Αναφερόμενη στον «κοινωνικό διάλογο», η Αλέκα Παπαρήγα διατύπωσε την εκτίμηση ότι τόσο το ΠΑΣΟΚ όσο και η ΝΔ θα συνεχίσουν να προσπαθούν να κοροϊδέψουν το λαό. Αυτό το μήνυμα, είπε, έστειλε «η χτεσινή συζήτηση στη Βουλή, δεν το έστειλε βέβαια καθαρά» και υπογράμμισε ότι δεν είναι δυνατόν να υπάρχει «μηδενική βάση» τη στιγμή που «όλα τα μέτρα που έχουν πάρει ως τώρα είναι σε βάρος των εργαζομένων, όπως η μείωση των εργοδοτικών εισφορών κατά 18%. Είναι αυτό μηδενική βάση; Η κυβέρνηση έχει το πλεονέκτημα του Μάαστριχτ, της Λευκής Βίβλου, των νόμων που έχουν πάρει και οι οποίοι έχουν ξηλώσει το ασφαλιστικό σύστημα. Δεν αρχίζει τώρα το ξήλωμα. Ομως ακόμα και αν υποθέσουμε ότι η κυβέρνηση ξεκινάει από το μηδέν, το εργατικό συνδικαλιστικό κίνημα πρέπει να ξεκινήσει με τη δική του επιθετική βάση». Αναφερόμενη στο ρόλο της ΝΔ τόνισε ότι «δημαγωγεί. Εχει αυτό το πλεονέκτημα, αλλά πρέπει να της αφαιρεθεί. Και οι δύο απλώς έχουν επιλέξει έναν τρόπο όπου λίγο λίγο "θα τη φέρουν" στους εργαζόμενους και στο τέλος θα τους χτυπήσουν "στο σταυρό". Γιατί η δική τους πολιτική είναι πολιτική εξυπηρέτησης της καπιταλιστικής εργοδοσίας. 'Η θα είσαι με την εργοδοσία ή θα είσαι με το λαό, δε γίνεται να είσαι και με τους δύο, αυτά τα δύο πράγματα είναι ασυμβίβαστα». Μάλιστα, μιλώντας ειδικότερα για την προχτεσινή συζήτηση στη Βουλή τη χαρακτήρισε θέατρο στο οποίο «τσακώθηκαν ΠΑΣΟΚ και ΝΔ στα λόγια, αλλά μετά τη λήξη της συζήτησης στελέχη και των δύο κομμάτων συμφώνησαν στα διάφορα κανάλια ότι υπάρχει έδαφος για να προσκληθούν οι εργαζόμενοι στο διάλογο, γιατί φοβούνται και δε θέλουν τους αγώνες».

Σε άλλο σημείο της τοποθέτησής της, χαρακτήρισε ως επιτακτικό να συνεχιστούν οι αγώνες των εργαζομένων και να απορρίψουν τον οποιοδήποτε «κοινωνικό διάλογο». «Με τους διαλόγους», τόνισε, «δεν κατακτήθηκε τίποτα. Ο διάλογος πρέπει να χάσει κάθε κύρος στη συνείδηση της εργατικής τάξης. Με τους αγώνες λύνονται τα προβλήματα, με την πυγμή. Τίποτα δεν κατακτήθηκε στο τραπέζι του διαλόγου. Οταν θα έρθει η ώρα του τραπεζιού αυτοί που θα είναι στην άλλη μπάντα - κράτος και εργοδοσία - πρέπει να φοβούνται τον απέναντι. Ομως τώρα είναι η ώρα των κινητοποιήσεων, στις οποίες πρέπει να πάρουν μέρος όλοι οι εργάτες και οι οικογένειές τους και να συμμαχήσουν με το φτωχό μικρομεσαίο και το μικρό αγρότη. Μόνο τότε αυτή η δύναμη θα είναι απειλητική και θα έχει αποτελέσματα».

Συνδέοντας το πρόβλημα της Κοινωνικής Ασφάλισης με το ζήτημα της Υγείας, η Αλ. Παπαρήγα υπογράμμισε ότι «τους εργαζόμενους δεν τους χτυπάει μόνο το νομοσχέδιο Γιαννίτση αλλά και το νομοσχέδιο που ετοιμάζει το υπουργείο Υγείας. Υπάρχει ένα τεράστιο έλλειμμα ανάμεσα στα νοσοκομεία και τα ασφαλιστικά ταμεία. Αυτός είναι ο δούρειος ίππος, από εκεί θα χτυπήσουν την κοινωνική ασφάλιση. Εχουν ανεβάσει τα τιμολόγια, τα ταμεία δεν έχουν να πληρώσουν και τα νοσοκομεία δεν εισπράττουν. Και τότε θα έρθουν και θα σας πουν, ή θα πληρώνετε το ανεβασμένο νοσήλιο στα νοσοκομεία για την τάδε εξέταση ή δε θα γίνεται η εξέταση. Δηλαδή, δε θα ιδιωτικοποιήσουν τα νοσοκομεία αλλά θα ανεβάσουν το κόστος των υπηρεσιών και το κόστος ανεβαίνει γιατί κυριαρχεί το μεγάλο κεφάλαιο στο φάρμακο, στην παραγωγή ιατρικών μηχανημάτων».

Η Αλ. Παπαρήγα επισήμανε ότι το ζήτημα της Κοινωνικής Ασφάλισης είναι άρρηκτα δεμένο με το σύνολο των προβλημάτων που αντιμετωπίζουν οι εργαζόμενοι και τα οποία οδηγούν στη δραματική πτώση του βιοτικού τους επιπέδου. Αναφερόμενη στο πρόβλημα της απασχόλησης στην Ελλάδα τόνισε ότι «δεν αφορά μόνο τους άνεργους αλλά και όσους έχουν τυπικά ή ουσιαστικά εξασφαλίσει μόνιμη δουλιά. Αναμφισβήτητα μπορεί να πει κανείς ότι έχετε την τύχη να δουλεύετε στον τομέα της ενέργειας, που στην Ελλάδα είναι από τους λίγους τομείς που έχει ανάπτυξη, σε αντίθεση με άλλους όπου υπάρχει στασιμότητα και υποχώρηση. Αλλά ανάπτυξη και κέρδη δε σημαίνουν και σταθερή δουλιά. Προσπαθούν, οι εργασιακές σχέσεις να μην είναι σταθερές, να μοιράζονται η ανεργία και η απασχόληση, δηλαδή να υπάρχει μία ανακύκλωση. Και κυρίως υπάρχει το πρόβλημα της ασταθούς εργασιακής απασχόλησης και σε κλάδους με σταθερή ανάπτυξη και που αφορά περισσότερο τις νεότερες ηλικίες.

Ομως, ακόμα και όταν είναι εξασφαλισμένη η δουλιά δεν είναι εξασφαλισμένο το βιοτικό επίπεδο και η Κοινωνική Ασφάλιση. Αλλωστε, πια, οι συμβάσεις εργασίας και η Κοινωνική Ασφάλιση καθορίζονται από τη γενικότερη πολιτική. Δεν καθορίζονται μόνο από το επίπεδο των κατακτήσεων σε ένα χώρο. Συνολικά, δηλαδή, το βιοτικό επίπεδο πέφτει στην Ελλάδα. Μπορεί, βέβαια, να ανεβαίνει για τους λίγους, για ένα τμήμα του λαού που το θέλει το μεγάλο κεφάλαιο γύρω του για να το υπηρετεί. Αλλά αυτό είναι μειοψηφία. Επομένως το ζήτημα "τι υγεία έχω, τι περίθαλψη, τι σύνταξη" είναι ακόμα πιο κρίσιμο σήμερα απ' ό,τι τα προηγούμενα χρόνια».

Αναφερόμενη ειδικότερα στο ζήτημα της Κοινωνικής Ασφάλισης υπογράμμισε ότι σκοπός της πολιτικής που ακολουθεί κεφάλαιο και κυβέρνηση είναι «να μειωθεί η συμμετοχή του κράτους και της εργοδοσίας στην Κοινωνική Ασφάλιση. Θα κρατήσουν βέβαια το δημόσιο σύστημα ασφάλισης, γιατί αν διαλυθεί εντελώς θα γίνει επανάσταση. Ομως, θα είναι ένα καχεκτικό, ελλειμματικό δημόσιο σύστημα ασφάλισης, που δε θα σας επαρκεί. Και αυτό το σύστημα θα το συντηρεί ο εργαζόμενος μέσω της αύξησης των ορίων συνταξιοδότησης. Ηδη τα έχουν μεγαλώσει στα 65, αλλά θέλουν να το γενικεύσουν και σε λίγα χρόνια να τα αυξήσουν στα 67. Υπάρχουν χώρες της ΕΕ που το όριο είναι 67 χρόνια και την επόμενη δεκαπενταετία αναμένεται να πάει στα 71.

Αυτή είναι η αλήθεια. Θα τα πάνε όμως σταδιακά. Από αυτή την άποψη έχει σημασία αν δεν μπορούμε σήμερα να ανατρέψουμε τα σχέδιά τους, τουλάχιστον να τους καθυστερήσουμε. Οχι για να ανεβάσουνε το όριο συνταξιοδότησης, αλλά για να κερδίσει χρόνο το εργατικό και το λαϊκό κίνημα ώστε τα 65 που είναι σήμερα να τα κάνει 60 και 55 για τις γυναίκες. Γιατί το προοδευτικό και το σύγχρονο είναι να μειωθούν τα όρια συνταξιοδότησης και να έχουμε μεγαλύτερο ελεύθερο χρόνο σαν τρίτη ηλικία. Και όχι να σου λένε ότι ζεις περισσότερα χρόνια και γι' αυτό πρέπει να δουλέψεις περισσότερο. Κατάκτησα να ζω περισσότερα χρόνια για να έχω περισσότερο ελεύθερο χρόνο, και ημερήσιο σαν εργαζόμενος αλλά και σαν συνταξιούχος».

Στη συνέχεια η Γενική Γραμματέας του ΚΚΕ κατέδειξε με σαφή επιχειρήματα ότι η κυβερνητική πολιτική ανοίγει το δρόμο στην ιδιωτική ασφάλιση, επισημαίνοντας ότι τα τελευταία χρόνια στην Ελλάδα φουντώνει ο ιδιωτικός κερδοσκοπικός επιχειρηματικός τομέας που ασχολείται με την Υγεία και τις συντάξεις. Επομένως, τόνισε, «αν η σημερινή κυβέρνηση, η εργοδοσία, οι πολιτικές δυνάμεις του τόπου, που ορκίζονται στο Μάαστριχτ και στο ευρωπαϊκό όνειρο της ΕΕ, ήθελαν να χτίσουν δημόσιο τομέα ασφάλισης, γιατί ανοίγουν το δρόμο στον ιδιωτικό; Γιατί οι μεγαλοεπιχειρηματίες εξαγοράζουν κλινικές, νοσοκομεία και εταιρίες ολόκληρες στον τομέα της Κοινωνικής Ασφάλισης αν ήξεραν ότι θα υπάρχει κρατικό σύστημα φερέγγυο για τον εργαζόμενο; Γιατί ξέρουν ότι θα βγάλουν κέρδη».

Απαντώντας σε ερώτηση δημοσιογράφου, σχετικά με τη συζήτηση στη Βουλή, η Αλέκα Παπαρήγα τόνισε:

«Στη Βουλή στήθηκε το βασικό σκηνικό - λείπουν οι λεπτομέρειες - της κοινής προσπάθειας που κάνει η κυβέρνηση, η ΝΔ και η εργοδοσία προκειμένου να τραβήξουν τις ηγεσίες του συνδικαλιστικού κινήματος σε ένα διάλογο, που το τέλος του θα είναι το γκρέμισμα του σημερινού συστήματος Κοινωνικής Ασφάλισης ή η αρχή του γκρεμίσματος. Το σκηνικό θέλει και διάφορες λεπτομέρειες τις οποίες θα τις κατασκευάσουν στην πορεία. Αυτό όμως το σκηνικό που χτίστηκε χτες, είναι ένα γενικότερο πολιτικό σκηνικό που επιδιώκεται, συνειδητά πια, ο ελληνικός λαός να εγκλωβιστεί μέσα σε ένα ψευτοδίλημμα: ΠΑΣΟΚ ή ΝΔ;

Εμείς θεωρούμε ότι ο ελληνικός λαός, ένα μεγάλο μέρος της εργατικής τάξης και των λαϊκών στρωμάτων, ένα πράγμα πρέπει να σκεφθούν: Ποια είναι τα δικά τους ταξικά συμφέροντα. Να τους αφήσουν τους δυο να παίζουν στο γήπεδο της Βουλής, στο γήπεδο των εκλογών, και ας τραβήξουν οι εργαζόμενοι μπροστά στο δικό τους γήπεδο, που είναι η ταξική πάλη και οι πολιτικοί αγώνες. Τότε και μόνο τότε οι εργαζόμενοι θα καταλάβουν γιατί πρέπει να γυρίσουν την πλάτη και στους δυο. Διαφέρουν μόνο στο χρώμα των εμβλημάτων. Το χρώμα της πολιτικής τους είναι ίδιο».