Ο Δημήτρης Νικόπουλος, πρωτοετής φοιτητής της Οδοντιατρικής Σχολής ΕΚΠΑ, σημείωσε μεταξύ άλλων στην παρέμβασή του:

«Νιώθω μεγάλη χαρά που έχω την ευκαιρία να σας πω και εγώ τις σκέψεις μου.

Νομίζω ότι πολλά από αυτά που σκέφτομαι και νιώθω αυτές τις μέρες είναι κοινά με χιλιάδες συναδέλφους μας που καθόμαστε στα ίδια αμφιθέατρα και πρόσφατα βρεθήκαμε στις διαδηλώσεις, στις συνελεύσεις, στα πηγαδάκια που η συζήτηση για όλα αυτά που ζούμε φούντωσε.

Καταφέραμε και γίναμε φοιτητές, περνώντας έναν δύσκολο δρόμο που μας διαμόρφωσαν όλες οι κυβερνήσεις διαχρονικά, με το εξοντωτικό σχολείο - εξεταστικό κέντρο, με τα χιλιάδες ευρώ στα φροντιστήρια, με την Ελάχιστη Βάση Εισαγωγής που "έκοψε" χιλιάδες συμφοιτητές μας.

Από την πρώτη μέρα αυτής της νέας φάσης της ζωής μας, είδαμε αυτό που περιμέναμε. Οτι και στα πανεπιστήμια όπως και στα σχολεία μας τα προβλήματα είναι πολλά, το τι έχουμε να αντιμετωπίσουμε από την πρώτη μέρα δύσκολο.

• Από την αναζήτηση ενός σπιτιού με φθηνό ενοίκιο αφού οι εστίες είναι ελάχιστες
• Από την ακρίβεια που ως νέοι μετράμε τα λεφτά για να πάμε μια βόλτα, να βγούμε ένα βράδυ και πολλοί αναγκαζόμαστε να εργαστούμε παράλληλα με τις σπουδές μας
• Από το πώς γίνεται το μάθημα στις σχολές μας, με τις ελλείψεις καθηγητών, εργαστηρίων, συγγραμμάτων
• Από το πώς είναι διαμορφωμένα τα προγράμματα σπουδών, τι μαθαίνουμε και τελικά το πολύ σημαντικό του "τι αξία έχει το πτυχίο μας" που με τόσο κόπο προσπαθούμε να πάρουμε...

Μέσα από όλα αυτά και από τη δική μου εμπειρία, κατάλαβα ότι η ατομική προσπάθεια που κάνει ο καθένας μας, για να μάθει την επιστήμη του, να καταφέρει να πάρει το πτυχίο του, να ζήσει όπως θέλει, τελικά έχει μικρά περιθώρια, μένει μισή και είναι αναποτελεσματική, αν δεν συναντηθεί με τη συλλογική δράση όλων των συναδέλφων για τα δικαιώματά μας, για τους όρους σπουδών και ζωής σήμερα.

Η αλήθεια είναι ότι σε μια εποχή που η επιστήμη και η τεχνολογία έχουν εκτοξευτεί, τα δικαιώματά μας στις σπουδές, στη δουλειά, στη ζωή έχουν μείνει στο "χτες". Το πιο "νέο" και "σύγχρονο" που συνάντησα μέσα στο πανεπιστήμιο ήταν οι ιδέες και η δράση της ΚΝΕ! (...)

Είναι αλήθεια ότι όταν μάθαμε τη σοκαριστική είδηση για το έγκλημα στα Τέμπη, κάτι μέσα μας ταρακουνήθηκε. Γεμίσαμε ασφυκτικά οργή.

Από την πρώτη στιγμή αυτή η οργή ξέραμε ότι έπρεπε να γίνει αγώνας!

Και όταν έκλεισαν 90 σχολές της Αθήνας με το σύνθημα "Τα κέρδη σας - οι νεκροί μας", όταν δεν επιτρέψαμε να ξημερώσει "μια συνηθισμένη μέρα στις σχολές", όταν πλημμύρισαν οι δρόμοι της Αθήνας και γίναμε η "φωνή των νεκρών", όταν σε όλες τις σχολές τιμήσαμε τους νεκρούς συμφοιτητές μας πεισμένοι ότι μόνο με τον αγώνα μας δεν θα συγκαλυφθεί αυτό το έγκλημα, δεν θα αφήσουμε να ξανασυμβεί...

...τότε ένιωσα ακόμα πιο σίγουρος για το σύνθημα που φωνάζαμε και ως μαθητές - μέλη και φίλοι της ΚΝΕ, "Η νέα γενιά έχει ιδανικά, ούτε πουλιέται ούτε προσκυνά"!(...)

Ετσι και μπροστά στις εκλογές, θα κάνουμε το αυτονόητο: Θα ψηφίσουμε όπως αγωνιζόμαστε!

Τα συνθήματά μας θα εμφανιστούν στις κάλπες και θα τους τιμωρήσουμε όλους! Οι φοιτητές θα τους χαλάσουμε ακόμα μια φορά τα σχέδια. Στα μαύρα σενάρια που ετοιμάζουν θα ρίξουμε τη δική μας κόκκινη ψήφο!

Θα υψώσουμε τα όνειρά μας για μια καλύτερη ζωή, απέναντι στα σχέδιά τους για περισσότερα κέρδη!

Η πρώτη μας ψήφος θα είναι ψήφος ελπίδας, αγώνα, ανατροπής! Ψήφος που θα πάει κόντρα στους κανόνες του παιχνιδιού και δεν θα παίξει το παιχνίδι τους. Ψήφος που την επόμενη μέρα δεν θα μπορέσουν να την αλλάξουν. Θα επιστραφεί εκεί που ανήκει, στήριγμα της δικής μας φωνής (...)

Με δυνατό ΚΚΕ, που είναι η δύναμή μας και ο φόβος τους!

Ετσι και στις φοιτητικές εκλογές στις 10 Μάη θα δυναμώσουμε τη δική μας πλευρά!

Είναι σημαντική μάχη, η πρώτη κάλπη - δημοψήφισμα της νέας γενιάς. Θα στείλουμε μήνυμα καταδίκης της κυβερνητικής πολιτικής, όλων όσοι ευθύνονται για την κατάσταση στη ζωή και τις σπουδές μας. Θα δώσουμε αγωνιστική συνέχεια στις προσπάθειές μας.

"Μόνοι τους και όλοι μας", όπως είναι πιο φανερό από ποτέ! Παίρνουμε την κατάσταση στα χέρια μας, συνεχίζουμε μπροστά! Με πρώτη δύναμη ξανά την "Πανσπουδαστική Κίνηση Συνεργασίας"!

Σε όλες τις κάλπες έχουμε μια επιλογή: Να δυναμώσουν η αλήθεια, ο αγώνας, η αμφισβήτηση. Γι' αυτό δυναμώνουμε το ΚΚΕ στις βουλευτικές εκλογές στις 21/5, αναδεικνύουμε ξανά 1η δύναμη την "Πανσπουδαστική ΚΣ" στις φοιτητικές εκλογές στις 10/5!».

Ο Γιάννης Σπηλιώτης, φοιτητής του Τμήματος Μαθηματικών του ΕΚΠΑ, είπε μεταξύ άλλων στην παρέμβασή του:

«Καταρχάς, οφείλω να είμαι ειλικρινής. Το πρώτο, άγουρο ξύπνημα της πολιτικής μου συνείδησης δεν με βρήκε στο πλευρό του ΚΚΕ και της ΚΝΕ, αλλά ενταγμένο στο σχήμα των ΕΑΑΚ της σχολής μου, στο οποίο ηγεμόνευε η οργάνωση της ΑΡΑΣ, οργάνωση ενσωματωμένη πια στη λεγόμενη "Συμμαχία για τη Ρήξη" της ΛΑΕ με το ΜέΡΑ25.

Οι αβάσιμες επικλήσεις στην "ενότητα της Αριστεράς", η φαινομενικά άτυπη οργανωτική δομή, η κοινωνική εξωστρέφεια που παρουσίαζαν τα μέλη της οργάνωσης, αλλά και η οικειοποίηση των ιστορικών αγώνων του φοιτητικού κινήματος και της νεολαίας, ήταν κάποιοι από τους παράγοντες που συντέλεσαν στην απόφασή μου. Ολα αυτά όμως δεν θα σήμαιναν τίποτα απολύτως χωρίς τον βαθύ, ιστορικό και συστημικά καλλιεργημένο φόβο του χώρου του οπορτουνισμού απέναντι σε ό,τι εκπροσωπούν οι κομμουνιστές, απέναντι σε ό,τι εκπροσωπεί το ΚΚΕ. Ο φόβος αυτός, ως γνήσια αντανάκλαση του λυσσασμένου φόβου των αστών απέναντι στον αγωνιζόμενο εργαζόμενο λαό και στην πρωτοπορία του, εκφραζόταν με αισχρά, ασύστολα ψεύδη. (...)

Πώς, λοιπόν, ανακαλύπτει κανείς πως το παραμύθι δεν έχει δράκο;

Για μένα, το πρώτο βήμα ήταν η θέση, η ανάλυση και η δράση του ΚΚΕ για δύο γεγονότα που συγκλόνισαν τον κόσμο στις αρχές του 2022: Την εργατική - λαϊκή εξέγερση στο Καζακστάν και, κυρίως, τον ιμπεριαλιστικό πόλεμο στην Ουκρανία. Σε ό,τι αφορά το πρώτο, ενώ ο αγωνιζόμενος λαός του Καζακστάν έχυνε το αίμα του στους δρόμους, μιλούσαν για "κατά φαντασίαν εξεγέρσεις" και για δήθεν απόπειρες "Πορτοκαλί Επανάστασης", σαν ο καπιταλισμός να μην είχε παλινορθωθεί ποτέ στις πρώην Σοσιαλιστικές Δημοκρατίες, σαν το 1991 να ήταν ακόμα ένα φύλλο στο ημερολόγιο της Ιστορίας. Πώς θα μπορούσαν, λοιπόν, σχεδόν έναν μήνα μετά, όταν ξέσπασε ο πόλεμος, να μη διαλέξουνε ληστή; Κι όμως, διάλεξαν. Ο Πούτιν χρίστηκε "αντιφασίστας", οι ΗΠΑ "μοναδική ιμπεριαλιστική δύναμη", η απραξία και η εθελοτυφλία βαφτίστηκαν "στρατηγικός συμβιβασμός". Την ίδια ώρα, το ΚΚΕ και η ΚΝΕ ανέδειξαν τις αιτίες και τις συνέπειες των συγκλονιστικών αυτών φαινομένων, αποκαλύπτοντας τον ιμπεριαλιστικό χαρακτήρα του πολέμου και χαράσσοντας έτσι τη μόνη σωστή πορεία: Αυτήν της αλληλεγγύης στους καταπιεσμένους αυτού του κόσμου, της σύγκρουσης με τους καταπιεστές και τα σφαγεία τους.

Παράλληλα, σε ό,τι αφορά το φοιτητικό κίνημα (...) σύμφωνα με την ανάλυσή τους η καταστολή απορρέει αποκλειστικά από τις ιδεοληψίες της Δεξιάς, ενώ έχει ως στόχο την "πειθάρχηση του φοιτητικού κινήματος", το πανεπιστήμιο δεν είναι τίποτα άλλο παρά ένας ιδεολογικός μηχανισμός του κράτους, ενώ η απόπειρα, από την πλευρά της κυβέρνησης, για βίαιο μπάσιμο της επιχειρηματικότητας και του ανταγωνισμού στην Εκπαίδευση δεν είναι, όπως λένε, το "επίδικο" (...)

Από την άλλη, η ΚΝΕ και το ΚΚΕ, κατέχοντας μια ολοκληρωμένη, επιστημονική ανάλυση για το πανεπιστήμιο που έχουμε ανάγκη σήμερα, δίνοντας καθημερινές, νικηφόρες μάχες, προασπίζοντας το άσυλο και το δικαίωμα στη μόρφωση για όλους, ανοίγουν τον δρόμο για μια άλλη κοινωνία. Μια κοινωνία στην οποία η μόρφωση δεν θα είναι ένας ακόμα μισθολογικός συντελεστής, δεν θα είναι ένα ακόμα πεδίο διαχωρισμού με τους άλλους, αλλά θα είναι το μέσο για την αυτοπραγμάτωση του ανθρώπου και για την αποκάλυψη των μυστικών και της ομορφιάς της φύσης. (...)

Θα ήθελα λοιπόν από αυτό το βήμα να απευθυνθώ σε όλες τις νέες και τους νέους που αισθάνονται παγιδευμένοι, που τρέμουν από οργή για κάθε αδικία, που θέλουν να πάρουν τις ζωές τους στα χέρια τους.

Δεν είστε μόνοι!

Ξέρω πως το βήμα της συμπόρευσης με το ΚΚΕ και την ΚΝΕ μπορεί να φαίνεται δύσκολο, ότι οι διαφωνίες μας μπορεί να μεγεθύνονται στη φαντασία, ότι πολλές φορές είναι δύσκολο να διερευνήσει κανείς με ειλικρίνεια τις προκαταλήψεις του και να αλλάξει την τοποθέτησή του. Πολύ πιο δύσκολο όμως είναι να παζαρεύει κανείς τη ζωή του στο έλεος της ηθικής των εκμεταλλευτών του.

Σε όλους εσάς, λοιπόν, θέλω να πω ότι η Ιστορία δεν τελείωσε! Με οργανωμένο αγώνα, με ταξική ενότητα και αλληλεγγύη, χτυπώντας την πολιτική του κεφαλαίου σε κάθε τομέα της ζωής, είμαστε η σπίθα που θα κάνει τα σκοτάδια φως!

Με δυνατό ΚΚΕ και ΚΝΕ παντού, τσακίζουμε τον βάρβαρο κόσμο της εκμετάλλευσης και ανοίγουμε τον δρόμο για τις πιο όμορφες μέρες μας!

Θα ήθελα, αν μου επιτρέπετε, να ολοκληρώσω την παρέμβασή μου με μερικούς στίχους του μεγάλου κομμουνιστή ποιητή Γιάννη Ρίτσου:

Εδώ είναι φως αδερφικό - απλά τα χέρια και τα μάτια.

Εδώ δεν είναι να 'μαι εγώ πάνω από σένα ή εσύ πάνω από μένα.

Εδώ είναι να 'ναι ο καθένας μας πάνω απ' τον εαυτό του»...

Η Χριστίνα Τρουπιώτη, φοιτήτρια στο Πανεπιστήμιο Πειραιά, που ο πατέρας της είναι μηχανοδηγός στον σιδηρόδρομο, έπαιξε το τραγούδι «Πάμε κι όπου βγει», που έγραψε η ίδια, για το έγκλημα στα Τέμπη.