- Τρέχουσα
- Προηγούμενη
- Επόμενη
- 27/5/2001
Κυρίως φύλλο - Ενθετο: "7 ΜΕΡΕΣ ΜΑΖΙ"
- Μόνο κείμενο
- Σύνθετη αναζήτηση
- Πολιτική
- Κόσμος
- Οικονομία
- Εργαζόμενοι
- Κοινωνία
- Νεολαία
- Πολιτισμός
- Αθλητισμός
- Από μέρα σε μέρα
- Τετρασέλιδα
- Ολες οι στήλες
- Σκίτσα
- Θέατρα
- Κινηματογράφοι
- Τηλεόραση
- Φαρμακεία
- Νοσοκομεία
- Χρήσιμα τηλέφωνα
- Δρομολόγια πλοίων
- Δελτίο καιρού
- Γιατροί
- Υπεραστικοί Αριθμ.
- Διαφορές ώρας
- Ιστορική διαδρομή
- Ενθετα ιστορίας
- Ειδικές εκδόσεις
- International
- Νέα του site
- Επικοινωνία
Feeds- Οδηγίες
- Υπεραστικοί Αριθμ.
- Διαφορές ώρας
Εκδήλωση - αφιέρωμα του ΚΜΕ την Τετάρτη, 30/5, στις 6 μ.μ., στην έδρα της ΚΕ του ΚΚΕ στον Περισσό
Ως κατάκτηση μιας καινούριας αφετηρίας με κοσμοϊστορική σημασία, περιέγραψε ο Καρλ Μαρξ την παρισινή κομμούνα, την πρώτη «έφοδο στους ουρανούς», που επιχειρήθηκε από το παρισινό προλεταριάτο την άνοιξη του 1871. Μεσολάβησαν 130 χρόνια από εκείνη τη στιγμή, όμως τα διδάγματα και η εμπειρία που κληροδότησε η Κομμούνα στην εργατική τάξη παραμένουν εξαιρετικά επίκαιρα και η αξία τους διαχρονική και πολύτιμη.
Το Κέντρο Μαρξιστικών Ερευνών, τιμώντας την 130ή επέτειο, διοργανώνει εκδήλωση - αφιέρωμα, την Τετάρτη 30 Μάη, στις 6 μ.μ., στην Αίθουσα Συνεδρίων της ΚΕ του ΚΚΕ. Στην εκδήλωση θα μιλήσει ο πρόεδρος του ΚΜΕ, ιστορικός, Τηλέμαχος Λουγγής, ενώ θα ακολουθήσει καλλιτεχνικό πρόγραμμα.
Η εκδήλωση αποτελεί φόρο τιμής στην εργατική τάξη του Παρισιού, αλλά και συμβολή στην προσπάθεια ανάδειξης των μηνυμάτων και των διδαγμάτων της Κομμούνας, που κατάφερε, ερχόμενη σε ρήξη με το αστικό καθεστώς, τους θεσμούς και τους μηχανισμούς του, να πάρει την εξουσία στα χέρια της, λαμβάνοντας πρωτοπόρα μέτρα και ανακουφίζοντας, τόσο τον εαυτό της, όσο και τα άλλα λαϊκά στρώματα, βελτιώνοντας αισθητά τις συνθήκες ζωής τους.
Η εργατική τάξη σήμερα, αξιοποιώντας τα διδάγματα της παρισινής Κομμούνας, όλη τη συσσωρευμένη εμπειρία από τις νίκες και τις ήττες της, έχει όλες τις αντικειμενικές προϋποθέσεις για να επιτελέσει τον ιστορικό της ρόλο: Την ανατροπή του καπιταλισμού και την οικοδόμηση της σοσιαλιστικής και της κομμουνιστικής κοινωνίας.
Τη σπουδαιότητα της παρισινής Κομμούνας, που σημείωσε μια νέα φάση στην ιστορία της ταξικής πάλης, σημειώνει και ο ιστορικός Τηλέμαχος Λουγγής, ο οποίος δήλωσε στο «Ρ»: «Η κομμούνα του 1871 αποτελεί ένα κορυφαίο γεγονός στην παγκόσμια ιστορία, άσχετο με το αν αποσιωπάται συστηματικά από την άρχουσα τάξη. Είναι κορυφαίο, γιατί αποτελεί την πρώτη προσπάθεια της εργατικής τάξης να κατακτήσει την κρατική εξουσία, να εισβάλει, δηλαδή, στο χώρο όπου ρυθμίζονται οι τύχες της, γιατί η εργατική τάξη σαν παραγωγική τάξη δικαιούται την εξουσία. Η κομμούνα του 1871 κράτησε μόνο 72 μέρες και μετά πνίγηκε στο αίμα, επειδή οι τότε συνθήκες ήταν ανώριμες για να μπορέσει η εργατική τάξη να κρατηθεί στην εξουσία. Ο κυριότερος ιστορικός παράγοντας, που έκανε ανώριμες τις συνθήκες, βρισκόταν στο ότι η εργατική τάξη πήρε την κρατική εξουσία ανοργάνωτα και αυθόρμητα. Αρα, λοιπόν, το πρόβλημα που προκύπτει από την εποχή της Κομμούνας είναι το ότι όσο καιρό η εργατική τάξη βρίσκεται ανοργάνωτη απέναντι στους εκμεταλλευτές της είναι καταδικασμένη να ζει σε συνεχή υποχώρηση. Ετσι, λοιπόν, η εργατική τάξη από την εμπειρία της Κομμούνας ένιωσε την ανάγκη να οργανωθεί σε ένα δικό της πολιτικό κόμμα, που θα την οδηγήσει στην εξουσία, την οποία δικαιούται. Το γεγονός ότι - παρά τη σφαγή του Μάη του 1871 - η αστική τάξη βρέθηκε αντιμέτωπη με δυναμικά εργατικά και σοσιαλιστικά κόμματα, που αργότερα μεταξελίχθηκαν σε κομμουνιστικά, αποδείχνει τη σπουδαιότητα της εμπειρίας της Κομμούνας του Παρισιού, που σημειώνει μια νέα φάση στην παγκόσμια ιστορία της ταξικής πάλης. Οπως έγραφε ο Μαρξ, πρόκειται για την κατάκτηση μιας καινούριας αφετηρίας με κοσμοϊστορική σημασία».
Τώρα που στην πολιτική αγορά έχει πέραση το σύνθημα «όλοι μαζί» κι εννοεί εναντίον όλων, καραμέλα των υποταγμένων υπαλλήλων της κυρίαρχης τάξης και της ιδεολογίας του συρμού που καμώνονται την παραμάνα με το κοινωνικό πρόσωπο, ο μοχλός έχει δυο ξεκάθαρες ερμηνείες.
Η κεντροαριστερά, η νοθευμένη Δεξιά δηλαδή των ανθρωπίνων δικαιωμάτων της πάρτης της όμως, βλέπει ως μοχλό, στειλιάρι διατήρησής της στην εξουσία, κάθε δύναμη αντίστασης, κάθε ομάδα πληθυσμού που μπορεί να αγοράσει με υποκριτικά αναπτυξιακά προγράμματα κατά της φτώχειας. Χρησιμοποιεί το στειλιάρι για να σηκώσει τα κέρδη στα ύψη κι άμα το λαϊκό βάρος είναι δυσβάστακτο, δε διστάζει να το στρέψει εναντίον του.
Ομως για να κινηθεί η γη, η αρχή του κέρδους και η ιεραρχία της καπιταλιστικής και ιμπεριαλιστικής περιφερειακής υπαλληλίας, δε διανοείται στη μαλθακότητα της βολής της, τη φύση του ανθρώπινου μοχλού. Δε συνειδητοποιεί, κι όταν αυτό συμβεί είναι πάντα οδυνηρό, ότι το στειλιάρι της ψευτοκανακεμένης κοινωνίας ορθώνεται σε δίκαιη οργή και παίρνει παραμάζωμα και νόμους και μηχανισμούς. Αυτό το λαϊκό γκλομπ, αυτός ο μοχλός του πατημένου από τα εφιαλτικά σχέδια κερδών ελεύθερου κι αλληλέγγυου λαού δεν τρομοκρατείται. Ας καμώνονται τους νικητές. Δεν είναι και το ξέρουν. Χωρίς λαό, χωρίς μοχλό, η γη δεν κινείται. Και δεν μπορούν πάντα να αναφωνούν «δος μοι» ανοχή, στήριξη, ψήφο, δικαίωμα αργού και βασανιστικού θανάτου της ελευθερίας.
Σχέδια, προγράμματα, οράματα, χωρίς λαϊκή συμμετοχή δε στέκουν παρά μονάχα σα μάσκες και γκλομπ ξυλοδαρμού, σαν επίφαση νομιμότητας, σαν το γνωστό παμπάλαιο πρόσωπο του αυταρχισμού. Είναι πολλοί οι οπαδοί αυτού του μπουκωμένου με κονδύλια πατρώνων εκσυγχρονισμού που νιώθουν την ασφυξία, την υποκρισία και την αηδία της επιστράτευσης υπέρ άδικου σκοπού. Το μέτωπο διευρύνεται. Κι ο διάλογος αρχίζει μόνον όταν ο λαός μιλάει και τη γη κουνάει στο ρυθμό των αναγκών του.
Λιάνας ΚΑΝΕΛΛΗ
ΣΚΟΠΙΑ.-
Στα σκοτεινά νερά της δίνης των πρόσφατων εξελίξεων στον πολιτικό ορίζοντα και στα μέτωπα των κλιμακούμενων συγκρούσεων στην ΠΓΔΜ - μετά την τάχα ειρηνευτική παρέμβαση του Aμερικανού διπλωμάτη και ειδικού απεσταλμένου του ΟΑΣΕ στα Σκόπια, Ρόμπερτ Φρόουικ - στροβιλίζονται οι πολιτικοί και στρατιωτικοί αξιωματούχοι των Σκοπίων.
Η αναζήτηση μίας λύσης, που θα βγάλει τη χώρα από τον επικείμενο εφιάλτη της διάλυσής της και της παράδοσης στις φλόγες του πολέμου, και όχι μόνον των Σκοπίων αλλά και ενδεχομένως και γειτόνων χωρών («ακόμη και της Ελλάδας και της Τουρκίας», όπως «προβλέπουν» μονίμως τον τελευταίο καιρό διάφοροι αρθρογράφοι της αμερικανικής «Ουάσιγκτον Ποστ»...), εξακολουθεί να μοιάζει - επί του παρόντος - υπόθεση «εύθραυστη» αν όχι ιδιαιτέρως αμφίβολη και «μακρινή»... Οχι, μόνον, γιατί επιχειρήθηκε από τον αμερικανικό παράγοντα, με την «προβιά» του... βεβαρημένου παρελθόντος «Οργανισμού για την Ανάπτυξη και τη Συνεργασία στην Ευρώπη», η «διά της πλαγίας οδού» νομιμοποίηση των Αλβανών αυτονομιστών στην πολιτική σκηνή της χώρας (βλέπε τους όρους περί αμνήστευσης των αυτονομιστών και περί της εξασφάλισης του «δικαιώματος βέτο» σε όσες αποφάσεις της Βουλής αφορούν στην αλβανική κοινότητα στη χώρα, όπως προέβλεπε η συμφωνία της 23ης του Μάη στο Κοσσυφοπέδιο των κ. κ. Τζαφέρι, Ιμέρι και Αχμέτι!).
Αλλά και επειδή, όπως τουλάχιστον δήλωνε δημόσια ο Ρόμπερτ Φρόουικ στον ηλεκτρονικό κόμβο της αποστολής του ΟΑΣΕ στα Σκόπια στις 21 του Μάη, έχοντας έως τότε διενεργήσει προκαταρκτικό κύκλο επαφών με ηγέτες της ΠΓΔΜ, της Αλβανίας, ακόμη και του Κοσσυφοπεδίου, «ο ΟΑΣΕ, δουλεύοντας σε στενή συνεργασία με την ΕΕ και το ΝΑΤΟ, έχει την πεποίθηση, πως αυτός ο διάλογος είναι μία χρυσή ευκαιρία που θα μπορεί να πετύχει τις μεταρρυθμίσεις οι οποίες χρειάζονται για να ενισχύσει τη συνοχή της χώρας και να δημιουργήσει ένα καλύτερο μέλλον». Ο ίδιος ο Φρόουικ είχε μάλιστα προγραμματίσει την επομένη της «μυστικής συμφωνίας» Αλβανών πολιτικών και αυτονομιστών της ΠΓΔΜ (24 του Μάη) συνέντευξη Τύπου με την προσδοκία πως θα ανακοίνωνε πως «είμαστε κοντά στον τερματισμό της κρίσης στην ΠΓΔΜ»... Αυτά, δύο τινά μπορεί να σημαίνουν... Είτε πως ο Φρόουικ, ως ειδικός αξιωματούχος του ΟΑΣΕ, έκανε τις επαφές και τις συναντήσεις του σε ΠΓΔΜ, Αλβανία και Κοσσυφοπέδιο υπό την, πράγματι, «στενή συνεννόησή» του με την ΕΕ και το ΝΑΤΟ, είτε πως δεν τις έκανε. Ισως, ακόμη και πως ενημέρωνε «επιλεκτικά» ορισμένους από τους «εταίρους» των ΕΕ και ΝΑΤΟ... Το δε τελευταίο ίσως είναι και το πιθανότερο εάν κρίνουμε από την ξεχωριστή κοινή γαλλο-γερμανική ανακοίνωση καταδίκης της συμφωνίας των Αλβανών της ΠΓΔΜ, από τις έκτακτες επισκέψεις που έκαναν αρκετοί Ευρωπαίοι πρεσβευτές στο κτίριο της αμερικανικής πρεσβείας αργά το βράδυ της περασμένης Τετάρτης, οπότε ανακοινώθηκε η «συμφωνία» και, τέλος, από την ανακοίνωση των πρεσβευτών χωρών της ΕΕ στα Σκόπια περί καταδίκης της «τουλάχιστον απαράδεκτης συμφωνίας» και το ρητό κάλεσμά τους προς τους Αλβανούς αυτονομιστές: «Δε σας θέλει κανένας... Φύγετε τώρα!»...
Εντούτοις, όσο και να το επιθυμούν πολλοί Βαλκάνιοι - και όχι μόνον... - οι Αλβανοί αυτονομιστές δεν πρόκειται να εγκαταλείψουν έτσι εύκολα ούτε την ΠΓΔΜ, ούτε καν τη σερβική κοιλάδα του Πρέσεβο, παρά την τάχα επικείμενη αποστρατιωτικοποίηση της εκεί οργάνωσης-παρακλάδι του ΟΥΤΣΕΚΑ, «UCPMB»... Το φιτίλι της βόμβας στα Βαλκάνια έχει ανάψει προ πολλού και η επικείμενη γενικότερη ανάφλεξη δε θα σταματήσει παρά μόνον σαν φτάσει στο τέρμα... Εκτός και εάν οι λαοί των Βαλκανίων και της Ευρώπης δραστηριοποιηθούν και ξεσηκωθούν για να ματαιώσουν τα επόμενα επεισόδια των ιμπεριαλιστικών επεμβάσεων στη Νοτιοανατολική Ευρώπη...
