Τον κομμουνιστή δημοσιογράφο του «Ριζοσπάστη», Κώστα Βιδάλη, που άφησε την τελευταία του πνοή στον θεσσαλικό κάμπο, δολοφονημένος από τη συμμορία του Σούρλα πριν από 78 χρόνια στις 14 Αυγούστου 1946, τίμησαν χτες με μια λιτή εκδήλωση αντιπροσωπείες των ΔΣ του Παραρτήματος Λάρισας της ΠΕΑΕΑ - ΔΣΕ και της Ενωσης Συντακτών Ημερήσιων Εφημερίδων Θεσσαλίας - Στερεάς - Εύβοιας, καταθέτοντας στεφάνια στο μνημείο που έχει ανεγερθεί προς τιμήν του στον τόπο του μαρτυρίου του, στη Μελία του νομού Λάρισας.

Στη λιτή εκδήλωση παραβρέθηκαν ο πρόεδρος του Τοπικού Συμβουλίου Μελίας, ο πρώην κοινοτάρχης και κάτοικοι της περιοχής του δήμου Κιλελέρ, ενώ έγινε και σύντομη ομιλία από τον πρόεδρο του παραρτήματος Λάρισας της ΠΕΑΕΑ - ΔΣΕ Θανάση Σερδένη, ο οποίος αναφέρθηκε στην αγωνιστική διαδρομή του.

Μετά την κορυφαία δημοσιογραφική στιγμή του, τη «Μάχη της Σοδειάς», εκείνο το θρυλικό ρεπορτάζ του στη Θεσσαλία, ο Κώστας Βιδάλης βρέθηκε τον Αύγουστο του '46 ξανά στα θεσσαλικά χωριά. Είναι η περίοδος που έχει εξαπλωθεί σε όλη τη χώρα ένα απίστευτο όργιο τρομοκρατίας απέναντι στους κομμουνιστές και τους λαϊκούς αγωνιστές, μια λυσσαλέα προσπάθεια του ταξικού εχθρού να τσακίσει το κίνημα. Στα γραφεία του «Ριζοσπάστη» φτάνουν συνεχώς τέτοιες ειδήσεις. Στον θεσσαλικό κάμπο, ειδικά, οργιάζει η συμμορία του Σούρλα. Καίνε χωριά, σκοτώνουν και βασανίζουν τους αγωνιστές.

Ο Κώστας Βιδάλης ζητά από την εφημερίδα να πάει στη Θεσσαλία. Παρά τις επιφυλάξεις και τις αντιρρήσεις της διεύθυνσης της εφημερίδας, λόγω της επικινδυνότητας της αποστολής, αναχώρησε για την περιοχή στις 11 Αυγούστου. «Πρέπει να κάμω τη δουλειά μου, να καταγγείλω όλο αυτό το όργιο της τρομοκρατίας... Ν' αποκαλύψω τους δράστες...». Ετσι περιέγραφε το καθήκον του.

Στις 13 Αυγούστου, η εφημερίδα λαμβάνει το τελευταίο του μήνυμα: «Λογαριάζω να 'μαι αυτού Παρασκευή βράδυ, 16 του μηνός. Μάζεψα φοβερό υλικό. Θα τα πούμε». Την ίδια μέρα ταξίδευε με το τρένο από τη Λάρισα για τον Βόλο. Στον Πλατύκαμπο, 13 χιλιόμετρα από τη Λάρισα, το τρένο κυκλώνεται από 20 συμμορίτες του Σούρλα. Λίγες ώρες μετά, ο Βιδάλης οδηγείται στο νεκροταφείο και εκεί δολοφονείται, αφού πρώτα βασανίζεται άγρια.

Εγραφε ο «Ριζοσπάστης» στις 24/8/1947, έναν χρόνο μετά τον θάνατο του Κ. Βιδάλη:«Ο Κώστας Βιδάλης δεν βρισκόταν ανάμεσά μας στον "Ριζοσπάστη" στο χρόνο που μας πέρασε. Και όμως βρισκόταν ανάμεσά μας σα να ήταν ζωντανός... Τον μνημονεύουμε άπειρες φορές. Τον μνημόνευαν τα πράγματα τα ίδια. "Μια εφημερίδα που έδωσε έναν Βιδάλη...", λέγαμε πάντα. Μια εφημερίδα που έδωσε τον Βιδάλη χρειάζεται μια μπολσεβίκικη φρουρά από αγωνιστικά στελέχη του τόπου μας. Στελέχη που να νιώθουν την εφημερίδα του λαού σαν έπαλξη και σαν ορμητήριο. Σαν απόρθητο μετερίζι με τη σημαία του να κυματίζει πάντα περήφανα και ψηλά. Τόσο ψηλά που να μην μπορούν να τη φτάσουν ούτε οι άπειρες δικαστικές αποφάσεις, ούτε η άνανδρη λύσσα των χαφιέδων που τον τριγυρίζουν.

Τέτοια φρουρά νέων αγωνιστών έφτιαξε ο "Ριζοσπάστης". Αλλοι βρίσκονται μέσα στα σίδερα της φυλακής, αφού υπεράσπισαν θαρραλέα την εφημερίδα και το Κόμμα τους από το εδώλιο του κατηγορουμένου... Πολλοί άλλοι βρίσκονται στο βράχο της εξορίας. (Και οι μεν και οι δε απόδειξη της δυτικοδημοκρατικής ελευθεροτυπίας). Αλλοι βοηθούν την εφημερίδα τους από το εξωτερικό... Και οι υπόλοιποι βρίσκονται πάντα στη θέση τους, στα γραφεία και τα τυπογραφεία, ανάμεσα στο χαφιεδολόι, φανερά και κρυφά, και βγάζουν την εφημερίδα τους ψύχραιμα, αποφασιστικά, πεισματικά. Και καλύτερη από πρώτα».

Γεννημένος στην Αθήνα το 1904, ο Κώστας Βιδάλης γνώρισε από πολύ μικρός τη βιοπάλη. Τελειώνοντας το Γυμνάσιο γράφτηκε στη Νομική, στη συνέχεια όμως άφησε τις σπουδές του και στράφηκε στη δημοσιογραφία. Το 1924 ξεκίνησε να εργάζεται στον «Ριζοσπάστη». Υπήρξε ιδρυτικό μέλος της Πανελλήνιας Ενωσης Συντακτών, δυναμικός συνδικαλιστής.

Το 1936 πηγαίνει, ως απεσταλμένος του «Ριζοσπάστη», στη Σπαρτακιάδα της Βαρκελώνης. Γυρίζοντας στην Ελλάδα βρίσκει τη μεταξική δικτατορία και αναπτύσσει αντιφασιστική δράση, ξεσκεπάζοντας το παιχνίδι της λίρας, τα σκάνδαλα και τη ρεμούλα της εποχής. Το 1941 έγινε μέλος του ΚΚΕ.

Διετέλεσε γραμματέας της Επιτροπής Κεντρικής Διαφώτισης του ΕΑΜ, έχοντας καθοριστική συμβολή στην κυκλοφορία του παράνομου Τύπου στην Κατοχή: Στην έκδοση της «Ελεύθερης Ελλάδας», που αποτελούσε το κεντρικό όργανο του ΕΑΜ, καθώς επίσης του «Απελευθερωτή» και της «Επιμελητείας του Αντάρτη».