Ετσι όπως τα είπε ο σύντροφος ΓΓ είναι τα πράγματα. Οι εξελίξεις και οι αλλαγές πλέον κινούνται με μεγάλη ταχύτητα. Δεν είμαστε στην ίδια κατάσταση όπως δύο - τρία χρόνια πριν, αλλά οι καταστάσεις μπορεί να αλλάξουν από μήνα σε μήνα ή ακόμα και από μέρα σε μέρα, όπως αλλάζουμε κι εμείς στα σούπερ μάρκετ τις τιμές στα προϊόντα.

Δεν είναι τυχαίο που η ίδια η εργοδοσία χρησιμοποιεί αυτή τη ρευστή κατάσταση. Σε συναδέλφους που διεκδικούν υπογραφή επιχειρησιακής ΣΣΕ, τους λέει «Καλά τι ζητάτε αυτή την εποχή; Δεν βλέπετε τι γίνεται; Δεν ξέρουμε τι μας ξημερώνει αύριο με τον πόλεμο κι εσείς ζητάτε σύμβαση;».

Με άλλα λόγια θέλουν οι εργαζόμενοι και οι διεκδικήσεις τους να μπουν στον πάγο, παρατηρώντας από μακριά τις εξελίξεις, μη και χάσουν κανά ευρώ από τους τραπεζικούς τους λογαριασμούς. Κι ότι εδώ, δεδομένης της κατάστασης, βάλτε πλάτη, μη ζητάτε, λες και έχουμε τα ίδια συμφέροντα. Εμείς δεν έχουμε σκοπό ούτε να κοιτάμε τις εξελίξεις από μακριά, ούτε να στοιχηθούμε πίσω από τις αγωνίες της εργοδοσίας.

Εχουμε πείρα πια! Δεν είναι η πρώτη φορά που μας ζητάνε θυσίες. Το κάνανε στην προηγούμενη οικονομική καπιταλιστική κρίση, το κάνανε στην πανδημία προτάσσοντας το λεγόμενο «εθνικό συμφέρον», που στην πραγματικότητα δεν είναι το δικό μας, αλλά το δικό τους συμφέρον. Μας έλεγαν να μη διεκδικήσουμε, γιατί; Για να μας πετσοκόψουν και όσες κατακτήσεις είχαμε μέχρι τότε. Μας έλεγαν να κάνουμε υπομονή και μόλις ανακάμψει η οικονομία θα κερδίσουμε όλοι και τελικά τίποτα από όσα μας πήραν δεν μας γύρισαν πίσω. Στις δυσκολίες της ανάπτυξής τους μας ζητάνε να δώσουμε, στις δυσκολίες των οικογενειών μας, πάλι μας ζητάνε να δώσουμε!

Η ίδια μας η πείρα λέει ότι δεν πρέπει να υποχωρούμε στα διλήμματα της εργοδοσίας, αφού δεν είναι δικά μας διλήμματα. Εμείς έχουμε τις δικές μας ανάγκες, η αστική τάξη και η εργοδοσία να αναγκαστεί να πάρει θέση στα δικά μας διλήμματα.

Αυτό κάναμε πράξη όσοι αγωνιστήκαμε για τις δουλειές μας στα «Market In», έτσι φτάσαμε μέχρι τη νίκη. Ημασταν αποφασισμένοι σε αυτή την κατεύθυνση των δικών μας αναγκών να μην κάνουμε πίσω, οργανωθήκαμε και οι 11 εργαζόμενοι γίναμε δεκάδες και εκατοντάδες, μέσα από τη δύναμη που δίνουν τα σωματεία και το Εργατικό κέντρο, σε ταξική κατεύθυνση. Με αυτή τη δυναμική έγινε ένας αγώνας υπόθεση όλων των εργαζομένων, σε όλα τα σούπερ μάρκετ, στην πόλη, στην ίδια τη γειτονιά. Τη δύναμη της οργάνωσης την είδαμε πολλές φορές όχι μόνο στα «Market In», αλλά και σε άλλους χώρους όπου έχουμε μια στοιχειώδη οργάνωση, κάναμε αισθητή την παρουσία μας, βάλαμε εμπόδια στα σχέδια της εργοδοσίας. Μας υπολογίζουν και μας φοβούνται περισσότερο από όσο νομίζουμε ακόμα και εμείς οι ίδιοι καμιά φορά. Ξέρουν πως αν ένας κάνει την αρχή και οργανωθεί, μπορεί να τους ενώσει όλους! Με έναν οργανωμένο ξεκινήσαμε στα «Μετρό», απήργησαν όλοι και μπλόκαραν τις αλλαγές στις συμβάσεις. Με έναν ξεκινήσαμε στα «HALL OF BRANDS», αποτρέψαμε την απόλυση συναδέλφου. Με έναν ξεκινήσαμε στην «P&I» και αναγκάσαμε τη γερμανική πολυεθνική να αποδεχτεί τα αιτήματα των εργαζομένων παρά την αρχική της αδιαλλαξία.

Ετσι οργανώνονται οι εργάτες, μέσα στο καμίνι των καθημερινών αγώνων για επιβίωση. Ετσι προέκυψε η ανάγκη για ξεχωριστό σωματείο στους εργαζόμενους στα σούπερ μάρκετ και τα εμπορικά καταστήματα. Και τώρα, μπροστά στις εκλογές, που ερχόμαστε κάθε μέρα σε επαφή με δεκάδες, βλέπουμε στην πράξη να σπάει κάθε μέρα το παραμύθι των καλών εργοδοτών. Οσα δημοσιεύματα κι αν βγουν για τον καλό εργοδότη «Σκλαβενίτη», δεν μπορούν να πείσουν τους ίδιους τους εργαζόμενους του, που και το δικό τους εισόδημα δεν φτάνει για να βγει ο μήνας, που βιώνουν τραγικά την εντατικοποίηση με δύο θανατηφόρα «ατυχήματα» μόνο αυτό το καλοκαίρι, με εκατοντάδες παραιτήσεις συναδέλφων που δεν αντέχουν τέτοιους ρυθμούς.

Πολλά παραδείγματα μπορούμε να πούμε για το ότι οι εργοδότες μας βλέπουν μόνο σαν κέρδος και όχι σαν ανθρώπους. Η ουσία είναι ότι για να ζήσουμε τις ζωές που μας αξίζουν, αυτοί πρέπει να χάσουν τα κέρδη τους. Αυτή τη μάχη ετοιμαζόμαστε να δώσουμε και σε συνθήκες φαινομενικής ειρήνης και σε συνθήκες πολέμου. Εχουμε το δίκιο με το μέρος μας, είμαστε δυνατοί και θα τα καταφέρουμε.

Τα τελευταία χρόνια μεγάλωσαν συνολικά τα προβλήματα και οι δυσκολίες που αντιμετωπίζουν οι λαϊκές οικογένειες και αυτό έχει τεράστια αντανάκλαση και στα παιδιά. Σήμερα υπάρχει ιδιαίτερος προβληματισμός γύρω από τα ζητήματα της συμπεριφοράς των παιδιών στο σχολείο, της λεγόμενης «ενδοσχολικής βίας». Θεωρούμε ότι είναι απαραίτητο να κατανοηθούν καλά οι συνθήκες μέσα στις οποίες γεννιούνται και αναπαράγονται αυτές οι κοινωνικές συμπεριφορές. Με αυτόν τον τρόπο μπορούμε αυτά τα φαινόμενα να τα κατανοήσουμε και να τα αντιμετωπίσουμε. Οι αιτίες του προβλήματος πρέπει να αναζητηθούν μέσα στην κοινωνία και το σχολικό περιβάλλον που καλλιεργεί την αντίληψη «ο θάνατός σου η ζωή μου».

Πόσες φορές δεν ακούει ο μαθητής ότι πρέπει «να κοιτάς την πάρτη σου». Και όλα αυτά προφανώς αναπαράγονται και από το εκπαιδευτικό σύστημα με τη μετατροπή του σχολείου σε εξεταστικό κέντρο. Στα πλαίσια αυτά οι κοινωνικές και ανθρωπιστικές επιστήμες, οι τέχνες και ο αθλητισμός έχουν εξοβελιστεί από το σχολικό πρόγραμμα όλων των βαθμίδων. Η ίδια η μετατροπή της μόρφωσης και της υγιούς κοινωνικοποίησης σε «δεξιότητες» σμπαραλιάζει κυριολεκτικά την προσωπικότητα του νέου ανθρώπου.

Ποιος θα δώσει λύση; Παρουσιάζονται σαν επίδοξοι «σωτήρες» αυτοί που καταδικάζουν τους μαθητές και τις οικογένειές τους στη φτώχεια, την ανασφάλεια, την κρίση. Που καλλιεργούν τη «ναρκωκουλτούρα», τον διαχωρισμό των ναρκωτικών σε «σκληρά» και «μαλακά». Αυτοί που με την πολιτική τους αναπαράγουν την ανισοτιμία και την καταπίεση της γυναίκας. Την εικόνα της ως σκεύος ηδονής. Πιστεύει ειλικρινά κανείς ότι υπάρχει περίπτωση να αντιμετωπιστεί το φαινόμενο με παρεμβάσεις εισαγγελέων, με πλατφόρμες ή με «περιπολίες» μαθητών και καθηγητών σε ρόλο αστυνομικού στα διαλείμματα, ή με τον θεσμό του σχολικού διαμεσολαβητή;

Αν λοιπόν θέλει κάποιος να μιλήσει για βία, πρέπει να κοιτάξει λίγο πιο πέρα από τους τέσσερις τοίχους της οικογένειας ή του σχολείου.

Γιατί βία είναι:

Μέσα στο σχολείο το ένα παιδί να έχει πρόσβαση σε εξωσχολική στήριξη και το άλλο όχι.

Το ένα παιδί να οργανώνει τον χρόνο για να δώσει πανελλαδικές εξετάσεις και το άλλο να έχει συμβιβαστεί με τους φραγμούς που ορθώνονται μπροστά του για σπουδές.

Να μην μπορείς να πας διακοπές και ο συμμαθητής σου να λέει πόσο ωραία πέρασε το καλοκαίρι.

Να ακούς τα «μπράβο» του εκπαιδευτικού και εσύ συνεχώς να είσαι το «ξύλο το απελέκητο» που πρέπει να τελειώνει το σχολείο νωρίς - νωρίς, για να μάθει καμιά τέχνη.

Να δουλεύουν οι γονείς 10, 12 ώρες καθημερινά, 6 και 7 μέρες τη βδομάδα και να μην βρίσκεται όλη η οικογένεια μαζί ώστε να κάνει ό,τι επιθυμεί.

Αλήθεια, η κυβέρνηση που δήθεν κόπτεται για τη βία στα σχολεία, πόσο ειλικρινής είναι όταν είναι αυτή που υποστηρίζει «με τα μπούνια» τη βία του κράτους - δολοφόνου του Ισραήλ που έχει βομβαρδίσει και καταστρέψει σχολεία, σπέρνοντας τον θάνατο σε σχεδόν 20.000 παιδιά; Που το υπουργείο Παιδείας από τη μια κάνει «μαθήματα» για τη «δημοκρατία» και από την άλλη φιμώνει τους εκπαιδευτικούς που αναζητούν μαζί με τους μαθητές τους την αλήθεια, που μιλούν για τους λαούς που αγωνίζονται και δεν έχουν τίποτα να χωρίσουν μεταξύ τους;

Εχουμε χρέος ως εκπαιδευτικοί όχι απλά να γυρίσουμε την πλάτη στα δήθεν «εκπαιδευτικά» προγράμματα ξεπλύματος της δολοφονικής συμμαχίας του ΝΑΤΟ, όπως για παράδειγμα οι εκπαιδευτικές επισκέψεις στη ΝΑΤΟική βάση του Ακτίου, αλλά να αποκαλύπτουμε τον ρόλο του στη γενοκτονία ολόκληρων λαών, όπως της Παλαιστίνης.

Ως εκπαιδευτικοί προβληματιζόμαστε θετικά από το κάλεσμα συμπόρευσης με το ΚΚΕ για μια κοινωνία που «θα έχει στο νου της το παιδί»! Από την ολοκληρωμένη πρότασή του για τη Σύγχρονη Προσχολική Αγωγή και το Ενιαίο Δωδεκάχρονο Σχολείο Σύγχρονης Γενικής Παιδείας. Από το κάλεσμα για τη συγκρότηση ενός διεκδικητικού μορφωτικού ρεύματος για την πραγματική ανανέωση του σχολείου και του περιεχομένου του:

Που θα παλεύει για ένα σχολείο που θα μορφώνει όλα τα παιδιά, συνδέοντας τη θεωρία με την πράξη, την επιστήμη με την τέχνη και τον αθλητισμό. Που θα απελευθερώσει τον εκπαιδευτικό ώστε αβίαστα και με επιστημονική μεθοδολογία να γίνεται πραγματικός παιδαγωγός που θα μορφώνει ολόπλευρα τους μαθητές του.

Την Τετάρτη οι εκπαιδευτικοί απεργούμε και διαδηλώνουμε για τα μεγάλα προβλήματα των σχολείων που έχουμε παλέψει από την αρχή της χρονιάς, για αυξήσεις στους μισθούς και υπογραφή ΣΣΕ, ενάντια στις απεργοσπαστικές και τρομοκρατικές διώξεις. Μαζί με τους γονείς, θα διεκδικήσουμε λύση στα καυτά προβλήματα των σχολείων. Τώρα είναι η ώρα το «δεν πάει άλλο» να γίνει φωνή που διεκδικεί ξεκάθαρα: «Λεφτά για μισθούς - Παιδεία - Υγεία και όχι για του πολέμου τα σφαγεία».