Βλέποντας τους συναδέλφους μας λιμενεργάτες στον Πειραιά, που με δυναμική ολονύκτια παρέμβαση απέτρεψαν τη φόρτωση και αποστολή πυρομαχικών για το κράτος - δολοφόνο Ισραήλ, στο μυαλό μου ήρθαν οι εικόνες από την αντίστοιχη κινητοποίηση που οργανώσαμε στην Ηγουμενίτσα.

Συγκεκριμένα, στο ξεκίνημα του πολέμου στην Ουκρανία σταματήσαμε στρατιωτική φάλαγγα ευρωΝΑΤΟικών στρατευμάτων έξω από το λιμάνι της Ηγουμενίτσας, στέλνοντας ηχηρό μήνυμα σε όλη τη Ελλάδα, ακόμη και εκτός συνόρων, ότι το λιμάνι της Ηγουμενίτσας δεν θα μετατραπεί σε ορμητήριο πολέμου. Αντίστοιχες κινητοποιήσεις έχουν γίνει και σε άλλα λιμάνια της χώρας, όπως της Αλεξανδρούπολης και της Σούδας, αλλά και σε λιμάνια του εξωτερικού.

Βγαίνει επομένως το συμπέρασμα ότι με τον αγώνα τους και τη στήριξη του λαού, τόσο οι εργάτες της Ελλάδας όσο και άλλων χωρών μπορούν να βάλουν εμπόδια στα πολεμοκάπηλα σχέδια των Αμερικανών και Ευρωπαίων ιμπεριαλιστών, του NATO και της ΕΕ.

Αποδεικνύεται στην πράξη ότι τελικά αυτό που μπορεί να δώσει διέξοδο από τον πόλεμο δεν είναι παρά η κοινή πάλη των λαών.

Ενα μεγάλο «μπράβο» αξίζουν και οι στρατεύσιμοι που βγήκαν δημόσια να εκφράσουν την αντίθεσή τους στη συμμετοχή των Ενόπλων Δυνάμεων της χώρας μας στα πολεμικά σχέδια και αποστολές του ΝΑΤΟ και της ΕΕ, που στηρίζουν το κράτος - δολοφόνο Ισραήλ. Είναι απαράδεκτο γι' αυτήν την παλικαρίσια στάση τους η κυβέρνηση να τους τιμωρεί. Ντροπή και αίσχος. Να ανακληθούν άμεσα οι ποινές τους.

Συνάδελφοι, συναδέλφισσες,

Εργάζομαι σε έναν από τους κερδοφόρους τομείς της οικονομίας, στον κλάδο της ιχθυοκαλλιέργειας, που αποτελεί τον δεύτερο μεγαλύτερο εξαγωγικό τομέα στα είδη διατροφής, και συγκεκριμένα στην «Avramar», που είναι ο μεγαλύτερος όμιλος ιχθυοκαλλιέργειας στη Μεσόγειο και η μεγαλύτερη εταιρεία παραγωγής μεσογειακού ψαριού στον κόσμο.

Πιθανό να μου πείτε, τι τυχερός είμαι. Είναι όμως έτσι; Φυσικά και όχι. Για να βγαίνουν τα κέρδη αυτού του κολοσσού δίνονται χαμηλοί μισθοί ακόμη για ειδικευμένη εργασία σε συνθήκες με πολλούς κινδύνους, με το τυράκι ότι είναι μικρότερες οι κρατήσεις υπάρχουν εργαζόμενοι που ασφαλίζονται στον ΟΓΑ, δεν είμαστε ενταγμένοι ούτε στα Βαρέα και Ανθυγιεινά, ενώ μέχρι και η ζωή μας ακόμη μπαίνει σε δεύτερη μοίρα μπροστά στην κερδοφορία του ομίλου, με την εντατικοποίηση, τα 6ήμερα, απλήρωτες υπερωρίες. Δεν θέλω να σας κουράσω με την περιγραφή των προβλημάτων, με μια κουβέντα ισχύει ό,τι σε κάθε επιχειρηματικό όμιλο - εργασιακή «γαλέρα».

Μέσα σ' αυτές τις συνθήκες και ξεπερνώντας δισταγμούς και δυσκολίες που έβαζε η εργοδοσία, προχωρήσαμε, φτιάξαμε επιχειρησιακό και κλαδικό σωματείο, σπάσαμε τον τσαμπουκά της εργοδοσίας, χαλάσαμε σχέδιά της, αποτρέψαμε απολύσεις, μονιμοποιήσαμε συμβασιούχους, κερδίσαμε μέτρα ατομικής προστασίας, καλυτέρευση συνθηκών εργασίας σε διάφορους υποκλάδους, και δείξαμε στην πράξη ότι με οργάνωση και πάλη μπορούμε να 'χουμε κατακτήσεις, να βελτιώνουμε τις συνθήκες εργασίας.

Τώρα, αφού έβγαλε αρκετά κέρδη η «Avramar» το προηγούμενο διάστημα, επικαλείται προβλήματα ρευστότητας, ζητάει νέα χρηματοδότηση και αναδιάρθρωση των δανείων της. Ουσιαστικά ζητάει να πληρώσει τα χρέη της ο ελληνικός λαός, αφού εγγυητής για ένα μέρος των δανείων της είναι το ελληνικό Δημόσιο, μέσω της Ελληνικής Αναπτυξιακής Τράπεζας. Παράλληλα προχωρά σε πωλήσεις μονάδων, σε εκποίηση αποθεμάτων.

Οι νέες εξελίξεις διαμορφώνουν ανασφαλείς συνθήκες εργασίας στους εργαζόμενους, με τη συντριπτική πλειοψηφία τους να κάνει και δεύτερη δουλειά.

Τις εξελίξεις αυτές τις έφερε στη Βουλή με Ερώτηση το ΚΚΕ, απαιτώντας να διασφαλιστούν όλες οι θέσεις εργασίας και τα δικαιώματα του συνόλου των εργαζομένων, ανεξαρτήτως ιδιοκτησιακού καθεστώτος. Να διασφαλιστεί ότι ο ελληνικός λαός δεν θα πληρώνει, μέσα και από τη διαδικασία των εγγυήσεων του ελληνικού Δημοσίου, τα χρέη των επιχειρήσεων.

Η στάση αυτή του ΚΚΕ είναι μεγάλη συμβολή στον αγώνα μας και εκτιμήθηκε θετικά από τους εργαζόμενους. Με βάση τα παραπάνω, προκύπτει το συμπέρασμα ότι για να κερδίσουμε εμείς δεν υπάρχει άλλος δρόμος από το να χάσει η εργοδοσία. Γι' αυτό χρειάζονται Σωματεία, Ομοσπονδίες, Εργατικά Κέντρα, γενικότερα κίνημα που δεν θα ψάχνει για σωτήρες αλλά θα έρχεται σε σύγκρουση με τα κέρδη της κάθε εργοδοσίας, το κράτος, τις κυβερνήσεις και τα κόμματα που στηρίζουν τα κέρδη των λίγων και όχι τις σύγχρονες ανάγκες μας.

Να γιατί και εμείς δεν σταυρώνουμε τα χέρια μας. Αντίθετα οργανώνουμε την πάλη μας, μαζικοποιώντας το σωματείο μας, διεκδικώντας να μη χαθεί καμία θέση εργασίας, να υπογραφεί Συλλογική Σύμβαση Εργασίας με ικανοποιητικές αυξήσεις κ.λπ., συνεχίζουμε αποφασιστικά τον αγώνα μας.

Πιο αποφασισμένα, πιο δυνατά, λοιπόν, συνεχίζουμε τον αγώνα μας, εξοπλισμένοι και με την αυξημένη συμμετοχή, που έφτασε στο 90% των εργαζομένων, στις αρχαιρεσίες που έγιναν πριν λίγες μέρες, και στέλνει ελπιδοφόρο μήνυμα. Γιατί τα πράγματα αλλάζουν.

Καλούς αγώνες.