Οπως σημείωσε στο άνοιγμα της εκδήλωσης, το ΚΚΕ «διατυπώνει καθημερινά συγκεκριμένες θέσεις, συγκεκριμένα αιτήματα για όλα τα άμεσα και οξυμένα προβλήματα του λαού. Διατυπώνει τις γενικότερες θέσεις του για την προοπτική που πρέπει να χαράζεται στην Ελλάδα, με πρωταγωνιστή πάντα τον λαό. Και για εμάς προοπτική είναι η ανατροπή της αστικής πολιτικής εξουσίας, είναι η εργατική - λαϊκή εξουσία, ο σοσιαλισμός».

Το παραπάνω, διευκρίνισε, «δεν σημαίνει ότι γυρίζουμε την πλάτη στο τι μπορεί να κατακτηθεί σήμερα», με όρο βέβαια - πρόσθεσε - την ανάπτυξη της ταξικής πάλης, την αναζωογόνηση του εργατικού κινήματος, την κοινωνική συμμαχία της εργατικής τάξης με τα κατώτερα τμήματα των ενδιάμεσων στρωμάτων, την πλειοψηφία δηλαδή, που αντιμετωπίζουν προβλήματα επιβίωσης και έχουν ιδιαίτερη σημασία για την αναζωογόνηση του εργατικού - λαϊκού κινήματος.

Υπογράμμισε ταυτόχρονα ότι «μέσα στις συνθήκες του καπιταλισμού, ουσιαστικές, βιώσιμες, μακροπρόθεσμες λύσεις δεν μπορούν να υπάρξουν. Γιατί είναι μια ταξική κοινωνία, και σε μια ταξική κοινωνία η απόσπαση κατακτήσεων υπάρχει ως δυνατότητα αλλά δεν αντιστοιχούν στις πραγματικές ανάγκες των εργαζομένων και δεν πρέπει να παραπλανούν. Πρέπει να γίνονται εφαλτήριο για μια νέα κλιμάκωση και μια νέα μαζικοποίηση του εργατικού - λαϊκού αγώνα».

Τόνισε πως σε αυτήν τη φάση η μεγάλη πλειοψηφία του ελληνικού λαού έχει τη δυνατότητα να βγάλει πιο ώριμα, πιο βαθιά και πιο ουσιαστικά πολιτικά συμπεράσματα, ότι τόσο στον κύκλο της κρίσης όσο και στη φάση της ανάκαμψης, των επενδύσεων δηλαδή των επιχειρηματικών ομίλων, η ζωή του λαού πάει από το κακό στο χειρότερο. Αναφέρθηκε δε στην πολεμική προετοιμασία της περιόδου, όπου «οι εξοπλισμοί αυξάνονται ταχύτατα σε όλα τα καπιταλιστικά κράτη και των δύο εμπόλεμων μετώπων, και στο ευρωατλαντικό (Ευρώπη, ΗΠΑ) και στο ευρασιατικό (Ρωσία, Κίνα κ.λπ.), θυμίζοντάς μας - χωρίς να διακινδυνεύουμε πρόβλεψη - περίοδο Μεσοπολέμου, λίγο πριν τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο».

Στάθηκε ακόμα στο ότι για το ΚΚΕ, που δρα μέσα στις γραμμές του εργατικού - λαϊκού κινήματος και όλων των κινημάτων, όπου οι κομμουνιστές συναντιούνται με εργαζόμενους ή ανέργους και τις οικογένειές τους οι οποίοι έχουν διαφορετικές πολιτικές αντιλήψεις, πολιτικός αντίπαλος δεν είναι «ο εργάτης που δεν ακολουθεί το ΚΚΕ και ακολουθεί άλλα πολιτικά κόμματα, που φοβάται να απεργήσει... Ισα ίσα, εμείς τον βλέπουμε σαν ταξικό μας αδέρφι, έστω κι αν διαφωνεί μαζί μας, σαν άνθρωπο που αύριο μπορεί να δράσουμε μαζί και μέσα από αυτούς κάποιοι μπορεί να θελήσουν και να γίνουν μέλη του Κόμματος. Το ίδιο ισχύει και για αυτούς που έχουν μικρομάγαζα και δουλεύουν από το πρωί έως το βράδυ για να μπορέσουν να αντισταθούν στον αδυσώπητο ανταγωνισμό των επιχειρηματικών ομίλων».

Σε αυτό το πλαίσιο, ανέφερε ότι το ΚΚΕ απευθύνεται ιδιαίτερα «σε όλους εκείνους που πριν 20 ή 30 χρόνια έπαιρναν ενεργητικό μέρος στους συνδικαλιστικούς αγώνες, υιοθετούσαν ριζοσπαστικά αιτήματα, ακόμα και αντιιμπεριαλιστικά, ή πίστεψαν ότι το ΠΑΣΟΚ μέσα από μεταρρυθμίσεις τη δεκαετία του '80 θα μας πάει σιγά σιγά σε έναν άλλο δρόμο, εύκολο και χωρίς σύγκρουση, προς τον σοσιαλισμό.

Σε εκείνους που πίστεψαν στο ΚΚΕ, που πάλεψαν μαζί μας, αρκετοί από αυτούς ήταν στις γραμμές μας και μπορούμε να κατανοήσουμε πως στις αρχές της δεκαετίας του '90 ήταν ιδεολογικά και πολιτικά απροετοίμαστοι, όπως εξάλλου ήμασταν όλοι μας, αισθάνθηκαν τα πόδια τους να μην πατάνε σε στέρεο έδαφος, καθώς συντελέστηκε η ανακοπή της σοσιαλιστικής οικοδόμησης, ενός συστήματος το οποίο έπαιξε αποφασιστικό ρόλο όχι μόνο στην απόσπαση κατακτήσεων στις χώρες του σοσιαλισμού αλλά άσκησε μια ουσιαστική επίδραση μαζί με τους ταξικούς αγώνες για την απόσπαση ορισμένων κατακτήσεων σε άλλα καπιταλιστικά κράτη, ιδιαίτερα της Ευρώπης. Τους καταλαβαίνουμε, όταν αισθάνθηκαν απογοήτευση ή πικρία ή, ακόμα, αν σκέφτηκαν ότι δοκιμάστηκε η αλήθεια ή η αντικειμενικότητα των πεποιθήσεών τους. Και αυτούς τους καταλαβαίνουμε.

Σε εκείνους που το 2012, σε εκείνες τις εκλογές του Ιουνίου, αιφνιδιάστηκαν ή αισθάνθηκαν πικρία γιατί το ΚΚΕ αρνήθηκε να μπει σε μια λογική διαπραγμάτευσης, συνδιαλλαγής ή έστω τακτικού χαρακτήρα και ελιγμού διαπραγμάτευσης με τον τότε ΣΥΡΙΖΑ, προκειμένου να στηρίξουμε ή να μετάσχουμε ή να δώσουμε ανοχή σε αυτό που είχε αποκληθεί κυβέρνηση της αριστεράς ή πρώτη φορά αριστερά. Και ξέρουμε ότι σε εκείνες τις εκλογές το ΚΚΕ είχε απώλεια στο 46% των ψήφων του. Πικράθηκαν. Καταλαβαίνουμε ότι μέσα στις τότε συνθήκες άρπαξαν μια ελπίδα, ότι κάτι καλύτερο μπορούσε να γίνει στην Ελλάδα με έναν πιο εύκολο και ανώδυνο τρόπο».

Τόνισε πως τα τελευταία χρόνια τα πράγματα έχουν αλλάξει, χάρη και στο ΚΚΕ βεβαίως, «που ούτε μια στιγμή δεν στάθηκε ήρεμο ή ήσυχο. Συνέχισε να δρα μέσα στις γραμμές του κινήματος, αλλά και με την αυτοτελή του δράση, τα τελευταία χρόνια συναντηθήκαμε με πολλούς ανθρώπους. Ακόμα και με αυτούς που είχαν πικραθεί ή ήταν αντίθετοι με το Κόμμα, και με αυτούς που στήριξαν τις ελπίδες τους σε μια κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ. Δράσαμε από κοινού μέσα στο εργατικό συνδικαλιστικό κίνημα, και αυτό έχει σήμερα την αντανάκλασή του και στα ψηφοδέλτια του ΚΚΕ, καθώς συμμετέχουν άνθρωποι που χωρίς να εγκαταλείπουν τις ιδιαίτερες απόψεις ή κάποια ερωτήματα που διατηρούν, ωστόσο αναγνωρίζουν ότι στις σημερινές συνθήκες η συμπόρευση με το ΚΚΕ είναι μονόδρομος, όχι μόνο για την κάλπη, αλλά και στο μέτωπο της ταξικής πάλης, της κοινωνικής συμμαχίας, στο μέτωπο των μαχητικών και ακούραστων αγώνων».