Associated Press

Ανεργοι στο Βερολίνο περιμένουν έξω από το Γραφείο Ευρέσεως Εργασίας, για μια θέση στον... ήλιο

Ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή. Ο σοσιαλδημοκράτης καγκελάριος Γκέρχαρντ Σρέντερ με συνέταιρο στην κυβέρνησή του το μικρό κόμμα των Πρασίνων, δυόμισι χρόνια από την ανάληψη της κυβερνητικής εξουσίας και ενάμιση χρόνο πριν τις επόμενες γενικές εκλογές του 2002 βρίσκεται σε αδυναμία να εκπληρώσει αρκετές από τις παχυλές προεκλογικές υποσχέσεις του, του 1998. Κορυφαία είναι αυτή για την καταπολέμηση της ανεργίας και της μείωσής της από τον επίσημο αριθμό των 4.500.000 στα 3.500.000.

Ο αριθμός αυτός όχι μόνο δε μειώνεται, αλλά μήνα το μήνα προσθέτονται νέες δεκάδες χιλιάδες ανέργων, είτε από χρεοκοπίες μικρομεσαίων επιχειρήσεων, είτε από «ορθολογιστικά» μέτρα που παίρνουν κερδοφόρες μεγάλες επιχειρήσεις και σαν πρώτη ενέργειά τους για να σταθεροποιήσουν τα κέρδη τους θεωρούν αναγκαία την ομαδική απόλυση εργατοϋπαλλήλων. Αυτό το κύμα της απομάκρυνσης εργατικής δύναμης από τις επιχειρήσεις γίνεται ογκωδέστερο, όσο περισσότερο και με συντομότερους ρυθμούς προχωρεί η ιδιωτικοποίηση, άλλοτε ισχυρών και κερδοφόρων κρατικών επιχειρήσεων. Ενα πρόσφατο παράδειγμα σ' αυτή την κατεύθυνση είναι η εξαγγελία στις 20 του Ιούλη ότι γίνεται σκέψη για την πώληση και του υπόλοιπου ποσοστού 50% των κρατικών μετοχών στους σιδηροδρόμους, με αποτέλεσμα φυσικά να στερηθούν κάμποσες χιλιάδες εργαζόμενοι τους πόρους της ζωής τους. Και μιλάμε βέβαια για τους δηλωμένους ανέργους, γιατί τα συνδικάτα και άλλες οργανώσεις προσθέτουν στους επίσημους αριθμούς πολλές εκατοντάδες χιλιάδες μη καταγραμμένων ανέργων.

Associated Press

Γερμανοί εργάτες της αυτοκινητοβιομηχανίας «ΠΟΡΣΕ» απεργούν για τις μαζικές απολύσεις

Τα «σήματα κινδύνου» για την κατάσταση της γερμανικής οικονομίας ακούγονται από πολλές πλευρές και για πολλούς λόγους. Στα σχόλια των ειδικών δεν παραλείπεται βέβαια ο έπαινος για το ως τώρα κυβερνητικό έργο, αλλά διαπιστώνεται ότι λιγόστεψε κατά πολύ το ηλεκτρικό ρεύμα για να μπορεί η «γερμανική ατμομηχανή» να συνεχίσει το δρομολόγιο με τους ίδιους ρυθμούς ταχύτητας. Ας δούμε πώς βλέπει την κατάσταση η συντηρητική εφημερίδα «Ντερ Ταγκεσπίγκελ» (13 Ιούλη) σε κύριο άρθρο: «... Η γερμανική οικονομία είναι στάσιμη. Τα ποσοστά ανόδου, με τα οποία ο καγκελάριος μπορούσε ακόμα να αυτοεπαινείται το περασμένο καλοκαίρι, ανήκουν στο παρελθόν. Η Γερμανία απέχει πολύ από το να γίνει στην Ευρώπη η ατμομηχανή της κονγιουκτούρας, που θα ξαναφέρει ώθηση στην οικονομία. Αντίθετα: παρά τις μεταρρυθμίσεις, τις οποίες ο Σρέντερ δίκαια τις επαινεί, δε φαίνεται κατορθωτό να δούμε τον αριθμό των ανέργων σε 3,5 εκατομμύρια. Η διάθεση (του κόσμου) κλονίζεται. Και όσο συχνότερα έρχονται δυσάρεστα μηνύματα από την οικονομία, τόσο δυσκολότερη (η κατάσταση) για τον Σρέντερ».

Ποια είναι τα «δυσάρεστα μηνύματα»; Ενα απ' αυτά, πέρα από την ανεργία, είναι τα ετήσια ποσοστά ανόδου. Οι λεγόμενοι οικονομικοί σοφοί, αλλά και άλλοι φιλοκυβερνητικοί ειδικοί πίστευαν μέχρι πριν λίγους μήνες ότι η οικονομία μπορεί να σημειώσει αυτό το χρόνο άνοδο της τάξης των 2,8%, πράγμα ευχάριστο για την κυβέρνηση. Ομως τα οικονομικά ινστιτούτα εκπέμπουν τώρα το ένα μετά το άλλο διορθωτικά προγνωστικά προς τα κάτω.

Παραδείγματα: Το Ινστιτούτο Οικονομικής Ερευνας της Ρηνανίας - Βεστφαλίας (RWI) του Εσσεν, που το Φλεβάρη πρόβλεπε ποσοστά ανόδου 2,8%, διόρθωσε στις 18 Ιούλη την πρόβλεψή του σε ύψος 1,7%, ενώ το Ινστιτούτο Οικονομίας του Κιέλου προβλέπει ποσοστά ανόδου της τάξης του 1,3%. Ακόμα πιο απαισιόδοξο το Γερμανικό Ινστιτούτο Οικονομικής Ερευνας του Βερολίνου (DIW) που προβλέπει αύξηση του μεικτού εσωτερικού οικονομικού προϊόντος μόλις κατά 1,0% (για την Ανατολική Γερμανία μάλιστα 0,7%) και ο πρόεδρός του Κλάους Τσίμερμαν δήλωσε («Μπερλίνερ Τσάιτουνγκ», 21 Ιούλη) πως «δεν μπορεί να ξεκινάμε από το γεγονός ότι η στιγμιαία αδυναμία ανόδου είναι ένα προσωρινό φαινόμενο. Υπάρχει κίνδυνος χειροτέρευσης της οικονομίας για τη Γερμανία».

Η κυβερνητική προπαγάνδα ανταπαντάει με το επιχείρημα ότι για την κατάσταση ευθύνεται εν μέρει η καθοδική πορεία της οικονομίας των ΗΠΑ. Και ο ίδιος ο καγκελάριος δήλωσε ότι η Γερμανία δε θέλει να έχει σχέσεις (εργασιακές κλπ.) σαν αυτές των ΗΠΑ.

Αλλά άλλοι ειδικοί δηλώνουν ότι το ποσοστό των γερμανικών εξαγωγών στην Αμερική δεν είναι τόσο σημαντικό ώστε να επηρεάζεται η οικονομία της Γερμανίας και εξάλλου η γερμανική αυτοκινητοβιομηχανία αποκομίζει μεγάλα κέρδη από τις εξαγωγές στις ΗΠΑ.

Ο οικονομολόγος καθηγητής Βόλφγκανγκ Βίγκαρντ, που ανήκει στην κατηγορία των λεγόμενων «σοφών» της οικονομίας και είναι μέλος του Συμβουλίου Εμπειρογνωμόνων της κυβέρνησης, προτείνει σαν άμεσο γιατρικό το μεγαλύτερο «μισθολογικό άπλωμα», δηλαδή ακόμα μεγαλύτερη μισθολογική κλιμάκωση και τη δημιουργία ενός «τομέα με χαμηλό μισθό - ημερομίσθιο». Αλλά ακόμα πιο ορμητικός στην επίθεση του κεφαλαίου κατά των εργατών είναι η διεύθυνση του αμερικανικού υποκαταστήματος κατασκευών κομπιούτερ στο Μπέμπλινγκερ της Γερμανίας που κατ' εντολή της κεντρικής διεύθυνσης στην Αμερική προτείνει στο προσωπικό (6.000 άτομα) να παραιτηθούν «οικειοθελώς» από το 10% των ημερομισθίων και μισθών για τους μήνες Ιούλη ως Οκτώβρη. Αυτό, για να «αναρρώσει» η επιχείρηση, που έτσι θα εξοικονομήσει 18 εκατομμύρια μάρκα! Ομως το υποκατάστημα αυτό το 1999-2000 είχε τζίρο 9,6 δισ. μάρκα και ολόκληρη η επιχείρηση μαζί συνολικά έναν τζίρο 49 δισ. δολαρίων.

Στις 11 Ιούλη ξαναφάνηκε στην επιφάνεια και ο πρώην υπουργός Οικονομικών της κυβέρνησης Σρέντερ και πρώην πρόεδρος του SPD Οσκαρ Λαφοντέν. Με δηλώσεις του στην εβδομαδιαία εφημερίδα του Βερολίνου «Φράιταγκ» επικρίνει την κυβερνητική πολιτική των οικονομιών, προτείνει κρατικές δαπάνες για δημόσια έργα και συνιστά στα συνδικάτα να μη συνεχίσουν την πολιτική της παραίτησης από αυξήσεις. Αλλά ο πρόεδρος της Εργατικής Ομοσπονδίας Ντίτερ Σιούλτε με δηλώσεις του στην «Μπερλίνερ Τσάιτουνγκ» (17 Ιούλη) επικαλείται τη μεγαθυμία των επιχειρηματιών. Τα συνδικάτα, λέει, είναι έτοιμα στις προσεχείς διαπραγματεύσεις για τις νέες συλλογικές συμβάσεις να προβάλουν «μετριοπαθή» αιτήματα, αρκεί οι επιχειρηματίες να συμβάλουν «επιτέλους στη μείωση του τεράστιου βουνού των υπερωριών και μ' αυτό τον τρόπο να δημιουργήσουν νέες θέσεις» (εργασίας).

Παραίτηση δηλαδή από διεκδικήσεις, χωρίς αντίκρισμα. Οι εκπρόσωποι του μεγάλου κεφαλαίου όμως επιμένουν να υπαγορεύουν τους όρους τους. Ετσι στις 20 Ιούλη ο πρόεδρος του Συνδέσμου Εργοδοτών Ντίτερ Χουντ υποστήριξε ότι πρέπει να ιδιωτικοποιηθεί σύντομα το σύστημα υγείας και αυτό υποστηρίχτηκε με παρόμοιες δηλώσεις από τον πρόεδρο του Συνδέσμου Βιομηχάνων και τον πρόεδρο του Κεντρικού Συνδέσμου της Γερμανικής Βιοτεχνίας. Αλλοι πάλι ζητάνε να εφαρμοστεί η 2η βαθμίδα της φορολογικής μεταρρύθμισης πριν τις εκλογές του 2002, που σημαίνει νέες φοροαπαλλαγές και κέρδη για τους μεγαλοκεφαλαιούχους, αλλά και αύξηση της δυσαρέσκειας στα στρώματα των χαμηλόμισθων, ανέργων και απόρων. Πραγματικά διλήμματα για τον Γκέρχαρντ Σρέντερ μπροστά στις επικείμενες εκλογές κρατιδίων αυτού του έτους και τις γενικές εκλογές του 2002. Αν και, όπως έχω γράψει άλλη φορά, πολιτικά δεν κινδυνεύει ακόμα. Εχει στο χέρι του το κόμμα των Πρασίνων και την υπόσχεση συνεργασίας μαζί του του ΚΟΔΗΣΟ και του Κόμματος των Φιλελευθέρων (FDP) για να εξασφαλίσει την απαραίτητη πλειοψηφία στη Βουλή.

ΝΑΤΟ

«Η διεύρυνση του ΝΑΤΟ αποσκοπεί σε μια εξασθενημένη Ρωσία, που θα είναι τότε πολύ πρόθυμη να παραχωρήσει τα ορυκτά της, στα αρπαχτικά πολυεθνικά μονοπώλια, που κρύβονται πίσω από το ΝΑΤΟ»

Η ΕΕ, ανέφερε ο αρθρογράφος, είναι ήδη η μεγαλύτερη αγορά στον κόσμο. Το δικό της είδος καπιταλισμού, παρά τα υψηλά επίπεδα φορολογίας και κοινωνικής πρόνοιας, είναι τουλάχιστον παραγωγικό, όσο και αυτό των ΗΠΑ. Αν οι Ευρωπαίοι θα μπορούσαν τώρα να έχουν στη διάθεσή τους τον τεράστιο ορυκτό πλούτο της Ρωσίας - το «στρατηγικό συνεταιρισμό», που έχει προσφέρει ο Ρώσος Πρόεδρος Πούτιν - η ΕΕ θα μπορούσε σύντομα να ξεπεράσει τις ΗΠΑ σε όλη την οικονομική ισχύ της.

Η κυβέρνηση Μπους, συνέχιζε ο Σζαμουέλι, δεν έχει άλλη υψηλότερη προτεραιότητα από το να σταματήσει να γίνει αυτό. Ο μηχανισμός, που θα εξασφάλιζε τη μόνιμη υποταγή της Ευρώπης στις ΗΠΑ είναι το ΝΑΤΟ. Οτιδήποτε δυναμώνει το ΝΑΤΟ, σφίγγει τη χειρολαβή των ΗΠΑ πάνω στην Ευρώπη. Το 1999 η Πολωνία, η Ουγγαρία και η Τσέχικη Δημοκρατία έγιναν μέλη του ΝΑΤΟ. Τον επόμενο χρόνο στην Πράγα, άλλες εννέα χώρες μπορεί να κληθούν να γίνουν μέλη, περιλαμβανομένων τέτοιων οπαδών της δημοκρατίας και των «ανθρωπίνων δικαιωμάτων», όπως είναι η Αλβανία και η σπαρασσόμενη από τον εμφύλιο πόλεμο ΠΓΔΜ.

Παρατηρούσε κατόπιν: Η διεύρυνση του ΝΑΤΟ αποτελεί μια εξωφρενική παραβίαση των ιερών υποσχέσεων, που έδωσαν οι ΗΠΑ όταν έγινε η ενοποίηση της Γερμανίας. «Δε θα υπάρξει καμιά επέκταση της σημερινής δικαιοδοσίας του ΝΑΤΟ προς τα ανατολικά», είπε ο υπουργός Εξωτερικών Τζέιμς Μπέικερ στον Γκορμπατσόφ το Φλεβάρη του 1990. Ο πρώην Αμερικανός πρεσβευτής στη Μόσχα Τζακ Μάτλοκ έχει παραδεχτεί, πως όταν οι Ρώσοι «λένε, ότι είναι δική τους κατανόηση, ότι επέκταση του ΝΑΤΟ δε θα συμβεί, υπάρχει βάση γι' αυτό».

Η επέκταση του ΝΑΤΟ, διευκρίνιζε ο Σζαμουέλι, έγινε γιατί η λογική εναλλακτική λύση - η αυτοδιάλυση του ΝΑΤΟ - ήταν κάτι, που το αμερικανικό στρατιωτικο-βιομηχανο-δημοσιογραφικό σύμπλεγμα δε θα το υποστήριζε. Ετσι, το ΝΑΤΟ έπρεπε να επινοηθεί ξανά. Η επέκταση συμβάδιζε με τη μεταμόρφωσή του σε μια επιθετική συμμαχία. Το 1991 η Στρατηγική Αντίληψη του ΝΑΤΟ εξακολουθούσε να διαχέει τον καθιερωμένο «αμυντικό» χυλό: «Η Συμμαχία είναι καθαρά αμυντική σε σκοπό: κανένα από τα όπλα της δε θα χρησιμοποιηθεί ποτέ, παρά μόνο για αυτοάμυνα... Οι δυνάμεις των συμμάχων πρέπει... να είναι ικανές να υπερασπίζουν τα σύνορα της Συμμαχίας, να σταματήσουν μια προώθηση ενός επιδρομέα όσο το δυνατό νωρίτερα... Ο ρόλος των στρατιωτικών δυνάμεων της Συμμαχίας είναι να εξασφαλίζουν την εδαφική ακεραιότητα και την πολιτική ανεξαρτησία των κρατών μελών της». Ως τότε δε γινόταν λόγος για επέκταση του ΝΑΤΟ.

Ωστόσο, το εγχειρίδιο, που δημοσίευσε πρόσφατα το ΝΑΤΟ, είναι ένα πολύ κρύο πράγμα, σημείωνε ο Σζαμουέλι. Πέρασε πια ο λόγος, ότι μια «επίθεση εναντίον ενός, είναι επίθεση εναντίον όλων». Το ΝΑΤΟ είναι αυτό, που θα κάνει την επίθεση. «Οι πιο πιθανές απειλές στην ασφάλεια», βοά το ντοκουμέντο αυτό, «έρχονται από σύγκρουση στις παρυφές της Ευρώπης... Σαν αποτέλεσμα, το ΝΑΤΟ πρέπει τώρα να είναι έτοιμο να αναπτύσσει δυνάμεις πέρα από τα σύνορα της Συμμαχίας για να απαντά στις κρίσεις». Οι μελλοντικές στρατιωτικές επιχειρήσεις, συνεχίζει, «θα συμβούν ίσως έξω από την περιοχή της Συμμαχίας και ενδέχεται να διαρκέσουν πολλά χρόνια». Γίνεται, ακόμα, πολύς λόγος για «επιχειρήσεις, που συνεπάγονται τη συμμετοχή χωρών έξω από τη Συμμαχία... για τη βελτίωση της ικανότητας του ΝΑΤΟ να αναπτύσσει, έπειτα από σύντομη ειδοποίηση, κατάλληλες πολυεθνικές δυνάμεις ανάλογες με τις ειδικές ανάγκες μιας συγκεκριμένης στρατιωτικής επιχείρησης». Το ΝΑΤΟ πρέπει να έχει «την ικανότητα να αναπτύσσει γρήγορα δυνάμεις σε όποιο σημείο χρειάζονται, περιλαμβανομένων περιοχών έξω από το έδαφος της Συμμαχίας» κι ακόμα «την ικανότητα να διατηρεί και να παρέχει δυνάμεις μακριά από τις ντόπιες βάσεις τους, και να εγγυάται, ότι επαρκείς νέες δυνάμεις είναι διαθέσιμες για μεγάλης διάρκειας επιχειρήσεις».

Να, λοιπόν, παρατηρούσε έπειτα από όλα αυτά ο Σζαμουέλι, μια στρατιωτική συμμαχία, που επιφυλάσσει στον εαυτό της το δικαίωμα να εξαναγκάζει χώρες, που δεν είναι καν μέλη της συμμαχίας, να παίρνουν μέρος σε επιχειρήσεις της. Αναπτύσσει τις δυνάμεις της «μακριά από τις ντόπιες βάσεις τους» για παρατεινόμενες περιόδους χρόνου, είτε αρέσει σε κάποιον είτε όχι.

Κλείνοντας, ο Σζαμουέλι υπογράμμιζε: «Ο σκοπός αυτού του ΝΑΤΟ με κοφτερά δόντια, είναι να εγκαταστήσει μπροστά βάσεις πάνω στην περίμετρο της Ρωσίας απ' όπου θα μπορεί να εξαπολύει εθνικά βασιζόμενες αντάρτικες στρατιές κατά των Ρώσων. Ενας αντικειμενικός στόχος θα είναι να εξαντληθούν οι Ρώσοι αντιπαλεύοντας ατέλειωτους αποσχιστικούς πολέμους. Μια εξασθενημένη Ρωσία θα είναι τότε πολύ πρόθυμη να υπογράψει, παραχωρώντας τα ορυκτά της στα αρπαχτικά πολυεθνικά μονοπώλια, που κρύβονται πίσω από το ΝΑΤΟ».

Η πρώτη και κυρίαρχη είναι ότι οι λαοί δεν αποδέχονται την «παγκοσμιοποιημένη» καπιταλιστική κυριαρχία. Το πλέον προωθημένο τμήμα των ευρωπαϊκών λαών, οι εργατο-υπάλληλοι, οι ριζοσπάστες διανοούμενοι κι η νεολαία, αναπτύσσουν μαχητικά ένα κίνημα αντίστασης κι αλληλεγγύης. Το κίνημα αυτό έχει σήμερα ένα πολύμορφο πολιτικο-ιδεολογικό χαρακτήρα. Η μακρόπνοη ανάπτυξή του μπορεί να το μετεξελίξει σε ένα οργανωμένο κίνημα αλλαγής του καπιταλισμού από τη σοσιαλιστική προοπτική της εξουσίας των εργαζομένων. Το διεθνές κεφάλαιο με την πολυεθνική συγκρότηση, εξελίσσεται σε μια υπερεθνική δύναμη πολιτικής, οικονομικής και μιλιταριστικής ισχύος. Αυτό δε σημαίνει ότι απαλλάσσεται από την εθνική ταυτότητα κυριαρχίας. Σημαίνει ότι συγκροτείται και ισχυροποιείται μέσα στο κέλυφος της υπερεθνικής του δομής, στο όνομα των ισχυρότερων πλευρών του, που κουβαλάνε στην πλάτη την παραδοσιακή εθνική ταμπέλα. Αυτή η μέγιστη νέα διεθνής αντίφαση αποτελεί τον κόρφο εκκόλαψης του νέου φιδιού που παίρνει υπερεθνικό χαρακτήρα.

Αλίμονο στη γενιά που θα ζήσει το υπό εκκόλαψη νέο αυτό καθεστώς. Αλίμονο στον μαζάνθρωπο!

Σημαίνει τη βασανιστική εξασφάλιση των αναγκαίων ιδεολογικών, πολιτικών και οργανωτικών όρων ανατροπής της καπιταλιστικής εξουσίας. Πρόκειται για μια διαδικασία που στην ωρίμανσή της σπάει τα περιοριστικά δεσμά και σαν επαναστατικός σπινθήρας διατρέχει κάθε γειτονιά του πλανήτη που ζουν και υπάρχουν «της Γης οι κολασμένοι». Οσοι νομίζουν ότι, χωμένοι στους θώκους της αλαζονικής χρυσοφόρας εξουσίας, θα ελέγξουν και θα θανατώσουν την επερχόμενη επαναστατική πλημμυρίδα οργανώνοντας νέες κρατικές και παρακρατικές δυνάμεις αλητών, είναι βαθιά νυχτωμένοι. Αυτό που επισφράγισαν οι συνεχιζόμενες διεθνείς μαχητικές διαδηλώσεις θα συνεχιστεί μέχρι το τέλος.

Δεν οφείλεται στην υποκειμενική θέληση μερικών «ακραίων» στοιχείων όπως θέλει να παρουσιάσει η διεθνής αστική τζετ-σετ με τους παρατρεχάμενους διανοούμενους, πολιτικούς και δημοσιογράφους. Οφείλεται στους εσωτερικούς κανόνες της καταστροφικής λειτουργίας του χρηματιστικού κεφαλαίου που από τη μια στιγμή στην άλλη αλλάζει χίλιες μορφές και βρίσκεται σχεδόν ταυτόχρονα σε κάθε σημείο του πλανήτη. Αυτή η αλαζόνα δύναμη δεν τιθασεύεται στο κυνήγι της μέγιστης υπεραξίας και του κέρδους όπως δεν τιθασεύεται ο βρικόλακας στο κυνήγι του αίματος.

Κάθε περιορισμός ισοδυναμεί με θάνατο. Τώρα, το υπό διαμόρφωση ανερχόμενο επαναστατικό κίνημα υποχρεώνεται να στραφεί στις εθνικές του ρίζες με ιδιαίτερη προσοχή. Αυτό δε σημαίνει ότι αρνείται τη διεθνική του υπόσταση. Σημαίνει ότι αναπτύσσει τη δυναμική του μέσα στις ιδιόμορφες συνθήκες κάθε χώρας. Σημαίνει ότι προσεταιρίζεται τα καταπιεσμένα στρώματα κάθε εθνικής κοινωνίας, τη ριζοσπαστική διανόηση, τη νεολαία σε μια επαναστατική διεθνή συνάντηση. Σημαίνει ακόμη ότι αποδέχεται έμπρακτα ότι η επανάσταση είναι η κορυφαία πράξη των λαών κόντρα στην κάθε λογής εξουσιαστική νομιμότητα των κυρίαρχων τάξεων.

Εθνισμός και Διεθνισμός των λαών κόντρα στον υπερεθνισμό της «παγκοσμιοποιημένης» Νέας Τάξης της ανεξέλεγκτης εξουσίας του κεφαλαίου. Να, ποιο είναι το σύγχρονο πρόβλημα που καλείται να επιλύσει το διεθνές επαναστατικό κίνημα. Και θα το επιλύσει μόνο μέσα στην ίδια την αντάρα που άρχισαν να ξεσηκώνουν οι διεθνείς κινητοποιήσεις και η πάλη σε εθνικό επίπεδο.