Υπάρχει μια λέξη που προσδιορίζει τη φύση του ουκρανικού πολέμου ίσως αποτελεσματικότερα από οποιαδήποτε άλλη: Μοχθηρός. Εναν χρόνο μετά, ολοένα και περισσότεροι, εδώ και παντού, την αντιλαμβάνονται, την κατανοούν ακόμα κι αν δεν την χρησιμοποιούν. Είναι ένας πόλεμος δόλιος, κακόβουλος, ύπουλος, φθονερός όπως όλοι οι ιμπεριαλιστικοί πόλεμοι, κι ας πλασάρονται από πλευρές των εμπλεκομένων ως δίκαιοι. Ισως αξίζει τον κόπο να σκεφτεί κανείς πως αυτή η άσχημη λέξη προέρχεται από την αγαθή λέξη μόχθος που εκφράζει την επίπονη εργασία. Οπως και στον Α', έτσι και στον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο, όπως και τώρα στον ουκρανικό, μια χούφτα καπιταλιστές θα γίνουν δισεκατομμυριούχοι, ενώ εκατομμύρια εργάτες, αγρότες κι επιστήμονες, και νέοι και γέροι, κι άντρες και γυναίκες, θα δουν τη ζωή τους και τον μόχθο τους να σωριάζεται σε ερείπια. Είναι τόσο μοχθηρό να παρακολουθείς αδιάφορα ή πλέοντας σε πελάγη άγνοιας, άρνησης και παραπληροφόρησης, να μαζεύονται τα κοράκια πριν από λίγες μέρες στη Βαρσοβία για να στήσουν το πρόγραμμα ανοικοδόμησης της Ουκρανίας μεσούντος του πολέμου! Το κεφάλι, ο συντονιστής είναι η Black Rock. Το επενδυτικό θηρίο κανονίζει επιχορηγήσεις, δάνεια, υποθήκες σε τράπεζες όλες βεβαίως ιδιωτικές. Και να σκεφθεί κανείς ότι ξεδιάντροπα καυχώνται οι μοχθηροί ότι το επενδυτικό τους πρόγραμμα στην Ουκρανία, που τη συνοδεύει πια το παρατσούκλι «καρδιά της Ευρώπης», έχει αρχίσει πολύ πριν από την έναρξη του πολέμου. Οι ξεδιάντροποι μας βομβαρδίζουν καθημερινά με πληροφορίες για το μέγεθος της ευκαιρίας, προβάλλοντας πως η χώρα διαθέτει το 5% όλων των φυσικών και ορυκτών πόρων της Γης! Και συνάμα είναι ικανή να καλύψει τις διατροφικές ανάγκες 600 εκατομμυρίων ανθρώπων!

Τα διαβάζω όλα τούτα, τα μοχθηρά επενδυτικά, κι αισθάνομαι απέραντο σεβασμό για κάθε υποψήφιο/α του ΚΚΕ, αντιμέτωπο με αυτή την κυρίαρχη για την ώρα πολιτική, που προσπαθεί να πείσει ανθρώπους του μόχθου, σωματικού και πνευματικού, πως δεν πρέπει να αφεθεί μα το ψωμί του κόσμου, μα η καρδιά της Ευρώπης, μα κι η τελευταία τρύπα του εργαζόμενου ζουρνά στα χέρια των μοχθηρών καπιταλιστών. Και πόσο δύσκολο είναι η ιδεολογική μας υπεροχή και το αντίστοιχο οπλοστάσιο του Κόμματος να διαπεράσει το τείχος που 'χει υψώσει στα μυαλά, ειδικά των νέων, η καπιταλιστική μοχθηρία. Καλοπλασαρισμένη. Τόσο που κάνει να μοιάζει φυσικό το... αξίωμα: Ολα πουλιούνται κι αγοράζονται, όλα έχουν μια τιμή.

Κι αναρωτιέμαι πώς όλοι αυτοί που αποδέχονται ή ανέχονται τον Ρονάλντο ως διαφημιστικό σύμβολο της θεοκρατικής Σαουδαραβίας για ένα σκασμό λεφτά, τολμάνε και μιλάνε για ανεξαρτησία, δημοκρατία, αξίες της Δύσης και χίλιες και μια νύχτες μαύρες κι άραχνες του ιμπεριαλισμού. Αλλά κυρίως πώς ξέχασαν να πουν στα παιδιά των γηπέδων και του «Τιk Τοk» πως ένας δημοσιογράφος Σαουδάραβας με αμερικανική υπηκοότητα, που τον λέγανε Κασόγκι, πήγε στο προξενείο της νέας χώρας ευκαιρίας του Ρονάλντο τους, για κάτι χαρτιά και δεν βγήκε ποτέ. Ενα σπαθί τον τεμάχισε κυριολεκτικά. Μετά τον περάσανε κι από τη μηχανή του κιμά. Τον πέταξαν στους υπονόμους που περνάνε κάτω από την Αγιά Σοφιά, το καμαρωτό Τζαμί των Τούρκων. Και πως κανείς δεν συμπόνεσε και δεν στήριξε εκείνη τη δύστυχη αρραβωνιαστικιά του που τον πήγε στο προξενείο και τον περίμενε τυραννικά. Εως σήμερα παλεύει σε δικαστήρια και δημοσιογραφικά ταμεία να βρει ένα δίκιο, μα δυτικού μα ανατολικού τύπου μοχθηρού σπαθιού...