RIZOSPASTIS

«Καταρχάς, οφείλω να είμαι ειλικρινής. Το πρώτο, άγουρο ξύπνημα της πολιτικής μου συνείδησης δεν με βρήκε στο πλευρό του ΚΚΕ και της ΚΝΕ, αλλά ενταγμένο στο σχήμα των ΕΑΑΚ της σχολής μου, στο οποίο ηγεμόνευε η οργάνωση της ΑΡΑΣ, οργάνωση ενσωματωμένη πια στη λεγόμενη "Συμμαχία για τη Ρήξη" της ΛΑΕ με το ΜέΡΑ25.

Οι αβάσιμες επικλήσεις στην "ενότητα της Αριστεράς", η φαινομενικά άτυπη οργανωτική δομή, η κοινωνική εξωστρέφεια που παρουσίαζαν τα μέλη της οργάνωσης, αλλά και η οικειοποίηση των ιστορικών αγώνων του φοιτητικού κινήματος και της νεολαίας, ήταν κάποιοι από τους παράγοντες που συντέλεσαν στην απόφασή μου. Ολα αυτά όμως δεν θα σήμαιναν τίποτα απολύτως χωρίς τον βαθύ, ιστορικό και συστημικά καλλιεργημένο φόβο του χώρου του οπορτουνισμού απέναντι σε ό,τι εκπροσωπούν οι κομμουνιστές, απέναντι σε ό,τι εκπροσωπεί το ΚΚΕ. Ο φόβος αυτός, ως γνήσια αντανάκλαση του λυσσασμένου φόβου των αστών απέναντι στον αγωνιζόμενο εργαζόμενο λαό και στην πρωτοπορία του, εκφραζόταν με αισχρά, ασύστολα ψεύδη. (...)

Πώς, λοιπόν, ανακαλύπτει κανείς πως το παραμύθι δεν έχει δράκο;

Για μένα, το πρώτο βήμα ήταν η θέση, η ανάλυση και η δράση του ΚΚΕ για δύο γεγονότα που συγκλόνισαν τον κόσμο στις αρχές του 2022: Την εργατική - λαϊκή εξέγερση στο Καζακστάν και, κυρίως, τον ιμπεριαλιστικό πόλεμο στην Ουκρανία. Σε ό,τι αφορά το πρώτο, ενώ ο αγωνιζόμενος λαός του Καζακστάν έχυνε το αίμα του στους δρόμους, μιλούσαν για "κατά φαντασίαν εξεγέρσεις" και για δήθεν απόπειρες "Πορτοκαλί Επανάστασης", σαν ο καπιταλισμός να μην είχε παλινορθωθεί ποτέ στις πρώην Σοσιαλιστικές Δημοκρατίες, σαν το 1991 να ήταν ακόμα ένα φύλλο στο ημερολόγιο της Ιστορίας. Πώς θα μπορούσαν, λοιπόν, σχεδόν έναν μήνα μετά, όταν ξέσπασε ο πόλεμος, να μη διαλέξουνε ληστή; Κι όμως, διάλεξαν. Ο Πούτιν χρίστηκε "αντιφασίστας", οι ΗΠΑ "μοναδική ιμπεριαλιστική δύναμη", η απραξία και η εθελοτυφλία βαφτίστηκαν "στρατηγικός συμβιβασμός". Την ίδια ώρα, το ΚΚΕ και η ΚΝΕ ανέδειξαν τις αιτίες και τις συνέπειες των συγκλονιστικών αυτών φαινομένων, αποκαλύπτοντας τον ιμπεριαλιστικό χαρακτήρα του πολέμου και χαράσσοντας έτσι τη μόνη σωστή πορεία: Αυτήν της αλληλεγγύης στους καταπιεσμένους αυτού του κόσμου, της σύγκρουσης με τους καταπιεστές και τα σφαγεία τους.

Παράλληλα, σε ό,τι αφορά το φοιτητικό κίνημα (...) σύμφωνα με την ανάλυσή τους η καταστολή απορρέει αποκλειστικά από τις ιδεοληψίες της Δεξιάς, ενώ έχει ως στόχο την "πειθάρχηση του φοιτητικού κινήματος", το πανεπιστήμιο δεν είναι τίποτα άλλο παρά ένας ιδεολογικός μηχανισμός του κράτους, ενώ η απόπειρα, από την πλευρά της κυβέρνησης, για βίαιο μπάσιμο της επιχειρηματικότητας και του ανταγωνισμού στην Εκπαίδευση δεν είναι, όπως λένε, το "επίδικο" (...)

Από την άλλη, η ΚΝΕ και το ΚΚΕ, κατέχοντας μια ολοκληρωμένη, επιστημονική ανάλυση για το πανεπιστήμιο που έχουμε ανάγκη σήμερα, δίνοντας καθημερινές, νικηφόρες μάχες, προασπίζοντας το άσυλο και το δικαίωμα στη μόρφωση για όλους, ανοίγουν τον δρόμο για μια άλλη κοινωνία. Μια κοινωνία στην οποία η μόρφωση δεν θα είναι ένας ακόμα μισθολογικός συντελεστής, δεν θα είναι ένα ακόμα πεδίο διαχωρισμού με τους άλλους, αλλά θα είναι το μέσο για την αυτοπραγμάτωση του ανθρώπου και για την αποκάλυψη των μυστικών και της ομορφιάς της φύσης. (...)

Θα ήθελα λοιπόν από αυτό το βήμα να απευθυνθώ σε όλες τις νέες και τους νέους που αισθάνονται παγιδευμένοι, που τρέμουν από οργή για κάθε αδικία, που θέλουν να πάρουν τις ζωές τους στα χέρια τους.

Δεν είστε μόνοι!

Ξέρω πως το βήμα της συμπόρευσης με το ΚΚΕ και την ΚΝΕ μπορεί να φαίνεται δύσκολο, ότι οι διαφωνίες μας μπορεί να μεγεθύνονται στη φαντασία, ότι πολλές φορές είναι δύσκολο να διερευνήσει κανείς με ειλικρίνεια τις προκαταλήψεις του και να αλλάξει την τοποθέτησή του. Πολύ πιο δύσκολο όμως είναι να παζαρεύει κανείς τη ζωή του στο έλεος της ηθικής των εκμεταλλευτών του.

Σε όλους εσάς, λοιπόν, θέλω να πω ότι η Ιστορία δεν τελείωσε! Με οργανωμένο αγώνα, με ταξική ενότητα και αλληλεγγύη, χτυπώντας την πολιτική του κεφαλαίου σε κάθε τομέα της ζωής, είμαστε η σπίθα που θα κάνει τα σκοτάδια φως!

Με δυνατό ΚΚΕ και ΚΝΕ παντού, τσακίζουμε τον βάρβαρο κόσμο της εκμετάλλευσης και ανοίγουμε τον δρόμο για τις πιο όμορφες μέρες μας!

Θα ήθελα, αν μου επιτρέπετε, να ολοκληρώσω την παρέμβασή μου με μερικούς στίχους του μεγάλου κομμουνιστή ποιητή Γιάννη Ρίτσου:

Εδώ είναι φως αδερφικό - απλά τα χέρια και τα μάτια.

Εδώ δεν είναι να 'μαι εγώ πάνω από σένα ή εσύ πάνω από μένα.

Εδώ είναι να 'ναι ο καθένας μας πάνω απ' τον εαυτό του»...