Πιο εμφανής είναι η προσπάθεια στα συνδικαλιστικά όργανα που είναι χρεωμένα τα κεντρικά συνδικαλιστικά στελέχη των αστικών κομμάτων, της ΝΔ, του ΚΙΝΑΛ/ΠΑΣΟΚ και του ΣΥΡΙΖΑ. Στις ανακοινώσεις των ΓΣΕΕ, ΑΔΕΔΥ για τον πόλεμο στην Ουκρανία έχουν εξαφανιστεί από το κάδρο των ευθυνών οι ΗΠΑ, το ΝΑΤΟ και η Ευρωπαϊκή Ενωση. Στην ανακοίνωση του Εργατικού Κέντρου της Αθήνας εκλείπει κάθε αναφορά στις ιμπεριαλιστικές δυνάμεις που έχουν κάνει σάκο του μποξ τον λαό της Ουκρανίας. Οπως έχει εξαφανιστεί και στις τρεις ανακοινώσεις οποιαδήποτε αναφορά στην εμπλοκή της χώρας μας που στηρίζει ενεργά τον ιμπεριαλιστικό συνασπισμό που μετέχει, ο οποίος έχει μετατρέψει την Ουκρανία, μαζί με την αστική τάξη της Ρωσίας, σε θέατρο των ανταγωνισμών τους. Επιδιώκουν στην πράξη να στρατεύσουν τα συνδικάτα στην πολεμική εμπλοκή της χώρας. Οι θέσεις τους είναι επικίνδυνες για το εργατικό συνδικαλιστικό κίνημα και πρέπει να απομονωθούν από τους εργαζόμενους.

Η ευθυγράμμιση της ανακοίνωσης της ΓΣΕΕ με τους στόχους της αστικής τάξης και των συμμάχων της «βγάζει μάτι». Συνεχίζοντας από εκεί που το «άφησε» ο ύπατος εκπρόσωπος της ΕΕ για την Εξωτερική Πολιτική, Ζ. Μπορέλ, με τη δήλωσή του ότι «οι Ευρωπαίοι πολίτες πρέπει να μειώσουν τη ζέστη στα σπίτια τους. Ολοι πρέπει να κάνουν μια προσπάθεια», εξέφρασε τη στήριξή της στη «θέσπιση / συνέχιση εκτάκτων μέτρων για τη στήριξη της οικονομίας». Η ΑΔΕΔΥ στην τελευταία συνεδρίαση της Εκτελεστικής της Επιτροπής αποφάσισε να δώσει χρήματα για την Ουκρανία μέσω της Ευρωπαϊκής Συνομοσπονδίας Συνδικάτων, γνωστής για τα φιλοΝΑΤΟικά της αισθήματα.

Οι πλειοψηφίες που διαμορφώθηκαν για την προώθηση του συγκεκριμένου περιεχομένου έχουν τις υπογραφές των συνδικαλιστών της ΝΔ, του ΚΙΝΑΛ και του ΣΥΡΙΖΑ. Δεν είναι υπερβολή να πούμε ότι οι δυνάμεις του ΣΥΡΙΖΑ πρωτοστατούν για να υιοθετήσουν τα συνδικάτα αυτό το περιεχόμενο. Στη στάση τους βαραίνουν τα ταξικά συμφέροντα που υπηρετεί το κόμμα τους. Αποδεικνύεται ότι σε τέτοιο επίπεδο για ένα τόσο σοβαρό ζήτημα, τα περιθώρια ελιγμών και διαφοροποιήσεων εκμηδενίζονται.

Η πρόταση των δυνάμεων του ΣΥΡΙΖΑ που κατατέθηκε στην Ομοσπονδία Εργαζομένων στο Θέαμα - Ακρόαμα (ΠΟΘΑ), για να υπάρξει πρόταση στην ΑΔΕΔΥ, στο ΕΚΑ και στον Δικηγορικό Σύλλογο Αθήνας για τη δημιουργία «αντιπολεμικού συντονιστικού», με δεδομένη τη θέση των συνδικαλιστικών οργάνων που απευθύνονται, οι αντίστοιχες στο ΕΚΑ και στην ΑΔΕΔΥ για την από κοινού διοργάνωση δήθεν αντιπολεμικού συλλαλητηρίου υπηρετούσαν τον στόχο για τη διαμόρφωση ενός κινήματος των εργαζομένων που θα επιλέγει ιμπεριαλιστή και θα μένει άφωνο στην εμπλοκή της ελληνικής κυβέρνησης στη νέα ανθρωποσφαγή, αρκεί να έχει τη νομιμοποίηση της ΕΕ και του ΝΑΤΟ, όπως λένε και ο ΣΥΡΙΖΑ και το ΚΙΝΑΛ.

Η συναίνεση στις επιλογές της αστικής τάξης περιλαμβάνει από τις δυνάμεις του εργοδοτικού - κυβερνητικού συνδικαλισμού την καλλιέργεια νέων αυταπατών ώστε οι εργαζόμενοι να αποδεχθούν τις θυσίες που απαιτούνται για τη συμμετοχή της Ελλάδας στον πόλεμο, την ανάγκη να υλοποιηθούν νέα αντεργατικά μέτρα. Είναι φανερό ότι η γραμμή «τα κεφάλια μέσα» θα προωθείται συντονισμένα, εκτός από την εργοδοσία, τις αστικές δυνάμεις, και από τους ανθρώπους της στο συνδικαλιστικό κίνημα.

Είτε εκφράζεται σε συνεδριάσεις Διοικητικών Συμβουλίων με τοποθετήσεις όπως από τον πρόεδρο της ΑΔΕΔΥ (ΠΑΣΚΕ) ότι η απεργία της 6ης Απρίλη έπρεπε να πάει πιο αργά γιατί υπάρχει πόλεμος, είτε με τις αλλεπάλληλες μεταθέσεις της προγραμματισμένης σύσκεψης του ΕΚΑ με πρωτοβάθμια σωματεία για την προετοιμασία της απεργίας, η ουσία είναι ότι καλούν τους εργαζόμενους την περίοδο του πολέμου να κρατήσουν χαμηλά τον πήχη των διεκδικήσεών τους.

Οι εργαζόμενοι στις 6 Απρίλη θα απεργήσουν για την επιδείνωση των όρων της ζωής τους, ενάντια στην ακρίβεια και τις επιπτώσεις του πολέμου. Αν δεχθούν όμως ότι αυτές προέρχονται από «εξωγενείς παράγοντες», ότι είναι το «αναγκαίο κακό» ενός πολέμου για τον οποίο δεν ευθυνόμαστε, ότι η συμμετοχή της Ελλάδας σε αυτόν είναι επιβεβλημένη, τότε παρότι υπάρχει δυσαρέσκεια, ο δρόμος για την αποδοχή των θυσιών είναι ορθάνοιχτος.

Η μαζική πολιτική δράση του Κόμματος, η συζήτηση για τον χαρακτήρα του πολέμου, για την εμπλοκή που μετατρέπει τη χώρα σε θύτη και τον λαό μας σε θύμα, είναι όρος που πρέπει να συνδυαστεί με την προσπάθεια των κομμουνιστών για την οργάνωση της πάλης των εργαζομένων, για μέτρα υπεράσπισης των εργατικών - λαϊκών στρωμάτων από την ακρίβεια και την ενεργειακή φτώχεια, για να απεμπλακούμε από τον ιμπεριαλιστικό πόλεμο.

Η προσπάθεια να μη μειωθούν οι απαιτήσεις των εργαζομένων, να μην παραιτηθούν από τις διεκδικήσεις τους, να οργανώσουν την απεργία τους σε συνθήκες που η χώρα τους συμμετέχει στον πόλεμο είναι σύνθετο και δύσκολο καθήκον. Συνυπάρχουν σε αυτούς ο φόβος και η ανησυχία για τον πόλεμο καθώς και για τις επιπτώσεις του στη ζωή τους και αυτή των οικογενειών τους. Η ακρίβεια τσακίζει το εισόδημά τους. Για πολλούς είναι πανάκριβη ακόμα και η μεταφορά από και προς τη δουλειά. Το άνοιγμα του λογαριασμού Ενέργειας σοκάρει εκατομμύρια νοικοκυριά. Τα κυβερνητικά μέτρα για την ανακούφιση των εργαζομένων αντιμετωπίστηκαν με χλευασμό από το σύνολό τους. Σε καμία περίπτωση δεν πρέπει να χάσουμε από τα μάτια μας τη δυσαρέσκεια που υπάρχει, την οργή και την αγανάκτηση για την κατάσταση που έχει διαμορφωθεί, τη συζήτηση ότι «δεν πάει άλλο, κάτι πρέπει να γίνει».

Δεν υπάρχουν μόνο δυσκολίες. Συνυπάρχουν με μεγάλες δυνατότητες. Απαιτείται όμως να γίνει η νύχτα μέρα. Κάθε σωματείο να έχει το δικό του πρόγραμμα δουλειάς, τη δική του ανακοίνωση και αφίσα. Κάθε Διοικητικό Συμβούλιο να βρεθεί δίπλα στους εργαζόμενους για να τους ενημερώνει. Τα γραφεία των συνδικάτων να γεμίσουν με εργαζόμενους για να αυξηθεί η συζήτηση, για να υλοποιείται το πρόγραμμά τους από περισσότερους, για να μεγαλώσει ο βαθμός οργάνωσής τους. Οι κομμουνιστές πρέπει να πρωτοστατήσουν σε αυτήν την προσπάθεια. Οχι μόνοι τους. Με πολλούς ακόμα που θέλουν να συμπορευτούν αγωνιστικά με το ΚΚΕ. Με άλλους που κρατούν παλικαρίσια στάση, διευρύνοντας τις δυνατότητες για να δυναμώσει η πολιτική πρωτοπορία στους χώρους δουλειάς.

Η πανελλαδική πανεργατική απεργία θέλουμε να αποτελέσει συνέχεια και κλιμάκωση του μαζικού συλλαλητηρίου στις 26 Φλεβάρη, της πρωτοπόρας δράσης σωματείων και συνδικαλιστών σε όλους τους κλάδους. Οι αγώνες σε μεγάλους χώρους δουλειάς, όπως στην COSCO, στη ΛΑΡΚΟ, στα «Πετρέλαια Καβάλας» φωτίζουν τον δρόμο. Η επιτυχία της να γίνει υπόθεση των ίδιων των συνδικάτων, των εργαζομένων μέσα στους χώρους δουλειάς, με πλαίσιο πάλης που ανταποκρίνεται στην αναμέτρηση με τον αντιλαϊκό «κορσέ» που σφίγγει, με τη διεκδίκηση συνδυασμένων δικαιωμάτων, με το πατριωτικό και διεθνιστικό καθήκον να μην αφήσουμε να χρησιμοποιηθούν ελληνικό έδαφος, υποδομές και μέσα ως στρατιωτικό πολεμικό προγεφύρωμα.

Οι απεργιακές συγκεντρώσεις να γίνουν χώροι συνάντησης χιλιάδων εργαζομένων που βρίσκονται σε κινητοποιήσεις για την υπογραφή Συλλογικής Σύμβασης Εργασίας, που παλεύουν ενάντια σε απολύσεις, για την υπεράσπιση του δικαιώματός τους να δουλεύουν με εργασιακά δικαιώματα, κόντρα στους αντεργατικούς νόμους και στα μέτρα που ετοιμάζουν στο όνομα των έκτακτων αναγκών. Χιλιάδων εργαζομένων που είναι ανοργάνωτοι, που δεν είναι καν μέλη των σωματείων τους αλλά καταλαβαίνουν ότι η αναμονή δεν βγάζει πουθενά, ότι όποτε την επέλεξαν δεν είδαν προκοπή. Για να δυναμώσει η πεποίθηση ότι τίποτα δεν χαρίζεται, όλα κατακτιούνται με οργανωμένη λαϊκή διεκδίκηση, αντεπίθεση και σύγκρουση με την πολιτική που θυσιάζει τη ζωή μας για τα κέρδη των λίγων και μας οδηγεί στο μακελειό για το μοίρασμά τους.