"Οι δυνάμεις του πολέμου και της "νέας τάξης" πρέπει να ηττηθούν. Να μην αλλάξουν τα σύνορα. Να μη γίνει το Κοσσυφοπέδιο προτεκτοράτο. Οι Σέρβοι πρέπει να νικήσουν".Αυτό ήταν το μήνυμα που μετέφερε ο Δημήτρης Αρβανιτάκης, μέλος της Γραμματείας της ΚΕ του ΚΚΕ,επικεφαλής αντιπροσωπείας του Κόμματος, αποτελούμενη από την Λουίζα Ράζου,Νίκο Γόντικα και Θόδωρο Μιχόπουλο,που περιόδευσε χτες στις εγκαταστάσεις του Ατμοηλεκτρικού Σταθμού (ΑΗΣ) στη Μεγαλόπολη.

Αλλά για να γίνει αυτό, η εργατική τάξη της χώρας μας, όπως και των άλλων χωρών, πρέπει να μπει μπροστά. Να σηκώσουν ταξικό ανάχωμα, κόντρα στους φονιάδες και στις κυβερνήσεις που έβαψαν τα χέρια τους με αθώο αίμα. Γιατί, όπως υπογράμμισε ο Δ. Αρβανιτάκης στις συζητήσεις που είχε με δεκάδες εργαζόμενους, "ο πόλεμος αυτός αφορά πριν απ' όλους την εργατική τάξη. Γιατί αυτή θα πληρώσει τα σπασμένα. Τα δικά της παιδιά θα γίνουν κρέας για τα κανόνια. Τα δικά της εργατικά δικαιώματα θα κατακρεουργηθούνε. Η τρομοκρατία και η λιτότητα είναι τα "λάφυρα" που της επιφυλάσσουν οι ιμπεριαλιστές μετά τον πόλεμο.

Πρέπει οι εργάτες της χώρας μας να πρωτοστατήσουν στα καραβάνια αλληλεγγύης και υλικής βοήθειας που διοργανώνονται. Να βρεθούνε μαζί με τους Σέρβους συναδέλφους τους στις γέφυρες του Βελιγραδίου, φτιάχνοντας τις ανθρώπινες ασπίδες μαζί τους. Δημιουργώντας αντιπολεμικές επιτροπές, προκηρύσσοντας απεργίες κατά του πολέμου".

Το χρωστάνε αυτό οι Ελληνες εργάτες στους Σέρβους συναδέλφους τους. Σε αυτούς με τους οποίους χρόνια τώρα συνεργάζονται και ανταλλάσσουν ρεύμα εκ περιτροπής, ώστε να εξυπηρετούνται ομαλά οι ανάγκες ηλεκτροδότησης των δύο χωρών. Το χρωστάνε και οι εργάτες στη ΔΕΗ της Μεγαλόπολης, γιατί γνωρίζουν καλύτερα από τον καθένα, τι σημαίνει να βομβαρδίζονται από τους ΝΑΤΟικούς και να γίνονται παρανάλωμα των "Τόμαχοκ" τα εργοστάσια και οι εγκαταστάσεις ηλεκτροδότησης. Να θυσιάζονται άνθρωποι, αξίες και οι κόποι γενιών ολόκληρων, στον μολώχ του ιμπεριαλιστικού πολέμου. Τι σημαίνει 500.000 εργάτες να χάνουν τη δουλιά τους από τους βομβαρδισμούς. Και καταλαβαίνουν πολύ περισσότερο, την ηθική συμπαράσταση που θα έδινε η προσφορά μιας εργάσιμης ημέρας, στα εκ του πολέμου άνεργα ταξικά τους αδέλφια.

"Θα ανεχτεί αυτό το μακελειό η εργατική τάξη της χώρας μας;", αναρωτήθηκε ο Δ. Αρβανιτάκης. Από τις αντιδράσεις ήταν φανερή η απάντηση που δίνουν οι εργάτες του ΑΗΣ. "Φτάνει όμως - συνέχισε ο ομιλητής - μόνο να δυσανασχετούμε; Η απάντηση είναι: όχι δε φτάνει. Τώρα είναι η ώρα της δράσης. Το κάθε εργοστάσιο, το κάθε εργοτάξιο, να γίνουν φρούρια της αντιπολεμικής πάλης κόντρα στον ιμπεριαλισμό και την ΕΕ".

"Μήπως μετά τους Σέρβους έχουμε σειρά εμείς;". Ερωτήσεις όπως αυτή όχι μόνο αποτυπώνει την αγωνία των εργαζομένων για τις εξελίξεις, αλλά και με τον τρόπο της επιβεβαιώνει την ανάγκη για το πανεργατικό μέτωπο κατά του πολέμου.

"Σειρά έχουν όλοι οι λαοί! - απάντησε ο Δ. Αρβανιτάκης. Γιατί ο πόλεμος δεν είναι τυχαίος. Είναι η συνέχιση της ιμπεριαλιστικής πολιτικής με τη δύναμη των όπλων. Είναι το μοίρασμα και το ξαναμοίρασμα των αγορών, που πάνε μαζί και με την αλλαγή συνόρων, αλλά και έναν ακόμα πιο επιθετικό και αιμοσταγή ρόλο του ΝΑΤΟ".

"Και η Ρωσία τι κάνει;". "Εμείς όταν ανατράπηκε ο σοσιαλισμός προειδοποιήσαμε για τα δεινά που επέρχονταν, όταν άλλοι πλειοδοτούσαν υπέρ των "κοσμογονικών αλλαγών". Σήμερα όλο και περισσότεροι εργαζόμενοι κατανοούν ότι η ύπαρξη του σοσιαλιστικού στρατοπέδου συνέβαλε, τουλάχιστον στην Ευρώπη, στην ειρήνη και στη δημιουργία ισχυρού εργατικού κινήματος με κατακτήσεις και δικαιώματα. Στις πλάτες της εργατικής τάξης πέφτει το καθήκον να οικοδομήσει το νέο "αντίπαλο δέος" στον ιμπεριαλισμό, στις πολυεθνικές και στον πόλεμο. Το δίλημμα "Σοσιαλισμός ή Βαρβαρότητα" παραμένει επίκαιρο".