«

Φωτίστε το κεφάλι του λαού, για να μην του το κόψουν οι δήμιοι του, κάποια μέρα». Αυτά έλεγε ο Βίκτωρ Ουγκώ, στην εποχή του και αυτό ισχύει, πολύ, περισσότερο σήμερα, που η εκπαιδευτική «μεταρρύθμιση» κινείται στα όρια εξυπηρέτησης του ιδιωτικού κεφαλαίου και των ελεύθερων αγορών. Κατά τους δικούς τους παραπλανητικούς αφορισμούς, συρρικνώνεται, αντί να «ανωτατοποιείται» η Παιδεία και «κατωτατοποιείται» στα μέτρα που υπαγορεύουν οι Βρυξέλλες, από τους πειθήνιους εκσυγχρονιστές που λειτουργούν «τοις κείνων ρήμασι πειθόμενοι».

Και τι αντίθεση και τι ανάταση και τι αντίσταση σ' αυτήν την πορεία αποπροσανατολισμού, παραπαιδείας και παραπληροφόρησης, εκεί στο Κερατσίνι του λαϊκού μόχθου. Οπου με πρωτοβουλία της Επιτροπής Ειρήνης (ΕΕΔΥΕ), της Εθνικής Αντίστασης, των γονιών, των δασκάλων, των δημοτικών σχολείων, των φορέων και οργανώσεων και με πρωταγωνιστές τα ΠΑΙΔΙΑ, στήθηκε ένα τριήμερο γιορτάσι, ένα πανηγύρι στο όνομα της ζωής και της υπεράσπισης της ειρήνης από την επιθετικότητα, την εκπόρνευση, τη διαφθορά.

Αυτά τα μικρά παιδιά μαθήτεψαν μέσα στην οικογένεια και σε φωτισμένους δασκάλους, για όσα η επίσημη πολιτεία κρύβει. Εμαθαν για την αγριότητα του πολέμου, για τη φτώχεια και την ανεργία, καταστάσεις που άλλωστε ζουν στα σπίτια τους. Και όσα κατάλαβαν αυτά τα μικρούλια, με την παιδική ευαισθησία, τα ζωγράφισαν με το δικό τους τρόπο, τα τραγούδησαν, τα έκαναν στίχους και περιστέρια και λουλούδια.

Ανέβηκαν στην εξέδρα της εκδήλωσης και ΔΙΔΑΞΑΝ με υπερηφάνεια, ήθος και ζωντάνια. Και από κοντά μια καταπληκτική φωτογραφική έκθεση που «έζωσε» το χώρο, του δικού μας του Μανόλη Πάκια, που έδινε την αντιθετική εικόνα της φρίκης των ΝΑΤΟ-βομβαρδισμών, το αίμα, τα δάκρυα, τους αθώους νεκρούς, τα παιδιά που βίαια αποκόπηκαν από τη ζωή. Ενα παράδειγμα για μίμηση. Μια κραυγή. Αλλά και ένα ανοιχτό παράθυρο ελπίδας μ' αυτές τις κρυστάλλινες φωνές που καταγγέλλουν τον σύγχρονο πυρηνικό Ηρώδη.