Πέντε μέρες μείνανε και κάποιοι στα μουλωχτά άρχισαν να «ρίχνουν λάδια» στην πορεία προς την πανελλαδική πανεργατική απεργία. Ορισμένοι σε εργασιακούς χώρους, οι οποίοι δηλώνουν ΠΑΣΟΚ, δηλώνουν θρασύτατα, ότι «δε θα απεργήσουν» γιατί δήθεν «δεν τους πιάνουν τα μέτρα» τα οποία μάλιστα έρχονται να αποκαταστήσουν τις ανισότητες του ασφαλιστικού συστήματος. Αλλοι κλαίγονται για τα μεροκάματα που χάνονται με τις επαναλαμβανόμενες απεργίες. Βέβαια, οι εργαζόμενοι τούς έδωσαν την απάντηση και τους είπαν να πάνε αλλού να τα πούνε αυτά. Να πάνε στο γνωστό μηχανισμό του Ρ. Σπυρόπουλου να τους κάνει καλύτερο φροντιστήριο.

Αλλά αν η διαβρωτική και αναίσχυντη αυτή προπαγάνδα απορρίπτεται συλλήβδην και από τους εργαζόμενους ψηφοφόρους του ΠΑΣΟΚ, βρίσκει ώτα ευήκοα σε υψηλόβαθμα στελέχη του Συνασπισμού, όπως του Σ. Χατζησωκράτη. Στον οποίο η εφημερίδα τα «ΝΕΑ» έδωσε προχτές μισή σελίδα, για να μας πει τι; Οτι «η καλύτερη απεργία είναι αυτή που προκηρύσσεται αλλά δε γίνεται...» και ακόμα: «Τώρα τα συνδικάτα πρέπει να έρθουν σε διάλογο. Με μόνο αίτημα την τριμερή χρηματοδότηση». Γνωρίζουμε την «αγωνιστική όσμωση» του κ. Χατζησωκράτη με τα Ευρωπαϊκά Συνδικάτα, όπως ο ίδιος επαίρεται. Τόσα χρόνια εκεί στην ΟΚΕ έγινε άξιος μαθητής της γραμμής της υποταγής στ' αφεντικά. Αλλά οι εργαζόμενοι της χώρας μας, που τη μόνη «όσμωση» που έχουν είναι με την τρομοκρατία των εργοδοτών, τους καθηλωμένους μισθούς, τις συντάξεις πείνας και την ανεργία, έμαθαν και να προκηρύσσουν και να κάνουν απεργία. Εμαθαν να τιμούν το λόγο τους και να μην παίζουν τις κουμπάρες. Αφήνουν τις κουμπαριές με την εργοδοσία σε κάτι τύπους σαν τον κ. Χατζησωκράτη και τους όψιμους συνοδοιπόρους του, που όταν μιλούν για «ενότητα στη δράση» εννοούν απλώς μάντρωμα της εργατικής τάξης σε τέτοιου είδους αντιλήψεις.