Το κάλεσμα απευθύνουν φορείς του αναπηρικού κινήματος, μεταξύ των οποίων οι εξής: Ενιαίος Σύλλογος Γονέων και Κηδεμόνων ΑμεΑ Αττικής και Νήσων, Σύλλογος Γονέων ΕΕΕΕΚ Αιγάλεω, Πανελλαδικός Σύλλογος Αναπήρων Πολιτών (ΠΑΣΑΠ), Συντονιστική Επιτροπή Αγώνα Αναπήρων (ΣΕΑΑΝ), Αθλητικό Σωματείο ΑμεΑ «Κεραυνός», Σύλλογος Γονέων και Κηδεμόνων Κέντρου Εκπαίδευσης και Αποκατάστασης Τυφλών (ΚΕΑΤ) και Πανελλήνια Ομοσπονδία Εργαζομένων στην Ειδική Αγωγή (ΠΟΜΕΕΑ).

Στην Αθήνα η συγκέντρωση θα πραγματοποιηθεί στις 11 π.μ. στο Σύνταγμα. Στη Θεσσαλονίκη την ίδια ώρα έξω από το υπουργείο Μακεδονίας - Θράκης. Συγκεντρώσεις επίσης προγραμματίζονται στις Σέρρες (10.30 π.μ., στην Αντιπεριφέρεια) και στη Χίο (10.30 π.μ., στην πλατεία Βουνακίου).

Η κινητοποίηση γίνεται σε μια χρονική περίοδο όπου οι άνθρωποι με αναπηρία και οι οικογένειές τους μετρούν ανοιχτές πληγές από την πανδημία. Η συζήτηση που κάνει μαζί τους ο «Ριζοσπάστης» είναι άλλη μια «γροθιά στο στομάχι», αποτυπώνοντας τη βαρβαρότητα με την οποία έχουν να αναμετρηθούν σε μια εποχή που οι σύγχρονες δυνατότητες είναι τεράστιες. Απέναντί τους έχουν τη διαχρονική πολιτική κράτους και κυβερνήσεων, που σήμερα εξελίσσεται σε λαίλαπα, με το κύμα ακρίβειας, το ξήλωμα των δημόσιων δομών μέσω του Εθνικού Σχεδίου Δράσης για την Αναπηρία, κι όλα αυτά στη σκιά του ιμπεριαλιστικού πολέμου.

Για τα πολύ δύσκολα τρία χρόνια της πανδημίας μιλάει στον «Ριζοσπάστη» η Γιώτα Πολλάτου, αναπληρώτρια εκπαιδευτικός Ειδικής Αγωγής, γονιός και μέλος του ΔΣ του Ενιαίου Συλλόγου Γονέων ΑμεΑ Αττικής και Νήσων. Οπως μας λέει, «με τον παρατεταμένο εγκλεισμό των παιδιών μας, στερήθηκαν ακόμη και βασικές θεραπείες και οπισθοδρόμησε η πορεία τους. Δεν υπήρχε καμία πρόβλεψη από το κράτος πώς ένα αυτιστικό παιδί με Covid θα νοσηλευτεί σε ξένο περιβάλλον, χωρίς εξειδικευμένο προσωπικό, χωρίς επαφή με τους οικείους του. Παιδιά με σοβαρά προβλήματα υγείας, επιδεινώθηκε η κατάστασή τους, αφού οι πόρτες του δημόσιου συστήματος Υγείας ήταν κλειστές για χρόνια. Αντιμετωπίσαμε φοβερές δυσκολίες, που επηρέασαν όλη την οικογένεια. Παρ' όλα αυτά δεν σταματήσαμε στιγμή να διεκδικούμε τα αυτονόητα».

Με την κυβέρνηση να διαφημίζει το πρόγραμμα του «προσωπικού βοηθού», το οποίο όμως είναι πιλοτικό κι αφορά μόλις 1.000 άτομα, οι ανάπηροι έρχονται αντιμέτωποι με έναν ακόμα εμπαιγμό. «Οσα ευαγγελίζεται η κυβέρνηση αποτελούν πρόκληση, αφήνουν στο απυρόβλητο τις μεγάλες ελλείψεις στην Πρόνοια, στην Υγεία, στη μόρφωση. Ζητάμε ο "προσωπικός βοηθός" να ενταχθεί στο πρόγραμμα "Βοήθεια στο Σπίτι", με μόνιμο εξειδικευμένο προσωπικό, να έχουμε όλοι αυτήν τη βοήθεια σε μόνιμη βάση κι όχι περιστασιακά», σημειώνει η Γιώτα, αναλύοντας τις απαιτήσεις για να δημιουργηθούν κατάλληλες, αποκλειστικά δημόσιες και δωρεάν δομές για την πρώιμη παρέμβαση και διάγνωση, καθώς είναι βασικό συστατικό για την πορεία ενός παιδιού, παίζει καθοριστικό ρόλο στο μέλλον να ξεπεράσει δυσκολίες και να μη ζει με βαριά αναπηρία. «Σήμερα μόνο αυτό δεν κάνουν. Το κράτος είναι μηχανή παραγωγής βαριά αναπήρων, κι ο γονιός με ατομική ευθύνη καλείται να ψάξει, να τρέξει, να κάνει εξετάσεις, να πληρώσει υπέρογκα ποσά. Σε όλα αυτά έρχονται να προστεθούν η ακρίβεια και ο πόλεμος που καραδοκεί πάνω από το κεφάλι μας. "Η διασφάλιση των δικαιωμάτων των ευάλωτων", που αναμασά και η σημερινή κυβέρνηση, είναι κενό γράμμα σ' ένα οικονομικό σύστημα που έχει θεό την εκμετάλλευση και το κέρδος», σημειώνει.

Η ανεργία στους ικανούς προς εργασία αναπήρους ξεπερνά το 95%. Ο Σώστης Καραγιαννόπουλος, τυφλός, φοιτητής Ειδικής Αγωγής στο Πανεπιστήμιο του Βόλου, περιγράφει την οδύσσεια που βιώνει στην εκπαιδευτική διαδικασία αλλά και μετά. Οπως διαπιστώνει, «σε μια εποχή που υπάρχουν όλες οι υλικές προϋποθέσεις για την εκπαίδευση, την ολόπλευρη ανάπτυξη και την εξέλιξη των ατόμων με αναπηρία, αυτό δυστυχώς δεν συμβαίνει. Ως φοιτητής Ειδικής Αγωγής και μελλοντικός δάσκαλος ζω μέσα στην ανασφάλεια και την αβεβαιότητα, διότι ξέρω πως οι πιθανότητες να προσφέρω αυτά που μπορώ και θέλω σε νέα άτομα με αναπηρία είναι ελάχιστες ως μηδαμινές. Οι θέσεις που ανοίγουν για άτομα με αναπηρία είναι πάρα πολύ λίγες σε σχέση με τις ανάγκες, γεγονός που δημιουργεί τεράστιους ανταγωνισμούς για μία θέση εργασίας, καθώς επίσης οδηγεί και σε τραγικές ελλείψεις σε εκπαιδευμένο και καταρτισμένο εκπαιδευτικό δυναμικό σ' όλες τις εκπαιδευτικές βαθμίδες, που είναι απαραίτητο για τη γνωστική και ψυχοκοινωνική ανάπτυξη ατόμων με αναπηρία σε όλους τους τομείς, και με δεδομένο ότι ένας δάσκαλος με αναπηρία αντιλαμβάνεται περισσότερο τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά ενός μαθητή ή και φοιτητή με ειδικές ανάγκες.

Ακόμη κι αν βρω δουλειά, το μέλλον δεν προβλέπεται ευοίωνο, καθώς θα είμαι αναγκασμένος να διαχειρίζομαι ταυτόχρονα άτομα με μία βασική αναπηρία, που έχουν εκτός από αυτήν και συνοδές παθήσεις, μαζί με άλλα με εντελώς διαφορετικές μαθησιακές ικανότητες και ανάγκες, όπως, για παράδειγμα, παιδιά με πρόβλημα όρασης που έχουν παράλληλα κάποια μορφή κοινωνικής ή νοητικής αναπηρίας. Τα ειδικά σχολεία είναι υποστελεχωμένα έως και ανύπαρκτα. Οι γονείς στρέφονται σε ιδιωτικά κέντρα για την κάλυψη των αναγκών των παιδιών τους, βάζοντας βαθιά το χέρι στην τσέπη, και οι εργαζόμενοι δουλεύουν με όρους "ευελιξίας" και "ελαστικών" μορφών εργασίας, με ό,τι συνέπειες έχει αυτό στα σύγχρονα δικαιώματά τους».

Επιστέγασμα όλων αυτών αποτελεί και το "Εθνικό Σχέδιο για την Αναπηρία", που επεκτείνει τη λογική της αποϊδρυματοποίησης, της δήθεν ένταξης και της λειτουργικότητας ως βασικών κατευθύνσεων της πολιτικής για τα άτομα με αναπηρία, κάτι που εντείνει την απαξίωση των δημόσιων δομών».

Ο Κυριαζής Ρουσακάκης, τυφλός, απόφοιτος της Νομικής Σχολής Αθηνών, ολοκλήρωσε την πρακτική του ως δικηγόρος πρόσφατα. Οπως εξηγεί, «τις δυσκολίες λόγω της κρατικής αδιαφορίας τις βίωσα από πολύ νωρίτερα. Από τη γέννησή μου, ως άτομο με πρόβλημα όρασης, δεν υπήρξε καμία στήριξη προς τους γονείς μου, προκειμένου να διαχειριστούν την αναπηρία μου, και χωρίς τη βοήθειά τους, σήμερα δεν θα είχα φτάσει εδώ που είμαι. Στο Ειδικό Δημοτικό Σχολείο Τυφλών Καλλιθέας όπου φοίτησα τσουβαλιάζονταν στην ίδια τάξη παιδιά με διαφορετικές αναπηρίες και μαθησιακές ανάγκες, και στη συνέχεια, η ένταξη στο Γυμνάσιο και το Λύκειο ήταν εντελώς ανεπαρκής, καθώς αποτελούσε ένα ειδικό σχολείο μέσα στο γενικό, χωρίς καμία μέριμνα για την κοινωνικοποίηση των ατόμων με ειδικές ανάγκες, κάτι που αναδεικνύει την υποκρισία αυτού του συστήματος. Τα ίδια ισχύουν και για την Τριτοβάθμια Εκπαίδευση, καθώς κυριαρχεί η λογική του εθελοντισμού, και η πρόσληψη του αναγκαίου μόνιμου προσωπικού φαντάζει άπιαστο όνειρο. Οι κτιριακές υποδομές είναι εντελώς ακατάλληλες, χωρίς ράμπες και αναβατόρια εκεί που χρειάζεται και δίχως καμία προσβασιμότητα για άτομα με αναπηρία, κάτι που ισχύει και για άλλα μέρη των πόλεων, όπως τα πεζοδρόμια.

Σοβαρό είναι και το ζήτημα των εκπαιδευτών κινητικότητας για άτομα με πρόβλημα όρασης, οι οποίοι παρέχουν στους τυφλούς την κατάκτηση δεξιοτήτων καθημερινής διαβίωσης και κίνησης σε εξωτερικούς χώρους. Υπάρχουν περίπου 10 εκπαιδευτές σε όλη την Ελλάδα και καλούνται να καλύψουν τις ανάγκες περίπου 15.000 τυφλών. Η τεχνολογία και η επιστήμη, παρά τα επιτεύγματά τους, σήμερα είναι για τους λίγους, με πολύ αρνητικές επιπτώσεις στην καθημερινότητα των ατόμων με πρόβλημα όρασης. Χαρακτηριστικό παράδειγμα αποτελούν οι οθόνες braille για τα άτομα με προβλήματα όρασης, που κοστίζουν πάνω από 3.000 ευρώ. Ετσι, ένας τυφλός πρακτικά δεν μπορεί να κάνει μία εργασία χωρίς βοήθεια.

Επιπρόσθετα, ο Ν. 2643 του 1998 που αφορά τη λήψη μέτρων για την πρόσληψη ατόμων με ειδικές ανάγκες στο Δημόσιο έχει εφαρμοστεί μόνο 6 φορές, γεγονός που επιδεινώνει την ήδη υπάρχουσα μεγάλη ανεργία στα άτομα με αναπηρία. Σε μία αγορά εργασίας - ζούγκλα, τα άτομα με αναπηρία δεν έχουν θέση. Αιτία για όλα αυτά είναι το ίδιο το κράτος, που αποσκοπεί στην εξυπηρέτηση και διεύρυνση της κερδοφορίας των μεγάλων επιχειρήσεων, στον βωμό της οποίας θυσιάζονται όλες οι σύγχρονες ανάγκες και τα δικαιώματα των ατόμων με αναπηρία και όχι μόνο».

Ενας από τους φορείς που συμμετέχουν στις κινητοποιήσεις του Σαββάτου είναι και το Σωματείο Ατόμων με Σκλήρυνση Κατά Πλάκας Χίου που αναπτύσσει πλούσια δράση. Ανάμεσα στις διεκδικήσεις του είναι η πλήρης λειτουργία του ΚΕΦΙΑΠ, το οποίο σήμερα υπολειτουργεί, χωρίς το απαραίτητο, αναγκαίο προσωπικό (φυσικοθεραπευτές, φυσίατρους, λογοθεραπευτές, εργοθεραπευτές), με αποτέλεσμα «στους πάσχοντες με κινητικά και άλλα προβλήματα, σε μια περίοδο των τελευταίων χρόνων οικονομικά δυσβάσταχτη, να μην τους παρέχεται δωρεάν φροντίδα και περίθαλψη στο νησί και με απαγορευτικά κόστη (χιλιάδες ευρώ ανά μήνα σε κέντρα αποκατάστασης, έξοδα μετακίνησης κ.λπ.) αναγκάζονται να καταφεύγουν σε Αθήνα, Θεσσαλονίκη, Λάρισα». Το Σωματείο ζητάει επαρκείς αίθουσες με προσωπικό για νοσηλείες μιας μέρας, για χορήγηση ενδοφλέβιας αγωγής σε άτομα με σκλήρυνση κατά πλάκας κ.ά.

Η Περιφερειακή Ομοσπονδία Β. Αιγαίου των ΑμεΑ αναδεικνύει την ανάγκη πλήρους στελέχωσης των ΚΕΦΙΑΠ σε Χίο, Σάμο, Λέσβο, καθώς, όπως λέει, «είναι αδιανόητο να αναγκάζονται οι συνάδελφοί μας, κατά κανόνα άνεργοι ή με πενιχρά επιδόματα, να αναζητούν Κέντρα Αποκατάστασης φεύγοντας από τα νησιά με απαγορευτικά κόστη (χιλιάδες ευρώ ανά μήνα, έξοδα μετακίνησης κ.λπ.). Στο Νοσοκομείο Χίου μετά τον χαλασμένο μαστογράφο, τον παροπλισμένο μαγνητικό τομογράφο, τώρα δεν υπάρχει και αξονικός τομογράφος, λείπουν βασικές ειδικότητες, όπως ογκολόγος, παιδοψυχίατρος, φυσίατρος, οδοντίατρος και ορθοδοντικός για ΑμεΑ. Χρειάζονται επαρκείς αίθουσες με προσωπικό για χημειοθεραπείες, ακτινοβολίες, αιμοκάθαρση με κλιμάκια και στις απομακρυσμένες περιοχές (εντός των δομών της ΠΦΥ) όπου συνάδελφοί μας ταλαιπωρούνται με δυσβάσταχτες μετακινήσεις, κόπο και επιπλέον έξοδα».