Η Αλ. Παπαρήγα επισήμανε ότι το ζήτημα της Κοινωνικής Ασφάλισης είναι άρρηκτα δεμένο με το σύνολο των προβλημάτων που αντιμετωπίζουν οι εργαζόμενοι και τα οποία οδηγούν στη δραματική πτώση του βιοτικού τους επιπέδου. Αναφερόμενη στο πρόβλημα της απασχόλησης στην Ελλάδα τόνισε ότι «δεν αφορά μόνο τους άνεργους αλλά και όσους έχουν τυπικά ή ουσιαστικά εξασφαλίσει μόνιμη δουλιά. Αναμφισβήτητα μπορεί να πει κανείς ότι έχετε την τύχη να δουλεύετε στον τομέα της ενέργειας, που στην Ελλάδα είναι από τους λίγους τομείς που έχει ανάπτυξη, σε αντίθεση με άλλους όπου υπάρχει στασιμότητα και υποχώρηση. Αλλά ανάπτυξη και κέρδη δε σημαίνουν και σταθερή δουλιά. Προσπαθούν, οι εργασιακές σχέσεις να μην είναι σταθερές, να μοιράζονται η ανεργία και η απασχόληση, δηλαδή να υπάρχει μία ανακύκλωση. Και κυρίως υπάρχει το πρόβλημα της ασταθούς εργασιακής απασχόλησης και σε κλάδους με σταθερή ανάπτυξη και που αφορά περισσότερο τις νεότερες ηλικίες.

Ομως, ακόμα και όταν είναι εξασφαλισμένη η δουλιά δεν είναι εξασφαλισμένο το βιοτικό επίπεδο και η Κοινωνική Ασφάλιση. Αλλωστε, πια, οι συμβάσεις εργασίας και η Κοινωνική Ασφάλιση καθορίζονται από τη γενικότερη πολιτική. Δεν καθορίζονται μόνο από το επίπεδο των κατακτήσεων σε ένα χώρο. Συνολικά, δηλαδή, το βιοτικό επίπεδο πέφτει στην Ελλάδα. Μπορεί, βέβαια, να ανεβαίνει για τους λίγους, για ένα τμήμα του λαού που το θέλει το μεγάλο κεφάλαιο γύρω του για να το υπηρετεί. Αλλά αυτό είναι μειοψηφία. Επομένως το ζήτημα "τι υγεία έχω, τι περίθαλψη, τι σύνταξη" είναι ακόμα πιο κρίσιμο σήμερα απ' ό,τι τα προηγούμενα χρόνια».

Αναφερόμενη ειδικότερα στο ζήτημα της Κοινωνικής Ασφάλισης υπογράμμισε ότι σκοπός της πολιτικής που ακολουθεί κεφάλαιο και κυβέρνηση είναι «να μειωθεί η συμμετοχή του κράτους και της εργοδοσίας στην Κοινωνική Ασφάλιση. Θα κρατήσουν βέβαια το δημόσιο σύστημα ασφάλισης, γιατί αν διαλυθεί εντελώς θα γίνει επανάσταση. Ομως, θα είναι ένα καχεκτικό, ελλειμματικό δημόσιο σύστημα ασφάλισης, που δε θα σας επαρκεί. Και αυτό το σύστημα θα το συντηρεί ο εργαζόμενος μέσω της αύξησης των ορίων συνταξιοδότησης. Ηδη τα έχουν μεγαλώσει στα 65, αλλά θέλουν να το γενικεύσουν και σε λίγα χρόνια να τα αυξήσουν στα 67. Υπάρχουν χώρες της ΕΕ που το όριο είναι 67 χρόνια και την επόμενη δεκαπενταετία αναμένεται να πάει στα 71.

Αυτή είναι η αλήθεια. Θα τα πάνε όμως σταδιακά. Από αυτή την άποψη έχει σημασία αν δεν μπορούμε σήμερα να ανατρέψουμε τα σχέδιά τους, τουλάχιστον να τους καθυστερήσουμε. Οχι για να ανεβάσουνε το όριο συνταξιοδότησης, αλλά για να κερδίσει χρόνο το εργατικό και το λαϊκό κίνημα ώστε τα 65 που είναι σήμερα να τα κάνει 60 και 55 για τις γυναίκες. Γιατί το προοδευτικό και το σύγχρονο είναι να μειωθούν τα όρια συνταξιοδότησης και να έχουμε μεγαλύτερο ελεύθερο χρόνο σαν τρίτη ηλικία. Και όχι να σου λένε ότι ζεις περισσότερα χρόνια και γι' αυτό πρέπει να δουλέψεις περισσότερο. Κατάκτησα να ζω περισσότερα χρόνια για να έχω περισσότερο ελεύθερο χρόνο, και ημερήσιο σαν εργαζόμενος αλλά και σαν συνταξιούχος».

Στη συνέχεια η Γενική Γραμματέας του ΚΚΕ κατέδειξε με σαφή επιχειρήματα ότι η κυβερνητική πολιτική ανοίγει το δρόμο στην ιδιωτική ασφάλιση, επισημαίνοντας ότι τα τελευταία χρόνια στην Ελλάδα φουντώνει ο ιδιωτικός κερδοσκοπικός επιχειρηματικός τομέας που ασχολείται με την Υγεία και τις συντάξεις. Επομένως, τόνισε, «αν η σημερινή κυβέρνηση, η εργοδοσία, οι πολιτικές δυνάμεις του τόπου, που ορκίζονται στο Μάαστριχτ και στο ευρωπαϊκό όνειρο της ΕΕ, ήθελαν να χτίσουν δημόσιο τομέα ασφάλισης, γιατί ανοίγουν το δρόμο στον ιδιωτικό; Γιατί οι μεγαλοεπιχειρηματίες εξαγοράζουν κλινικές, νοσοκομεία και εταιρίες ολόκληρες στον τομέα της Κοινωνικής Ασφάλισης αν ήξεραν ότι θα υπάρχει κρατικό σύστημα φερέγγυο για τον εργαζόμενο; Γιατί ξέρουν ότι θα βγάλουν κέρδη».