«Σήμερα οι γυναίκες του μόχθου δεν έχουμε άλλη επιλογή από την οργάνωση της αντεπίθεσής μας για να μην πληρώσουμε το κόστος του πολέμου, όπως πληρώνουμε το κόστος της "ειρήνης τους με το πιστόλι στον κρόταφο". Για να δυναμώσει η πάλη, για να δώσει ο λαός τη διέξοδο από τον πόλεμο με τον αγώνα του, με την πάλη του για αποδέσμευση από τις ιμπεριαλιστικές συμμαχίες του ΝΑΤΟ και της ΕΕ, για να ανοίξουμε τον δρόμο για τη χειραφέτηση του λαού μας από τους εκμεταλλευτές του.

Αντλούμε δύναμη από τους μεγάλους γυναικείους εργατικούς αγώνες που τιμάμε σήμερα, την Παγκόσμια Μέρα της Γυναίκας. Οι αγώνες των εργατριών που σήκωσαν το ανάστημά τους απέναντι στην εργοδοσία και το κράτος της, διεκδικώντας το δικαίωμα στην εργασία, το δικαίωμα της ψήφου, φωτίζουν και σήμερα την ανάγκη της οργάνωσης και πάλης των εργαζόμενων και άνεργων γυναικών. Με τη συλλογική μας οργάνωση μπορούμε να αντιπαλέψουμε την πολιτική που διαιωνίζει τη γυναικεία ανισοτιμία και λογαριάζει τις ζωές μας ως "κόστος" για το κράτος και με κριτήριο το κέρδος των επιχειρηματικών ομίλων», υπογράμμισε.

«Την ίδια στιγμή που η βία του πολέμου δείχνει τα δόντια της στις γυναίκες και στον λαό της Ουκρανίας, όπως και όλου του κόσμου, η ταξική εκμετάλλευση, που είναι η μήτρα της, γεννά πολλές μορφές βίας κατά των γυναικών», επισήμανε η πρόεδρος της ΟΓΕ. Συγκεκριμένα, αναφέρθηκε στα πολλά και διαφορετικά πρόσωπα αυτής της βίας. Στη «βία της ανεργίας, τη βία που καταδικάζει εμάς τις εργαζόμενες να ζούμε οι ίδιες και οι οικογένειές μας με μισθούς πείνας, χωρίς Συλλογικές Συμβάσεις Εργασίας, με ολοένα πιο μειωμένα εργασιακά και ασφαλιστικά δικαιώματα, με την απουσία μέτρων υγείας και ασφάλειας στους χώρους δουλειάς. Να αποτελούμε "μηχανές κερδών" μέχρι τα βαθιά γεράματα. Να βιώνουμε τις συνέπειες της "ευέλικτης" εργασίας με τα σπαστά και ακανόνιστα ωράρια, την τηλεργασία, που εξαφανίζουν τον ελεύθερο χρόνο μας, που τσακίζουν τη σωματική και ψυχική υγεία μας, που κατακερματίζουν την προσωπική, οικογενειακή μας ζωή». Στη βία που έχει στο στόχαστρο τη μητρότητα «με απολύσεις εγκύων, με απουσία δημόσιων και δωρεάν κοινωνικών υπηρεσιών για τη φροντίδα και την αγωγή των παιδιών», αλλά και σχέδια για «παιδοφυλακτήρια μέσα στις επιχειρήσεις για να μπορούν να μας ξεζουμίζουν απρόσκοπτα, ακόμα περισσότερες ώρες οι εκμεταλλευτές του μόχθου μας, αλλά και να χειραγωγούν πιο εύκολα τη σκέψη και τη στάση μας». Στη βία του βάρους που σηκώνουν οι γυναίκες «για τη φροντίδα της οικογένειας, των ηλικιωμένων, των ΑμεΑ, των αρρώστων», της «αγωνίας για μια θέση νοσηλείας στα γονατισμένα από την πανδημία νοσοκομεία», των πληρωμών για «γιατρούς και εξετάσεις στα ιδιωτικά μεγαθήρια της Υγείας». Στην ενδοοικογενειακή βία, στους βιασμούς και τις δολοφονίες γυναικών, φαινόμενα που αναπτύσσονται στο έδαφος της «οικονομικής και κοινωνικής εξάρτησης ενός ανθρώπου από έναν άλλο στο πλαίσιο του γάμου ή του συμφώνου συμβίωσης» και των αξιών «της κοινωνίας της εκμετάλλευσης».

«Η άνοδος της γυναικείας συμμετοχής στους εργατικούς - λαϊκούς αγώνες έχει σημασία για τη ζωή των γυναικών του μόχθου. Αντίθετα έχει αποδειχθεί ότι όσες γυναίκες και αν συμμετέχουν στα όργανα του κράτους, των κυβερνήσεων, των ιμπεριαλιστικών οργανισμών, όπως η ΕΕ, αυτά θα συνεχίσουν να διαιωνίζουν την πολιτική που βαθαίνει τη γυναικεία ανισοτιμία γιατί εξυπηρετούν τα συμφέροντα των εκμεταλλευτών του μόχθου μας», ξεκαθάρισε η πρόεδρος της ΟΓΕ.

«Η ΟΓΕ, ως ριζοσπαστικό γυναικείο κίνημα, απευθύνεται με ταξικό κριτήριο στις γυναίκες και όχι με βάση την πολιτική επιλογή της καθεμιάς. Κρίνει όμως τις εκάστοτε κυβερνητικές πολιτικές, φιλελεύθερες ή σοσιαλδημοκρατικές, αναδεικνύοντας ότι εξυπηρετούν τα συμφέροντα των καπιταλιστών. Κρίνουμε το πώς διαπλέκεται η αντιλαϊκή γραμμή τους με τη φεμινιστική που επικεντρώνεται στη βελτίωση της συμμετοχής των γυναικών στα "όργανα εξουσίας". Και σήμερα, την 8η Μάρτη, αποκαλύπτουμε το άσφαιρο σύνθημα της σοσιαλδημοκρατίας περί "ισότητας των φύλων". Με αυτό το πρόσχημα ως κυβέρνηση διατήρησε και ενίσχυσε όλο το αντεργατικό πλαίσιο που τσακίζει τα δικαιώματα των εργαζόμενων γυναικών, μοιράζοντας βραβεία "ισότητας" στους επιχειρηματικούς κολοσσούς, ενώ ως αντιπολίτευση "ξέπλυνε" το αντεργατικό τερατούργημα του Χατζηδάκη», σχολίασε η Χρ. Σκαλούμπακα.

«Μόνο η συλλογική δράση μπορεί να γίνει ασπίδα και όπλο μας για να αντεπιτεθούμε και να διεκδικήσουμε όσα μας ανήκουν. Στην ένωση μας βρίσκεται η δύναμη, βρίσκεται η διέξοδος. Σήμερα, 8 Μάρτη 2022, μας οδηγούν και μας εμπνέουν τα λόγια - σύμβολο των εργατριών στους απέραντους ορυζώνες της Εμίλια Ρομάνα της Ιταλίας τον 19ο αιώνα όταν φτιάχτηκαν οι πρώτες εργατικές ενώσεις. "Αν και είμαστε γυναίκες, φόβο δε νιώθουμε. Η γλώσσα κόβει σαν ξυράφι, για χάρη των παιδιών μας γινόμαστε ατρόμητες. Μέσα από την Ενωσή μας, που μεγαλώνει, εμείς οι εργάτες θα κερδίσουμε τη λευτεριά"», κατέληξε.

«Οι γυναίκες της εργατικής τάξης, οι εργαζόμενες από όλους τους κλάδους, οι γυναίκες των λαϊκών οικογενειών, τα συνδικάτα και συνολικά ολόκληρο το εργατικό κίνημα γιορτάζει αγωνιστικά και ταξικά τη σημερινή μέρα για την ισοτιμία και τη χειραφέτηση της γυναίκας», σημείωσε η Εφη Χαλιού, πρόεδρος του Σωματείου Εργαζομένων Χρηματοπιστωτικών και Συναφών Επιχειρήσεων Αττικής. «Βρισκόμαστε εδώ, λίγες μέρες μετά το μεγαλειώδες συλλαλητήριο της 26ης Φλεβάρη, δίνοντας συνέχεια στην πάλη μας ενάντια στην εκμετάλλευση, στον ιμπεριαλιστικό πόλεμο και την ακρίβεια. Παίρνουμε ξεκάθαρη θέση απέναντι στη νέα ανθρωποσφαγή που ξέσπασε στην Ουκρανία, δεν διαλέγουμε ληστή. Είμαστε με τους λαούς, με την ειρήνη και την αδελφοσύνη, ενάντια στην ταξική εκμετάλλευση και τον ιμπεριαλιστικό πόλεμο», υπογράμμισε.

Οπως εξήγησε, οι υπεύθυνοι του πολέμου «που αιματοκυλά σήμερα τον λαό της Ουκρανίας, χτες της Γιουγκοσλαβίας, της Παλαιστίνης, του Ιράν, της Συρίας, της Κύπρου είναι οι ίδιοι που ευθύνονται για το καθημερινό πόλεμο που ζούμε στη ζωή και τα δικαιώματά μας. Είναι το μεγάλο κεφάλαιο, οι ιμπεριαλιστικές δυνάμεις ΗΠΑ και Ρωσία, οι ιμπεριαλιστικές ενώσεις του ΝΑΤΟ και της ΕΕ». Συνοψίζοντας τις εικόνες της φρίκης που πολέμου τόνισε πως αυτές «σφίγγουν την καρδιά κάθε εργάτριας και κάθε εργάτη» και συμπληρώνουν «την άγρια καθημερινότητα που ζούμε τόσα χρόνια με τον δικό μας πόλεμο που μας έχουν κηρύξει οι εργοδότες και οι κυβερνήσεις τους», με τις απολύσεις, τα ελαστικά ωράρια, τους μισθούς πείνας, την ακρίβεια που τσακίζει κόκαλα.

«Η κυβέρνηση της χώρας μας, με την άμεση εμπλοκή της Ελλάδας σε αυτόν τον πόλεμο, βάζει σε κίνδυνο και τις δικές μας ζωές! Η αξιοποίηση των εδαφών της χώρας μας, των αμερικανοΝΑΤΟικών βάσεων και των λιμανιών μας μάς μετατρέπει σε στόχο!», σημείωσε. Στο πλαίσιο αυτό, υπογράμμισε πως «τα εργατικά συνδικάτα χαράσσουμε τη δική μας αυτοτελή γραμμή και πάλη απέναντι στα διάφορα καλέσματα για "εθνική ενότητα" και "ομοψυχία". Το πιο κρίσιμο ζήτημα αυτήν τη στιγμή, αυτό που πρέπει να κυριαρχήσει για τους εργαζόμενους και τα συνδικάτα είναι η απαίτηση να απεμπλακεί τώρα η χώρα μας από αυτόν τον πόλεμο. Καμία συμμετοχή της Ελλάδας. Καμία διευκόλυνση, καμία υποδομή της χώρας να μην αξιοποιηθεί για "να σκοτώνονται οι λαοί για τ' αφέντη το φαΐ"».

«Χρειάζεται τώρα να δώσουμε ώθηση στην ανάπτυξη του αγώνα, στην οργάνωση της πάλης για τις δικές μας ανάγκες. Μπροστά στις μεγάλες μάχες που έχουμε, σπάμε τον φόβο, την αναμονή, την επικίνδυνη λογική τού "τώρα δεν είναι ώρα για διεκδικήσεις". Μπροστά στην πανεργατική πανελλαδική απεργία της 6ης Απρίλη προετοιμαζόμαστε για μεγάλη αναμέτρηση με την κυβέρνηση και την εργοδοσία. Βάζουμε στο επίκεντρο της πάλης όλα τα άμεσα ζητήματα για την προστασία της ζωής, της υγείας και των δικαιωμάτων του λαού», κατέληξε.

«Χτες, η 7χρονη κόρη μου μού έκανε μια ερώτηση που πιστεύω πως αυθόρμητα υπάρχει στο μυαλό των περισσότερων ανθρώπων: "Μαμά, εμείς, σ' αυτόν τον πόλεμο με ποιον είμαστε;". Πρέπει να απαντήσουμε στα παιδιά μας, στους συναδέλφους μας και σε κάθε άνθρωπο πως ανάμεσα σ' αυτούς που θέλουν να μοιράσουν τον πλούτο που παράγουν οι λαοί, εμείς δεν μπορούμε να διαλέγουμε στρατόπεδο», είπε η Ηρώ Γενετζάκη, μέλος του ΔΣ του Συλλόγου Αυτοαπασχολούμενων Επαγγελματιών και Εμπόρων Α' Αθήνας.

«Εμείς οι αυτοαπασχολούμενοι της Αθήνας ενώνουμε τη φωνή μας με όλους τους συναδέλφους και τις συναδέλφισσες για την προστασία του εισοδήματός μας, για την αξιοπρέπεια της δουλειάς μας, για την προάσπιση της υγείας μας, για το δικαίωμα της εργαζόμενης γυναίκας, είτε μισθωτής είτε αυτοαπασχολούμενης, στην εργασία, στη μητρότητα, στον ελεύθερο χρόνο, στη δημιουργική ζωή. Εμείς οι αυτοαπασχολούμενες γυναίκες θεωρούμε πως η θέση μας είναι εδώ, σ' αυτήν τη διαδήλωση. Απορρίπτουμε το ψέμα της γυναικείας επιχειρηματικότητας που μας πετάει το τυράκι πως μπορεί μια από εμάς, φορτωμένη με τόσα καθημερινά βάρη, να γίνει μια επιχειρηματίας σαν αυτές που βγάζουν τα εκατομμύρια», σχολίασε.

Στο φόντο αυτό έθεσε μια σειρά από ρητορικά ερωτήματα, που δείχνουν την απόσταση που χωρίζει τις γυναίκες της βιοπάλης από τα προβεβλημένα «πρότυπα» της επιχειρηματικότητας: «Ποια από εμάς μπορεί να δουλεύει μέσα στο κομμωτήριο όρθια, με την κοιλιά στο στόμα; Ποια από εμάς αντέχει να σηκώνει τις κούτες μέσα στα εμπορομάγαζα για χρόνια; Ποια βρίσκει τη δύναμη να εργάζεται μέσα στο εργαστήριο αισθητικής 10 και 12 ώρες για να ανταγωνιστεί τις μεγάλες επιχειρήσεις; Ποια αντέχει να διαβάζει τα παιδιά της μέσα στα λογιστήρια γιατί δεν προλαβαίνει να πάει σπίτι; Ποιας μοδίστρας τα δάχτυλα μπορούν να ράβουν μέχρι τα 67 χρόνια; Τι κοινό έχουμε όλες εμείς με τη γυναίκα επιχειρηματία που επιδοτείται συνεχώς από το κράτος, που έχει ένα σκασμό υπαλλήλους, που έχει υπηρέτρια, νταντάδες, λούσα, ελεύθερο χρόνο, που στέλνει τα παιδιά της στα καλύτερα ιδιωτικά σχολεία;».

«Είμαστε εδώ σήμερα για να απευθυνθούμε σε όλες τις συναδέλφισσες αυτοαπασχολούμενες που παλεύουν στη ρωμαϊκή αρένα της ελεύθερης αγοράς, βιώνουν τα αδιέξοδα του συστήματος στο πετσί τους, αλλά διστάζουν να κάνουν το αποφασιστικό βήμα της ένταξης στη συλλογική πάλη», σημείωσε. Στις γυναίκες αυτές απηύθυνε το εξής κάλεσμα: «Απλώνουμε το χέρι στη συνάδελφο και της λέμε πως η λαϊκή πάλη είναι καθημερινά μάθημα βαθιάς γνώσης, είναι συντροφικότητα και αλληλεγγύη. Είναι σχέσεις αμοιβαίου σεβασμού ανάμεσα στον άνδρα και τη γυναίκα στο σχολείο του καθημερινού αγώνα και στην οικογένεια».

«Εμείς οι φοιτητές, οι νέοι άνθρωποι, δηλώνουμε και από αυτό εδώ το βήμα πως αρνούμαστε να μείνουμε με σταυρωμένα χέρια μπροστά σε όλα αυτά που μας γεμίζουν αγωνίες και προβληματισμούς για το ίδιο μας το μέλλον», ανέφερε στον χαιρετισμό της η Βάλια Μπεράτη, πρόεδρος του Συλλόγου Φοιτητών της Σχολής Εφαρμοσμένων Τεχνών και Πολιτισμού του Πανεπιστημίου Δυτικής Αττικής. Με τη σειρά της απαίτησε να σταματήσει η εμπλοκή της χώρας στους ιμπεριαλιστικούς σχεδιασμούς εις βάρος άλλων λαών και εξέφρασε την αλληλεγγύη των φοιτητικών συλλόγων στους εκατοντάδες φοιτητές και φοιτήτριες που βρίσκονται εγκλωβισμένοι στην Ουκρανία και δεν μπορούν να επιστρέψουν στα σπίτια τους εξαιτίας του πολέμου.

«Οι φοιτητές γνωρίζουμε πολύ καλά ότι η μόνη επιλογή που έχουμε μπροστά σε αυτήν την ανησυχία και την οργή που μας δημιουργείται είναι πλάι στους λαούς, που δεν έχουν τίποτα να χωρίσουν, αλλά ενάντια στους ιμπεριαλιστές. Μέσα σε αυτό το κουβάρι των ανταγωνισμών εμείς οι νέες γυναίκες δυναμώνουμε το σύνθημα "Εκμετάλλευση, πόλεμοι και βία. Ασπίδα προστασίας η πάλη για τη γυναικεία ισοτιμία και τη χειραφέτηση των λαών"», υπογράμμισε.