«Το ΚΚΕ τιμά όλους και όλες που έδωσαν τη ζωή τους στα δύσκολα χρόνια της 7χρονης δικτατορίας, όσους εξορίστηκαν, φυλακίστηκαν, διώχθηκαν», ανέφερε ο Νίκος Καραθανασόπουλος, κοινοβουλευτικός εκπρόσωπος του ΚΚΕ, μιλώντας στο πλαίσιο της συνεδρίασης της Ολομέλειας της Βουλής για τα 50 χρόνια από την αποκατάσταση της αστικής κοινοβουλευτικής δημοκρατίας.

Εξέφρασε την περηφάνια του ΚΚΕ που έδωσε τις περισσότερες θυσίες στον αντιδικτατορικό αγώνα, αλλά και για το γεγονός ότι ήταν το μοναδικό κόμμα που αντιτάχθηκε στις προσπάθειες «φιλελευθεροποίησης» της χούντας.

Τόνισε πως τα 50 χρόνια αποτελούν ικανό χρόνο για την εξαγωγή χρήσιμων συμπερασμάτων για τον λαό και τον αγώνα του για την ικανοποίηση των σύγχρονων και διευρυμένων αναγκών του, σύμφωνα και με τις δυνατότητες που υπάρχουν σήμερα και βάζοντας στο στόχαστρο τον πραγματικό αντίπαλο, δηλαδή τους καπιταλιστές και το σύστημά τους. Πρόσθεσε ότι αυτά τα συμπεράσματα αποκαλύπτουν την προσπάθεια που γίνεται για τη χειραγώγηση και ενσωμάτωση της λαϊκής συνείδησης, «με γενικόλογες έννοιες χωρίς ουσία», και η οποία επίσης συσκοτίζει τον ταξικό χαρακτήρα του καπιταλισμού και του κράτους του.

Ο Ν. Καραθανασόπουλος αναφέρθηκε στο γεγονός ότι η χούντα αποτέλεσε την προέκταση των χαρακτηριστικών και των αδιεξόδων του αστικού πολιτικού συστήματος, όπως αυτό διαμορφώθηκε μετά την ήττα του ΔΣΕ και τη σταθεροποίηση της καπιταλιστικής εξουσίας, ενώ σημείωσε πως οι πραξικοπηματίες είχαν εκκολαφτεί στο πλαίσιο των μηχανισμών του μεταπολεμικού κράτους, του αστικού στρατού και των ΝΑΤΟ - ΗΠΑ.

Επεσήμανε ότι κεντρικός της στόχος ήταν η σταθεροποίηση της καπιταλιστικής εξουσίας και η καταστολή του εργατικού και κομμουνιστικού κινήματος, με όπλο τον αντικομμουνισμό, αλλά και ότι η διδακτορία ήταν γέννημα και μορφή της μεταπολεμικής αστικής εξουσίας στην Ελλάδα, έδωσε προσωρινή λύση στην κρίση του αστικού πολιτικού συστήματος, χρησιμοποιώντας πιο έντονα και πιο ανοιχτά την αντικομμουνιστική κρατική καταστολή, και προετοίμασε την επάνοδο της αστικής κοινοβουλευτικής δημοκρατίας.

Συνεχίζοντας τόνισε πως για μια 15ετία εξασφαλίστηκε ομαλή εναλλαγή αστικών κυβερνήσεων, που εξυπηρέτησε συνεχώς τις στρατηγικές επιλογές του κεφαλαίου. Στη διάρκεια αυτής της περιόδου, συμπλήρωσε, το ΚΚΕ έκανε λάθη στη στρατηγική του, τα οποία όμως αναγνώρισε και έμαθε από αυτά, συμπεραίνοντας ότι ο αστικός κοινοβουλευτισμός δεν μπορεί να αναιρέσει σε καμία περίπτωση τον ταξικό εκμεταλλευτικό χαρακτήρα του κράτους. Και έφερε μια σειρά παραδείγματα από τα τελευταία χρόνια, όπως το ξέσπασμα της καπιταλιστικής κρίσης και τα κρατικά εγκλήματα.

Ειδική αναφορά έκανε στο γεγονός ότι η καπιταλιστική εξουσία δεν διστάζει να επιστρατεύσει όλα τα μέσα, π.χ. την ακροδεξιά, άλλοτε ως εναλλακτική μορφή διακυβέρνησης και άλλοτε ως φόβητρο, και ότι η συζήτηση για την περιβόητη ανασυγκρότηση ενός «σύγχρονου λαϊκού μετώπου» αποτελεί αγωνιώδη προσπάθεια της άρχουσας τάξης για τον εγκλωβισμό της λαϊκής δυσαρέσκειας.

Τέλος, ανέδειξε τη βαθιά πεποίθηση που έχει το ΚΚΕ στην ανεξάντλητη δύναμη των λαών όταν κατανοήσουν ότι βασικός τους εχθρός είναι το καπιταλιστικό σύστημα της εκμετάλλευσης, της κρίσης, της φτώχειας, της ανεργίας του πολέμου. Παράλληλα ανέδειξε και την ανάγκη να ενισχυθεί ο δρόμος της αντίστασης και της σύγκρουσης, συμπληρώνοντας πως ο καπιταλισμός είναι ένα σύστημα που σαπίζει και πως οι νίκες που επιτυγχάνονται στο πλαίσιό του είναι προσωρινές, γι' αυτό χρειάζεται η εργατική πάλη για τον σοσιαλισμό: «Αυτή είναι η μόνη διέξοδος και ο αποδοτικότερος φόρος τιμής σε όσους θυσιάστηκαν ενάντια στη δικτατορία».