Ο Νίκος Πλουμπίδης γεννήθηκε στα Λαγκάδια Γορτυνίας, στις 31 Δεκέμβρη 1902, σε φτωχή αγροτική οικογένεια. Γυμνάσιο πήγε στη Δημητσάνα, «για να εκπληρωθεί ο πόθος της οικογένειας... να γραμματίσουν ένα παιδί», όπως έγραψε σε βιογραφική του έκθεση προς το Κόμμα. Σπούδασε στο Διδασκαλείο Πύργου, έγινε δάσκαλος και διορίστηκε στη Μηλέα Ελασσόνας.

Συμμετείχε σε φοιτητικές απεργίες, πρωτοστάτησε στην «Αριστερή Παράταξη», τη συνδικαλιστική παράταξη του ΚΚΕ εκείνη την περίοδο στη Διδασκαλική Ομοσπονδία, εκλέχτηκε μέλος στην Εκτελεστική Επιτροπή της Συνομοσπονδίας Δημοσίων Υπαλλήλων και αργότερα μέλος της Γραμματείας της Ενωτικής ΓΣΕΕ. Συνελήφθη αρκετές φορές, ξυλοκοπήθηκε κατά την καταστολή διαδήλωσης και απολύθηκε από δάσκαλος, λόγω της κομμουνιστικής του ιδεολογίας και δράσης. Διαγνώσθηκε με φυματίωση το 1929.

Το 1926 έγινε μέλος του ΚΚΕ και στο 6ο Συνέδριο, τον Δεκέμβρη του 1935, εκλέχτηκε αναπληρωματικό μέλος της ΚΕ. Κατά την περίοδο της δικτατορίας του Μεταξά ανέλαβε την καθοδήγηση της «Παλιάς ΚΕ» από την πτέρυγα κρατουμένων του Νοσοκομείου «Σωτηρία», όπου είχε μεταφερθεί λόγω της ασθένειάς του.

Τον Φλεβάρη του 1942 δραπέτευσε με οδηγία του Κόμματος από τις φυλακές της Τρίπολης όπου είχε μεταφερθεί, επανεντάχθηκε στο ΠΓ και ανέλαβε την καθοδήγηση της Κομματικής Οργάνωσης Αθήνας, βάζοντας την υπογραφή του σε κορυφαίες στιγμές του αγώνα. Ηταν ο πρωτεργάτης της μεγάλης πολιτικής απεργίας και παλλαϊκής διαδήλωσης στις 5 Μάρτη 1943, που είχε αποτέλεσμα να ματαιωθούν τα σχέδια των Γερμανών ναζί να προχωρήσουν σε πολιτική επιστράτευση του ελληνικού πληθυσμού. Διετέλεσε καθοδηγητής της Οργάνωσης Προστασίας Λαϊκού Αγωνιστή (ΟΠΛΑ), που συγκροτήθηκε το 1943, προκειμένου να περιφρουρήσει αγωνιστές από τα χτυπήματα των αρχών κατοχής, των Ταγμάτων Ασφαλείας και άλλων ένοπλων αστικών οργανώσεων.

Κατά τον τρίχρονο αγώνα του ΔΣΕ, την κορύφωση της ταξικής πάλης στην Ελλάδα, σε συνθήκες νομοθετικής απαγόρευσης του ΚΚΕ, πογκρόμ διώξεων και ασφυκτικού κλοιού για τους κομμουνιστές και τις κομμουνίστριες μέσα στα αστικά κέντρα, ο Νίκος Πλουμπίδης επωμίστηκε το δύσκολο καθήκον της καθοδήγησης των παράνομων Οργανώσεων στην Αθήνα. Η περίοδος αυτή σημαδεύτηκε από την προσπάθειά του να σώσει, όπως πίστευε, τη ζωή του Νίκου Μπελογιάννη, από την άδικη αντιμετώπισή του από την ηγεσία του Κόμματος, αλλά και την υποδειγματική και αταλάντευτη στάση του μέχρι το τέλος.

Οταν ο Νίκος Μπελογιάννης καταδικάστηκε σε θάνατο, ο Ν. Πλουμπίδης έστειλε, στις 12 Μάρτη 1952, επιστολή στις αρχές του ελληνικού αστικού κράτους, στην οποία αναλάμβανε ο ίδιος την ευθύνη για τον παράνομο μηχανισμό του ΚΚΕ και δεσμευόταν να παραδοθεί αν μετατρεπόταν η θανατική καταδίκη του Νίκου Μπελογιάννη. Το ΠΓ του ΚΚΕ κατήγγειλε την επιστολή ως πλαστή, ενώ στη συνέχεια τον διέγραψε χρησιμοποιώντας ιδιαίτερα σκληρούς, άδικους και απαράδεκτους χαρακτηρισμούς (προδότης, χαφιές κ.λπ.).

Απομονωμένος από το Κόμμα, ο Ν. Πλουμπίδης συνελήφθη στις 25 Νοέμβρη 1952 και παραπέμφθηκε στο Διαρκές Στρατοδικείο Αθηνών με την κατηγορία της κατασκοπείας. Σε όλη τη διαδικασία, κατέρριψε το κατηγορητήριο. «Σήμερα, κύριοι, δε δικάζετε άτομα. Δικάζετε το ΚΚΕ. Και επ' αυτού δηλώνω, παρόλο ότι σήμερα όχι μόνο δεν έχω την τιμή να εκπροσωπώ το Κόμμα μου, αλλά έχω και πολεμική εναντίον μου, ότι αναλαμβάνω πλήρως τις ευθύνες για την πολιτική του Κόμματός μου», είπε μεταξύ άλλων στη δίκη. Ενώ απάντησε στον επίτροπο, ο οποίος επίμονα του υπενθύμιζε την κομματική καταδίκη του: «Τιμή μου είναι η τιμή του Κόμματός μου».

Ο Νίκος Πλουμπίδης καταδικάστηκε 2 φορές σε θάνατο και μαζί του καταδικάστηκε ερήμην σε θάνατο η ηγεσία του ΚΚΕ. «Μια μέρα το Κόμμα θα με αποκαταστήσει, γιατί θα πληροφορηθεί τι ακριβώς συμβαίνει», ανέφερε, προβλέποντας την αναθεώρηση της εσφαλμένης και άδικης απόφασης σε βάρος του. Πράγματι, ήδη από το 1958 η 9η Ολομέλεια της ΚΕ του ΚΚΕ τον αποκατέστησε και έκτοτε το Κόμμα τον τιμά ως μέλος της ΚΕ που εκτελέστηκε από τον ταξικό αντίπαλο. Στο πλαίσιο αυτό, τον περασμένο Ιούλη οργανώθηκε εκδήλωση στη γενέτειρά του από την ΚΕ του ΚΚΕ, με ομιλητή τον ΓΓ της ΚΕ, Δημήτρη Κουτσούμπα, όπου έγιναν και τα αποκαλυπτήρια προτομής του.

Εκδήλωση - κατάθεση στεφάνου προς τιμήν του Νίκου Πλουμπίδη οργανώνουν η Τομεακή Οργάνωση Περιστερίου - Νοτιοδυτικών Συνοικιών και οι Κομματικές Οργανώσεις Χαϊδαρίου. Η εκδήλωση θα γίνει σήμερα, Τετάρτη 14 Αυγούστου, στις 10 π.μ. στον τόπο εκτέλεσής του (πίσω από τη Μονή Δαφνίου, στο Χαϊδάρι).

Οδηγίες μετάβασης στο σημείο της εκτέλεσης: Στη Λεωφόρο Αθηνών, στο ρεύμα προς Κόρινθο, 3 χλμ. μετά το Δαφνί, αναστροφή προς Αθήνα, μέσω της γέφυρας Σχιστού, και σε 1 χλμ. στάθμευση στο πάρκινγκ.

Ο Κ. Βιδάλης

Στη λιτή εκδήλωση παραβρέθηκαν ο πρόεδρος του Τοπικού Συμβουλίου Μελίας, ο πρώην κοινοτάρχης και κάτοικοι της περιοχής του δήμου Κιλελέρ, ενώ έγινε και σύντομη ομιλία από τον πρόεδρο του παραρτήματος Λάρισας της ΠΕΑΕΑ - ΔΣΕ Θανάση Σερδένη, ο οποίος αναφέρθηκε στην αγωνιστική διαδρομή του.

Μετά την κορυφαία δημοσιογραφική στιγμή του, τη «Μάχη της Σοδειάς», εκείνο το θρυλικό ρεπορτάζ του στη Θεσσαλία, ο Κώστας Βιδάλης βρέθηκε τον Αύγουστο του '46 ξανά στα θεσσαλικά χωριά. Είναι η περίοδος που έχει εξαπλωθεί σε όλη τη χώρα ένα απίστευτο όργιο τρομοκρατίας απέναντι στους κομμουνιστές και τους λαϊκούς αγωνιστές, μια λυσσαλέα προσπάθεια του ταξικού εχθρού να τσακίσει το κίνημα. Στα γραφεία του «Ριζοσπάστη» φτάνουν συνεχώς τέτοιες ειδήσεις. Στον θεσσαλικό κάμπο, ειδικά, οργιάζει η συμμορία του Σούρλα. Καίνε χωριά, σκοτώνουν και βασανίζουν τους αγωνιστές.

Ο Κώστας Βιδάλης ζητά από την εφημερίδα να πάει στη Θεσσαλία. Παρά τις επιφυλάξεις και τις αντιρρήσεις της διεύθυνσης της εφημερίδας, λόγω της επικινδυνότητας της αποστολής, αναχώρησε για την περιοχή στις 11 Αυγούστου. «Πρέπει να κάμω τη δουλειά μου, να καταγγείλω όλο αυτό το όργιο της τρομοκρατίας... Ν' αποκαλύψω τους δράστες...». Ετσι περιέγραφε το καθήκον του.

Εγραφε ο «Ριζοσπάστης» στις 24/8/1947, έναν χρόνο μετά τον θάνατο του Κ. Βιδάλη:«Ο Κώστας Βιδάλης δεν βρισκόταν ανάμεσά μας στον "Ριζοσπάστη" στο χρόνο που μας πέρασε. Και όμως βρισκόταν ανάμεσά μας σα να ήταν ζωντανός... Τον μνημονεύουμε άπειρες φορές. Τον μνημόνευαν τα πράγματα τα ίδια. "Μια εφημερίδα που έδωσε έναν Βιδάλη...", λέγαμε πάντα. Μια εφημερίδα που έδωσε τον Βιδάλη χρειάζεται μια μπολσεβίκικη φρουρά από αγωνιστικά στελέχη του τόπου μας. Στελέχη που να νιώθουν την εφημερίδα του λαού σαν έπαλξη και σαν ορμητήριο. Σαν απόρθητο μετερίζι με τη σημαία του να κυματίζει πάντα περήφανα και ψηλά. Τόσο ψηλά που να μην μπορούν να τη φτάσουν ούτε οι άπειρες δικαστικές αποφάσεις, ούτε η άνανδρη λύσσα των χαφιέδων που τον τριγυρίζουν.

Τέτοια φρουρά νέων αγωνιστών έφτιαξε ο "Ριζοσπάστης". Αλλοι βρίσκονται μέσα στα σίδερα της φυλακής, αφού υπεράσπισαν θαρραλέα την εφημερίδα και το Κόμμα τους από το εδώλιο του κατηγορουμένου... Πολλοί άλλοι βρίσκονται στο βράχο της εξορίας. (Και οι μεν και οι δε απόδειξη της δυτικοδημοκρατικής ελευθεροτυπίας). Αλλοι βοηθούν την εφημερίδα τους από το εξωτερικό... Και οι υπόλοιποι βρίσκονται πάντα στη θέση τους, στα γραφεία και τα τυπογραφεία, ανάμεσα στο χαφιεδολόι, φανερά και κρυφά, και βγάζουν την εφημερίδα τους ψύχραιμα, αποφασιστικά, πεισματικά. Και καλύτερη από πρώτα».

Γεννημένος στην Αθήνα το 1904, ο Κώστας Βιδάλης γνώρισε από πολύ μικρός τη βιοπάλη. Τελειώνοντας το Γυμνάσιο γράφτηκε στη Νομική, στη συνέχεια όμως άφησε τις σπουδές του και στράφηκε στη δημοσιογραφία. Το 1924 ξεκίνησε να εργάζεται στον «Ριζοσπάστη». Υπήρξε ιδρυτικό μέλος της Πανελλήνιας Ενωσης Συντακτών, δυναμικός συνδικαλιστής.

Το 1936 πηγαίνει, ως απεσταλμένος του «Ριζοσπάστη», στη Σπαρτακιάδα της Βαρκελώνης. Γυρίζοντας στην Ελλάδα βρίσκει τη μεταξική δικτατορία και αναπτύσσει αντιφασιστική δράση, ξεσκεπάζοντας το παιχνίδι της λίρας, τα σκάνδαλα και τη ρεμούλα της εποχής. Το 1941 έγινε μέλος του ΚΚΕ.

Διετέλεσε γραμματέας της Επιτροπής Κεντρικής Διαφώτισης του ΕΑΜ, έχοντας καθοριστική συμβολή στην κυκλοφορία του παράνομου Τύπου στην Κατοχή: Στην έκδοση της «Ελεύθερης Ελλάδας», που αποτελούσε το κεντρικό όργανο του ΕΑΜ, καθώς επίσης του «Απελευθερωτή» και της «Επιμελητείας του Αντάρτη».