο και στον στρατιωτικό τους σχεδιασμό, που πηγαίνει χέρι χέρι και αφορά τον έλεγχο των πηγών Ενέργειας στην περιοχή και των δρόμων μεταφοράς της. Τέτοιο παράδειγμα είναι και η αποστολή στα Στενά του Ορμούζ, που αφορά και τα συμφέροντα των εφοπλιστών που είναι άμεσα συνδεδεμένοι με το αμερικανικό κεφάλαιο.

Μεταφράζεται στα σχέδια «συνεκμετάλλευσης» και «συνδιαχείρισης» του ενεργειακού πλούτου στην περιοχή, «μοιρασιές» ανάμεσα στις αστικές τάξεις και τους επιχειρηματικούς ομίλους, που σηματοδοτούν μεγάλους κινδύνους για τους λαούς, αφού πάντα κάποιος θα βρίσκεται «ριγμένος» ή θα του ανοίγει η όρεξη για περισσότερα.

Αλλά και σε συμφωνίες όπως π.χ. την αμερικανοΝΑΤΟική Συμφωνία με τη Βόρεια Μακεδονία, τους πρωταγωνιστικούς ρόλους στα επικίνδυνα σχέδια για την «ευρωατλαντική ολοκλήρωση» των Δυτικών Βαλκανίων, ώστε να δημιουργηθούν τα δίκτυα μεταφοράς από και προς την ΕΕ, σχέδια που βρίσκονται στο στόχαστρο των ανταγωνιστών τους.

Αντίστοιχα, στόχος της αστικής τάξης είναι η μετατροπή της χώρας σε «διαμετακομιστικό κόμβο», αξιοποιώντας και τη γεωγραφική της θέση, ως «πύλης εισόδου» στην ΕΕ από την Ανατολή.

Ο στόχος αυτός όμως του κεφαλαίου σημαίνει - όπως π.χ. δείχνουν τα μαχαίρια που «βγαίνουν από τα θηκάρια» για την παρουσία της Κίνας σε υποδομές στρατηγικής σημασίας - ότι η χώρα βρίσκεται στο «μάτι του κυκλώνα» των ανταγωνισμών ιμπεριαλιστικών κέντρων, περιφερειακών δυνάμεων και μονοπωλιακών ομίλων που «κονταροχτυπιούνται» για το ποιος θα ελέγχει τους δρόμους του εμπορίου, τα «περάσματα» και τα στρατηγικά πόστα, τις αγορές.

Αλλά και συνολικά η «γεωστρατηγική αναβάθμιση», για την οποία μιλάνε και η σημερινή κυβέρνηση της ΝΔ και η προηγούμενη του ΣΥΡΙΖΑ, ως «όρος» για να ανακάμψει η καπιταλιστική οικονομία και για την προσέλκυση επενδύσεων, τι σημαίνει; Σημαίνει με τα μπούνια μέσα στους ΝΑΤΟικούς σχεδιασμούς, διεκδικώντας για την αστική τάξη κάποιο κομμάτι από τη λεία. Σημαίνει να δηλώνεις ο «πλέον αξιόπιστος» ΑμερικανοΝΑΤΟικός σύμμαχος στην περιοχή, «παρών» σε όλες τις βρώμικες αποστολές των ΗΠΑ - ΝΑΤΟ εκτός συνόρων και απέναντι σε άλλους λαούς. Σημαίνει να συμμετέχεις σε πάνω από τα μισά στρατιωτικά «πρότζεκτ» της ΕΕ, μεταξύ αυτών και για τη φιλοξενία της σχολής πρακτόρων της κ.ο.κ.

Αυτό εννοούν και η σημερινή κυβέρνηση όσο και η χτεσινή του ΣΥΡΙΖΑ και τα υπόλοιπα αστικά κόμματα, όταν στο «κάλεσμά» τους στους «επενδυτές» διαφημίζουν ως ατού την αντιλαϊκή «πραμάτεια» με τους εκατοντάδες αντεργατικούς νόμους, αλλά και το ότι η Ελλάδα είναι «πυλώνας» της ευρωατλαντικής «σταθερότητας», πρωτοστατεί δηλαδή στους βρώμικους στρατιωτικούς και άλλους σχεδιασμούς τους.

Αλλωστε, για τους καπιταλιστές ανταγωνισμός και συνεργασία συνυπάρχουν και είναι και τα δυο σε βάρος των λαών. Ακόμα και σε περιόδους όξυνσης, η αστική τάξη συνεχίζει κανονικά τις μπίζνες της. Ενδεικτικό παράδειγμα είναι οι σχέσεις με τη Βόρεια Μακεδονία. Τα «σκαμπανεβάσματα» στις σχέσεις, οι «υψηλοί τόνοι» για πάνω από 15 χρόνια, σε τίποτα δεν εμπόδισαν τις μπίζνες της αστικής τάξης στη γειτονική χώρα και συνολικά στην «πίσω αυλή» των Βαλκανίων.

Για τους εργαζόμενους και το λαό το μενού έχει θυσίες διαρκείας, θυσίες δικαιωμάτων και αναγκών στο όνομα της ανάκαμψης, που με μαθηματική ακρίβεια αργά ή γρήγορα θα φέρει μια νέα κρίση, θυσίες στην ασφάλεια, στην ειρήνη, στα κυριαρχικά δικαιώματα του λαού για τη συμμετοχή της χώρας στις ιμπεριαλιστικές συμμαχίες.