Ως κατάκτηση μιας καινούριας αφετηρίας με κοσμοϊστορική σημασία, περιέγραψε ο Καρλ Μαρξ την παρισινή κομμούνα, την πρώτη «έφοδο στους ουρανούς», που επιχειρήθηκε από το παρισινό προλεταριάτο την άνοιξη του 1871. Μεσολάβησαν 130 χρόνια από εκείνη τη στιγμή, όμως τα διδάγματα και η εμπειρία που κληροδότησε η Κομμούνα στην εργατική τάξη παραμένουν εξαιρετικά επίκαιρα και η αξία τους διαχρονική και πολύτιμη.

Το Κέντρο Μαρξιστικών Ερευνών, τιμώντας την 130ή επέτειο, διοργανώνει εκδήλωση - αφιέρωμα, την Τετάρτη 30 Μάη, στις 6 μ.μ., στην Αίθουσα Συνεδρίων της ΚΕ του ΚΚΕ. Στην εκδήλωση θα μιλήσει ο πρόεδρος του ΚΜΕ, ιστορικός, Τηλέμαχος Λουγγής, ενώ θα ακολουθήσει καλλιτεχνικό πρόγραμμα.

Η εκδήλωση αποτελεί φόρο τιμής στην εργατική τάξη του Παρισιού, αλλά και συμβολή στην προσπάθεια ανάδειξης των μηνυμάτων και των διδαγμάτων της Κομμούνας, που κατάφερε, ερχόμενη σε ρήξη με το αστικό καθεστώς, τους θεσμούς και τους μηχανισμούς του, να πάρει την εξουσία στα χέρια της, λαμβάνοντας πρωτοπόρα μέτρα και ανακουφίζοντας, τόσο τον εαυτό της, όσο και τα άλλα λαϊκά στρώματα, βελτιώνοντας αισθητά τις συνθήκες ζωής τους.

Η εργατική τάξη σήμερα, αξιοποιώντας τα διδάγματα της παρισινής Κομμούνας, όλη τη συσσωρευμένη εμπειρία από τις νίκες και τις ήττες της, έχει όλες τις αντικειμενικές προϋποθέσεις για να επιτελέσει τον ιστορικό της ρόλο: Την ανατροπή του καπιταλισμού και την οικοδόμηση της σοσιαλιστικής και της κομμουνιστικής κοινωνίας.

Τη σπουδαιότητα της παρισινής Κομμούνας, που σημείωσε μια νέα φάση στην ιστορία της ταξικής πάλης, σημειώνει και ο ιστορικός Τηλέμαχος Λουγγής, ο οποίος δήλωσε στο «Ρ»: «Η κομμούνα του 1871 αποτελεί ένα κορυφαίο γεγονός στην παγκόσμια ιστορία, άσχετο με το αν αποσιωπάται συστηματικά από την άρχουσα τάξη. Είναι κορυφαίο, γιατί αποτελεί την πρώτη προσπάθεια της εργατικής τάξης να κατακτήσει την κρατική εξουσία, να εισβάλει, δηλαδή, στο χώρο όπου ρυθμίζονται οι τύχες της, γιατί η εργατική τάξη σαν παραγωγική τάξη δικαιούται την εξουσία. Η κομμούνα του 1871 κράτησε μόνο 72 μέρες και μετά πνίγηκε στο αίμα, επειδή οι τότε συνθήκες ήταν ανώριμες για να μπορέσει η εργατική τάξη να κρατηθεί στην εξουσία. Ο κυριότερος ιστορικός παράγοντας, που έκανε ανώριμες τις συνθήκες, βρισκόταν στο ότι η εργατική τάξη πήρε την κρατική εξουσία ανοργάνωτα και αυθόρμητα. Αρα, λοιπόν, το πρόβλημα που προκύπτει από την εποχή της Κομμούνας είναι το ότι όσο καιρό η εργατική τάξη βρίσκεται ανοργάνωτη απέναντι στους εκμεταλλευτές της είναι καταδικασμένη να ζει σε συνεχή υποχώρηση. Ετσι, λοιπόν, η εργατική τάξη από την εμπειρία της Κομμούνας ένιωσε την ανάγκη να οργανωθεί σε ένα δικό της πολιτικό κόμμα, που θα την οδηγήσει στην εξουσία, την οποία δικαιούται. Το γεγονός ότι - παρά τη σφαγή του Μάη του 1871 - η αστική τάξη βρέθηκε αντιμέτωπη με δυναμικά εργατικά και σοσιαλιστικά κόμματα, που αργότερα μεταξελίχθηκαν σε κομμουνιστικά, αποδείχνει τη σπουδαιότητα της εμπειρίας της Κομμούνας του Παρισιού, που σημειώνει μια νέα φάση στην παγκόσμια ιστορία της ταξικής πάλης. Οπως έγραφε ο Μαρξ, πρόκειται για την κατάκτηση μιας καινούριας αφετηρίας με κοσμοϊστορική σημασία».