Συγκεκριμένα, εμφανίστηκε ότι κάνει ό,τι μπορεί «για να υπάρχουν προγραμματικές συγκλίσεις», ενώ για να πιέσει από καλύτερες θέσεις σε αυτή την κατεύθυνση στησίματος κυβερνητικών σχημάτων ευρύτερων συναινέσεων, ζήτησε «να έχουμε ένα ισχυρό διψήφιο ποσοστό». Στο παζάρι, εξάλλου, για τις θέσεις και ποιος θα αναλάβει τις νέες αποστολές του κεφαλαίου, επέμεινε ότι «το πρόσωπο του πρωθυπουργού και των κορυφαίων υπουργείων θα είναι κοινής αποδοχής».

Μάλιστα, κοπτόμενος για τη σταθερότητα της εξουσίας του κεφαλαίου, αντέτεινε ότι δεν θα ευθύνεται ο ίδιος «αν πάμε σε αστάθεια», αλλά «αυτός που βάζει πάνω απ' όλα την καρέκλα του», υποδεικνύοντας τους Μητσοτάκη και Τσίπρα, με την επιθυμία τους να είναι οι ίδιοι πρωθυπουργοί στον σχηματισμό κυβερνήσεων συνεργασίας με κορμό τα κόμματά τους.

Υπερασπιζόμενος, εξάλλου, στην παρούσα φάση την απλή αναλογική, έφερε για παράδειγμα την εφαρμογή της στη Γερμανία, επιμένοντας ότι «έδωσε συγκλίσεις, μείωσε την τοξικότητα κι έδωσε ισχυρή προοπτική», επιμένοντας επίσης ότι και στην Ελλάδα «έχουμε ανάγκη ένα σύστημα που θα θέτει τις βάσεις για εθνική συνεννόηση, αποκλιμάκωση της τοξικότητας», βασικά διασφαλίζοντας κυβερνητικές πλειοψηφίες με ευρύτερη βάση, άρα και ικανότερες στην υλοποίηση και επόμενων αντεργατικών μέτρων που έχει ανάγκη το κεφάλαιο για να διασφαλίσει την κερδοφορία του στις νέες συνθήκες.

Την ίδια στιγμή, ο Ευάγγελος Βενιζέλος σε συνέντευξή του αναφέρθηκε στο σενάριο για το εάν τον προτιμά ο κόσμος για πρωθυπουργό σε μια κυβέρνηση συνεργασίας, χαρακτηρίζοντάς το «μεθοδολογική και δεοντολογική γελοιότητα», λέγοντας όμως: «Εάν πρόκειται να διεκδικήσω έναν τέτοιο ρόλο θα τον διεκδικούσα ευθέως, όχι διά αντιπροσώπου, όχι πλαγίως, όχι στο παρασκήνιο». Ανέφερε μάλιστα ως θετικά επιτεύγματα της κυβέρνησης Μητσοτάκη την αντιμετώπιση της πανδημίας, των μεταναστευτικών ροών και όσον αφορά το λεγόμενο «βαθύ κράτος»...