Πώς αλλιώς να ορίσεις το φόβο και την αγωνία στα βαθιά μάτια των παιδιών;

Το πνιχτό μουρμούρισμα της γυναίκας, που ψάχνει στ' αποκαϊδια ένα σημαδάκι απ' το ρούχο του άντρα της, του παιδιού της, του γονιού της; Το σκίρτημά της σ' ένα θρόισμα ανάσας, ένα χτύπο καρδιάς, δείγμα ότι κάποιος ζει κάτω απ' τα βομβαρδισμένα ερείπια;

Πώς αλλιώς να χαρακτηρίσεις την καταστροφή των δημιουργημάτων του ανθρώπινου μόχθου, του ανθρώπινου πνεύματος;

Το συνωστισμό των νοσοκομείων από νεκρούς και τραυματίες;

Τον κυνισμό και τη θηριωδία μιας ιδεολογίας, που θεμελιώνεται και οικοδομείται στην ανθρώπινη καταπίεση και εκμετάλλευση;

Πόλεμος, θάνατος, καταστροφή!

Ούτε οι πρωτοβουλίες των αξιωματούχων του ΝΑΤΟ, που αποφάσισαν να καταργήσουν οριστικά τα ραδιοτηλεοπτικά μέσα της Γιουγκοσλαβίας, καταστρέφοντάς τα με βόμβες.

Ούτε η ελληνική κυβέρνηση που επιχειρεί να λογοκρίνει το δημοσιογραφικό λόγο των πολεμικών ρεπορτάζ για τη Γιουγκοσλαβία, που καίγεται και αντιστέκεται.

Πώς αλλιώς όλα αυτά να τα πεις; Πόλεμο! Θάνατο! Καταστροφή!

Ετσι είναι. Ετσι ορίζονται. Με απλές λέξεις. Γι' αυτό συγκλονίζουν.

Τίποτα δεν μπορεί να αναχαιτίσει τη δυναμική της αλήθειας, της αντικειμενικής πραγματικότητας. Η αλήθεια δε βομβαρδίζεται ούτε χειραγωγείται.

Ο πόλεμος είναι και λέγεται πόλεμος, η επίθεση, επίθεση, η καταστροφή, καταστροφή, η εκμετάλλευση, εκμετάλλευση, και η αιτία τους είναι μία και λέγεται "αρπαγή του πλούτου από τα χέρια αυτών που τον παράγουν".

Δεν υπάρχουν άλλες λέξεις, για να αλλάξουν την έννοια της καπιταλιστικής θηριωδίας.

Αλλά ούτε και θα βρεθούν λέξεις για να πεις αλλιώς το θάρρος του σέρβικου λαού, που αντιστέκεται στον κυνισμό και τη βία του ιμπεριαλισμού. Του λαού που προκαλεί, χλευάζει και εξευτελίζει τη συμμαχία των λύκων, προσφέροντάς της τα στήθη του σα στόχο. Που πυρακτώνει την ψυχή και το νου του με τη φωτιά της αντίστασης και τη μετατρέπει σε θρήνο για το "κτήνος", σε κόκκινη σημαία αγώνα και δύναμης για τον "άνθρωπο".

Οπως και να το πουν, όπως και να το στρεβλώσουν, η φλογερή σημαία της αντίστασης του σέρβικου λαού ξετυλίγεται και διαπερνά τις συνειδήσεις. Είναι και λέγεται "όπλο θανάσιμο" της αδιαφορίας μας και της υποταγής μας. Είναι και λέγεται "σπόρος ζωοδότης" της αντίστασης και της πάλης μας για ανεξαρτησία.

Αυτή είναι η πραγματικότητα κι έτσι μόνο πρέπει να λέγεται. Απλά και κυριολεκτικά.

Είναι καθήκον απέναντι στην ιστορία και την εξέλιξη.

Ελένη ΖΑΦΕΙΡΙΟΥ