«Κοινωνικός διάλογος»: Δεν είναι καινούριο θέμα. Είναι τόσο παλιό, όσο και ο καπιταλισμός. Ανεξάρτητα από το πώς κάθε φορά εκφράζεται στην αστική προπαγάνδα, επιδιώκεται η επιβολή, όχι μόνο της ταξικής ειρήνης με διάφορα μέσα, ιδεολογικοπολιτικά και κατασταλτικά, αλλά και της ταξικής συνεργασίας, ως θεωρία και πρακτική, ως αναγκαιότητα, ως φυσικός νόμος της καπιταλιστικής κοινωνίας (σελίδα 5)

Κατατέθηκε στη Βουλή νομοσχέδιο του υπουργείου Εθνικής Αμυνας «περί επαγγελματία οπλίτη», με το οποίο θεσμοθετείται η ίδρυση σώματος 25.000 μισθοφόρων στρατιωτών και έρχεται να ενισχύσει τη συμμετοχή της Ελλάδας στη ΝΑΤΟική δράση. Την ίδια ώρα, συνεχίζονται οι αντιιμπεριαλιστικές κινητοποιήσεις των φιλειρηνιστών (σελίδες 14 - 15)

Αλβανία: Ο λαός πασχίζει να κρατηθεί στη ζωή. Η ανεργία είναι μάστιγα. Οι μισθοί, πείνας. Και οι δημόσιοι υπάλληλοι, κάποτε, ίσως πληρωθούν. Οποιος έχει κάτι να πουλήσει, είναι τυχερός. Ατυχοι είναι όσοι δεν έχουν (σελίδες 16 - 17)

Ενταση της τοκογλυφίας σε βάρος των μικροαποταμιευτών, από τα επιτόκια λαϊκών αποταμιεύσεων, τα οποία δίνουν οι εμπορικές τράπεζες (κρατικές - ημικρατικές ή ιδιωτικές) που λειτουργούν στην Ελλάδα, διαψεύδοντας όλους εκείνους, που υποστήριζαν πως η «απελευθέρωση του τραπεζικού συστήματος» θα ενισχύσει τον ανταγωνισμό, προς όφελος των μικροκαταθετών (σελίδα 18)

Ορθόδοξοι - Καθολικοί: Τα αίτια και τα αποτελέσματα μιας χιλιόχρονης σύγκρουσης. Σήμερα το 2ο μέρος, που περιλαμβάνει την περίοδο μετά την άλωση της Κωνσταντινούπολης από τους σταυροφόρους. Ο καθολικισμός, δόγμα της διοίκησης και των ευγενών στις λατινοκρατούμενες χώρες (σελίδα 19)

«Κατωτατοποίηση» των ΑΕΙ και ΤΕΙ, με το νόμο για την ένταξη των ΤΕΙ στην Ανώτατη Εκπαίδευση, χωρίς καμία αναβάθμιση. Ετσι, ανοίγει και τυπικά ο κύκλος της εφαρμογής των αποφάσεων της Μπολόνια για την υποβάθμιση των προπτυχιακών σπουδών των ΑΕΙ (σελίδες 24 - 25)

Σήμα εκκίνησης για επέμβαση δόθηκε με την παροχή στρατιωτικής βοήθειας, ύψους 1.300.000.000 δολαρίων, που ενέκρινε η κυβέρνηση Κλίντον για την εφαρμογή του «Σχεδίου Κολομβία», που ολοκληρώνεται με τη λεγόμενη Πρωτοβουλία Ανδίνα, με στόχο την ανάμειξη των χωρών της περιοχής των Ανδεων στον πόλεμο της Κολομβίας (σελίδες 30 - 31)

Η νίκη του Σίλβιο Μπερλουσκόνι και των συμμάχων του (της αποσχιστικής «Λέγκας του Βορρά» και των μεταλλαγμένων νεοφασιστών του Φίνι) στις ιταλικές εκλογές ήταν το αντικείμενο μια εκτεταμένης συζήτησης αυτή τη βδομάδα για το μέλλον της Ιταλίας. Το πρώτο που θα είχε να παρατηρήσει κανείς είναι το υποκριτικό ενδιαφέρον της Ευρωπαϊκής Ενωσης, η οποία εμφανίστηκε να ανησυχεί για το εκλογικό αποτέλεσμα, για τις «δημοκρατικές αρχές» της ΕΕ και την άνοδο των εθνικιστικών και νεοφασιστικών δυνάμεων στα κράτη - μέλη της. Φυσικά, αυτά τα φαινόμενα επωάζονται στους κόλπους της πολιτικής της ΕΕ, με την ενοχοποίηση των μεταναστών, τη στρατιωτικοποίηση, την εφαρμογή μια πολιτικής ανεργίας και εξαθλίωσης, μιας πολιτικής επεμβάσεων.

Η νίκη Μπερλουσκόνι σηματοδοτεί από την άλλη μια αντιδραστική στροφή στην Ιταλία. Ωστόσο αυτή η εξέλιξη χρησιμοποίησε ως εφαλτήριο την πολιτική της «Κεντροαριστεράς» που προκάλεσε τη μαζική δυσαρέσκεια και την υποβάθμιση της ζωής εκατομμυρίων εργαζομένων με τις νεοφιλελεύθερες επιλογές της.

Ο ίδιος, ο μεγιστάνας των Μέσων ενημέρωσης της Ιταλίας, δήλωσε ότι θα αντιμετωπίσει τη χώρα ως «Ανώνυμη Εταιρία» και θα εφαρμόσει σε κρατικό επίπεδο τις μεθόδους που χρησιμοποίησε στις επιχειρήσεις του. Δεν παύει τέλος να διακηρύσσει το θαυμασμό του για την πολιτική της Μάργκαρετ Θάτσερ.

Το βέβαιο είναι ότι πέρα από τα δημαγωγικά συνθήματα για τη μείωση της φορολογίας και τη δημιουργία θέσεων εργασίας, οι Ιταλοί εργαζόμενοι θα αντιμετωπίσουν μια σκληρή επίθεση όχι μόνο στο εισόδημα, αλλά και στα δικαιώματά τους στον εργασιακό τομέα και την Κοινωνική Ασφάλιση.

Κρίσιμη από πολλές απόψεις ήταν η απεργία της περασμένης Πέμπτης. Από την έκβασή της θα κρινόταν, εν πολλοίς, η στάση της κυβέρνησης στο Ασφαλιστικό. Θα κρινόταν ακόμη, η στάση της διοίκησης της ΓΣΕΕ απέναντι στον «κοινωνικό διάλογο». Τέλος, το σημαντικότερο, θα κρινόταν η ετυμηγορία των εργαζόμενων για το πλαίσιο και το χαρακτήρα των διεκδικήσεων τους.

Η κυβέρνηση και η πλειοψηφία των μέσων ενημέρωσης προεξοφλούσαν την αποτυχία και ετοίμαζαν το τραπέζι του «διαλόγου». Υπολόγιζαν ότι οι κυβερνητικοί ελιγμοί («πάγωμα προτάσεων», «διάλογος από μηδενική βάση», «υπόσχεση για τριμερή χρηματοδότηση») θα έβρισκαν ανταπόκριση στους εργαζόμενους και θα έδιναν τα απαραίτητα προσχήματα στη διοίκηση της ΓΣΕΕ για τη συμμετοχή της στο «διάλογο».

Η επιτυχία της απεργίας, η μεγάλη συμμετοχή των εργαζομένων σ' αυτήν και στις απεργιακές συγκεντρώσεις της Αθήνας και των άλλων πόλεων, ήταν αναμφισβήτητη. Οι «ιθύνοντες» πρέπει να πάρουν σοβαρά υπόψη τα μηνύματα αυτής της απεργίας.

Οι εργαζόμενοι, στη συντριπτική τους πλειοψηφία, απέρριψαν τους ελιγμούς της κυβέρνησης, όπως και τα σχέδια για ένα «διάλογο» που οδηγεί με μαθηματική ακρίβεια στον ακρωτηριασμό των ασφαλιστικών τους δικαιωμάτων. Τώρα, η κυβέρνηση οφείλει να πάρει υπόψη ότι έχει απέναντί της μια δύναμη συμπαγή που δε θα επιτρέψει την αμφισβήτηση (πολύ περισσότερο την κατάργηση) των θεμελιακών ασφαλιστικών κατακτήσεων. Οσο για τη διοίκηση της ΓΣΕΕ, αυτή γνωρίζει πλέον ότι δε διαθέτει τη νομιμοποίηση για τη συμμετοχή της στο «διάλογο».