Την απήχηση που βρίσκει το προσκλητήριο του ΚΚΕ «για νέους ξεσηκωμούς - με το ΚΚΕ για την ανατροπή» ανέδειξε το μεγάλο αντάμωμα του λαού στο κατάμεστο Παλαί ντε Σπορ στη Θεσσαλονίκη, στην πολιτική - πολιτιστική εκδήλωση που οργάνωσε την Κυριακή 19/11 η ΚΟ Κεντρικής Μακεδονίας του ΚΚΕ για τα 50 χρόνια από τον ηρωικό ξεσηκωμό του Πολυτεχνείου.

«Μη χάνετε άλλο χρόνο, η ελπίδα, η προοπτική είναι στους μεγάλους αγώνες που έχουμε μπροστά μας. Εμείς είμαστε έτοιμοι γι' αυτούς, είμαστε έτοιμοι να πάμε πιο μπροστά για το δίκιο του λαού μας, για το δίκιο της τάξης μας, απέναντι σε αυτούς μόνο δεσμευόμαστε και γι' αυτούς θα τα δώσουμε όλα», τόνισε στην ομιλία της στη συγκέντρωση η Θεανώ Καπέτη, μέλος του ΠΓ της ΚΕ του ΚΚΕ.

Ακολούθησε το συγκλονιστικό μουσικό αφιέρωμα, με το πλήθος από κάθε πλευρά του σταδίου να συνοδεύει διαρκώς με τη φωνή του και με τα ένθερμα χειροκροτήματα τους καλλιτέχνες στις συγκινητικές ερμηνείες αγαπημένων τραγουδιών που κρατούν ως «σπίθα που δεν σβήνει» τα μηνύματα του ξεσηκωμού του Πολυτεχνείου στις συνειδήσεις του λαού.

Σε έναν ζωντανό διάλογο με τον κόσμο, που διαδήλωνε «Στον ιμπεριαλισμό καμιά υποταγή, η μόνη υπερδύναμη είναι οι λαοί», «Του κόσμου οι λαοί φωνάζουν δυνατά: Με την Παλαιστίνη ως τη λευτεριά» και «Τώρα ο λαός σώζει τον λαό, με ΚΚΕ πολύ πιο δυνατό», η Θ. Καπέτη κάλεσε τον λαό στις δύσκολες αυτές ώρες, που βλέπει να πνίγεται η ζωή του μέσα στο σύστημα της βαρβαρότητας, να βρει την ελπίδα στη συμπόρευση με το ΚΚΕ.

Ξεκίνησε την ομιλία της για τα 50 χρόνια από τον μεγάλο ξεσηκωμό του Πολυτεχνείου με αναφορά στο αιματοκύλισμα του παλαιστινιακού λαού, στη διαμόρφωση ενός περιβάλλοντος στην ευρύτερη περιοχή το οποίο μυρίζει μπαρούτι.

«Δεν υπάρχει μεγαλύτερη φρίκη από αυτό που ζει ο παλαιστινιακός λαός στη Λωρίδα της Γάζας, αφού κάθε μέρα χτυπιέται τουλάχιστον ένας προσφυγικός καταυλισμός με δεκάδες και εκατοντάδες νεκρούς, χτυπιούνται σχολεία και νοσοκομεία, με τα μεγαλύτερα θύματα να είναι τα παιδιά, τα βρέφη και οι γυναίκες. Το κράτος - φονιάς Ισραήλ δεν έχει αφήσει τίποτα όρθιο, προσπαθεί να εξοντώσει με κάθε τρόπο τον παλαιστινιακό λαό, με τις βόμβες, τις σφαίρες, τον αποκλεισμό σε τροφή, ρεύμα, νερό και επικοινωνίες, προκαλώντας και συνθήκες εξόντωσης από την πείνα, τις κακουχίες, την έλλειψη περίθαλψης και τις ασθένειες.

Γιατί κάθε άνθρωπος που δεν αποβλακώνεται από την κυρίαρχη προπαγάνδα, για το δήθεν δικαίωμα αυτοάμυνας που έχει ένα κράτος εξοντωτής και κατακτητής, δεν μπορεί να μη γεμίζει από οργή και πόνο για το ανείπωτο έγκλημα στην Παλαιστίνη.

Το ΚΚΕ και η ΚΝΕ, οι συμπορευόμενοι, οι φίλοι και οι φίλες του Κόμματος, με το κεφάλι ψηλά, μαζί με τον λαό και τη νεολαία εκφράζουμε στην πράξη την αμέριστη αλληλεγγύη μας στον παλαιστινιακό λαό και παλεύουμε για μια πολύ δίκαιη υπόθεση: Να σταματήσει τώρα η βάρβαρη ισραηλινή επίθεση και σφαγή στη Λωρίδα της Γάζας, να τερματιστεί η πολύχρονη κατοχή του ισραηλινού κράτους στα παλαιστινιακά εδάφη που επιβάλλεται με τις πλάτες των ΗΠΑ, του ΝΑΤΟ και της ΕΕ, να αναγνωριστεί ανεξάρτητο παλαιστινιακό κράτος στα σύνορα του '67, με πρωτεύουσα την Ανατολική Ιερουσαλήμ.

Καταγγέλλουμε τη φιλοκατοχική στάση της κυβέρνησης της ΝΔ και την επικίνδυνη εμπλοκή της χώρας μας στα αμερικανοΝΑΤΟικά και ισραηλινά σχέδια, τη χρησιμοποίηση των στρατιωτικών βάσεων και υποδομών για τη δολοφονία του λαού της Παλαιστίνης.

Τιμούμε όπως πρέπει τον μεγάλο ξεσηκωμό του Νοέμβρη, τα άσβεστα από τη μνήμη και τις καρδιές μας συνθήματά του, με τη συμμετοχή μας στους μεγάλους αγώνες της εποχής, ανοίγοντας τον δρόμο για τις επόμενες αναμετρήσεις με τη δικτατορία του κεφαλαίου, για να πάρουν τα όνειρά μας, οι ανεκπλήρωτοι, δίκαιοι πόθοι μας, εκδίκηση.

Ο μεγάλος ξεσηκωμός του Νοέμβρη και όλη η αντιδικτατορική πάλη δεν χωράνε στις άνευρες και ευνουχισμένες εκδηλώσεις διαστρεβλωμένης μνήμης που στήνουν η αστική τάξη και τα κόμματά της.

Η προσπάθεια αρχικά από τη ΝΔ, και μετά από όλα τα αστικά κόμματα, να αναδειχθεί πως ο αγώνας των εξεγερμένων εξαντλούνταν στο να μεταβληθεί το πολιτικό σύστημα σε κοινοβουλευτική δημοκρατία, και πως δικαιώθηκαν το 1974 με την επαναφορά της, αποτελεί μια κάλπικη ανάγνωση και παρουσίαση της ουσίας αυτού του αγώνα, των πραγματικών αιτημάτων του αλλά και των βαθύτερων διαθέσεων των νεολαιίστικων, εργατικών και λαϊκών μαζών που συμμετείχαν, με πρωταγωνιστές τους κομμουνιστές και άλλους ριζοσπάστες αγωνιστές.

Το ΚΚΕ, παρά τις όποιες αδυναμίες στη στρατηγική του, τα ισχυρά χτυπήματα από το καθεστώς αλλά και την επίθεση του οπορτουνισμού τότε στο εσωτερικό του με στόχο τη διάλυσή του, άντεξε και είχε εμπιστοσύνη στην εργατική τάξη και στο κίνημά της, και με έναν τρόπο και τότε, όπως και σήμερα, είχε και έχει στη σημαία του το πάντα επίκαιρο σύνθημα "Μόνο ο λαός μπορεί να σώσει τον λαό, βαδίζοντας στον δρόμο της ανατροπής"».

Η Θ. Καπέτη αναφέρθηκε στα συμπεράσματα από τον ηρωικό ξεσηκωμό, αλλά και την πάλη του λαού τα προηγούμενα χρόνια ενάντια στη δικτατορία, σημειώνοντας ότι το πιο σημαντικό συμπέρασμα είναι πως «κανένας συσχετισμός δύναμης, κανένα καθεστώς φόβου τρομοκρατίας και ηττοπάθειας δεν μπορεί να κρατήσει έναν λαό χειροπόδαρα δεμένο. Αλλωστε τέτοιο είναι και το παράδειγμα του αγωνιζόμενου παλαιστινιακού λαού σήμερα, κάθε λαού που αγωνίζεται για το δίκιο του. Ο λαός με μπροστάρηδες τους κομμουνιστές βρίσκει τον τρόπο να παλεύει, να ξεσηκώνεται, να επαναστατεί, και στο τέλος θα νικήσει».

«Η αλήθεια όμως είναι πως την Ιστορία δεν τη γράφουν γενιές, αλλά τάξεις, και η τάξη των εκμεταλλευόμενων είναι εδώ και ζει στο πετσί της την καταπίεση της τάξης των εκμεταλλευτών.

Ζούμε τον κίνδυνο του πολέμου, που χύνει το αίμα βρεφών και παιδιών στην Παλαιστίνη, που συνεχίζει να έχει στις φλόγες την Ουκρανία. Ενός πολέμου που οι εστίες του πολλαπλασιάζονται σε όλο τον κόσμο. Και που η κυβέρνηση μας βάζει με τα μπούνια, για το δήθεν εθνικό συμφέρον, δηλαδή για το συμφέρον των λίγων που ζητάνε να το υπερασπιζόμαστε οι πολλοί. Τώρα με τον ιδρώτα μας και αύριο με το ίδιο μας το αίμα.

Ζούμε την ακρίβεια για τα κέρδη των λίγων, για έναν πόλεμο που γίνεται γι' αυτά τα κέρδη. Χιλιάδες νοικοκυριά δεν έχουν καμία δυνατότητα να ζεσταθούν, ενώ την ίδια ώρα μια χούφτα όμιλοι στην Ενέργεια και όχι μόνο σκάνε με δισ. κέρδη από αυτήν την ακρίβεια, και όσο η εργατική τάξη και ο λαός γίνονται φτωχότεροι, αυτοί γίνονται πλουσιότεροι.

Ζούμε ένα σύστημα Εκπαίδευσης με σχολεία, πανεπιστήμια και σχολές μαθητείας που προσαρμόζουν το ίδιο το περιεχόμενό τους στις ανάγκες των επιχειρηματιών, που όλο και περισσότερο απομακρύνουν μαθητές και σπουδαστές από την πραγματική μόρφωση, την ουσιαστική και ολόπλευρη γνώση, που λειτουργούν όλο και περισσότερο σαν παραρτήματα των επιχειρηματικών ομίλων. Που κυριολεκτικά σε κάθε βαθμίδα, σε κάθε μορφή, οι γονείς πρέπει να βάζουν βαθιά το χέρι στην τσέπη.

Ζούμε χώρους δουλειάς - κάτεργα, όπου η δημοκρατία βρίσκεται έξω από τις πύλες της επιχείρησης. Οπου οι μισθοί παραμένουν χαμηλότεροι από αυτούς του 2009, όταν το λάδι, το ψωμί, το τυρί, τα ζυμαρικά, τα πιο απλά και καθημερινά, έχουν γίνει τρεις και τέσσερις φορές πιο ακριβά, όπου τα κέρδη ανεβαίνουν μέρα με τη μέρα και όταν ένας όμιλος απλά βγάλει δεκάδες δισ. καθαρά κέρδη και όχι εκατοντάδες δισ., προχωρά σε δεκάδες χιλιάδες απολύσεις.

Ζούμε σε μια πόλη όπου μέχρι να γίνει το Μετρό χάλασαν και αποσύρθηκαν τα μισά λεωφορεία του ΟΑΣΘ, μέχρι να γίνει το "flyover" θα έχουν καταρρεύσει ο περιφερειακός και οι κεντρικές οδικές αρτηρίες, που ήταν ήδη φρακαρισμένες. Σε αυτήν την πόλη όπου αποζημιώθηκαν πριν λίγες μέρες οι όμιλοι για ένα έργο που δεν έγινε ποτέ, την υποθαλάσσια αρτηρία.

Με λίγα λόγια, ζούμε στον καπιταλισμό, σε ένα σύστημα βαρβαρότητας, που πνίγει τη ζωή μας σε κάθε πλευρά.

Δεν μπορεί αυτό να ήταν το επιστέγασμα των αγώνων κατά της δικτατορίας».

Απευθύνθηκε σε παλιότερους και νεότερους αγωνιστές, όσους αρνούνται να παρατήσουν τα όνειρά τους και να μετρήσουν το μπόι των ονείρων τους στις αντοχές του συστήματος, στον σημερινό συσχετισμό δυνάμεων, λέγοντας:

«Η χρεοκοπία της σοσιαλδημοκρατίας, η πορεία ενσωμάτωσης του ΣΥΡΙΖΑ, η προδοσία των ονείρων τους από τα κόμματα που ακολούθησαν, έχουν πηγή την υπόκλιση αυτών των κομμάτων στο σύστημα της εκμετάλλευσης και της βαρβαρότητας. Τέτοιες μέρες να μην ξεχνάμε ότι αυτό το κόμμα έβαλε φαρδιά - πλατιά την υπογραφή του στην εμπλοκή της χώρας στα αμερικανοΝΑΤΟικά σχέδια, ήταν συνδημιουργός της Ελληνοαμερικανικής Συμφωνίας.

Αποδείχθηκε στην πράξη ότι ποτέ η ζωή δεν πήγε μπροστά, ποτέ καμία κοινωνία δεν προχώρησε, καμία αλλαγή δεν έγινε από την υπόκλιση στον αρνητικό συσχετισμό, από τον συμβιβασμό, από την εγκατάλειψη του αγώνα.

Σε αυτές τις δύσκολες ώρες υπάρχει η ελπίδα, υπάρχει το φως, υπάρχουν οι φωλιές νερού μέσα στις φλόγες, και είναι στη συμπόρευση με το ΚΚΕ.

Με το ΚΚΕ που το σύστημα δεν μπορεί να το βάλει στο χέρι, με το ΚΚΕ που συμπληρώνοντας 105 χρόνια ζωής συνεχίζει να μελετά την Ιστορία του, να βγάζει συμπεράσματα από τη δράση του, για να είναι σε θέση να ηγείται στην πάλη της εργατικής τάξης, του λαού, της νεολαίας.

Το ΚΚΕ που άντεξε και στα βαριά χτυπήματα της καταστολής, στο τουφέκι και το λεπίδι του συστήματος, το ΚΚΕ που παρ' όλες τις αδυναμίες και τα λάθη του δεν πρόδωσε τον ιστορικό του ρόλο και βρήκε τη δύναμη μέσα στην ήττα να πατήσει στα πόδια του, να ανακτήσει τα επαναστατικά του χαρακτηριστικά. Να γίνει ένα Κόμμα που δεν μπόρεσαν οι σειρήνες της υποταγής να το οδηγήσουν στα βράχια της βαρβαρότητας, ούτε στα λασπόνερα της διαχείρισης».

Και κατέληξε λέγοντας: «Μη χάνετε άλλο χρόνο, η ελπίδα και η προοπτική είναι στους μεγάλους αγώνες που έχουμε μπροστά μας. Εμείς είμαστε έτοιμοι γι' αυτούς, είμαστε έτοιμοι να πάμε πιο μπροστά για το δίκιο του λαού μας, για το δίκιο της τάξης μας, απέναντι σε αυτούς μόνο δεσμευόμαστε, και γι' αυτούς θα τα δώσουμε όλα.

Γιατί το δίκιο των λαών θα νικήσει. Οι λαοί θα νικήσουν, είμαστε σίγουροι γι' αυτό. Γι' αυτό και είμαστε δίπλα στον λαό της Παλαιστίνης και θα βρεθούμε δίπλα του μέχρι τέλους. Με την Παλαιστίνη ως τη λευτεριά της!».

Με τα συνθήματα να εναλλάσσονται με τα τραγούδια που συντροφεύουν τους αγώνες του λαού μας δεκαετίες τώρα, ο χώρος κυριολεκτικά σείστηκε μελωδικά, ρυθμικά.

«Ο Νοέμβρης ήταν μια κόκκινη ρωγμή, η Ιστορία γράφεται με πάλη ταξική», «ένας αιώνας αγώνας και θυσία, το ΚΚΕ στην πρωτοπορία», «η Ιστορία έχει μια σωστή πλευρά, με την Παλαιστίνη ως τη λευτεριά», ακούγονταν ασταμάτητα. Και ενώ τα τραγούδια του αντιδικτατορικού αγώνα ξεδιπλώνονταν, στη μεγάλη οθόνη προβαλλόταν μέσα από φωτογραφίες το χρονολόγιο του ξεσηκωμού.

Στο πρόγραμμα της συναυλίας, το οποίο επιμελήθηκε ο Μανόλης Ανδρουλιδάκης, περιλαμβάνονταν τραγούδια που ακούστηκαν μέσα στο Πολυτεχνείο, συνδεδεμένα με την αντιδικτατορική πάλη, απαγορευμένα του Θεοδωράκη, τραγούδια του Λεοντή από την «Καντάτα Ελευθερίας» και το «Καπνισμένο τσουκάλι», από το «Μεγάλο μας τσίρκο» του Ξαρχάκου και λογοκριμένα που κυκλοφόρησαν με τους πρωτότυπους στίχους τους μόνο μετά τη μεταπολίτευση.

Η συναυλία ξεκίνησε με τους στοίχους του ριζίτικου τραγουδιού «Πότε θα κάνει ξαστεριά», που σε εκτέλεση του Νίκου Ξυλούρη και μουσική του Γιάννη Μαρκόπουλου έμεινε χαραγμένο στον λαό ως σύμβολο του αντιδικτατορικού αγώνα, το οποίο τραγούδησαν όλοι μαζί οι ερμηνευτές της συναυλίας, η Ρίτα Αντωνοπούλου, ο Παντελής Θαλασσινός, ο Δημήτρης Μπάσης και ο Κώστας Τριανταφυλλίδης.

Το παρατεταμένο, χειροκρότημα του κοινού κράτησε τους καλλιτέχνες στη σκηνή, που αγκαλιασμένοι τραγούδησαν το «Ακορντεόν» του μεγάλου Μάνου Λοΐζου.

Το πλήθος φώτισε μόνο του τις κερκίδες του σταδίου, και όρθιο τραγούδησε στο κλείσιμο της μοναδικής αυτής βραδιάς το «Ο δρόμος είχε τη δική του ιστορία», με μια φωνή με τους καλλιτέχνες.

Στη συναυλία έπαιξαν οι μουσικοί: Βαγγέλης Ζαρμπούτης (μπουζούκι), Νίκος Γερακέλλης (μπουζούκι), Μιχάλης Ατσάλης (ακουστική & ηλεκτρική κιθάρα), Τάσος Αθανασιάς (ακορντεόν), Μαρίνα Τσοκάνη (πιάνο, πλήκτρα), Χρήστος Παπαδόπουλος (πνευστά), Αντωνία Τσολάκη (μπάσο), Γιάννης Καρακασίδης (ντραμς).

Για τη συμμετοχή τους στη μεγάλη συναυλία, τη νέα αυτή σημαντική πρωτοβουλία του ΚΚΕ, μίλησαν οι καλλιτέχνες στο περιθώριο της εκδήλωσης.

Ο Μανόλης Ανδρουλιδάκης, που είχε την καλλιτεχνική επιμέλεια και διεύθυνση της ορχήστρας, είπε: «Είναι πολύ μεγάλη χαρά να συμμετέχω σε αυτή την πρωτοβουλία του ΚΚΕ να τιμήσουμε και να πάρουμε και εμείς τιμή από αυτή την εκδήλωση για τα 50 χρόνια από την εξέγερση του Πολυτεχνείου. Οι περισσότεροι από εμάς δεν τη ζήσαμε την περίοδο εκείνη για να τη θυμόμαστε, αλλά μέσα από τα τραγούδια, μέσα από τις εικόνες τις ασπρόμαυρες, μέσα από τις διηγήσεις των μεγαλυτέρων, μέσα από τις ιστορίες και μέσα από την ιστορική αλήθεια μάθαμε να τη σεβόμαστε και να την τιμούμε».

Ο Δημήτρης Μπάσης σημείωσε: «Είμαστε εδώ να γιορτάσουμε τα 50 χρόνια του Πολυτεχνείου, μια πολύ σημαντική στιγμή στην ελληνική ιστορία. Οι αγώνες δίνονται στους δρόμους. Η μουσική πάντοτε πρωταγωνιστούσε σε αυτές τις περιπτώσεις. Ξέρουμε όλοι ότι με τα τραγούδια του Μίκη ειδικά, ο κόσμος έβγαινε στους δρόμους να διεκδικήσει ψωμί, παιδεία, ελευθερία».

Ο Κώστας Τριανταφυλλίδης ανέφερε: «Είμαστε για άλλη μια φορά εδώ, στο κάλεσμα του ΚΚΕ. 50 χρόνια από την εξέγερση του Πολυτεχνείου και τα συνθήματα παραμένουν τα ίδια. Αγωνιζόμαστε για ψωμί, παιδεία, ελευθερία, για ισονομία, για καλύτερη ζωή και μέσα από τους αγώνες και τις διεκδικήσεις θα τα καταφέρουμε».

Η Ρίτα Αντωνοπούλου ανέφερε: «Είμαστε εδώ όπως είμαστε πάντα και θα είμαστε πάντα, για να θυμόμαστε παρέα, να εμψυχωνόμαστε παρέα, να παίρνουμε δύναμη και κουράγιο και να συνεχίζουμε, να μην το βάζουμε κάτω. Να δίνουμε ο ένας στον άλλο αυτή την ενέργεια που χρειαζόμαστε για να αντέξουμε ό,τι ζούμε ήδη και ό,τι άλλο μας περιμένει».