«Η συνάντηση έγινε σε καλό κλίμα», έγραφε το δελτίο Τύπου της κυβέρνησης για τη συνάντηση του Ελληνα πρωθυπουργού με τον πρόεδρο της FIFA στο Κατάρ, στο πλαίσιο της χτεσινής επίσκεψης, όπου στις επαφές με τους Καταριανούς κυριάρχησαν οι ενεργειακές και άλλες μπίζνες. Για του λόγου το αληθές, το δελτίο συνοδευόταν και από φωτογραφικό υλικό με τον Μητσοτάκη και την μπάλα του Μουντιάλ. Μείναμε πάντως με την απορία: Τι συζήτησαν άραγε ο πρωθυπουργός και ο πρόεδρος της FIFA; Μήπως για το μακελειό που βρίσκεται σε εξέλιξη για τα κέρδη των πολυεθνικών, αφού σύμφωνα με τα στοιχεία της Διεθνούς Αμνηστίας μια ολόκληρη πόλη εργατών, πάνω από 15.000 έχουν χάσει τη ζωή τους στα φαραωνικά έργα λόγω των απάνθρωπων συνθηκών δουλειάς, της εντατικοποίησης και των εξίσου άθλιων συνθηκών διαβίωσης, που θυμίζουν σκλαβιά; Με βάση αυτά τα στοιχεία, το Μουντιάλ στο Κατάρ ήδη καταγράφεται ως η πιο αιματοβαμμένη διοργάνωση, πριν ακόμα ξεκινήσουν οι αγώνες! Αυτά βέβαια είναι «ψιλά γράμματα» μπροστά στις μπίζνες και στα κέρδη. Αυτός είναι ο κόσμος των «αξιών» και της «ελευθερίας» που υπερασπίζεται η κυβέρνηση, από κοινού με ...τους σεΐχηδες, απέναντι στα «αυταρχικά» και «ανελεύθερα» καθεστώτα των ανταγωνιστών τους στην ιμπεριαλιστική σκακιέρα.

Η ανάσα που παίρνουν οι εργαζόμενοι στα Λιπάσματα Καβάλας με την απόφαση του Πρωτοδικείου που κρίνει άκυρες τις 133 ομαδικές απολύσεις της εργοδοσίας - τις πρώτες που έγιναν στην Ελλάδα με τον νόμο Χατζηδάκη, πριν από έναν χρόνο - είναι καθοριστική για να συνεχίσουν τον μεγαλειώδη αγώνα για το δικαίωμα στη δουλειά. Το παράδειγμά τους προστίθεται σε εκείνα που εμπνέουν τους εργαζόμενους και τους δίνουν κουράγιο, όπως οι αγώνες των εργαζομένων στην COSCO, στην «e-food», στη «Μαλαματίνα» και αλλού. Κοινός τόπος; Οτι οι εργαζόμενοι «δεν έκατσαν στα αυγά τους», δεν δέχτηκαν ως «γραφτό τους» τις απολύσεις, τα εργατικά «ατυχήματα», τα μεροκάματα στον πάτο. Δεν δέχτηκαν ως «θέσφατο» τους άδικους νόμους όλων των κυβερνήσεων, που θωρακίζουν τα κέρδη του κεφαλαίου, όπως ο νόμος Χατζηδάκη - για τον οποίο άλλωστε από την πρώτη στιγμή το ταξικό κίνημα ξεκαθάρισε ότι θα μείνει στα χαρτιά. Αντίθετα ενίσχυσαν τα σωματεία τους, οργανώθηκαν και πάλεψαν με την εργοδοσία και τις διαδοχικές κυβερνήσεις. Αξιοποίησαν το όπλο της αλληλεγγύης, αποδεικνύοντας ότι μόνο έτσι οι εργαζόμενοι, εκείνοι που παράγουν τα πάντα, μπορούν να βάλουν τη σφραγίδα τους στις εξελίξεις και να αποσπούν ορισμένες κατακτήσεις, διαμορφώνοντας εφαλτήρια για το «βήμα παραπέρα».

Σήμερα που σε εκατοντάδες χιλιάδες λαϊκά σπίτια κυριαρχεί το αγωνιώδες ερώτημα «πώς θα βγει ο χειμώνας;», σήμερα που τα αστικά επιτελεία τούς ζητάνε να κάτσουν στη γωνία «για να μην γίνουν ακόμα χειρότερα» τα πράγματα, όπως λέει η κυβέρνηση, ή να αναζητήσουν δήθεν «εναλλακτικές» σε «σωτήρες» που δοκίμασαν στο παρελθόν και «έχει καεί η γούνα τους», όπως τους προτρέπουν ο ΣΥΡΙΖΑ και οι λοιποί, οι αγώνες αυτοί δείχνουν πού βρίσκονται η πραγματική ελπίδα και η διέξοδος για τον λαό: Στην οργάνωση της αντεπίθεσης, σε συμπόρευση με το ΚΚΕ, για τα δικαιώματα και τις σύγχρονες λαϊκές ανάγκες!