Θα ήθελα να ευχαριστήσω τους διοργανωτές της σημερινής εκδήλωσης για την ευκαιρία που μου δίνεται, ως εκπρόσωπος του Συλλόγου Ειδικού Εκπαιδευτικού Προσωπικού Ειδικής Αγωγής Ηπείρου, να αναφερθώ σε ένα τόσο λεπτό αλλά και συγχρόνως πολύπλοκο ζήτημα, όπως αυτό της Ειδικής Αγωγής και των συνθηκών που επικρατούν στα Ειδικά Σχολεία της Ηπείρου, από τη δική μας σκοπιά, αυτή του εξειδικευμένου εκπαιδευτικού προσωπικού.

Από αυτό το βήμα, λοιπόν, μου δίνεται η ευκαιρία να μοιραστώ τα προβλήματα που αντιμετωπίζουν οι συνάδελφοί μου εργοθεραπευτές, σχολικοί νοσηλευτές, λογοθεραπευτές, φυσικοθεραπευτές, ψυχολόγοι, κοινωνικοί λειτουργοί αλλά και το βοηθητικό προσωπικό και μια ευκαιρία να ακουστεί ο λόγος των συναδέλφων για τα σοβαρά ζητήματα που αντιμετωπίζουν καθημερινά στον εργασιακό τους χώρο στη σύγχρονη εποχή μας.

Στην τοποθέτησή μου θα αναφερθώ στην έλλειψη τόσο των δομών για την κάλυψη των πραγματικών αναγκών, όσο και του απαραίτητου εκπαιδευτικού και βοηθητικού προσωπικού.

Η συντριπτική πλειοψηφία, λοιπόν, των δομών Ειδικής Αγωγής της Ηπείρου λειτουργούν σε ακατάλληλους έως και επικίνδυνους χώρους, δεν έχουν καν αίθουσες και γραφεία ΕΕΠ, δεν έχουν ιατρεία και χώρους εκπαίδευσης στην αυτοεξυπηρέτηση, αίθουσες φυσιοθεραπείας, εργοθεραπείας, λογοθεραπείας, χαλάρωσης και ηρεμίας που είναι αναγκαίες για την κάλυψη των ειδικών εκπαιδευτικών αναγκών των μαθητών.

Χαρακτηριστικά παραδείγματα αποτελούν: Το Ενιαίο Ειδικό Επαγγελματικό Γυμνάσιο και Λύκειο Αρτας που στεγάζεται σε αίθουσες - κλουβιά που δεν έχουν παράθυρα, το 2ο και το 4ο Ειδικά Δημοτικά Σχολεία Ιωαννίνων που στερούνται βασικούς χώρους, όπως αίθουσες, γραφεία ΕΕΠ, χώρους εκπαίδευσης στην αυτοεξυπηρέτηση, ιατρεία και τραπεζαρίες, το Ειδικό Δημοτικό Σχολείο Ηγουμενίτσας που στεγάζεται σε εντελώς ακατάλληλο χώρο, το ΕΕΕΕΚ Αρτας που μετά την αύξηση του αριθμού των μαθητών του αναγκάστηκε να κάνει αίθουσες διδασκαλίας τους χώρους του υπογείου.

Επιπλέον, ο αριθμός των ειδικοτήτων που υπηρετούν στις σχολικές μονάδες Ειδικής Αγωγής είναι πολύ μικρός σε σχέση με τις πραγματικές ανάγκες. Από τις μέχρι τώρα προσλήψεις αναπληρωτών προκύπτει ότι ακόμη κι αυτές οι ελάχιστες, υποβαθμισμένες, λειψές και υποστελεχωμένες δομές αδυνατούν να λειτουργήσουν στοιχειωδώς λόγω έλλειψης προσωπικού.

Τα Κέντρα Διεπιστημονικής Αξιολόγησης, Συμβουλευτικής και Υποστήριξης της Ηπείρου λειτουργούν κάθε χρόνο με σημαντικές ελλείψεις σε επιστημονικό προσωπικό και εξαιτίας αυτού οι αξιολογήσεις καθυστερούν, ενώ η υποστήριξη των μαθητών στα σχολεία γίνεται με δυσκολία και βασίζεται αποκλειστικά στις φιλότιμες προσπάθειες του προσωπικού τους.

Σε μαθητές που σύμφωνα με γνωματεύσεις των ΚΕΔΑΣΥ χρειάζονται αυξημένη υποστήριξη, οι γονείς τους αναγκάζονται να επιλέξουν μια από τις ειδικότητες: Του νοσηλευτή ή του βοηθητικού προσωπικού και του εκπαιδευτικού Παράλληλης Στήριξης, με αποτέλεσμα να μη λαμβάνονται υπόψη οι πραγματικές τους ανάγκες.

Τέλος, σε επίπεδο Ηπείρου δεκάδες μαθητές κάθε χρόνο μένουν είτε χωρίς καμία υποστήριξη είτε υποστηρίζονται υποτυπωδώς (π.χ. μοίρασμα ΕΕΠ - ΕΒΠ - εκπαιδευτικών Παράλληλης Στήριξης σε 2 και 3 σχολεία), τη στιγμή που οι μαθητές με Ειδικές Εκπαιδευτικές Ανάγκες κάθε χρόνο αυξάνονται.

Με βάση τα παραπάνω προβλήματα, ως Σύλλογος Ειδικού Εκπαιδευτικού Προσωπικού Ειδικής Αγωγής στην Ηπειρο, στις 23 του Οκτώβρη συναντιόμαστε στους δρόμους του αγώνα με τους εκπαιδευτικούς και τους γονείς, για μισθούς αξιοπρέπειας και όχι πείνας, για συνθήκες διαβίωσης βάσει των αναγκών μας, ενάντια στην αυταρχική «αξιολόγηση» - κατηγοριοποίηση σχολείων και εκπαιδευτικών, στις ντροπιαστικές καταστάσεις που επικρατούν σε Ειδικά Σχολεία και ΚΕΔΑΣΥ, για τη μονιμοποίηση όλων των αναπληρωτών εδώ και τώρα, για την εξίσωση δικαιωμάτων μόνιμων και αναπληρωτών, για να δικαιωθούν τα δίκαια αιτήματα των συναδέλφων ΕΒΠ που τους αντιμετωπίζουν σαν σκλάβους.

Πιστεύουμε ότι μόνο με τη συσπείρωση στο σωματείο μας και τον αγώνα όλων των συναδέλφων που εργάζονται στην Ειδική Αγωγή, μπορούμε να διεκδικήσουμε τα δίκαια αιτήματά μας και να πετύχουμε νίκες για τον κλάδο μας. Και σ' αυτό επικεντρώνουμε όλες μας τις προσπάθειες.

Ολοκληρώνοντας, θέλω για ακόμα μια φορά να σας ευχαριστήσω για το σημερινό κάλεσμα και ελπίζω τα όσα ακούστηκαν να σας προβληματίσουν. Καλούμε κι εσάς, από τη θέση σας, να μας στηρίξετε και να μεταφέρετε τις διεκδικήσεις του κλάδου μας στους υπευθύνους του υπουργείου ή ακόμη και στη Βουλή των Ελλήνων.

Σας ευχαριστώ πολύ για το ενδιαφέρον που επιδείξατε.

Συναδέλφισσες, συνάδελφοι, καλημέρα.

Βλέποντας τους συναδέλφους μας λιμενεργάτες στον Πειραιά, που με δυναμική ολονύκτια παρέμβαση απέτρεψαν τη φόρτωση και αποστολή πυρομαχικών για το κράτος - δολοφόνο Ισραήλ, στο μυαλό μου ήρθαν οι εικόνες από την αντίστοιχη κινητοποίηση που οργανώσαμε στην Ηγουμενίτσα.

Συγκεκριμένα, στο ξεκίνημα του πολέμου στην Ουκρανία σταματήσαμε στρατιωτική φάλαγγα ευρωΝΑΤΟικών στρατευμάτων έξω από το λιμάνι της Ηγουμενίτσας, στέλνοντας ηχηρό μήνυμα σε όλη τη Ελλάδα, ακόμη και εκτός συνόρων, ότι το λιμάνι της Ηγουμενίτσας δεν θα μετατραπεί σε ορμητήριο πολέμου. Αντίστοιχες κινητοποιήσεις έχουν γίνει και σε άλλα λιμάνια της χώρας, όπως της Αλεξανδρούπολης και της Σούδας, αλλά και σε λιμάνια του εξωτερικού.

Βγαίνει επομένως το συμπέρασμα ότι με τον αγώνα τους και τη στήριξη του λαού, τόσο οι εργάτες της Ελλάδας όσο και άλλων χωρών μπορούν να βάλουν εμπόδια στα πολεμοκάπηλα σχέδια των Αμερικανών και Ευρωπαίων ιμπεριαλιστών, του NATO και της ΕΕ.

Αποδεικνύεται στην πράξη ότι τελικά αυτό που μπορεί να δώσει διέξοδο από τον πόλεμο δεν είναι παρά η κοινή πάλη των λαών.

Ενα μεγάλο «μπράβο» αξίζουν και οι στρατεύσιμοι που βγήκαν δημόσια να εκφράσουν την αντίθεσή τους στη συμμετοχή των Ενόπλων Δυνάμεων της χώρας μας στα πολεμικά σχέδια και αποστολές του ΝΑΤΟ και της ΕΕ, που στηρίζουν το κράτος - δολοφόνο Ισραήλ. Είναι απαράδεκτο γι' αυτήν την παλικαρίσια στάση τους η κυβέρνηση να τους τιμωρεί. Ντροπή και αίσχος. Να ανακληθούν άμεσα οι ποινές τους.

Συνάδελφοι, συναδέλφισσες,

Εργάζομαι σε έναν από τους κερδοφόρους τομείς της οικονομίας, στον κλάδο της ιχθυοκαλλιέργειας, που αποτελεί τον δεύτερο μεγαλύτερο εξαγωγικό τομέα στα είδη διατροφής, και συγκεκριμένα στην «Avramar», που είναι ο μεγαλύτερος όμιλος ιχθυοκαλλιέργειας στη Μεσόγειο και η μεγαλύτερη εταιρεία παραγωγής μεσογειακού ψαριού στον κόσμο.

Πιθανό να μου πείτε, τι τυχερός είμαι. Είναι όμως έτσι; Φυσικά και όχι. Για να βγαίνουν τα κέρδη αυτού του κολοσσού δίνονται χαμηλοί μισθοί ακόμη για ειδικευμένη εργασία σε συνθήκες με πολλούς κινδύνους, με το τυράκι ότι είναι μικρότερες οι κρατήσεις υπάρχουν εργαζόμενοι που ασφαλίζονται στον ΟΓΑ, δεν είμαστε ενταγμένοι ούτε στα Βαρέα και Ανθυγιεινά, ενώ μέχρι και η ζωή μας ακόμη μπαίνει σε δεύτερη μοίρα μπροστά στην κερδοφορία του ομίλου, με την εντατικοποίηση, τα 6ήμερα, απλήρωτες υπερωρίες. Δεν θέλω να σας κουράσω με την περιγραφή των προβλημάτων, με μια κουβέντα ισχύει ό,τι σε κάθε επιχειρηματικό όμιλο - εργασιακή «γαλέρα».

Μέσα σ' αυτές τις συνθήκες και ξεπερνώντας δισταγμούς και δυσκολίες που έβαζε η εργοδοσία, προχωρήσαμε, φτιάξαμε επιχειρησιακό και κλαδικό σωματείο, σπάσαμε τον τσαμπουκά της εργοδοσίας, χαλάσαμε σχέδιά της, αποτρέψαμε απολύσεις, μονιμοποιήσαμε συμβασιούχους, κερδίσαμε μέτρα ατομικής προστασίας, καλυτέρευση συνθηκών εργασίας σε διάφορους υποκλάδους, και δείξαμε στην πράξη ότι με οργάνωση και πάλη μπορούμε να 'χουμε κατακτήσεις, να βελτιώνουμε τις συνθήκες εργασίας.

Τώρα, αφού έβγαλε αρκετά κέρδη η «Avramar» το προηγούμενο διάστημα, επικαλείται προβλήματα ρευστότητας, ζητάει νέα χρηματοδότηση και αναδιάρθρωση των δανείων της. Ουσιαστικά ζητάει να πληρώσει τα χρέη της ο ελληνικός λαός, αφού εγγυητής για ένα μέρος των δανείων της είναι το ελληνικό Δημόσιο, μέσω της Ελληνικής Αναπτυξιακής Τράπεζας. Παράλληλα προχωρά σε πωλήσεις μονάδων, σε εκποίηση αποθεμάτων.

Οι νέες εξελίξεις διαμορφώνουν ανασφαλείς συνθήκες εργασίας στους εργαζόμενους, με τη συντριπτική πλειοψηφία τους να κάνει και δεύτερη δουλειά.

Τις εξελίξεις αυτές τις έφερε στη Βουλή με Ερώτηση το ΚΚΕ, απαιτώντας να διασφαλιστούν όλες οι θέσεις εργασίας και τα δικαιώματα του συνόλου των εργαζομένων, ανεξαρτήτως ιδιοκτησιακού καθεστώτος. Να διασφαλιστεί ότι ο ελληνικός λαός δεν θα πληρώνει, μέσα και από τη διαδικασία των εγγυήσεων του ελληνικού Δημοσίου, τα χρέη των επιχειρήσεων.

Η στάση αυτή του ΚΚΕ είναι μεγάλη συμβολή στον αγώνα μας και εκτιμήθηκε θετικά από τους εργαζόμενους. Με βάση τα παραπάνω, προκύπτει το συμπέρασμα ότι για να κερδίσουμε εμείς δεν υπάρχει άλλος δρόμος από το να χάσει η εργοδοσία. Γι' αυτό χρειάζονται Σωματεία, Ομοσπονδίες, Εργατικά Κέντρα, γενικότερα κίνημα που δεν θα ψάχνει για σωτήρες αλλά θα έρχεται σε σύγκρουση με τα κέρδη της κάθε εργοδοσίας, το κράτος, τις κυβερνήσεις και τα κόμματα που στηρίζουν τα κέρδη των λίγων και όχι τις σύγχρονες ανάγκες μας.

Να γιατί και εμείς δεν σταυρώνουμε τα χέρια μας. Αντίθετα οργανώνουμε την πάλη μας, μαζικοποιώντας το σωματείο μας, διεκδικώντας να μη χαθεί καμία θέση εργασίας, να υπογραφεί Συλλογική Σύμβαση Εργασίας με ικανοποιητικές αυξήσεις κ.λπ., συνεχίζουμε αποφασιστικά τον αγώνα μας.

Πιο αποφασισμένα, πιο δυνατά, λοιπόν, συνεχίζουμε τον αγώνα μας, εξοπλισμένοι και με την αυξημένη συμμετοχή, που έφτασε στο 90% των εργαζομένων, στις αρχαιρεσίες που έγιναν πριν λίγες μέρες, και στέλνει ελπιδοφόρο μήνυμα. Γιατί τα πράγματα αλλάζουν.

Καλούς αγώνες.