Ο Βαγγ. Χριστοφόρου, καθηγητής στο ΕΜΠ, στάθηκε ιδιαίτερα στο ζήτημα της θέσης των μελών ΔΕΠ και των ερευνητών στο σημερινό πανεπιστήμιο, που προωθεί την «επιχειρηματικότητα» του πανεπιστημιακού και ερευνητή. Αφού περιέγραψε το σημερινό πλαίσιο, σημείωσε: «Είναι γεγονός ότι στα αμερικανικά πανεπιστήμια, που πρωτοστάτησαν στη δημιουργία, στην ύπαρξη και εξέλιξη αυτής της κουλτούρας της επιχειρηματικότητας, οι επιτυχημένες εταιρείες που αναπτύχθηκαν και παρήγαγαν ένα αγαθό που μπόρεσε να διεισδύσει στην αγορά, που κέρδισαν το λόττο της τεχνολογίας με την αξία τους, είναι λίγες σε σχέση με αυτές που ιδρύθηκαν για τον λόγο αυτόν (...) Μόνο ένα πολύ μικρό ποσοστό των καθηγητών - επιχειρηματιών αναδεικνύεται επιτυχημένο».

Σε άλλο σημείο ανέφερε πως «δεν είναι μόνο το γεγονός ότι η πιθανότητα επιτυχίας είναι μικρή και δεν αφορά όλους. Είναι το μοντέλο ανάπτυξης που είναι λάθος. Διότι το κεφάλαιο που λιμνάζει και περιμένει την ευκαιρία ή τις ευκαιρίες να ενεργοποιηθεί, δεν αξιοποιείται όσο πρέπει και όπως πρέπει στον καπιταλισμό. Αντίθετα, έχει αποδειχθεί στην πράξη στο παρελθόν, στο πρώτο πείραμα σοσιαλιστικής ανάπτυξης στον πλανήτη, ότι ο κεντρικός σχεδιασμός που ικανοποιεί τις λαϊκές ανάγκες, σε συνδυασμό με τη σοσιαλιστική συσσώρευση, όχι μόνο επιταχύνει αλλά πολλαπλασιάζει τους ρυθμούς ανάπτυξης, και αυτό για όφελος όλης της κοινωνίας, όλων των εργαζομένων. Σ' αυτό το κράτος, ο καθηγητής και ο ερευνητής χαίρουν της κοινωνικής καταξίωσης, γιατί ασχολούνται με κοινωνικές και λαϊκές ανάγκες και νέμονται τα κοινωνικά αγαθά που δικαιούνται».

Αναφερόμενος στην έκδοση του Τμήματος Παιδείας και Ερευνας της ΚΕ του ΚΚΕ, κάλεσε τους πανεπιστημιακούς να τη μελετήσουν και να συμβάλουν, σημειώνοντας ότι, «κατά τη γνώμη μου, αποτελεί τη ρεαλιστική βάση για συζήτηση και εξειδίκευση πάνω στα ζητήματα που καταπιάνεται, στα ζητήματα της Τριτοβάθμιας Εκπαίδευσης, τόσο στο αστικό όσο και στο εργατικό κράτος».

Στην παρέμβασή του ο Βασίλης Ζουμπουρλής, Διευθυντής Ερευνών στο Ινστιτούτο Χημικής Βιολογίας του Εθνικού Ιδρύματος Ερευνών και πρόεδρος του Συλλόγου Εργαζομένων του, μετέφερε την προσωπική του εμπειρία από το πανεπιστήμιο του σοσιαλισμού, όντας απόφοιτος του Πανεπιστημίου Φυσικών Επιστημών «Γιαν Ευαγγελίστα Πουρκύνιε» στο Μπουρνό Τσεχοσλοβακίας. Είπε χαρακτηριστικά ότι «είχα την τύχη να τελειώσω Μοριακή Βιολογία και Γενετική», προσθέτοντας ότι «η σχολή αυτή δεν υπήρχε εκείνη την εποχή ούτε στην Αμερική».

Στην ενδιαφέρουσα παρέμβασή του μίλησε για τα πρωτοπόρα επιστημονικά αντικείμενα, τα συγγράμματα, την ουσιαστική στήριξη των φοιτητών. Σημείωσε, μεταξύ άλλων, ότι «όλοι μας παίρναμε υποτροφία λόγω καλής απόδοσης. Δεν δούλευαν οι φοιτητές, όπως συμβαίνει εδώ που ένα τεράστιο ποσοστό εγκαταλείπει τις σπουδές του λόγω οικονομικών δυσχερειών. Και όλοι όσοι ήταν από επαρχία είχαν εξασφαλισμένη τη φοιτητική εστία. Τα βιβλία μας τα μοιράζανε από την πρώτη μέρα, και όχι όπως μου περιγράφει ο γιος μου, που είναι φοιτητής στα Γιάννενα, ότι αρχίζουν οι εξετάσεις και τα βιβλία ακόμη δεν τα 'χουν στα χέρια τους».

«Η βιωματική μου αυτή πορεία μού δίνει τη δυνατότητα να καταλαβαίνω πολύ καλά τις συνθήκες που βιώνουν οι νέοι επιστήμονες, οι διδάκτορες και μεταδιδάκτορες. Πολλά έχουν αλλάξει τα τελευταία χρόνια, που χειροτερεύουν τις συνθήκες εργασίας τους», σημείωσε μεταξύ άλλων, κλείνοντας με προτάσεις για τη δράση του Κόμματος στα ζητήματα της Ανώτατης Εκπαίδευσης.

«Η κοινωνία που οραματιζόμαστε να χτίσουμε θα απαιτήσει πολλούς και καλούς κομμουνιστές επιστήμονες. Εξάλλου, όλοι κατανοούμε ότι η επιστήμη πλέον είναι κυρίαρχη παραγωγική δύναμη», ανέφερε μεταξύ άλλων, ενώ έκλεισε την παρέμβασή του καλώντας το Κόμμα να ανοιχτεί στην ερευνητική κοινότητα.

Αφού ευχαρίστησε για τη δυνατότητα να συμπορευτεί σ' αυτόν τον διάλογο, η Αννα Λάζου, επίκουρη καθηγήτρια Φιλοσοφίας στο Πανεπιστήμιο της Αθήνας, σε παρέμβασή της έκανε αναφορά σε μεγάλους πανεπιστημιακούς δασκάλους που ανέπτυξαν τη μαρξιστική σκέψη στον χώρο της νεότερης και σύγχρονης Φιλοσοφίας και μεταξύ άλλων τόνισε:

«Στον παρόντα χρόνο φαίνεται να είμαστε λίγοι αυτοί που διδάσκουμε τη μαρξική και μαρξιστική σκέψη στα πανεπιστήμια της χώρας και μάλιστα αυτό προσπαθούμε να το κάνουμε απέναντι στην πίεση να ασκείται αρνητική κριτική και να δίνεται βάση στους Καστοριάδη, Παπαϊωάννου, Κονδύλη, εκπροσώπους της κριτικής θεωρίας και στους πιο δημοφιλείς Αγκαμπέν, Ρανσιέρ, με κάποιες λίγες αναφορές στον λεγόμενο αναλυτικό μαρξισμό των τελευταίων δεκαετιών, που διευρύνουν την επιρροή τους και στα πανεπιστήμια του εξωτερικού. Αυτή η ακαδημαϊκή συρρίκνωση των σπουδών του μαρξισμού κατά τη γνώμη μου δεν ανταποκρίνεται στην πραγματικότητα, δηλαδή στα πραγματικά ενδιαφέροντα των φοιτητών, φοιτητριών και εκπαιδευόμενων. Η διεθνής έρευνα για τον μαρξισμό διαρκώς εμπλουτίζεται με νέα βιβλιογραφικά στοιχεία, αλλά υπάρχει και έντονο αναγνωστικό ενδιαφέρον για νέες μεταφράσεις των κλασικών, ιστορικές ανακατασκευές και μια εκ νέου ερμηνεία και ανανοηματοδότηση από ιστορικοϋλιστική άποψη των μεταφυσικών ιδεολογημάτων της αστικής φιλοσοφίας, όπως είναι η φαινομενολογία, η αναλυτική ανθρωπολογία, η νιτσεϊκή ανθρωπολογία κ.λπ.

Παράλληλα, και πέρα από το να μας προβληματίσει πώς θα δείξουμε τι οδηγεί σ' αυτήν τη συρρίκνωση στα πανεπιστήμιά μας ή ακόμα και στη διαστρέβλωση του μαρξισμού κι οπωσδήποτε να προσπαθούμε για την ανατροπή αυτής της εξέλιξης, υπάρχει ανάγκη για εντρύφηση στα κλασικά μαρξιστικά κείμενα και στις ιστορικές πηγές τους (...) αλλά να προχωρήσουμε και στη συγκριτική και διεπιστημονική τους διερεύνηση σε σχέση με νέους επιστημονικούς κλάδους. Μια ανάγκη που αποδεικνύεται πόσο επιτακτική είναι μόνο και από την αθρόα προσέλευση των φοιτητών και μεταπτυχιακών ερευνητών σε ανοιχτά μαθήματα και συναντήσεις ερευνητικού χαρακτήρα στις παραπάνω κατευθύνσεις που έχει διοργανώσει η Ερευνητική Ομάδα Φιλοσοφίας που έχουμε δημιουργήσει στη Φιλοσοφική, αλλά και ο Φοιτητικός Σύλλογος και παλιότερα και πρόσφατα στην πανδημία».