Και, μέσα σε αυτήν την κατάσταση που έχει διαμορφωθεί, έρχεται να προστεθεί το αυξημένο κόστος για την είσοδο και χρήση των παραλιών, που κάνει ακόμα και μια βουτιά να είναι απαγορευτική για τη λαϊκή οικογένεια.

Το χαρακτηριστικότερο παράδειγμα είναι η νότια Αττική, με την τεράστια έκταση ακτογραμμής. Ενώ λοιπόν η επονομαζόμενη «Αττική Ριβιέρα» «αναβαθμίζεται» και υλοποιούνται οι «εμβληματικές» επενδύσεις που έχουν τη στάμπα των τριών τελευταίων κυβερνήσεων, όλο και λιγοστεύουν οι ελεύθερες παραλίες - οι οποίες συνοδεύονται με ελάχιστες έως καθόλου υποδομές.

Είναι ενδεικτικό ότι η παραλία του Αγίου Κοσμά, που ήταν ελεύθερη για λουόμενους και αξιοποιούνταν από χειμερινούς κολυμβητές, «έκλεισε» καθ' υπόδειξη της «Lamda», αφού εκεί θα χτιστούν 27 VIP βίλες, συρρικνώνοντας ακόμα περισσότερο τις ελεύθερες παραλίες όπου θα μπορούσε μια οικογένεια να κάνει μπάνιο.

Από την άλλη είναι εκείνες οι παραλίες που έχουν παραδοθεί για εκμετάλλευση στην επιχειρηματική δραστηριότητα, έχουν εισιτήριο και κατακλύζονται από ξαπλώστρες, επίσης με τσουχτερό αντίτιμο βεβαίως. Αυτά αποτελούν έναν ακόμα «κόφτη» για τους εργαζόμενους, τη νεολαία και τον λαό των νοτίων προαστίων και όλης της Αττικής, που θέλουν να απολαύσουν μια ανάσα δροσιάς μέσα στο καλοκαίρι.

Ο τιμοκατάλογος κόβει την όρεξη στους λουόμενους, αφού για ένα μπάνιο το καλοκαίρι μια 4μελής οικογένεια πρέπει να βάλει βαθιά το χέρι στην τσέπη.

Ενδεικτικά:

Στον Αλιμο, στην «Ακτή του Ηλιου», η είσοδος κυμαίνεται μεταξύ 8 - 10 ευρώ ανά άτομο (καθημερινές και Σαββατοκύριακο), ενώ το σετ ξαπλώστρες μεταξύ 3 - 5 ευρώ, ανάλογα τη μέρα. Δηλαδή, μια τετραμελής οικογένεια πρέπει «μες στο νερό» να ξοδέψει περίπου 50 ευρώ.

Η Β' Πλαζ της Βούλας εδώ και πάνω από μια δεκαετία παραμένει κλειστή, με επικίνδυνα κτίρια σε άθλια κατάσταση, παρατημένη, ενώ στην Α' Πλαζ κάθε βουτιά απαιτεί γεμάτο πορτοφόλι. Η είσοδος κοστίζει 7 ευρώ και 8,50 ευρώ τα Σαββατοκύριακα. Οι τιμές για τις ξαπλώστρες ξεκινάνε από τα 20 ευρώ για μια καθημερινή και φτάνουν μέχρι τα 40 ευρώ τα Σαββατοκύριακα.

Στη Βουλιαγμένη, η Ακτή απαιτεί 10 ευρώ το άτομο για να πατήσεις την άμμο, τιμή που το Σαββατοκύριακο αυξάνεται στα 15 ευρώ. Πλέον ούτε οι δημότες Βάρης - Βούλας - Βουλιαγμένης μπορούν να εισέρχονται στην πλαζ δωρεάν, όπως ίσχυε παλιότερα. Η ξαπλώστρα μετατρέπεται σε πολυτέλεια, αφού το σετ ανέρχεται στα 50 ευρώ, ενώ το Σαββατοκύριακο αυτή η τιμή εκτοξεύεται στα 70 ευρώ!

Στην πιο «ακριτική» παραλία των νοτίων προαστίων, στην ακτή της Βάρκιζας, η τιμή εισόδου φτάνει τα 8,50 ευρώ τα Σαββατοκύριακα και τα 7,50 ευρώ τις καθημερινές.

Δεν αναφερόμαστε βέβαια στις τιμές μεγάλων ξενοδοχείων που καταλαμβάνουν και παραλίες, καθώς μπορούν να ξεπεράσουν τα 100 ευρώ συνολικό κόστος.

Στο παραπάνω κόστος, εξάλλου, είτε μιλάμε για οργανωμένες είτε για ελεύθερες παραλίες, θα πρέπει πάλι να προστεθεί και το κόστος μετακίνησης, με τις εργατικές - λαϊκές οικογένειες να καλούνται να επιλέξουν ανάμεσα στα αραιά δρομολόγια με τα παλιά λεωφορεία των αστικών συγκοινωνιών, το κόστος του ΚΤΕΛ αν επιθυμούν κάπου πιο μακριά από το λεκανοπέδιο, ή το κόστος των καυσίμων για να φτάσουν με το αυτοκίνητό τους σε κάποια παραλία, που πάντοτε είναι αυξημένο το καλοκαίρι, όπως τώρα, που η βενζίνη σκαρφαλώνει στα 2 ευρώ το λίτρο.

Κυβερνήσεις, τοπικές διοικήσεις και κρατικές υπηρεσίες «εργάστηκαν σκληρά» έτσι ώστε χρόνο με τον χρόνο τα καλοκαιρινά μπάνια για τους εργαζόμενους, τη νεολαία και τον λαό των νοτίων προαστίων και όλης της Αττικής να μετατρέπονται σε είδος πολυτελείας, παραδίδοντας χιλιόμετρα ακτών σε επιχειρηματικούς ομίλους, που τις έχουν μετατρέψει είτε σε αυλές των ξενοδοχείων τους και των μαγαζιών τους είτε σε απλησίαστες για τους πολλούς «οργανωμένες» ακτές. Είναι άλλωστε διακηρυγμένος ο στόχος μετατροπής της Αθήνας και των παραλιών της σε προϊόν «υψηλού τουρισμού», δηλαδή για τα «χοντρά πορτοφόλια».

Την ίδια ώρα και οι εργαζόμενοι που δουλεύουν στις ιδιωτικές πλαζ είναι αντιμέτωποι με τα 12ωρα μέσα στον ήλιο, σε συνθήκες τεράστιας εντατικοποίησης, με μισθούς που δεν φτάνουν ούτε για «ζήτω».

Πλέον όλα τα παραπάνω γίνονται στη σκιά του πιο «εμβληματικού» - όπως το ονομάζουν - έργου στο Ελληνικό, που στην πραγματικότητα αποτελεί το εμβληματικό παράδειγμα της καπιταλιστικής ανάπτυξης για τα κέρδη των λίγων, την οποία παρουσιάζουν σαν μονόδρομο και στηρίζουν η ΝΔ, ο ΣΥΡΙΖΑ, το ΠΑΣΟΚ και τα υπόλοιπα αστικά κόμματα.

Είναι η ίδια ανάπτυξη που σπάει τα κόκαλα της εργατικής τάξης, που επιστρέφει τα εργασιακά δικαιώματα στον προηγούμενο αιώνα με την απλήρωτη και εξαήμερη δουλειά.

Το ΚΚΕ αναδεικνύει σταθερά μέσα και έξω από τη Βουλή και τα Δημοτικά Συμβούλια των αντίστοιχων δήμων, με δεκάδες παρεμβάσεις κάθε χρόνο, την ανάγκη για ελεύθερη πρόσβαση στις παραλίες και κατάργηση κάθε επιχειρηματικής δράσης, απέναντι σε όλες τις άλλες πολιτικές δυνάμεις, που έχουν για «ευαγγέλιο» την εξυπηρέτηση της κερδοφορίας των επιχειρηματικών ομίλων.

Το ΚΚΕ καλεί τον λαό να σκεφτεί έξω από το πλαίσιο της εξασφάλισης των κερδών των ομίλων, που αποτελεί όρο για την εκτέλεση κάθε έργου και μετατρέπει κάθε λαϊκή ανάγκη σε πανάκριβο εμπόρευμα.

Η διέξοδος από την κατάσταση αυτή βρίσκεται στην οργάνωση της πάλης ενάντια στην πολιτική της κυβέρνησης και των αστικών κομμάτων, της ΕΕ και των μονοπωλιακών ομίλων.

Να δυναμώσει ο αγώνας με κριτήριο τις μεγάλες δυνατότητες της εποχής μας, με βάση τα επιστημονικά και τεχνολογικά επιτεύγματα, να καλυφθεί το σύνολο των αναγκών μας για:

-- Ελεύθερη πρόσβαση του λαού σε όλες τις παραλίες, με κατάργηση κάθε επιχειρηματικής δραστηριότητας σε παραλίες και αιγιαλούς.

-- Καθαριότητα και περιποίηση όλων των παραλιών και θαλασσών.

-- Δωρεάν υποδομές, εξοπλισμό - ομπρέλες και σκίαση, ξαπλώστρες, ντους, αποδυτήρια - και υπηρεσίες σε όλες τις παραλίες.

-- Εγκατάσταση κατάλληλων υποδομών και μέσων για την πρόσβαση των ΑμεΑ.

-- Επέκταση του δικτύου των Μέσων Μαζικής Μεταφοράς σε όλο το λεκανοπέδιο, που θα λειτουργούν συμπληρωματικά μεταξύ τους, με πύκνωση των δρομολογίων προς τις παραλίες.