Ηταν μια ανεπανάληπτη βραδιά, σε διαρκή αλληλεπίδραση, με το αγωνιστικό παρελθόν και το παρόν των νέων αγώνων, μέσα από τις συγκλονιστικές ερμηνείες των κορυφαίων καλλιτεχνών, σε έναν συνεχή διάλογο με τους χιλιάδες ανθρώπους όλων των ηλικιών που έδωσαν το «παρών».

Με τα συνθήματα να εναλλάσσονται με τα τραγούδια που συντροφεύουν τους αγώνες του λαού μας δεκαετίες τώρα, ο χώρος κυριολεκτικά σείστηκε μελωδικά, ρυθμικά.

«Ο Νοέμβρης ήταν μια κόκκινη ρωγμή, η Ιστορία γράφεται με πάλη ταξική», «ένας αιώνας αγώνας και θυσία, το ΚΚΕ στην πρωτοπορία», «η Ιστορία έχει μια σωστή πλευρά, με την Παλαιστίνη ως τη λευτεριά», ακούγονταν ασταμάτητα. Και ενώ τα τραγούδια του αντιδικτατορικού αγώνα ξεδιπλώνονταν, στη μεγάλη οθόνη προβαλλόταν μέσα από φωτογραφίες το χρονολόγιο του ξεσηκωμού.

Στο πρόγραμμα της συναυλίας, το οποίο επιμελήθηκε ο Μανόλης Ανδρουλιδάκης, περιλαμβάνονταν τραγούδια που ακούστηκαν μέσα στο Πολυτεχνείο, συνδεδεμένα με την αντιδικτατορική πάλη, απαγορευμένα του Θεοδωράκη, τραγούδια του Λεοντή από την «Καντάτα Ελευθερίας» και το «Καπνισμένο τσουκάλι», από το «Μεγάλο μας τσίρκο» του Ξαρχάκου και λογοκριμένα που κυκλοφόρησαν με τους πρωτότυπους στίχους τους μόνο μετά τη μεταπολίτευση.

Η συναυλία ξεκίνησε με τους στοίχους του ριζίτικου τραγουδιού «Πότε θα κάνει ξαστεριά», που σε εκτέλεση του Νίκου Ξυλούρη και μουσική του Γιάννη Μαρκόπουλου έμεινε χαραγμένο στον λαό ως σύμβολο του αντιδικτατορικού αγώνα, το οποίο τραγούδησαν όλοι μαζί οι ερμηνευτές της συναυλίας, η Ρίτα Αντωνοπούλου, ο Παντελής Θαλασσινός, ο Δημήτρης Μπάσης και ο Κώστας Τριανταφυλλίδης.

Ολοκληρώνοντας την αξέχαστη αυτή συναυλία, οι καλλιτέχνες έσμιξαν ξανά μαζί στη σκηνή για να τραγουδήσουν μαζί «Τη Ρωμιοσύνη μην την κλαις» και από έναν στίχο ο καθένας του «Και να αδελφέ μου».

Το παρατεταμένο, χειροκρότημα του κοινού κράτησε τους καλλιτέχνες στη σκηνή, που αγκαλιασμένοι τραγούδησαν το «Ακορντεόν» του μεγάλου Μάνου Λοΐζου.

Το πλήθος φώτισε μόνο του τις κερκίδες του σταδίου, και όρθιο τραγούδησε στο κλείσιμο της μοναδικής αυτής βραδιάς το «Ο δρόμος είχε τη δική του ιστορία», με μια φωνή με τους καλλιτέχνες.

Στη συναυλία έπαιξαν οι μουσικοί: Βαγγέλης Ζαρμπούτης (μπουζούκι), Νίκος Γερακέλλης (μπουζούκι), Μιχάλης Ατσάλης (ακουστική & ηλεκτρική κιθάρα), Τάσος Αθανασιάς (ακορντεόν), Μαρίνα Τσοκάνη (πιάνο, πλήκτρα), Χρήστος Παπαδόπουλος (πνευστά), Αντωνία Τσολάκη (μπάσο), Γιάννης Καρακασίδης (ντραμς).

Για τη συμμετοχή τους στη μεγάλη συναυλία, τη νέα αυτή σημαντική πρωτοβουλία του ΚΚΕ, μίλησαν οι καλλιτέχνες στο περιθώριο της εκδήλωσης.

Ο Μανόλης Ανδρουλιδάκης, που είχε την καλλιτεχνική επιμέλεια και διεύθυνση της ορχήστρας, είπε: «Είναι πολύ μεγάλη χαρά να συμμετέχω σε αυτή την πρωτοβουλία του ΚΚΕ να τιμήσουμε και να πάρουμε και εμείς τιμή από αυτή την εκδήλωση για τα 50 χρόνια από την εξέγερση του Πολυτεχνείου. Οι περισσότεροι από εμάς δεν τη ζήσαμε την περίοδο εκείνη για να τη θυμόμαστε, αλλά μέσα από τα τραγούδια, μέσα από τις εικόνες τις ασπρόμαυρες, μέσα από τις διηγήσεις των μεγαλυτέρων, μέσα από τις ιστορίες και μέσα από την ιστορική αλήθεια μάθαμε να τη σεβόμαστε και να την τιμούμε».

Ο Παντελής Θαλασσινός ανέφερε: «Τα 50 χρόνια από την επέτειο της εξέγερσης του Πολυτεχνείου θεωρώ ότι δεν είναι γιορτή της δημοκρατίας, όπως λένε μερικοί και όλοι καταθέτουν στεφάνια στο Πολυτεχνείο, ακόμα και αυτοί που νοσταλγούν τη χούντα. Είναι το ραντεβού ενάντια στον ιμπεριαλισμό. Το 50ό ραντεβού ενάντια στον ιμπεριαλισμό. Το ΚΚΕ διοργανώνει συναυλίες, αφιερώνει μέρες στην τέχνη, αναγνωρίζοντας ότι με την τέχνη μπορούμε να κερδίσουμε πολλά πράγματα, να φέρουμε τον κόσμο ξανά σε επαφή με την τέχνη, με τον πολιτισμό».

Ο Δημήτρης Μπάσης σημείωσε: «Είμαστε εδώ να γιορτάσουμε τα 50 χρόνια του Πολυτεχνείου, μια πολύ σημαντική στιγμή στην ελληνική ιστορία. Οι αγώνες δίνονται στους δρόμους. Η μουσική πάντοτε πρωταγωνιστούσε σε αυτές τις περιπτώσεις. Ξέρουμε όλοι ότι με τα τραγούδια του Μίκη ειδικά, ο κόσμος έβγαινε στους δρόμους να διεκδικήσει ψωμί, παιδεία, ελευθερία».

Ο Κώστας Τριανταφυλλίδης ανέφερε: «Είμαστε για άλλη μια φορά εδώ, στο κάλεσμα του ΚΚΕ. 50 χρόνια από την εξέγερση του Πολυτεχνείου και τα συνθήματα παραμένουν τα ίδια. Αγωνιζόμαστε για ψωμί, παιδεία, ελευθερία, για ισονομία, για καλύτερη ζωή και μέσα από τους αγώνες και τις διεκδικήσεις θα τα καταφέρουμε».

Η Ρίτα Αντωνοπούλου ανέφερε: «Είμαστε εδώ όπως είμαστε πάντα και θα είμαστε πάντα, για να θυμόμαστε παρέα, να εμψυχωνόμαστε παρέα, να παίρνουμε δύναμη και κουράγιο και να συνεχίζουμε, να μην το βάζουμε κάτω. Να δίνουμε ο ένας στον άλλο αυτή την ενέργεια που χρειαζόμαστε για να αντέξουμε ό,τι ζούμε ήδη και ό,τι άλλο μας περιμένει».