Το Σάββατο ο Δ. Κουτσούμπας επισκέφτηκε τη Βυτίνα και ξεναγήθηκε στο Λαογραφικό Μουσείο της από τον πρόεδρο της Τοπικής Κοινότητας, Φώτη Κατσούλια, ο οποίος του δώρισε βιβλίο με τίτλο «Η λαογραφία της Βυτίνας, ήθη και έθιμα». «Η ιστορική μνήμη και παράδοση κάθε γωνιάς της πατρίδας μας μένει ζωντανή και μέσα από τέτοια μουσεία, όπως αυτό εδώ στη Βυτίνα Αρκαδίας. Συγχαρητήρια σε όσους συμβάλλουν στη συντήρησή του και στην ανάδειξή του. Για να μαθαίνουν οι νεότεροι και να θυμούνται οι παλαιότεροι. Μπράβο σας!», έγραψε ο Δ. Κουτσούμπας στο βιβλίο επισκεπτών του Μουσείου.

Ακόμα, επισκέφτηκε το μνημείο - άγαλμα του Μάνθου Πόταγα, του πρώτου εκτελεσμένου στην περιοχή από τα γερμανικά στρατεύματα κατοχής, τον Μάη του 1941, ενώ στη συνέχεια περιηγήθηκε στη Δημητσάνα και στο ύψωμα της Αγίας Παρασκευής, όπου τον Αύγουστο του 1948 πραγματοποιήθηκε μάχη από την 3η Μεραρχία του ΔΣΕ.

Την Κυριακή ο Δ. Κουτσούμπας βρέθηκε στη Στεμνίτσα, όπου συνομίλησε με κατοίκους και ενημερώθηκε για τη ζωή και τα προβλήματα της ευρύτερης περιοχής της ορεινής Αρκαδίας. Αξίζει να σημειωθεί ότι στη Στεμνίτσα λειτουργεί ακόμα και σήμερα η ιστορική Σχολή Αργυροχρυσοχοΐας.

Τέλος ο Δ. Κουτσούμπας επισκέφτηκε τις πηγές του Αγίου Γιάννη στη Δημητσάνα, όπου το νερό αρχίζει την «πορεία» του για το υπαίθριο Μουσείο Υδροκίνησης που λειτουργεί στο χωριό, ενώ οι Κώστας Κανάκης και Βίκυ Δεληγιάννη, από το καλλιτεχνικό εργαστήρι «Arkadia Ego Studio», δώρισαν στον ΓΓ της ΚΕ έναν πίνακα με τη μορφή του Μάνου Λοΐζου (λαδοπαστέλ πάνω σε ξύλο).

Παρούσα στην εκδήλωση ήταν και η επί δεκαετίες στενή του συνεργάτιδα, Ρένα Παρμενίδου. Με συγκίνηση μιλά με τον κόσμο, τον «ξεναγεί» στο χωριό. Μπροστά στο παραδοσιακό καφενείο που σύχναζε ο Μίκης με τους αστυνομικούς πάντα στο πλευρό του, η Ρ. Παρμενίδου μας μετέφερε σε μια χειμωνιάτικη μέρα του 1969...

Ο Μίκης μπαίνει στο καφενείο και ζητά να φωνάξουν όλο το χωριό για να τους κεράσει. Οι αστυνομικοί, αστειευόμενοι, τον ρωτούν αν παντρεύει κανέναν... Εκείνος τους απαντά: Σήμερα «πάντρεψα» τη μουσική μου με το έργο του Αγγελου Σικελιανού. Μόλις είχε ολοκληρώσει την «Αρκαδία V», το Πνευματικό Εμβατήριο σε ποίηση Σικελιανού.

Ομπρός βοηθάτε να σηκώσουμε τον ήλιο πάνω από την Ελλάδα,

ομπρός, βοηθάτε να σηκώσουμε τον ήλιο πάνω από τον κόσμο.

Στην εκδήλωση το «παρών» έδωσε και ένας από τους αστυνομικούς που βρέθηκαν στη Ζάτουνα προκειμένου να φρουρούν τον Μίκη. Ο Σπύρος Κλείδωνας βρέθηκε ξανά σε αυτό το μέρος ταξιδεύοντας από την Αργολίδα, θέλοντας να τιμήσει τη μνήμη του συνθέτη και έχοντας μαζί του γλυκά, προκειμένου, όπως εξήγησε, να συνεισφέρει με όποιον τρόπο μπορούσε και στο μεγάλο γεγονός της μέρας.

Συζητώντας με τον «Ριζοσπάστη» ο λογισμός του γυρίζει χρόνια πίσω, όταν πρωτοείδε τον Μίκη.

«Ημουν παιδί, ερχόμενος από το χωριό μου, απ' τις πέτρες, σχεδόν ξυπόλητος, είδα μπροστά μου έναν ψηλό άνδρα, παλικάρι και με έπιασε τρέμουλο. Μου είχαν δώσει ένα αυτόματο "Τόμσον", ούτε καλά καλά τη χρήση του δεν ήξερα. Στο χωριό υπήρχε μεγάλη κινητοποίηση. Πάνω από 30 χωροφύλακες. Η εντολή ήταν να μην μιλήσει ο Μίκης σε κανέναν.

Ακόμα τον θυμάμαι να κάνει σχέδια στο χώμα κρατώντας δυο μικρά ξυλάκια, καθώς περίμενε να πάμε στο σπίτι. Οπως ακόμα θυμάμαι την ηλιαχτίδα που φώτισε το πρόσωπό του, όταν τον πρωτοείδα...».

Ακόμα, θυμάται και ένα από τα πρώτα βράδια που τον φρουρούσε: «Βγήκαμε έξω από το σπίτι καλοκαίρι και τον φύλαγα. Ημασταν και οι δύο αμίλητοι. Κάποια στιγμή μου λέει, "κ. αστυφύλακα πέρασε η ώρα", εννοώντας τον χρόνο που είχε για να μένει έξω, πάντα φρουρούμενος. "Ευχαριστώ για την σιωπηλή παρέα μας", είπε και μπήκε ξανά στο σπίτι...».

Ο Μίκης τον ξεχώρισε γιατί τον είχε δει να διαβάζει βιβλία. «Ετσι κάπως ξεκινήσαμε να μιλάμε», μας ανέφερε χαρακτηριστικά. Ετσι, μέσα από τις κουβέντες τους άρχισε να συνειδητοποιεί την κατάσταση. «Κατάλαβα ότι πρέπει να είμαι ελεύθερος. Ηταν αυτό που λέμε ότι ο κρατούμενος επηρέασε τον φύλακά του, να καταλαβαίνει πώς έπρεπε να ζει».

Με τον Μίκη συναντήθηκαν, ξανά, 15 χρόνια αργότερα, σε μια συναυλία στην Επίδαυρο. «Πήγα να τον δω. Με γνώρισε, μιλήσαμε, συγκινηθήκαμε, έλεγε σε όλους την ιστορία μας...».

Κλείνοντας την κουβέντα μας ο Σπ. Κλείδωνας αναφέρει ότι πολλοί, κι άλλα κόμματα, είπαν ότι θα κάνουν εκδηλώσεις για τον Μίκη. «Τους είπα αν ήθελαν να με καλέσουν. Κανένας δεν το έκανε. Μόνο το ΚΚΕ με κάλεσε και ευχαριστώ πολύ γι' αυτό...».

Αυτά τα λόγια του Μίκη Θεοδωράκη, με τα δικά του γράμματα, «καλωσορίζουν» τον επισκέπτη στο Μουσείο «Μίκης Θεοδωράκης» στη Ζάτουνα.

Χειρόγραφες σελίδες από το ημερολόγιο του Μίκη που περιγράφουν τα δύσκολα εκείνα χρόνια, αλληλογραφία, αλλά και πλούσιο φωτογραφικό υλικό από όλη τη διαδρομή του συνθέτη συγκροτούν τα εκθέματα του Μουσείου, που φιλοξενείται στο παλιό σχολείο του χωριού, εκεί που φοίτησαν και τα παιδιά του Μίκη όταν ήταν εξόριστος.

Η μία αίθουσα του Μουσείου είναι αφιερωμένη στις «Αρκαδίες», που έγραψε ο Μίκης όταν ήταν εξόριστος στη Ζάτουνα. Ο επισκέπτης γίνεται «κοινωνός» της μεγάλης Τέχνης του Μίκη, εκείνης της Τέχνης που ακριβώς επειδή είναι από τον λαό, για τον λαό, ξυπνούσε και ξυπνάει «μικρές πυρκαγιές που πυρπολούν» «τις μέρες που θα 'ρχόντανε»... Οπως έγραψε ο Μανόλης Αναγνωστάκης και μελοποίησε ο Μίκης στον «Χάρη 1944», στην «Αρκαδία VIII», όπου αναφέρεται σε έναν νεαρό ΕΠΟΝίτη από τη Θεσσαλονίκη ο οποίος σκοτώθηκε το 1944.

Η άλλη αίθουσα είναι αφιερωμένη στη ζωή και στο έργο του, με πολλά εξώφυλλα δίσκων, αρκετά από αυτά σπάνια, να κεντρίζουν το ενδιαφέρον των επισκεπτών.