Στη συμβολή της ΝΔ στην εδραίωση του αστικού κοινοβουλευτισμού και στην ευόδωση στρατηγικών στόχων της εγχώριας αστικής τάξης εστίασε την ομιλία του στη Βουλή στη χτεσινή ειδική συνεδρίαση ο πρωθυπουργός Κυρ. Μητσοτάκης, αναφέροντας ότι ο ιδρυτής της ΝΔ, Κ. Καραμανλής, ήταν αυτός που έφερε «την πολιτική σταθερότητα, την εθνική ενότητα, την οικονομική ανάπτυξη και φυσικά τον ευρωπαϊκό προσανατολισμό (...) ένα σημαντικό εθνικό κεκτημένο». Ευλόγησε δε τα γένια της παράταξής του «για την καπιταλιστική ανάπτυξη» και την τρελή κούρσα κερδοφορίας των επιχειρηματικών ομίλων, πάντα στην πλάτη του λαού, που πληρώνει τα σπασμένα και της καπιταλιστικής ανάπτυξης και της καπιταλιστικής κρίσης. Εγκωμίασε «τη συνδρομή της Ευρώπης» στην κατασκευή «κρίσιμων υποδομών», προσπερνώντας ότι οι όποιες υποδομές κατασκευάστηκαν πληρώθηκαν από τον ιδρώτα του λαού και υπηρέτησαν ανάγκες του κεφαλαίου, ενώ άλλες, πραγματικά κρίσιμες για τη ζωή των λαϊκών στρωμάτων, μένουν στα αζήτητα, ενώ έκανε «αυτοκριτική» για το ότι αντιλαϊκές μεταρρυθμίσεις «δεν προχώρησαν εγκαίρως» και δεν τσακίστηκαν πιο νωρίς και πιο δραστικά τα λαϊκά δικαιώματα, αφού οι κυβερνήσεις «υποχωρούσαν μπροστά στο πολιτικό κόστος».

Στο πλαίσιο αυτό, αναμενόμενα οι στόχοι που έθεσε ήταν για καλύτερες επιδόσεις στην υπηρέτηση των στόχων του κεφαλαίου, λέγοντας πως «πρόκειται για μια μάχη τολμηρών μεταρρυθμίσεων» και δίνοντας το σύνθημα της εφ' όλης της ύλης επίθεσης στον λαό - «οι εκσυγχρονιστικές τομές, βλέπετε, πάντα ξεβολεύουν μερικούς»... Και για να μην υπάρχει καμία αμφιβολία τι εννοεί ως εκσυγχρονισμό, αναφέρθηκε συγκεκριμένα στη λειτουργία ιδιωτικών πανεπιστημίων, στη συνεργασία μεταξύ Δημοσίου και ιδιωτικών φορέων, στην ενίσχυση της καταστολής, στην «κοστολόγηση των προγραμμάτων» των κομμάτων από το Γραφείο Προϋπολογισμού της Βουλής εφεξής, κ.λπ.

Τον «μπαμπούλα» του φασισμού επιστράτευσε ο επικεφαλής της κοινοβουλευτικής ομάδας του ΣΥΡΙΖΑ, Σ. Φάμελλος, αντιπαραθέτοντάς τον στην αστική δημοκρατία - της οποίας όμως είναι γέννημα. Με τη σειρά του εξήρε τη «μεταπολίτευση», εξιδανικεύοντάς την ως την περίοδο όπου όλα έβαιναν καλώς και ο λαός ευημερούσε, με κυβερνήσεις που συναγωνίζονταν - όπως είπε επακριβώς - σε δημοκρατικές μεταρρυθμίσεις, «φέρνοντάς μας πιο κοντά στο ευρωπαϊκό κεκτημένο»! Για να μη μείνει αμφιβολία τι αφορούσαν οι «μεγάλες τομές της μεταπολίτευσης», σε αυτές περιέλαβε και την εφαρμογή του τρίτου μνημονίου επί ΣΥΡΙΖΑ, όπως και την «ιστορική Συμφωνία των Πρεσπών», ενώ παρουσιάζοντας τα όσα ζει ο λαός ως δήθεν «αδυνάτισμα» της αστικής δημοκρατίας και «απομάκρυνση από το ευρωπαϊκό κεκτημένο στο κράτος δικαίου», αποφάνθηκε ότι «η πολιτική πρέπει να ανακτήσει την αξιοπιστία της, την εμπιστοσύνη των πολιτών και της κοινωνίας», με έκδηλη την αγωνία για το πώς πίσω από τα περί «προοδευτικής διεξόδου» θα σύρουν τον λαό για άλλα 50 χρόνια στους στόχους του κεφαλαίου.

Ακόμα πιο αποκαλυπτικός ήταν σε άρθρο του ο Αλ. Τσίπρας, ο οποίος με μια «ωδή» στη «μεταπολίτευση του γνήσιου κοινοβουλευτισμού», στον Κ. Καραμανλή με την «αποφασιστική και ευέλικτη πολιτική διαχείριση», στα έργα και τις ημέρες της «μεγάλης αλλαγής του 1981» και στον Ανδ. Παπανδρέου, ξανακλώθει το παραμύθι του «καλού» καπιταλισμού και της «φιλολαϊκότερης» διαχείρισής του, και σε ...άψογη φρασεολογία Μητσοτάκη λέει ότι «μπήκαμε στην Ευρώπη, αλλά δεν γίναμε Ευρώπη. Η πραγματική σύγκλιση δεν ήρθε ποτέ», βγάζοντας λάδι τον ταξικό χαρακτήρα του αστικού κράτους, με τα περί «πελατειακού» και «αναποτελεσματικού» κράτους. Επιβεβαιώνοντας εξάλλου και τον ρόλο που έπαιξε η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ στο να «αλέσει» λαϊκές συνειδήσεις και να χτυπήσει τον όποιο ριζοσπαστισμό, λέει ότι «μετέτρεψε σε πολιτικό ρεύμα τη λαϊκή οργή και αγανάκτηση, που διαφορετικά θα παρέμεναν "τυφλές" και το πιθανότερο είναι να είχαμε οδηγηθεί στην επέλαση ενός ακραίου κύματος αντιπολιτικής», ενώ η «αυτοκριτική» είναι για «το έλλειμμα ρεαλισμού» που είχε, παρουσιάζοντας δηλαδή ως μονόδρομο τα μνημόνια χωρίς τέλος. Αυτά άλλωστε υπερασπίζεται και παρουσιάζοντας ως «νέο συλλογικό, εθνικό μας στόχο» τον «στόχο της πραγματικής σύγκλισης, τόσο στην οικονομία όσο και στο ευρωπαϊκό κεκτημένο της ευνομούμενης θεσμικής λειτουργίας», ξεκαθαρίζοντας πως «η επίτευξη αυτού του στόχου, όμως, προϋποθέτει την ανάκτηση της ισορροπίας του πολιτικού συστήματος, την ανάκτηση των προσδοκιών των πολιτών» - την αναστήλωση της σάπιας σοσιαλδημοκρατίας.

Στο ίδιο μήκος κύματος, με έναν προκλητικό εξωραϊσμό των «έργων και ημερών» των κυβερνήσεων του ΠΑΣΟΚ, ο πρόεδρός του Ν. Ανδρουλάκης είπε ότι «σήμερα έχουμε ανάγκη μια νέα μεταπολίτευση, μια νέα, ουσιαστική Αλλαγή, που θα ανοίξει νέα σελίδα στον τόπο έπειτα από μια πολύ δύσκολη δεκαετία πολλαπλών επώδυνων κρίσεων», σκιαγραφώντας το νέο κάλπικο αφήγημα που η υπό ανασύνθεση σοσιαλδημοκρατία σερβίρει στον λαό για να προωθεί τη «δίκαιη πράσινη μετάβαση», την πολιτική που τσακίζει τον λαό για τις «πράσινες» μπίζνες.