Τώρα που στην πολιτική αγορά έχει πέραση το σύνθημα «όλοι μαζί» κι εννοεί εναντίον όλων, καραμέλα των υποταγμένων υπαλλήλων της κυρίαρχης τάξης και της ιδεολογίας του συρμού που καμώνονται την παραμάνα με το κοινωνικό πρόσωπο, ο μοχλός έχει δυο ξεκάθαρες ερμηνείες.

Η κεντροαριστερά, η νοθευμένη Δεξιά δηλαδή των ανθρωπίνων δικαιωμάτων της πάρτης της όμως, βλέπει ως μοχλό, στειλιάρι διατήρησής της στην εξουσία, κάθε δύναμη αντίστασης, κάθε ομάδα πληθυσμού που μπορεί να αγοράσει με υποκριτικά αναπτυξιακά προγράμματα κατά της φτώχειας. Χρησιμοποιεί το στειλιάρι για να σηκώσει τα κέρδη στα ύψη κι άμα το λαϊκό βάρος είναι δυσβάστακτο, δε διστάζει να το στρέψει εναντίον του.

Ομως για να κινηθεί η γη, η αρχή του κέρδους και η ιεραρχία της καπιταλιστικής και ιμπεριαλιστικής περιφερειακής υπαλληλίας, δε διανοείται στη μαλθακότητα της βολής της, τη φύση του ανθρώπινου μοχλού. Δε συνειδητοποιεί, κι όταν αυτό συμβεί είναι πάντα οδυνηρό, ότι το στειλιάρι της ψευτοκανακεμένης κοινωνίας ορθώνεται σε δίκαιη οργή και παίρνει παραμάζωμα και νόμους και μηχανισμούς. Αυτό το λαϊκό γκλομπ, αυτός ο μοχλός του πατημένου από τα εφιαλτικά σχέδια κερδών ελεύθερου κι αλληλέγγυου λαού δεν τρομοκρατείται. Ας καμώνονται τους νικητές. Δεν είναι και το ξέρουν. Χωρίς λαό, χωρίς μοχλό, η γη δεν κινείται. Και δεν μπορούν πάντα να αναφωνούν «δος μοι» ανοχή, στήριξη, ψήφο, δικαίωμα αργού και βασανιστικού θανάτου της ελευθερίας.

Σχέδια, προγράμματα, οράματα, χωρίς λαϊκή συμμετοχή δε στέκουν παρά μονάχα σα μάσκες και γκλομπ ξυλοδαρμού, σαν επίφαση νομιμότητας, σαν το γνωστό παμπάλαιο πρόσωπο του αυταρχισμού. Είναι πολλοί οι οπαδοί αυτού του μπουκωμένου με κονδύλια πατρώνων εκσυγχρονισμού που νιώθουν την ασφυξία, την υποκρισία και την αηδία της επιστράτευσης υπέρ άδικου σκοπού. Το μέτωπο διευρύνεται. Κι ο διάλογος αρχίζει μόνον όταν ο λαός μιλάει και τη γη κουνάει στο ρυθμό των αναγκών του.