Ακούστηκε επίσης το εξής: Οτι εδώ έχουμε σύγχρονους αντισεισμικούς κανονισμούς, σε αντίθεση με την Τουρκία. Ομως «σύγχρονο» κανονισμό είχαν και στην Τουρκία, όπου ήδη από το 1997 απαιτούσε τα κτίρια να κατασκευάζονται με όλκιμο σκυρόδεμα, ένα υλικό που είναι πιο εύκαμπτο σε περίπτωση σεισμού. Τι λένε τώρα οι Τούρκοι μηχανικοί; Πως μόνο 1 στα 10 κτίρια στη χώρα πληροί τα πρότυπα, αφού τα παλιά κτίρια συχνά επαναξιοποιούνται εμπορικά αντί να ισοπεδώνονται! Αλήθεια, μήπως ο «μύθος μιλάει» και για την Ελλάδα, όπου το 60% των κτιρίων είναι κατασκευασμένα χωρίς αντισεισμικούς κανονισμούς, ή με τον αντισεισμικό κανονισμό του 1959, που έχει αναθεωρηθεί τέσσερις φορές από τότε; Ακόμα κι έτσι, οι Τούρκοι μηχανικοί λένε πως χιλιάδες θα μπορούσαν να είχαν σωθεί, αν στα παλιότερα κτίρια είχαν εφαρμοστεί με ευθύνη του κράτους σύγχρονες μέθοδοι μετασκευής, «αλλά η σεισμική μετασκευή δεν προσθέτει αξία στην αγορά», όπως σημείωνε χαρακτηριστικά ένας σημαντικός Ιάπωνας σεισμολόγος σε διεθνές δίκτυο. Αλήθεια, αμφιβάλλει κανείς ότι και στη χώρα μας κριτήριο για τη δόμηση είναι η «αξία στην αγορά» και όχι οι λαϊκές ανάγκες; Να λοιπόν πού πρέπει να στοχεύσει και η πάλη του λαού για μέτρα αντισεισμικής θωράκισης και προστασίας: Στο κεφάλαιο, στις κυβερνήσεις του και σε όλους όσοι υλοποιούν την πολιτική για λογαριασμό τους.