«Δε θα απασχολούσα τις στήλες του "Ρ", αν δεν επρόκειτο για ένα θέμα, που, αν δεν είναι τόσο σοβαρό όσο εγώ το θεωρώ, τουλάχιστον δίνει το μέτρο της βίας και του παραλογισμού της σημερινής κατάστασης στη χώρα μας. Κι αυτό το τονίζω, επειδή θα φανεί αρχικά πως πρόκειται για οικογενειακό ζήτημα, αλλά δεν είναι. Είμαι, όπως καταλαβαίνετε, οπαδός και φίλη του ΚΚΕ. Θα ήθελα να είχα οργανωθεί από παλιά και δεν το έκανα, για δυο λόγους: Επειδή θεωρούσα ότι πρέπει κανείς να είναι πολύ ακέραιος χαρακτήρας για να μπορεί να φέρει την τιμή του μέλους του Κόμματος και δεν αισθανόμουν πάντα έτσι. Και δεύτερον - που είναι και το θέμα μας - επειδή, από πολλά χρόνια, οι κυβερνήσεις του ΠΑΣΟΚ κρατούσαν με διαρκείς υποσχέσεις και εκβιασμούς, όμηρο τον πατέρα μου (και δεμένα τα χέρια μου). Ο πατέρας ήταν μουσικός και φυτοζωούσε, όπως και πολλοί άλλοι, περιμένοντας την πολυπόθητη "τιμητική σύνταξη", που του είχαν τάξει από το 1981. Τελικά, πρόλαβε και την πήρε εν ζωή, πριν λίγο καιρό, σε ηλικία 86 ετών!

Από κει και πέρα, αντί να σταματήσει η ομηρία του, έγινε χειρότερη. Τώρα υπάρχει η διαρκής απειλή, μήπως του κόψουν τη σύνταξη! Και επειδή εγώ μένω μαζί του (είναι χήρος και εγώ ανύπαντρη) και οι ιδέες μου είναι γνωστές στον κύκλο μας, το κλίμα της τρομοκρατίας και των καλυμμένων καθημερινών εκβιασμών από το στενό περίγυρο του ΠΑΣΟΚ δεν περιγράφεται.

Από όλα αυτά, καταλαβαίνετε ότι εμποδίζομαι να περάσω στη δράση (αν, βέβαια, θα με ήθελε το Κόμμα), αλλά και έστω να εκδηλωθώ, συμμετέχοντας απλά, σε διάφορες εκδηλώσεις του Κόμματος, όπως τόσο πολύ θέλω. Εμποδίζομαι, όχι επειδή φοβάμαι για μένα, αλλά επειδή αναρωτιέμαι πόση ζωή μένει ακόμη στον 86χρονο πατέρα μου, που δεν τον «πάνε» πια τα πόδια του, για να δεχτεί και το χτύπημα της διακοπής της σύνταξης.

Ετσι, λοιπόν, περιορίζομαι στο να αγοράζω το "Ρ", να ψηφίζω το Κόμμα, να πηγαίνω σε κάποιες μόνο συγκεντρώσεις μακριά από την περιοχή μου. Σταμάτησα, να φανταστείτε, τη συνδρομή στην ΚΟΜΕΠ, που είχα κανονίσει να έρχεται στο σπίτι με το ταχυδρομείο, γιατί κάποιοι τρομοκράτησαν τον πατέρα μου, με διακοπή της σύνταξης.

Αναρωτιέμαι, αν πράττω λογικά και σωστά, ή αν είμαι μια δειλή που θα μετανιώσει για τους δισταγμούς της... Θεώρησα αναγκαίο να απευθυνθώ σε ένα βήμα, όπου ακούγονται οι φωνές διαμαρτυρίας και οι καταγγελίες εναντίον κάθε βρώμικης κατάστασης... Σας γράφω τα στοιχεία μου, αλλά, παρακαλώ, για ευνόητους λόγους να μην τα γράψετε».

Σημείωση «Ρ»: Δυστυχώς, δεν είστε οι πρώτοι ούτε οι τελευταίοι, που αντιμετωπίζουν τα ίδια ή ανάλογα με σας προβλήματα. Ομως, ο αγώνας είναι η καλύτερη απάντηση σ' αυτές τις βρώμικες καταστάσεις που αναφέρετε. Στο κάτω - κάτω, δεν είναι χάρη, αλλά δικαίωμα η συνταξιοδότηση του πατέρα σας. Και η διεκδίκηση και υπεράσπισή του είναι ο καλύτερος τρόπος για την κατοχύρωσή του. Κι αυτό μας αφορά όλους, χωρίς εξαιρέσεις και ανεξάρτητα από τα προσωπικά προβλήματα που μας δημιουργούν, τα οποία, κι αυτά, μπορεί να ξεπερνιούνται μέσα στον αγώνα.

Στις 5-5-2001 έκανε εισαγωγή στο Νοσοκομείο «Ευαγγελισμός» η σύζυγός μου, πάσχουσα από «σιδηροπενική αναιμία». Μια μέρα πριν πάρει εξιτήριο και για τις ανάγκες μιας ανάλυσης που της ζητήθηκε να γίνει από το νοσοκομείο, σηκώθηκε μόνη της και πήγε στην τουαλέτα του θαλάμου, η πόρτα της οποίας είναι επικίνδυνη λόγω της «ιδιομορφίας» της λειτουργίας της, εμπλεκόμενη με την πόρτα του θαλάμου, όταν αυτή ανοίγει. Είναι δηλαδή «ό,τι πρέπει» για νοσοκομείο και για τους πάσχοντες, που μετά βίας στέκονται στα πόδια τους. Ετσι, λοιπόν, και της γυναίκας μου τα πόδια έμπλεξαν στις δυο πόρτες (τουαλέτας και θαλάμου) και κατέπεσε στο έδαφος, παθαίνοντας «διατροχαντήριο κάταγμα» με φρικτούς πόνους, οι οποίοι επέβαλαν απόλυτη ακινησία στο κρεβάτι της.

Από εκείνη τη στιγμή, ανήκε πλέον στο Ορθοπεδικό Τμήμα, αλλά, λόγω έλλειψης κλίνης, εξακολούθησε να παραμένει επί πολλές ημέρες στην Α` Παθολογική Κλινική, έως ότου μεταφέρθηκε σε ορθοπεδικό θάλαμο. Στις 14-5-01, υπέστη πολύωρη εγχείρηση, με άγνωστο χρόνο τελικής αποθεραπείας. Λόγω δε της απόλυτης ακινησίας της, αναγκάστηκα να προσλάβω 2 αποκλειστικές νοσοκόμες (νυχτερινή και πρωινή βάρδια).

Αξίζει να αναφερθώ σε διάφορα συμβάντα που συνέβησαν στον «Ευαγγελισμό», κατά την παραμονή της γυναίκας μου και εμού ως συνοδού της εκεί, ενδεικτικά για τη λειτουργία των νοσοκομείων στη χώρα μας, και τον εξευτελισμό που υφίσταται ο πολίτης, ως ασθενής.

Κάποια Δευτέρα που εφημέρευε το νοσοκομείο(παραμονή της εγχείρησης της γυναίκας μου), μεταφέρθηκαν στο θάλαμό μας δυο ετοιμοθάνατα άτομα, που όντως πέθαναν μετά από δυο ώρες εμπρός στα μάτια των άλλων ασθενών, χωρίς να τοποθετηθεί στοιχειωδώς κάποιο παραβάν, αφού αναμενόταν ο θάνατός τους. Αφήνω τα σκωπτικά «σχόλια» των τραυματιοφορέων του τύπου: «Αυτός ετοιμάζεται να τα κακαρώσει» κλπ. Ολα αυτά επέτειναν τον εκνευρισμό και την αναστάτωση της γυναίκας μου, η οποία σε 3-4 ώρες θα μεταφερόταν στο χειρουργείο. Δεν έφταναν όλα αυτά που διαδραματίστηκαν τη νύχτα αυτή. Στη συνέχεια, κάποιος τραυματιοφορέας ανοίγει πάλι την πόρτα και σπρώχνει στο θάλαμο ένα φορείο με ένα νεκρό ακάλυπτο, δίνοντας εντολή σε νοσοκόμα - και εις επήκοον πάντα των ασθενών - να τον «ετοιμάσουν». Ολοι οι ασθενείς του θαλάμου ήσαν σε κακό χάλι και παραπονιούνταν ότι δεν «έκλεισαν μάτι» όλη τη νύχτα.

Αυτά που περιέγραψα, είναι ένα μικρό μέρος των περιπετειών μας από την παραμονή μας όλες αυτές τις ημέρες στο νοσοκομείο, που αποτελεί τη μεγαλύτερη νοσοκομειακή θεραπευτική μονάδα της χώρας μας. Αυτή την εικόνα δε διστάζω να τη χαρακτηρίσω, σχεδόν «τριτοκοσμική».

Γιάννης Πρωτόπαπας. Με το σημείωμα αυτό θέλω να σας ενημερώσω πάνω σε ένα θέμα που απασχολεί χιλιάδες νέους και γενικά όσους συμμετείχαμε στη διαδικασία της απογραφής το Μάρτη 2001. Μέχρι σήμερα δε δόθηκε ούτε δραχμή σε κανέναν απογραφέα, παρόλες τις υποσχέσεις που δόθηκαν στα διάφορα σεμινάρια. Τα ψεύτικα τα λόγια τα μεγάλα και εδώ σ' όλο το μεγαλείο τους. Αν νομίζετε ότι αξίζει τον κόπο, θα είναι χρήσιμο ένα σχόλιο σας. Ευχαριστώ.

Μιχάλης Μονοχόλιας. Συγχαρητήρια στο Διεθνές Τμήμα του «Ρ», ειδικά για τη δουλειά στην κυριακάτικη έκδοση. Πολύ καλά ρεπορτάζ, σε σύγκριση με τις αστικές φυλλάδες. Το αφιέρωμα στην Κομμούνα πρέπει να αποτελέσει οδηγό. Μία φορά τον μήνα να γίνεται επιλογή του πιο σημαντικού ιστορικού γεγονότος και να προβάλλεται. Το κείμενο δεν έμεινε ξερά σε μία παρουσίαση. Εδωσε το ιδεολογικό και πολιτικό στίγμα της Κομμούνας. Επειδή διαβάζω και τα «ιστορικά» της Ελευθεροτυπίας, ομολογώ ότι εντυπωσιάστηκα από τη δουλιά μας. Λίγο προσοχή στη δόμηση των άρθρων. Αρκετές φορές έχω την εντύπωση ότι είναι λίγο άναρχα τοποθετημένα και δε βοηθούν στην ανάγνωση. Η στήλη του Internet είναι καλό να επανέλθει. Ειδικά εμάς τους φοιτητές μπορεί να μας βοηθήσει, καθώς μπορούμε να πείσουμε έναν κόσμο να επισκεφθεί τις κόκκινες διευθύνσεις. Η στήλη των αθλητικών πρέπει να παρουσιάζει πιο συχνά τον ερασιτεχνικό αθλητισμό. Ουσιαστικά αυτός απουσιάζει. Το site της εφημερίδας μας είναι εντυπωσιακό και εύκολο στην πλοήγηση.

Τηλέπαθος ο Σάμιος. Ο Παπαχελάς σαν χέλι νόμιζα πως ξεγλιστρούσε/ κι από το ΜΕGΑ το κανάλι τον κοσμάκι ξεγελούσε./ Χθες το βράδυ, όμως, της Κύπρου «φάκελο» λέει μας ανοίγει μάθημα, έτσι, στο λαό μας κάνει ο ίδιος πως μας δίνει!/ Το Δημήτρη περιμένει στο κανάλι του να 'ρθει το Δημήτρη Ιωαννίδη άρον άρον προσκαλεί./ Και για τούτο δε φοβάται τ' άκουσμα το τρομερό που 'πε κάποτε ο Δημήτρης και για τον κομμουνισμό: -Στην Ελλάδα αν η αλήθεια πλέρια κάποτε(αν)φανεί/ για την προδοcia της Κύπρου Ελληνας δε θα φανεί/ δίχως κόκκινη σημαία στον αέρα να κουνεί.../ Κι ο Παπάς τρέχει σαν χέλι στο Σχολειό του Αριστοτέλη/ μα ο Παπαχελάς ο «λέων» της τετάρτης εξουσίας γίνεται ο χαμαιλέων.