Στην αστική δημοκρατία οι εκλογές μοιάζουν με θεατρική παράσταση. Οι αστοί πολιτικοί, ως ηθοποιοί, υποκρίνονται ότι είναι κάτι το διαφορετικό, το άλλο, από εκείνο το οποίο έχουν αναλάβει να είναι στην πραγματική τους ζωή. Μιλούν, ως πάνω στη σκηνή, για τα όσα θα κάνουν - όσα δεν έκαναν το διάστημα που κυβερνούσαν. Μιλούν για τη σωτηρία του λαού - τον οποίο καταδίκασαν τον καιρό που κυβερνούσαν. Μιλούν για το καλό των πολλών, αυτοί που σκέφτονταν μόνο το καλό των λίγων σε βάρος των πολλών, τον καιρό που κυβερνούσαν. Μιλούν για ευημερία και για ειρήνη, αυτοί που εργάστηκαν για τον πόλεμο και που πήραν πίσω από τους ανθρώπους του μόχθου το δικαίωμα στην αξιοπρεπή στέγαση, στην Υγεία, στην Παιδεία, στη ζωή, τον καιρό που κυβερνούσαν.
Μια παράσταση είναι για τα κόμματα της εξουσίας οι εκλογές, μόλις τελειώσουν όλα ξαναγυρίζουν στην προαποφασισμένη κανονικότητα. Οι πλειστηριασμοί των σπιτιών, διότι έτσι γίνεται «σε μια ευνομούμενη κοινωνία». Οι ιαχές και προετοιμασίες πολέμου διότι είμαστε «στρατηγικοί» εταίροι των ΗΠΑ, του ΝΑΤΟ και της Ευρωπαϊκής Ενωσης. Οι μισθοί στερήσεων διότι «οι αντοχές της οικονομίας». Ολα τα συνηθισμένα και επαναλαμβανόμενα δηλαδή...
Η ζωή μας όμως, η πραγματική ζωή, δεν είναι θέατρο. Μια παράσταση, πετυχημένη ή μη, κανένα πρόβλημα των πολλών δεν μπορεί να λύσει, κανένα αίτημά τους για αξιοπρεπή ζωή, αντάξια του πλούτου που δημιουργούν και παράγουν, δεν μπορεί να εκπληρώσει. Τα φώτα της σκηνής έσβησαν, κάτω τα κεφάλια, πίσω στη δουλειά.
Το θέατρο προσφέρεται για ψέματα και απατηλές, μεγάλες κουβέντες. Η πραγματική ζωή δεν θέλει τέτοια, δεν τα σηκώνει, γνωρίζει ότι τίποτε δεν αλλάζει με αυτά. Στον κόσμο τον πραγματικό κανείς δεν θα σου δώσει αυτό που σου ανήκει αν δεν το διεκδικήσεις, αν δεν πολεμήσεις γι' αυτό, αν δεν το αρπάξεις από τα χέρια αυτών που στο στερούν. Μόνο με αγώνες λαϊκούς, ταξικούς, μαζικούς, δημοκρατικούς μπορούν οι πολλοί να ζητήσουν δικαιοσύνη σήμερα, έναν κόσμο διαφορετικό, δίκαιο, αύριο.
Στο πολιτικό σκηνικό ένα κόμμα βρίσκεται σταθερά δίπλα στους λαϊκούς αγώνες. Δεν λέει μεγάλα λόγια και απατηλά, δεν υπόσχεται λαγούς με πετραχήλια. Λέει την αλήθεια: «Μόνο ο λαός μπορεί να σώσει τον λαό» και δίνει μια υπόσχεση. Οτι στους αγώνες στο αύριο, αυτό το κόμμα θα σταθεί στο πλευρό όσων διεκδικούν, όσων αγωνίζονται. Υπόσχεση που δεν χρειάζεται πιστοποίηση, έναν αιώνα τώρα το Κομμουνιστικό Κόμμα της Ελλάδας, το ΚΚΕ, αυτό κάνει, γι' αυτό ασυμβίβαστα υπάρχει.
Η ενίσχυση του ΚΚΕ στις εκλογές, η ψήφος στο ΚΚΕ, είναι η κίνηση που θα χαλάσει την απατηλή θεατρική παράσταση. Θα ακυρώσει την εξαπάτηση και το ψέμα. Που θα δώσει κουράγιο στους πολλούς, που θα κάνει τους εκμεταλλευτές να σκεφτούν καλύτερα το πόσα θα αρπάξουν. Η ψήφος στο ΚΚΕ είναι στήριξη στους αγώνες που έρχονται, η ίδια είναι πράξη αγώνα, διακήρυξη άρνησης του κόσμου μέσα στον οποίο ζούμε και αυτού που τα συμφέροντα των ισχυρών ετοιμάζουν για τον λαό μας και τη χώρα μας.
Με το ΚΚΕ οργανωτή και εμψυχωτή ο λαός μπορεί να σώσει τον λαό. Ψήφο λοιπόν στο κόμμα των αγώνων.
Στο εργασιακό επίπεδο, ακόμη και μέσα στην πανδημία περιόρισαν τα εργατικά δικαιώματα, κατάργησαν τις Συλλογικές Συμβάσεις, επέβαλαν μισθούς και μεροκάματα πείνας, παραπέρα «ελαστικοποίηση» της εργασίας και αυξήσεις στην ηλεκτρική ενέργεια πλουτίζοντας τους παρόχους, αυξήσεις στα είδη πλατιάς λαϊκής κατανάλωσης πλουτίζοντας τα μεγάλα σούπερ μάρκετ και τους μονοπωλιακούς ομίλους, φτωχαίνοντας ακόμη περισσότερο τα φτωχά λαϊκά στρώματα. Ψήφισαν αντιλαϊκούς νόμους όλα μαζί τα κόμματα του αστικού τόξου και του ευρωμονόδρομου, συμμετέχοντας στη ληστεία του λαού μας.
Τα προαναφερόμενα καθορίζουν με σαφήνεια τη στρατηγική σύγκλιση των κομμάτων αυτών. Διαφέρουν μόνο στις τακτικές, δηλαδή στη διαχείριση των πολιτικών τους.
Απέναντι σ' αυτά βρίσκονται οι αγώνες των εργαζομένων, της αγροτιάς, των μικρομεσαίων επαγγελματιών, της νεολαίας και των συνταξιούχων. Την τελευταία περίοδο κερδήθηκαν πολλοί αγώνες χάρη στην οργάνωση των εργαζομένων κ.λπ., αλλά με μπροστάρη το ΠΑΜΕ, και πολλοί εργαζόμενοι ανακουφίστηκαν. Τέτοιους αγώνες έχουμε ανάγκη όλοι μας, οι εργαζόμενοι, οι αγρότες, οι μικρομεσαίοι επαγγελματίες, οι φοιτητές και οι συνταξιούχοι, γιατί θέτουν τις βάσεις για μεγαλύτερες κατακτήσεις.
Για να συνεχιστούν οι αγώνες και να υπάρξουν νίκες που χρειάζεται όλη η εργατική τάξη, κυρίως τα φτωχά λαϊκά στρώματα, πρέπει να κάνουν το μεγάλο βήμα της οργάνωσης στα σωματεία τους και της συμπόρευσης και συμπαράταξης με το ΠΑΜΕ.
Οι αγώνες αυτοί, για να γίνουν ακόμα πιο δυνατοί, απαιτούν δυνατό ΚΚΕ στη Βουλή και στον λαό.
Η συμπόρευση και συμπαράταξη με το ΚΚΕ είναι αποτέλεσμα της εμπειρίας που αποκτήθηκε όλα τα τελευταία χρόνια, τους «νιώσαμε στο πετσί μας» όπως λέει ο λαός μας και θα τους νιώσουμε ακόμη πιο πολύ, όποιο διπλό ή τριπλό ή τετραπλό σχήμα μετεκλογικά θα κάνουν. Μεγαλύτερη αξία θα έχει πόσο ισχυρή θα είναι η λαϊκή αντιπολίτευση και όσο πιο ισχυρός θα είναι ο λαός μας και το λαϊκό κίνημα, τόσο πιο γρήγορα θα 'ρθουν οι Ανοιξες, φέρνοντας στο νου μας τον στίχο του μεγάλου Χιλιανού κομμουνιστή ποιητή, βραβευμένου με το Νόμπελ Λογοτεχνίας, Πάμπλο Νερούδα:
«Μπορείς να κόψεις όλα τα λουλούδια,
αλλά δεν μπορείς να εμποδίσεις την Ανοιξη να 'ρθει».
Καλώ όλους εσάς που συμφωνείτε με τα παραπάνω, ή που έχετε διαφορετικές απόψεις σε μερικά από αυτά, να συμπορευτούμε μαζί με το ΚΚΕ, για να αποτελέσουν οι επόμενες εκλογικές αναμετρήσεις την παρακαταθήκη για μια δυνατή λαϊκή αντιπολίτευση στη Βουλή και στον λαό. Δεν υπάρχει άλλος δρόμος από τον δρόμο της συσπείρωσης, της συμπόρευσης και της αντίστασης στην πολιτική τους.
Για παράδειγμα, οι δυο μεγαλύτεροι ποδοσφαιριστές του κόσμου στις μέρες μας είναι κατά γενική παραδοχή ο Μέσι κι ο Ρονάλντο, καίτοι στα ηλικιακά έσχατα της απόδοσής του. Τον πρώτο τον είδαμε να φεσώνεται την κελεμπία του εμίρη του Κατάρ και κάποιοι λίγοι ανακατευθήκαμε. Τώρα ήρθε κι ο Ρονάλντο και το απόσωσε, προσχωρώντας ψυχή τε και σώματι στο στρατόπεδο των μοχθηρών. Γιόρτασε την εθνική γιορτή της Σαουδικής Αραβίας με κελεμπία και σπαθί. Φόρεσε δηλαδή τη σαουδαραβική φουστανέλα, όπως εκείνο το ξεχασμένο πριγκιπόπουλο Οτο, που είχε έρθει να γίνει Οθωνας εδώ και να μας βασιλέψει. Το κοιτάζω το σπαθί στη μοναδική σημαία του κόσμου που έχει θρησκευτικό τσιτάτο για σημαία, και τυπώνεται κι απ' τις δυο πλευρές, ώστε το σπαθί να δείχνει πάντα απ' τα δεξιά προς τ' αριστερά πώς διαβάζεται η φράση «ένας είναι ο Θεός, ο Αλλάχ και προφήτης του ο Μωάμεθ».