Γρηγοριάδης Κώστας

Ο πρωθυπουργός επέλεξε να αποδραματοποιήσει την κατάσταση στο εσωκυβερνητικό πεδίο, κατάσταση που χαρακτηρίστηκε ως «κλίμα γενικής σύγχυσης», και τούτο για λόγους που αφορούν πρώτα και κύρια στις υποχρεώσεις του απέναντι στην ολιγαρχία.

Σε αυτή την τακτική κίνηση είχε τη σύμφωνη γνώμη και των πρωτοκλασάτων, αφού και οι υπόλοιποι της ηγεσίας του ΠΑΣΟΚ, πέραν του πρωθυπουργού, δεν υπολείπονται ταξικού ενστίκτου...

Ετσι «όλοι μαζί» έδωσαν στα κέντρα της ολιγαρχίας την υπόσχεση το συνέδριό τους δεν θα θέσει σε παραλυσία τη λειτουργία της κυβέρνησης, για την επιβολή των νεοφιλελεύθερων μέτρων.

Η διαφορά τους έχει να κάνει με το γεγονός ότι το κοινό ένστικτο της αυτοσυντήρησης που τους διέπει, δεν τους οδηγεί στο ίδιο συμπέρασμα για το ποια θα είναι η οδός διαφυγής...

Συγκεκριμένα, οι μεν, θέλουν την εφαρμογή της ήδη ακολουθούμενης νεοφιλελεύθερης πολιτικής, με περιτύλιγμα τον «εκσυγχρονισμό» και με επικεφαλής - φυσικά - τον Κ. Σημίτη και μια ομάδα της προσωπικής του επιλογής, πλαισιωμένους από ένα κομματικό μηχανισμό που θα έχει ενστερνιστεί πλήρως τα «θατσερικά πρότυπα». Αυτό είναι το «μοντέλο Μπλερ» που υπέδειξε ευθαρσώς πριν λίγες μέρες ο κ. Παπαντωνίου.

Οι δεύτεροι θέλουν την εφαρμογή της ίδιας (!) νεοφιλελεύθερης πολιτικής, που επίσης θα υποκλίνεται στο ΝΑΤΟ, επίσης θα κινείται στις ράγες του «μονόδρομου» της ΕΕ και της καπιταλιστικής παγκοσμιοποίησης, αλλά με άλλο... περιτύλιγμα και χωρίς -φυσικά- Σημίτη. Οι δεύτεροι, οι «καλοί», θέλουν περισσότερα επικοινωνιακά τρυκ και... «σοσιαλιστικότερο διάλογο», όταν θα περνούν τα μέτρα για το Ασφαλιστικό. Θέλουν περισσότερη «πατριωτική» και «αριστερή» ρητορεία, όταν θα περνούν οι μισθοφόροι του ΝΑΤΟ με πορεία το Κοσσυφοπέδιο...

Γιατί όμως αυτές οι δευτερεύουσες διαφωνίες -που δεν αφορούν στην ουσία της πολιτικής, αλλά στο «πώς» αυτή θα πλασαριστεί- γεννούν αναταράξεις;

Ο ελληνικός λαός δέχτηκε μια απίστευτη ποσότητα σκληρών επιθέσεων τα τελευταία χρόνια, που προκάλεσε τη συσσώρευση κοινωνικής δυσαρέσκειας. Η προσθήκη του Ασφαλιστικού προσέδωσε σε αυτή τη δυσαρέσκεια νέα ποιοτικά χαρακτηριστικά, τη μετέτρεψε σε οργή, που εκδηλώθηκε με το λαϊκό «ως εδώ!», όπως εκφράστηκε στις μεγαλειώδεις απεργίες και διαδηλώσεις.

Αυτή η κοινωνική οργή είναι που εντείνει τις αναταράξεις. Και θα τις εντείνει περισσότερο, όσο η κοινωνική οργή αντανακλάται στο εσωτερικό τους.

Εκείνο, όμως, που βασικά απασχολεί το μεγάλο κεφάλαιο και εκείνο που πρώτα και κύρια απαιτεί από το ΠΑΣΟΚ, είναι η κυβερνητική κρίση - ως απόρροια της λαϊκής αποδοκιμασίας της ακολουθούμενης πολιτικής - να μην προσλάβει χαρακτηριστικά γενικευμένης κρίσης της κυρίαρχης πολιτικής. Ετσι, η κρίση της πολιτικής του «μονόδρομου» επιδιώκεται να εμφανιστεί απλώς σαν κρίση μεταξύ «καλού» ή «κακού» ΠΑΣΟΚ ή το πολύ πολύ σαν κρίση που ενεργοποιεί τα δικομματικά συγκοινωνούντα δοχεία. Πράγμα που σημαίνει ότι ποντάρουν στην εκτόνωση της λαϊκής αντίδρασης, μέσω του εγκλωβισμού των εργαζομένων σε σχήματα του τύπου «το ΠΑΣΟΚ χάνει, η ΝΔ κερδίζει». Συμπέρασμα: Ουδέν πρόβλημα για τη νεοφιλελεύθερη πολιτική.

Εδώ έγκειται και το ενδιαφέρον για τα λαϊκά συμφέροντα. Η δεδομένη κρίση αν απορροφηθεί με τον εγκλωβισμό του λαού στα εσώψυχα του ΠΑΣΟΚ ή αν περιοριστεί σε εναλλαγές των δικομματικών εταίρων, τότε εκείνος που θα την πληρώσει θα είναι ξανά ο λαός.

Ο μόνος τρόπος να πληρώσουν το λογαριασμό αυτοί που χρωστάνε, είναι να «βοηθήσουμε», ώστε τελικά να καταστεί αναπόφευκτη η συνολική κρίση στο πολιτικό σύστημα της ολιγαρχίας. Και αυτό μπορεί να συμβεί: Με τον απεγκλωβισμό του λαού και από το ΠΑΣΟΚ και από τη ΝΔ και από τις «κεντροαριστεροδέξιες» παραλλαγές τους.